Της Ρούλας Γεωργακοπούλου: Γιώργος Σκούρτης 1940-2018: Κομμάτια και θρύψαλα

Ο Σκούρτης, από μόνος του, ήταν σα να λέμε η Μεταπολίτευση. Κάτι σφοδρό, γοητευτικό αλλά και τρομακτικό ταυτόχρονα. Τον καιρό εκείνο το θέατρο είχε παντού τ’ απάνω χέρι, αλλά και οι άντρες επίσης. Ήταν να τους θαυμάζεις και να τους φοβάσαι. Σήμερα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, ας βρει άλλος-η ποια από τις δύο εποχές είχε τελικά δίκιο. Γεγονός είναι πάντως ότι στο θέατρο πηγαίναμε εντελώς ψαρωμένες. (Ορισμένες από μας, τουλάχιστον.) Ευτυχώς που υπήρξαμε θεωρητικά εντελώς ανεπαρκείς για να αποφανθούμε περί του τι προσδοκούσε ο Κάρολος Κουν από το σάλτο της νεοελληνικής τεστοστερόνης επί σκηνής. Ευτυχώς που μας έκοψε και δεν φτιάξαμε κανά #metoo της θεατρόφιλης. Ευτυχώς που το βουλώσαμε και κοιτάζαμε και μαθαίναμε. Απορώντας, δυσανασχετώντας και θαυμάζοντας. Έτσι κι όχι αλλιώς πάει η ιστορία, ιδίως όταν σε αφήνει απέξω.

Θα το πω γιατί θα του άρεσε ίσως του εκλιπόντος καθώς και στην παρέα του με τους προώρως κεκοιμημένους, Μήτσο Ευθυμιάδη και Μπάμπη Τσικληρόπουλο. Δημιουργήθηκε τότε μια ομάδα θεατρικών συγγραφέων που μπορούσες να τους πιάσεις, να κρεμάσεις το παλτό σου εκεί που το κρέμαγαν κι αυτοί, να τους πεις κάνε παραπέρα ν’ αφήσω την τσάντα μου, ν’ ακουμπήσεις το ποτό σου εκεί που το ακουμπούσαν κι εκείνοι, να βγεις το βράδυ και να ξέρεις πού θα τους συναντήσεις. Η επέλαση των θεατρικών συγγραφέων στη ζωή της πόλης είχε κάτι το ερωτικό, παλιομοδίτικο βεβαίως, κάπως σαν την αυλή των Λουδοβίκων αλλά χωρίς τις περούκες. Για να ευλογηθείς έπρεπε να υποταχθείς και να θαυμάσεις. Μπορείς;

Αφήνω τα υπονοούμενα για να μπω στην ουσία αυτής της συνάντησης που κατέβαινε από τη σκηνή στο δρόμο ή μάλλον το ανάποδο. Η άπιαστη λαϊκότητα, αυτή η καταραμένη αγωνία χώμα να πιάνεις και χρυσάφι να γίνεται και το ανάποδο. Σ’ αυτό το πέρα δώθε αναλώθηκε μια θεατρική γενιά. Μεγάλωσε, ενσωμάτωσε κι απέρριψε, γοητεύτηκε και απογοητεύτηκε ή και το ανάποδο που μπορεί να είναι ακριβώς το ίδιο. Εντωμεταξύ οι μονήρεις, οι αόρατες θεότητες, Κεχαΐδης, Αναγνωστάκη, Διαλεγμένος, πλαγιοκοπούσαν από άλλους δρόμους το λαϊκό και το εσώτερο. Αν υπάρχει θεατρική δικαιοσύνη θα τους αθωώσει όλους πανηγυρικά.