Το φάντασμα του εφησυχασμού πάνω από την Ευρώπη…

Toυ Θάνου Οικονομόπουλου

Η Ευρώπη, όλοι μας, πρέπει να προσέξουμε πολύ αυτές τις… ανάσες “ανακούφισης” που παίρνουμε κάθε φορά που ο  αδιανόητος εφιάλτης δεν γίνεται πραγματικότητα…

Γιατί καραδοκεί.

Πανηγυρίσαμε “καθησυχασμένοι”, επειδή οι ακροδεξιοί δεν νίκησαν στην Αυστρία και την Ολλανδία, εκτιμήσαμε ως “νίκη της δημοκρατίας” το ότι η Λεπέν δεν τερμάτισε πρώτη στον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Και χαζοχαρούμενα, καμωνόμαστε ότι παραβλέπουμε το γεγονός πως η μισή Γαλλία (ναι, η Γαλλία της Δημοκρατίας και του Διαφωτισμού!), εμφανίσθηκε διχασμένη, με την μισή να ψηφίζει τα επίφοβα άκρα του λαϊκισμού. Είτε από θυμό και απογοήτευση, είτε ως συνειδητή επιλογή…

Φυσικά και είναι κάτι θετικό ότι η Λεπέν πέρασε δεύτερη, και μάλλον θα χάσει στον δεύτερο γύρο. Αλλά, δεν επιτρέπονται αλαφροΐσκιωτοι εφησυχασμοί. Η ηγέτης της ξενοφοβικής, φασίζουσας, αντιευρωπαϊκής άκρας δεξιάς στην Γαλλία, αύξησε την λαϊκή αποδοχή της. Όπως και οι αντίστοιχοι ομοϊδεάτες  στην Αυστρία και την Ολλανδία. Και ψηφίσθηκε στις εργατικές λαϊκές συνοικίες, άλλοτε άντρο του κομμουνιστικού και σοσιαλιστικού κόμματος. Το τελευταίο, μάλιστα, συνετρίβη με πάταγο. Όπως και η Δεξιά, που για πρώτη φορά δεν πέρασε στον δεύτερο γύρο…

Τα “συστημικά” κόμματα, έχοντας αποδειχθεί άτολμα και ανίκανα σε σχέση με τις σκληρές απαιτήσεις των καιρών (τώρα οι κοινωνίες αντιλαμβάνονται τι σημαίνει και τι επιφέρει η “παγκοσμιοποίηση”-που ως αναγκαίο “καλό” ή “κακό” ήρθε για να μείνει, η εξέλιξη δεν γυρίζει πίσω…), απαξιώνονται και περιθωριοποιούνται. Το “σύστημα”, τρίζει. Τράμπ, Τσίπρας, Λεπέν, Μελανσόν και πάει λέγοντας, δείχνουν ότι οι λαοί θέλουν άλλο αφήγημα. Τρέμουν τις αλλαγές και το κόστος τους, όσο μονοδρομικές κι’ αν προβάλλουν.

Ιδίως στην Ευρώπη, η κόπωση και η απελπισία είναι πρόδηλες, απειλητικές. Οι κοινωνίες, που ακριβώς επειδή φοβούνται τις αλλαγές και την αναγκαστική υιοθέτηση ενός άλλου τρόπου ζωής, ονειρεύονται και αναπολούν τις “παλιές καλές μέρες”, υποκύπτουν στην γοητεία του λαϊκισμού, που υπόσχεται πως “όλα θα γίνουν όπως πριν…”, έστω και αν αυτή η παραμυθία δεν στέκει και στην πλέον επιπόλαιη βάσανο της λογικής… Ότι δεν αλλάζει και δεν προσαρμόζεται στις (καλές ή κακές, αδιάφορο εν προκειμένω) νέες συνθήκες προκειμένου να τις αντιμετωπίσει και να τις βελτιώσει, πεθαίνει.

Ποιος θα τολμήσει να πει με θάρρος και παρρησία στους ευρωπαϊκούς λαούς ότι η Γηραιά χρειάζεται επειγόντως αλλαγές και μεταρρυθμίσεις για να επιβιώσει, έτοιμη και αποφασισμένη να τις… αλλάξει κι’ αυτές όταν οι συνθήκες θα το απαιτήσουν; Ποιος, ποιοι θα αναλάβουν το πολιτικό ρίσκο και την ευθύνη προκειμένου η Ευρώπη, ως αναγκαίο οικονομικό-πολιτικό σύνολο και όχι απλώς τυπικό άθροισμα κρατών, να ξαν’ αποκτήσει την πολιτική αίγλη και ισχύ της, να καταστεί τουλάχιστον δεύτερη οικονομική δύναμη, από πέμπτη και με φθίνουσα πορεία που είναι σήμερα; Ποιος -και πώς- θα θέσει το κρίσιμο ερώτημα πώς είναι δυνατόν η Ευρώπη να απουσιάζει εμφατικά από τις παγκόσμιες διεργασίες, να είναι η ήπειρος που πληρώνει ακριβότερα κάθε άλλης (σε κοινωνική επιβάρυνση αλλά και οικονομικά) τα επίχειρα του πολέμου στην Συρία, αλλά να μην μετέχει στις δυνάμεις που (υποτίθεται) αναζητούν λύσεις στο πρόβλημα;

Εντάξει, για μιαν ακόμη φορά κανακέψαμε την δημοκρατική φιλαρέσκειά μας, ως Ευρωπαίοι, που και τούτη την φορά το φίδι δεν βγήκε από το αυγό του. Και “εφησυχασμένοι” αφήνουμε πίσω την ατολμία και την αμήχανη ανικανότητα των ευρωπαϊκών πολιτικών ηγεσιών ν’ αρπάξουν τον ταύρο από τα κέρατα, να ηγηθούν, να πείσουν τους από την φύση τους συντηρητικούς λαούς ότι απαιτούνται άμεσες και ριζικές, ακόμη και δυσάρεστες στην πρώτη φάση, αναδιαρθρώσεις και αλλαγές, αν πρόκειται τούτη η ιστορική Ευρώπη να… συνεχίσει την παράδοση να επιβιώνει ως “γηραιά”, ή  θα πεθάνει. Γιατί από πρόσκαιρη “ανακούφιση” σε “ανακούφιση”, αναβάλλουμε να κάνουμε όσα νομοτελειακά πρέπει να κάνουμε. Και οι διάφοροι Λεπέν και Μελανσόν περιμένουν στην γωνία την “επόμενη φορά”!

Ας πάρουμε παράδειγμα από τα δικά μας: σκοτωνόμαστε για  τις συλλογικές συμβάσεις, την μόνιμη  8ωρη εργασία, όταν η αγορά εργασίας έχει αποσυντεθεί εντελώς. Κάνουμε απεργίες για… 13η και 14η σύνταξη, όταν τα ασφαλιστικά ταμεία είναι προ πολλού κλινικά νεκρά. Δίνουμε μάχες οπισθοφυλακών να μην ανοίγουν τα μαγαζιά τις Κυριακές, όταν η πραγματική ζωή δείχνει ότι οι μικροεπιχειρήσεις δουλεύουν 18 ώρες το 24ωρο, μπας και επιβιώσουν! Δεν θέλουμε αποκρατικοποιήσεις, ενώ όλοι παραδεχόμαστε πως αυτό το υδροκεφαλικό κράτος με τους περίσσιους και  αναξιολόγητους υπαλλήλους (πελάτες των εκάστοτε κυβερνήσεων…), είναι παντελώς ανίκανο να… δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών του. Καταντήσαμε την (κρατικό μονοπώλιο, μην ξεχνιόμαστε…) ΔΕΗ χρεοκοπημένη, αναξιόπιστη, συνεχώς και ασυλλόγιστα ακριβότερη επιχείρηση, αλλά… σκίζουμε τα ρούχα μας στην ιδέα ότι μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί. Και να γίνει ένας ΟΤΕ, ας πούμε, τον οποίον απολαμβάνουμε οι πάντες.

Έτσι είναι οι κοινωνίες. Βολεμένες στην εθελοτυφλία, τις παραμυθίες, τα ψέμματα που τους πλασάρουν και τα κανακέματα των “φιλολαϊκών” κυβερνήσεων, που αποτυγχάνουν διαρκώς να κάνουν τις υποσχέσεις τους πραγματικότητα.

Απαιτούνται, τούτες τις ώρες, ηγεσίες ικανές, αποφασισμένες. Πραγματικοί ταγοί, που θα πείσουν, θα εμπνεύσουν τις αποσβολωμένες κοινωνίες, θα μιλήσουν την σκληρή γλώσσα τις αλήθειας, δεν θα υποκύψουν για να χαϊδέψουν αφτιά, θα ομολογήσουν ότι όταν οι συνθήκες αλλάζουν, αλλάζουν και οι άνθρωποι-αν θέλουν να έχουν ελπίδες για το μέλλον!

Aλλιώς, οι “Λεπέν”, μαύροι ή ερυθροί, καραδοκούν…

ΠΗΓΗ: iefimerida.gr