Ειδησεογραφικό site

Το κοινωνικό κράτος να αντικαταστήσει τη φιλανθρωπία

58

Του Βασίλη Στεφανακίδη

Οι τελευταίες έρευνες και σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης έχουν αναδείξει ότι η απογοήτευση και η απαισιοδοξία του κόσμου για το άμεσο μέλλον φτάνει στο 92%.

Ολοι μας δηλαδή βλέπουμε πως τα πράγματα θα χειροτερέψουν κι άλλο. «Πόσο κι άλλο;» θα πει κανείς. Τι άλλο θα υποστούμε και θα δούμε που δεν το ’χουμε δει ακόμα; Είναι σαφές ότι η ολική καταστροφή δεν έχει επέλθει ακόμα και είναι πολλοί -εντός και εκτός -που εργάζονται μεθοδικά γι’ αυτή.

Η τέλεια παρακμή σε όλα τα επίπεδα δεν έχει ακόμα συντελεστεί. Οι αξίες της κοινωνίας δεν έχουν αποσαθρωθεί τελείως, όπως και οι πάλαι ποτέ κοινωνικές δομές και το κοινωνικό κράτος. Η εικόνα της χώρας ως παράδειγμα προς αποφυγήν δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Εξ ου και τα «λίγα δημοσιονομικά μέτρα» που μας ξεφουρνίζουν ότι πρέπει να ληφθούν ακόμα από το φθινόπωρο συν ό,τι άλλο προκύψει από την επόμενη αξιολόγηση του Σεπτεμβρίου.

Και, φυσικά, μετά από όλες τις υποχωρήσεις στις απαιτήσεις των δανειστών θα περίμενε κανείς, αν μη τι άλλο, να αρχίσουν τουλάχιστον να μας εμπιστεύονται. Και ως καλά και υπάκουα παιδιά να μας δώσουν την καραμελίτσα της αξιοπιστίας. Εις μάτην όμως. Συνεχίζουν να μας θεωρούν αναξιόπιστους και αφερέγγυους. Προφανώς όχι εσένα και εμένα, αλλά αυτούς με τους οποίους συζητούν και διαπραγματεύονται (τρόπος του λέγειν) για λογαριασμό μας και στη συνέχεια μας στέλνουν διαρκώς νέους λογαριασμούς. Ετσι, τη δόση του δανείου που μας δίνουν τη σπάνε σε κομμάτια. Πρώτα αυτά που πρέπει να πάρουν πίσω οι ίδιοι και μετά σε υποδόσεις αυτά που πρέπει να πάνε υπέρ της εξόφλησης των προμηθευτών του Δημοσίου, αφού πρώτα βέβαια ελέγξει η τρόικα αν όντως πληρώθηκαν οι άνθρωποι!

Χειρότερο απ’ όλα αυτά, όμως, είναι το γεγονός που όλοι το βλέπουμε, το ακούμε και το προσπερνάμε και έχει να κάνει με τις φιλανθρωπικές πρωτοβουλίες και τα κινήματα αλληλεγγύης υπέρ των Ελλήνων αναξιοπαθούντων. Από τη μια χίλια μπράβο σε όλες αυτές τις οργανώσεις που με κάθε τρόπο προσπαθούν και συγκεντρώνουν τρόφιμα, φάρμακα και χρήματα για τους χιλιάδες πεινασμένους στην κυριολεξία συνέλληνες. Την ίδια ώρα που οι 50.000-60.000 -δύσμοιροι κι αυτοί- πρόσφυγες που είναι εγκατεστημένοι στη χώρα μας μέσω των κοινοτικών κονδυλίων έχουν, αν μη τι άλλο, καθημερινά τρία γεύματα, πολύ μεγαλύτερος αριθμός συμπολιτών μας καταφεύγει στα συσσίτια, στα κοινωνικά παντοπωλεία και στις δομές στήριξης φιλανθρωπικών οργανώσεων και της Εκκλησίας.

Οργανώσεις οι οποίες όμως δεν έχουν τους απαραίτητους πόρους και γι’ αυτό απευθύνονται στη συνδρομή όλων μας. Και αναρωτιέμαι: η σίτιση όλων των ανήμπορων Ελλήνων δεν είναι υποχρέωση απαράβατη του κράτους; Τους φυλακισμένους τους σιτίζει κανονικά κι έτσι πρέπει, τους «ελεύθερους» γιατί τους εγκαταλείπει στην ευαισθησία της κοινωνίας;

Η κυρία Θεανώ με τα γεμιστά και τις πίτες που επαίρεται για το έργο του υπουργείου της στην κοινωνική πρόνοια γιατί δεν αναλαμβάνει τη χρηματοδότηση των συσσιτίων αυτών των οργανώσεων, αντί να τρέχουν οι άνθρωποι με συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις και ό,τι άλλο σκαρφίζονται προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες τους; Δεν είναι δα τεράστια τα ποσά που απαιτούνται γι’ αυτή την ελάχιστη προσφορά στους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη και ένα πιάτο φαΐ. Τα προσφυγόπουλα, με τα κονδύλια της Ευρώπης, έχουν τη δυνατότητα προσχολικής απασχόλησης στις δομές και πολύ σωστά.

Τα ελληνόπουλα των φτωχών οικογενειών και των μαμάδων που είναι υποχρεωμένες να δουλεύουν για ελάχιστα ευρώ γιατί να μην έχουν τη δυνατότητα να πηγαίνουν σε βρεφονηπιακούς σταθμούς; Χειρότερα και από πρόσφυγες μέσα στην ίδια μας τη χώρα δηλαδή; Απ’ όπου και να το πιάσει κανείς, απελπισία και φόβος ότι από αυτή την κατάσταση είναι σχεδόν ανέφικτο να βγούμε όσο αυτοί που παίρνουν αποφάσεις πορεύονται σε ένα παράλληλο σύμπαν και ονειρεύονται σοβιετίες.

 

ΠΗΓΗ: protothema.gr

Τα σχόλια είναι κλειστά.