Ειδησεογραφικό site

Το όνειρο του πολυμήχανου Χότζα και ο «Δούρειος Ίππος»

593


Του Κούτα Μάρες

ΜΕΡΟΣ Α΄
Μια φορά (τι μια φορά, δηλαδή… δυο φορές) κι έναν καιρό (όχι και πολύ μακρινό. Για το 2015 μιλάμε. Τον Γενάρη και τον Σεπτέμβρη) ήταν λέει ένας Μνημονιο-χτυπημένος Έλληνας, ο οποίος έμενε σε μια μικρή καλύβα (αφού το σπίτι του απειλούσε να του το βγάλει σε πλειστηριασμό η τράπεζα και λεφτά για νοίκι δεν του περίσσευαν) με την οκταμελή οικογένειά του. Γεμάτος απόγνωση, είπε τότε (το 2015) να συμβουλευτεί τον νεοεκλεγμένο μικροΧότζα-Αλέξη, προκειμένου να βρει μια λύση στο πρόβλημα στενοκοπιάς που αντιμετώπιζε, ως φέρελπις – επαναστάτης και Αριστερός που ήταν.
Ο μικροΧότζας-Αλέξης, αφού τον άκουσε με προσοχή, του θύμισε πως είχε υπογράψει ένα νέο-τύπου-Μνημόνιο (αλλιώς το ονομάτησε) και επειδή με βάσει αυτό επιβαλλόταν όλοι οι όμοιοί του (Μνημονιο-χτυπημένοι) να υπακούσουν στο λεγόμενο… «άνιμαλ κοντρόλ», του επέβαλε να γυρίσει στην καλύβα και να βάλει μέσα και το γαϊδούρι του.
– Μα μικροΧότζα μου, Αλέξη μου, είπε έκπληκτος ο Μνημονιο-χτυπημένος Έλληνας, εδώ δεν χωράμε οι άνθρωποι, θα χωρέσει και το γαϊδούρι;
– Κάνε αυτό που σου λέω. Ο Αριστερά είναι μεγάλη, του είπε ο μικροΧότζας-Αλέξης και ο Μνημονιο-χτυπημένος Έλληνας έφυγε για να εφαρμόσει την εντολή του.
Την άλλη μέρα, ξαναπήγε στον Χότζα.
– Λοιπόν, όλα καλά; τον ρώτησε εκείνος.
– Τι καλά, Χότζα μου; Ο γάιδαρος γκάριζε όλη τη νύχτα και μας κλωτσούσε. Δεν κλείσαμε μάτι.
– Λαμπρά, φώναξε ενθουσιασμένος ο Χότζας-Αλέξης. Αύριο να βάλεις μέσα και την αγελάδα σου.
Ο Μνημονιο-χτυπημένος Έλληνας γούρλωσε τα μάτια αλλά μετά σκέφτηκε πως η Αριστερά είναι μεγάλη. Έφυγε λοιπόν και πήγε να εκτελέσει την εντολή.
Την άλλη μέρα, εξαγριωμένος ξαναπήγε στον Χότζα.
– Αριστερο-Χότζα μου, έλεος! Θα αλλαξοπιστήσω στην κάλπη! Η κατάσταση είναι ελεεινή! Ο γάιδαρος γκάριζε όλη τη νύχτα, η αγελάδα μουγκανούσε και μας γέμισε ακαθαρσίες. Τι άθλια εντολή είναι αυτή;
– Ηρέμησε, σύντροφέ μου, είπε χαμογελαστός ο Χότζας. Αύριο να βάλεις μέσα και τον σκύλο σου.
– Τελευταία φορά που σε ακούω, είπε αγανακτισμένος ο Μνημονιο-χτυπημένος Έλληνας. Και έφυγε γεμάτος νεύρα για να βάλει και τον σκύλο μέσα στο τσαρδί του.
Την άλλη μέρα, ξαναπήγε να συναντήσει τον Χότζα με τις γροθιές σφιγμένες και τις φλέβες στον λαιμό του να χτυπούν, έτοιμες να σπάσουν. Μόνο που ο Χότζας έλειπε. Είχε πάει στην Ιθάκη τού είπαν και τον συνέδεσαν μαζί του μέσω… σκάιπ. Μόλις ήρθαν σε επαφή, τον… πήρε από τα μούτρα. Του έβαλε τις φωνές λέγοντας:
– Χότζα μου, μάλλον με κοροϊδεύεις. Τι σου έκανα και με βασανίζεις έτσι;
– Γιατί, τι συνέβη, συντροφέ μου; τον ρώτησε ο Χότζας διατηρώντας την ηρεμία του.
– Τι συνέβη; Ο γάιδαρος γκάριζε και κλωτσούσε, η αγελάδα μάς γέμισε ακαθαρσίες και ο σκύλος γρύλιζε όλο το βράδυ και μας ποδοπατούσε. Υπάρχει τίποτα χειρότερο;
– Καλά, του είπε ο Χότζας. Έχω να σου πω ένα σπουδαίο νέο… Σήμερα τελειώνει και το δικόμου -ας το πούμε – Μνημόνιο και αύριο βγάλε όλα τα ζώα έξω.
Ο Μνημονιο-χτυπημένος Έλληνας έκλεισε το σκάιπ, ανακουφισμένος αυτή τη φορά. Και την άλλη μέρα έτρεξε χαρούμενος στον Χότζα που είχε ήδη επιστρέψει από την Ιθάκη.
– Χότζα μου, τι σοφός άνθρωπος που είσαι, είπε γεμάτος θαυμασμό. Όλα τώρα είναι υπέροχα. Αποκτήσαμε τόση ευρυχωρία που δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Σε ευχαριστούμε πολύ!
Η παραπάνω παραλλαγή της πολύ γνωστής ιστορίας θα μπορούσε κάλλιστα, ως προς το τέλος της, να αποτελεί μία ακόμη «αυταπάτη» του -ευεπίφορου σε αυτές- Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος προσομοιάζει περισσότερο με τον ήρωα της οθωμανικής παράδοσης Νασρεντίν Χότζα παρά με τον πολυμήχανο ομηρικό Οδυσσέα… Εκτός από το γεγονός ότι και αυτός άλωσε τη… δική του Τροία (την κυβερνητική εξουσία) χρησιμοποιώντας τον «Δούρειο Ίππο» του λαϊκισμού, όπως και ότι έκτοτε θεωρεί πως η Ιθάκη του πεπρωμένου του ήταν (και παραμένει) ο πρωθυπουργικός… θώκος, ο οποίος του ανήκει «καρμικά». Γι’ αυτό και όποιος τολμήσει να τον διεκδικήσει (ζητώντας εκλογές) είναι απλώς ποταπός Μνηστήρας και (εν δυνάμει) σφετεριστής του… θρόνου του.
ΜΕΡΟΣ Β΄
Παρ’ ότι δεν το συνηθίζω, στο σημείο αυτό παραθέτω το παρακάτω κείμενο που μου έστειλε «ειδικός συνεργάτης» και το οποίο νομίζω πως με απλά λόγια εκφράζει τα όσα ήθελε να πει αυτές τις μέρες (από την 21η Αυγούστου και μετά) ο κάθε απλο-Έλληνας:
Πολλή ζέστη. Αύγουστος, τι περιμένεις; Δεν μπορείς να βγεις καλά καλά από το σπίτι. Να κάνεις μια μετα-μνημονιακή βόλτα και εσύ σαν άνθρωπος. Δηλαδή, έλεος, να μην μπορείς να απολαύσεις και εσύ τις χαρές σου. Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσαμε να βγούμε και βράδυ. Είπαμε να βγούμε να το γιορτάσουμε προχθές με κάτι φίλους αλλά δεν είχαμε λεφτά! Καταλαβαίνω, εξοργιστικό… Βασικά, θα είχαμε λεφτά αλλά αρχές του μήνα πρέπει να πληρώσω ΕΝΦΙΑ, τη δόση του φόρου μου και να κρατήσω λεφτά για τα τέλη κυκλοφορίας. Θα πλήρωνε ο Γιάννης, που την έχει μια άνεση, αλλά είχε φτάσει το όριο ανάληψης για αυτόν τον μήνα.

Αλλά, εντάξει, τώρα που βγήκαμε από τα μνημόνια… Η αλήθεια είναι πως δεν μεγάλωσε ο μισθός μου, μπορεί να μου το φυλάει για έκπληξη το αφεντικό. Μακάρι να έρθει γρήγορα η έκπληξή του γιατί οι οικονομικές απαιτήσεις της ζωής δεν έπεσαν στο ελάχιστο. Αλλά τώρα που βγήκαμε από τα μνημόνια… Άσε, περιμένουμε να δούμε και τι θα γίνει και με τη σύνταξη του παππού επειδή ακούγεται πως θα την κόψουν πάλι. Τρία στόματα μαζί με αυτόν τρώγαμε από αυτή τη σύνταξη, αν μειωθεί κι άλλο ίσως να μειωθούν και τα στόματα που τρώμε.

Ναι, αλλά βγήκαμε από τα μνημόνια. Τελείωσαν! Πάπαλα! Καπούτ! Εγώ δεν θέλω να λαϊκίσω ούτε να έρθω σαν γκρινιάρης και να σας μαυρίσω την καρδιά και τη χαρά σας αλλά… Αυτό δεν θα έπρεπε να σημαίνει πως κι εγώ θα ζήσω καλύτερα. Συγγνώμη, ειλικρινά συγγνώμη. Όχι, όχι, δεν είμαι αχάριστος, πραγματικά. Ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου αλλά για ποιο πράγμα σας ευχαριστώ;

Στη ζωή μου δεν αλλάζει τίποτα, έτσι δεν είναι; Μην με παρεξηγήσετε, θέλω να πω πως… από τη στιγμή που η χώρα ζει τόσο μεγάλες στιγμές, η οικονομία ανθίζει και δεν τους έχουμε ανάγκη πια, βρε σύντροφοι (φίλε αναγνώστη, τους καλοπιάνω, θα φροντίσω και για ‘σενα), τι θα λέγατε να μην πληρώσω τον ΕΝΦΙΑ, ας πούμε. Καταλαβαίνω να μην κάνουμε πισωγυρίσματα και ξαναπέσουμε στην ανάγκη τους αλλά η κανονικότητα πλέον θα είναι να πληρώνω ΕΝΦΙΑ ή τόσο μεγάλους φόρους… Ορίστε; Ναι, βρήκα τρόπο να τα πληρώνω όλα και η αλήθεια είναι πως πού και πού τρώμε κιόλας στο σπίτι. Αααα! Την αλήθεια τη λέω. Πλέον βγήκαμε από τα Μνημόνια.

Όμως πλέον θα μπορείτε να κάνετε όλα τα σχέδιά σας πράξη! Άρα; Καταλαβαίνω, τα μνημόνια σάς πήρε λίγο παραπάνω να τα σκίσετε αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Μπορείτε τουλάχιστον να αφήσετε το αφορολόγητο; Δεν γίνεται άλλο… Δεν το θέλω για ‘μενα αλλά για τα παιδιά μου που έχουν βρει εκεί δύο δουλίτσες και προσπαθούν να σταθούν λίγο. Δεν αντιλέγω αλλά όλοι πρέπει να βοηθάμε… Από την άλλη τα παιδιά δεν έχουν για να βοηθήσουν… Τι πάει να πει αν δεν έχετε πλεόνασμα, θα ξαναγυρίσουμε πίσω, αφού βγήκαμε από τα Μνημόνια.

Επιτέλους! Τουλάχιστον, θα γίνει κάτι, μπας και δεν βγω στη σύνταξη στα 80… Τι μου λες, ρε, η δουλειά είναι χαρά και υγεία και πράσινα άλογα ή σομόν μουλάρια. Καταλαβαίνεις ότι στα 60 φεύγα δεν θα μπορώ να είμαι αποδοτικός; Επειδή στην Ελλάδα είναι η Ικαρία, πάει να πει ότι όλοι ζούμε τόσο; Δεν θέλω λεφτά για να κάνω γαμήλιο πάρτι στο «4 Seasons». Απλά, θέλω να μπορώ να ζήσω! Κι εγώ και τα παιδιά μου! Σαν άνθρωποι, χωρίς υπερβολές. Όμως βλέπω πως αυτό δεν θα γίνει ούτε σε 80 χρόνια. Κανείς δεν περιμένει να βγαίναμε και να έβρεχε 50ευρα. Απλά, να άλλαζε έστω κάτι…

…Αλλα ναι, ξέρω, βγήκαμε από τα Μνημόνια!

Τα σχόλια είναι κλειστά.