Ειδησεογραφικό site

Το… παγκόσμιο δίλημμα Τσίπρα

242

του Άκη Λουδάρου
Στο κέντρο της Αθήνας, μιας όχι πολύ παλιάς εποχής, μπορούσε κανείς να συναπαντήσει τους παπατζήδες, μικροαπατεώνες που έστηναν πρόχειρα ένα αυτοσχέδιο τραπεζάκι και πάνω του άπλωναν ανάποδα τρία τραπουλόχαρτα, εκ των οποίων το ένα ήταν ο ρήγας ή αλλιώς ο παπάς. Λίγο παρακάτω, ένας τσιλιαδόρος για την περίπτωση που κάποιος αστυνομικός περνούσε. Και μπροστά από το τραπεζάκι ο κράχτης, συνεργάτης και αυτός του παπατζή, ο οποίος πάντα έβρισκε τον παπά και έκανε το παιχνίδι να φαίνεται εύκολο στους ανυποψίαστους που νόμιζαν ότι θα μπορούσαν να βγάλουν το… μεροκάματο της ημέρας.

Ποιος θα το φανταζόταν ότι ένας παπατζής, ο «Μέγας Παπατζής», θα έστηνε κάποια στιγμή το τραπεζάκι του μέσα στο μέγαρο Μαξίμου και θα έπαιζε τον παπατζή μία με τους πολίτες, μία με τους ξένους ηγέτες, μία με την ίδια τη χώρα, τζογάροντας με τραπουλόχαρτα ακόμα και τα εθνικά συμφέροντα, την ηθική, τον πολιτισμό, τη λογική.

Όπως παραπλανούν οι παπατζήδες, έτσι κάνει και ο Τσίπρας. Όχι μόνο σήμερα, μέσα από την άνεση που του προσφέρει η εξουσία, αλλά και από τότε που ήταν στην αντιπολίτευση και έταζε λαγούς με πετραχήλια, όταν έσκιζε τα μνημόνια, έστελνε Μέρκελ και τρόικα στα σπίτια τους και τις αγορές στον φούντο.

Αφού έφαγε τα μούτρα του με τη δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση και θέλοντας να αιτιολογήσει το πιο βαρύ μνημόνιο που επέβαλε ο ίδιος στη χώρα, είπε ότι ως αντιπολίτευση είχε αυταπάτες. Τώρα λέει ότι έκανε το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος «ΝΑΙ» γιατί είχε καθαρό μυαλό.
«Όταν βρέθηκα μπροστά στο μεγαλύτερο δίλημμα που θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί ένας πρωθυπουργός, τον Ιούλη του 2015, αυτό που με βοήθησε να πάρω δύσκολες αποφάσεις ήταν όταν με καθαρό μυαλό εκτίμησα τις συνέπειες που θα είχε η όποια πολιτική επιλογή στις κοινωνικές δυνάμεις που η Αριστερά οφείλει να εκπροσωπεί και να υπερασπίζεται».

Δηλαδή, ο Παπανδρέου το 2010 δεν βρέθηκε μπροστά σε ένα τεράστιο δίλημμα; Κι όμως τότε ο Τσίπρας τον πετροβολούσε εκ του ασφαλούς. Επειδή η υπεράσπιση των πιο αδύνατων στρωμάτων ανήκει «εξ οφίτσιο» στην Αριστερά, οι άλλες πολιτικές δυνάμεις θέλουν μήπως την εξόντωσή τους; Τον διαψεύδει η ιστορία και, κυρίως, η διαβίωση στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Όταν ο δυτικός κόσμος προόδευε και η ζωή των ασθενέστερων στρωμάτων γινόταν καλύτερη, οι κοινωνίες του ανατολικού μπλοκ υπέφεραν. Γι’ αυτό και οι πολίτες τους εξεγέρθηκαν προκειμένου να δουν «άσπρη» μέρα.

Ο ανιστόρητος Τσίπρας, ο οποίος μίλησε στις εκδηλώσεις για τα εκατό χρόνια από τη λήξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου κατήγγειλε τους… φασίστες Χίτλερ και Μουσολίνι. Πάλι καλά που δεν μίλησε για τον Ξέρξη και τον… πόλεμο των άστρων! Πολύ εύκολα μπερδεύει πρόσωπα και καταστάσεις. Στο σημείο αυτό θα μας επιτρέψει ο Ευάγγελος Βενιζέλος μια μικρή επισήμανση. Δεν είναι η μόνη «ευρωπαϊκή ξεφτίλα» η προσπάθεια Τσίπρα να μεταπηδήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές, είναι και η «εθνική ξεφτίλα» να εκπροσωπείται ένα ιστορικό έθνος από έναν ανιστόρητο και αδαή.

Κατά τα συνήθως ειλικρινή λεγόμενά του, ο Τσίπρας έχει «καθαρό μυαλό» για να παίρνει τις σωστές αποφάσεις σε κρίσιμες στιγμές. Βλέπετε, ενηλικιώθηκε και δεν κινδυνεύει πλέον από τις παιδικές ασθένειες. Μόνο στα μάτια του Βερναρδάκη, ενός από τους γκαουλάιτερ του συστήματός του, παραμένει ένα παιδί, ένας νέος που ακόμα μαθαίνει και συλλέγει χρήσιμες για τη ζωή του εμπειρίες. Άρα, με τη λογική του Βερναρδάκη, ο Τσίπρας νομιμοποιείται να μην έχει «καθαρό» μυαλό. Επειδή όμως ως μεγάλος ηγέτης παίρνει πάντα τις σωστές αποφάσεις, διαψεύδει τον υπουργό του και πληροφορεί Έλληνες και Ευρωπαίους ότι στα δύσκολα «λειτουργεί με καθαρό μυαλό».

Αν πράγματι αυτό ισχύει, ας παραδεχθεί ότι παραμελούσε τα μαθήματά του και παρέσερνε τους συμμαθητές του από τη θέση του προέδρου του 15μελούς συμβουλίου του Πολυκλαδικού Λυκείου Αμπελοκήπων σε κινητοποιήσεις. Αν τότε είχε καθαρό μυαλό, ίσως να μην ενέπλεκε τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Επίσης, αν είχε καθαρό μυαλό, δεν θα συκοφαντούσε τους πολιτικούς του αντιπάλους και, κυρίως, δεν θα έλεγε ψέματα. Ακόμη, να μας πει αν έκανε με καθαρό μυαλό τη συνεργασία με τους ψεκασμένους του Καμμένου και αν επέλεξε με καθαρό μυαλό Καρανίκες και Πολάκηδες. Επίσης, αν είχε καθαρό μυαλό όταν την ώρα που απανθρακώνονταν άνθρωποι στο Μάτι, εκείνος έπαιζε θέατρο ότι δήθεν δεν ήξερε τίποτα.

Παρ’ όλα αυτά, έχει πείσει τον Μίμη Ανδρουλάκη για τις αρετές του (που εμείς τόσα χρόνια ψάχνουμε αλλά δεν βρίσκουμε). «Είναι νέος και θα κριθεί σε βάθος χρόνου» είπε, τον χαρακτήρισε «άνθρωπο με αρχηγικό ταλέντο» και τον παρομοίασε «με ποδοσφαιριστή που κρατάει την μπάλα στα πόδια του και όταν κάνει ένα λάθος σπεύδει να το διορθώσει, άλλοτε σωστά και άλλοτε με λάθος τρόπο».

Ο Μίμης βλέπει μπάλα, οπότε θα έπρεπε να ξέρει ότι ο παικταράς φαίνεται από τα πρώτα δευτερόλεπτα στο γήπεδο. Δεν θέλει πολλές ευκαιρίες να πείσει για τις δυνατότητές του. Όπως και αυτός που δεν ξέρει μπάλα. Ο θεατής τον καταλαβαίνει από το πρώτο κοντρόλ. Στο δεύτερο λάθος έχουν αρχίσει τα γιουχαΐσματα. Ο Τσίπρας από την πρώτη στιγμή έδειξε ότι δεν ξέρει μπάλα αλλά μόνο να κοροϊδεύει την κερκίδα. Πλησιάζει όμως ο καιρός που θα ακούσει τόσο έντονο γιουχάισμα, που ούτε στα αποδυτήρια δεν θα μπορέσει να κρυφτεί

Τα σχόλια είναι κλειστά.