Το φορτίο των μέτρων τρέμει ο Κυριάκος

Με ανοιχτό το στόμα έμεινε το πολιτικό σύστημα όταν μετά την κατ΄ αρχήν συμφωνία μεταξύ της  κυβέρνησης και των θεσμών για την επιστροφή των κλιμακίων της αξιολόγησης στην Αθήνα,  διαπίστωσε ότι ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του δεν διαπραγματεύονταν για λιγότερα μέτρα αλλά για τον χρόνο έναρξης της εφαρμογής τους ώστε να δεσμεύσει την επόμενη κυβέρνηση και να τη σύρει σε συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις.

Του  Δ.  Γιαννακόπουλου

Όταν οι επικεφαλής της αντιπολίτευσης  -και οι πρώην πρωθυπουργοί- το πήραν χαμπάρι, ήταν ήδη αργά, με αποτέλεσμα τώρα να συναινούν άπαντες στην «ανάγκη να φύγει ο Τσίπρας πριν προλάβει να υπογράψει»!
Στον αντίποδα, οι δανειστές, με πρωταγωνιστή τον Βόλφγκανγκ  Σόιμπλε, φαίνεται πως αντί να εκκλησιάζονται αυτές τις μέρες, παρακολουθούν προσεκτικά τις εξελίξεις στην Ελλάδα ακόμη και τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα, δεν είναι τυχαίο ότι ενώ την περασμένη  Κυριακή η Κεντρική Επιτροπή του κυβερνώντος κόμματος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα μέτρα θα ληφθούν υπό την προϋπόθεση του «κουρέματος» του χρέους, την επομένη ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών  δεν άφησε το παραμικρό περιθώριο λέγοντας ότι πρώτα θα αποδείξει η κυβέρνηση πως ψηφίζει και εφαρμόζει τα μέτρα και μετά θα αποφασιστεί αν και κατά πόσο μπορεί να απομειωθεί το χρέος.

 

ΟΙ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ

Η απόσταση που χωρίζει τις δύο πλευρές είναι… 3 χρόνια καθώς η συμφωνία -αν τελικά γίνει αποδεκτή-  προβλέπει μειώσεις συντάξεων από το 2019 και αφορολόγητου από το 2020. Με τα ισχύοντα, η δεύτερη αξιολόγηση συνεπάγεται την εκταμίευση ποσού ύψους 6,1 δισ. ευρώ τον Ιούνιο προκειμένου να καλυφθεί η μεγάλη δόση του Ιουλίου προς τους πιστωτές και η κυβέρνηση να «ανασάνει» έως τα τέλη του έτους. Με  δεδομένο ότι ήδη το πλεόνασμα ανέρχεται στα 8 δισ. ευρώ περίπου και θα αυξηθεί περαιτέρω από την είσπραξη φόρων και την αύξηση των εσόδων από το τουριστικό συνάλλαγμα, ο κ. Τσίπρας υπολογίζει ότι «αντέχει» δημοσιονομικά έως το φθινόπωρο του 2018. Κατά τους σχεδιασμούς του, η προκήρυξη των εκλογών το  δεύτερο εξάμηνο του 2018 θα σημάνει (αυτοδύναμα ή μη) την άνοδο της ΝΔ στην εξουσία, που σημαίνει  ότι ο επόμενος πρωθυπουργός από 1/1/2019 θα μειώσει κατά 25% τις συντάξεις και θα έχει μπροστά του μόλις πέντε μήνες για να πείσει το εξαντλημένο οικονομικά – κοινωνικά εκλογικό σώμα, ότι δεσμεύεται από τις υπογραφές του προκατόχου του. Και τούτο διότι τον Μάιο του 2019 θα διενεργηθούν δημοτικές  – περιφερειακές εκλογές και ευρωεκλογές τον Ιούνιο.
Η ΕΚΛΟΓΗ ΠτΔ

Στην περίπτωση δε που η επόμενη κυβέρνηση καταφέρει να περάσει τον σκόπελο δύο συνεχόμενων  εκλογικών αναμετρήσεων θα έχει να αντιμετωπίσει μια τρίτη πολύ χειρότερη, εκείνη της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας τον Μάρτιο του 2020 όταν θα έχει τεθεί σε εφαρμογή και η μείωση του αφορολογήτου ορίου στις 5.900 ευρώ για όλα τα εισοδήματα και  όλες τις κατηγορίες. Ούτε η ΝΔ (σ.σ. και τα κόμματα της αντιπολίτευσης όπως λένε τώρα) θα στηρίξουν οποιαδήποτε υποψηφιότητα υποδεικνυόμενη από τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ την υποψηφιότητα της ΝΔ αφού ο κ. Τσίπρας θα επιδιώκει μόνον την επάνοδο στην εξουσία. Αν οι πολιτικές δυνάμεις δεν συναινέσουν (σ.σ. κάτι το οποίο δεν έγινε τον Δεκέμβριο του 2014) σε ένα πρόσωπο τότε  η χώρα θα οδηγηθεί μοιραία σε εθνικές κάλπες με απλή αναλογική και… γαία πυρί μειχθήτω.

ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΣ

Στα επιτελεία της αντιπολίτευσης πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει σοβαρό υπαρξιακό πρόβλημα  καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών του αναγκάζεται όντως να ψηφίζει μέτρα «αλλά ως πότε;». Εκτιμούν δε ότι στο Eurogroup της 22ης Μαΐου, χρόνος κατά τον οποίο προσδιορίζεται η τελική απόφαση για τη διαπραγμάτευση, δεν πρόκειται να δοθούν παρά μονάχα υποσχέσεις για το χρέος.

Όπερ σημαίνει α) ή ότι ο κ. Τσίπρας θα επιχειρήσει με μια ακόμη υπόσχεση να πείσει το κόμμα του  επιτυγχάνοντας την παραμονή του στην εξουσία ή β) ότι θα πάει σε εκλογές αμέσως. Το πρώτο το απεύχονται, το δεύτερο το ελπίζουν. Για να συμβεί το δεύτερο, θα πρέπει οι δανειστές να επιμείνουν στις θέσεις τους αλλά για να μη συμβεί το πρώτο θα  πρέπει και ο κ. Τσίπρας να τηρήσει τη «συμφωνία κυρίων» με τα κομματικά του στελέχη: «όχι μέτρα χωρίς χρέος». Και μέσα σε όλα δεν πρέπει να παρακάμπτονται α) η διαρκής επιδείνωση των δημοσιονομικών β) το επικείμενο στέρεμα της ρευστότητας των τραπεζών γ) η κατακρήμνιση της πραγματικής οικονομίας και δ) οι κερδοσκοπικοί κίνδυνοι σε βάρος του νομίσματος που ελλοχεύουν ανά πάσα στιγμή.

Υπό αυτό το πρίσμα, τα τελευταία 24ωρα άρχισε να επανέρχεται η συζήτηση για δημιουργία  οικουμενικής – μεταβατικής κυβέρνησης που θα μπορέσει να «κλείσει» την αξιολόγηση χωρίς να  λαμβάνει υπόψη το αυξημένο πολιτικό κόστος. Υπάρχει τέτοιος σοβαρός σχεδιασμός; Και, κυρίως,  όσοι επεξεργάζονται ένα τέτοιο σενάριο, τι είδους διαβεβαιώσεις έχουν λάβει από τον κ.  Τσίπρα ότι θα παραιτηθεί χωρίς εκλογές;