Το ΔΝΤ καίει το αφήγημα του Αλέξη

Του Βασίλη Γεώργα

Ένα από τα ηχηρά μηνύματα του ΔΝΤ με την τελευταία έκθεσή του για την Ελλάδα -που προβλέπει δημοσιονομικό κενό 2,5 δισ. ευρώ το 2018- είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να ξεχάσει τις παροχές, τα «αντίμετρα» και τα αναπτυξιακά φληναφήματα και να ξανανοίξει το συρτάρι με τα δημοσιονομικά μέτρα.

Το γεγονός ότι το ΔΝΤ σπεύδει να διευκρινίσει πως δεν είναι αυτό που ζητά νέα μέτρα αλλά είναι η ευρωζώνη που έχει βάλει πολύ ψηλά τον πήχη και πρέπει να αντιμετωπίσει πιθανό εκτροχιασμό του προγράμματος, μας δείχνει ότι μάλλον θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι αν αντί για συμπληρωματικές περικοπές, οι δανειστές ζητήσουν από την κυβέρνηση αντί να πάρει νέα μέτρα, να εφαρμόσει νωρίτερα -από το 2018- τις θεσμοθετημένες για τη διετία 2019-2020 περικοπές στις συντάξεις και στο αφορολόγητο. Η εναλλακτική επιλογή θα ήταν να δεχθεί τοEurogroup τη μείωση του στόχου για τα πλεονάσματα τουλάχιστον για το 2018, αλλά είναι ένα σενάριο πολύ καλό για να βγει αληθινό.

Όλα τα παραπάνω είναι βέβαιο ότι θα δραματοποιήσουν σημαντικά την επερχόμενη διαπραγμάτευση και θα αλλάξουν τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού με βάση τους οποίους η κυβέρνηση κάνει σήμερα τον σχεδιασμό της.

Ίσως, όμως, αυτό να μην είναι τόσο  σημαντικό όσο είναι η γενικότερη εκτίμησή του Ταμείου ότι η Ελλάδα θα παραμείνει μια «μη βιώσιμη» χώρα και μετά τα μνημόνια. Η πρόβλεψή του ότι η οικονομία δεν θα μπορέσει να σηκώσει κεφάλι όσο η κυβέρνησή της αρνείται να δρομολογήσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που θα πυροδοτήσουν ανάπτυξη μεγαλύτερη από το 1,5%-2% τα επόμενα χρόνια, είναι μια ευθεία βολή για την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού. Και το ενδιαφέρον είναι ότι διατυπώνεται λίγα 24ωρα πριν ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών βρεθούν στην Ουάσιγκτον για διαβουλεύσεις κορυφής με τον πρόεδρο των ΗΠΑ και την επικεφαλής του ΔΝΤ.

Ένα εξίσου δυσκολοχώνευτο συμπέρασμα είναι αυτό που επιβεβαιώνει το new deal του ΔΝΤ με το Βερολίνο για την παραπομπή της αναδιάρθρωσης του χρέους στις καλένδες. Υπήρχαν από το καλοκαίρι υπόνοιες ότι το ΔΝΤ έχει «υπαναχωρήσει» από τις θέσεις του για χαμηλότερα πλεονάσματα και μείωση του χρέους, αλλά τώρα αυτές φαίνεται πως επιβεβαιώνονται.

Με την πρόβλεψή του ότι η Ελλάδα θα μπορεί να πιάνει σταθερά τους δημοσιονομικούς στόχους την περίοδο 2019-2022, το ΔΝΤ στην πραγματικότητα συντάσσεται πλήρως με τη θέση της ευρωζώνης. Σύμφωνα με αυτή, οι περικοπές στις συντάξεις και στους μισθούς (αφορολόγητο) θα καταστήσουν αχρείαστη την ελάφρυνση του χρέους επειδή η χώρα θα μπορεί να επιτυγχάνει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ και να εξοφλεί χωρίς πρόβλημα τους τόκους των δανείων.

Σπεύδουν πολλοί να υποτιμήσουν την ισχύ του ΔΝΤ ή να πετάξουν τη μπάλα στην εξέδρα μιλώντας στις κατά καιρούς λανθασμένες προβλέψεις του. Αυτή είναι μια κακή τακτική που στο παρελθόν μας οδήγησε σε μεγάλες ζημίες.

Έχουμε ήδη τρία νέα δεδομένα το τελευταίο διάστημα που επιβεβαιώνουν ότι το ΔΝΤ επιστρέφει ενισχυμένο στην Ελλάδα για να διαπραγματευτεί την τρίτη αξιολόγηση και τους όρους ολοκλήρωσης ή παράτασης του Μνημονίου. Η διαπραγμάτευση αυτή θα γίνει με τρόπο ο οποίος απειλεί να καταστρέψει τον σχεδιασμό του Μαξίμου για ένα ανέφελο 2018 και να κλονίσει συνολικά το αφήγημα της κυβέρνησης για «καθαρή έξοδο από τα μνημόνια», ακόμη και αν στο τέλος γίνει μια ακόμη κυβίστηση με ένα μεγαλοπρεπές «ναι σε όλα» από τους ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

Το πρώτο στοιχείο είναι ότι η υπό σύσταση νέα γερμανική κυβέρνηση στηρίζει πλήρως την ενεργό εμπλοκή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα. Οι Ελεύθεροι Δημοκράτες (FDP) που πιθανότατα θα είναι ο νέος κυβερνητικός εταίρος της Merkel και το κόμμα που θα αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών, έθεσαν από την πρώτη μέρα ως προϋπόθεση να παραμείνει το ΔΝΤ μέχρι τέλους στο ελληνικό πρόγραμμα και να εγγυηθεί τις δημοσιονομικές επιδόσεις και τη βιωσιμότητα του χρέους. Αυτό σημαίνει ότι το ΔΝΤ έχει την πλήρη εξουσιοδότηση της Γερμανίας και των δορυφόρων της, να πράξει όσα κρίνει ότι είναι απαραίτητα  ώστε να μην χρειαστεί οι ευρωπαίοι να ξαναβάλουν το χέρι στην τσέπη.

Το δεύτερο είναι ότι τα σχέδια μετατροπής του ESM σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο παραπέμπονται στις καλένδες, και συνεπώς το ΔΝΤ θα συνεχίσει για πολύ καιρό ακόμη να είναι ο αδιαφιλονίκητος «επίτροπος» της Ελλάδας. Η ισχυρή εποπτεία του προβλέπεται από τα μνημόνια, ενώ πολλές επιμέρους περιπτώσεις έχει ενταχθεί και σε έναν ευρύ αριθμό νόμων, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το δικαίωμα που έχει παραχωρηθεί στο Ταμείο να απαιτήσει την ταχύτερη εφαρμογή των δημοσιονομικών μέτρων  που ψηφίστηκαν πέρυσι για τις συντάξεις και το αφορολόγητο με χρονοδιάγραμμα υλοποίησης το 2019 και το 2020.

Το τρίτο είναι πως δεδομένου του «διαχειριστικού κενού» στην Ευρώπη μέχρι τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης στη Γερμανία, το ΔΝΤ αποκτά ακόμη μεγαλύτερη δύναμη, ώστε ακόμη κι αν όλοι οι υπόλοιποι (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ESM, ΕΚΤ ΚΛΠ) υποστηρίζουν κάτι διαφορετικό, στο τέλος να είναι ο λόγος του ΔΝΤ που θα έχει τη μεγαλύτερη βαρύτητα.

Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι οι δανειστές θα θελήσουν να ρίξουν την κυβέρνηση βάζοντας νέα αιτήματα στο τραπέζι. Αυτό είναι πάντα ένα πιασάρικο αφήγημα που δικαιολογεί την αβελτηρία του εγχώριου πολιτικού συστήματος.

Οι απαιτήσεις που υπάρχουν σήμερα, υπήρχαν κι από χθες, και γνωρίζουμε από την πρώτη στιγμή τη διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσουμε.

Το ερώτημα είναι αν θα είναι ο Τσίπρας και ο Καμμένος που θα την πάνε μέχρι τέλους.

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr