Της Ιωάννας Καλαντζάκου-Τσατσαρώνη: …Ούτε «καθαρή»… ούτε «έξοδος»

 

Η συμφωνία, στην οποία κατέληξε το Eurogroup για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους, αποτελεί, δυστυχώς, επίσημη πιστοποίηση των καταστρεπτικών οικονομικών και δημοσιονομικών επιπτώσεων που είχε η διακυβέρνηση της χώρας από τον σημερινό κυβερνητικό συνασπισμό.  Η χώρα απέσπασε πολύ λιγότερα από εκείνα, που θεωρούνταν προεξοφλημένα στα τέλη του 2014 και το «πέτυχε» δεχόμενη ασφυκτική εποπτεία και δεσμευτικούς όρους, μεταξύ των οποίων η διαρκής λιτότητα μέχρι το 2060, χωρίς καν να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του χρέους, πράγμα που προκύπτει από την ίδια την απόφαση του Eurogroup που «προβλέπει» συζητήσεις για νέα ελάφρυνση του χρέους το 2032.

Αν σε αυτά αθροιστεί το πρόσθετο οικονομικό κόστος από τους χειρισμούς της κυβέρνησης επί υπουργίας Οικονομικών Βαρουφάκη, που αποτιμάται από τους ειδικούς σε 86-100 δισ., και το γεγονός ότι ο πληθυσμός της χώρας έχει αιμορραγήσει περαιτέρω οικονομικά στο ενδιάμεσο διάστημα, το συμπέρασμα για την ευκαιρία που έχασε η Ελλάδα είναι συντριπτικό.

Ο μέσος άνθρωπος το αντιλαμβάνεται διαβάζοντας τις επερχόμενες νέες περικοπές: την περαιτέρω απομείωση των συντάξεων, τη μείωση του αφορολογήτου, την αύξηση της φορολογίας και τις δημευτικές ασφαλιστικές εισφορές για τους αυταπασχολούμενους. Οι οικονομικοί αναλυτές, που δεν στέκονται τόσο στην ανθρώπινη πλευρά, επισημαίνουν άλλες αντιδράσεις: την άρνηση του ΔΝΤ να συνυπογράψει τις εκτιμήσεις της Κομισιόν για τη μεσοπρόθεσμη βιωσιμότητα του χρέους μετά τη συμφωνία (το Ταμείο αρκέστηκε στην εκτίμηση ότι αποτελεί «καλή βάση για το μέλλον» και επιφυλάχθηκε να μετάσχει χρηματοδοτικά στο πρόγραμμα, όταν το χρέος κριθεί βιώσιμο), την αναιμική μείωση των αποδόσεων των ελληνικών ομολόγων, τις επιφυλάξεις των επενδυτικών κύκλων κατά τη συνάντησή τους στο Λονδίνο με τον Έλληνα πρωθυπουργό.  Συνισταμένη, στην οποία συγκλίνουν οι αντιδράσεις του μέσου Έλληνα και οι επιφυλάξεις των αναλυτών, είναι ότι τα συμφωνημένα πρωτογενή πλεονάσματα (3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και 2,2% μέχρι το 2060) σημαίνουν ότι το κράτος θα εξακολουθεί να απομυζά ρευστότητα από την κατανάλωση και τις επενδύσεις, με αποτέλεσμα να υπονομεύεται η ανάπτυξη, που θα βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, προφανώς με τους ανάλογους λεόντειους όρους. Δεν είναι παράξενο που το ΔΝΤ αποκλίνει και στο σημείο αυτό με την Κομισιόν, εκτιμώντας ότι ο μέσος αναπτυξιακός ρυθμός δεν θα υπερβεί το 1% έναντι 1,5% των εκτιμήσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Το αποτέλεσμα της κυβερνητικής αφροσύνης επιβεβαιώθηκε, λοιπόν, με κυβερνητική σφραγίδα και υπογραφή. Και η κυβέρνηση εμφανίζεται να πανηγυρίζει για κάτι πολύ λιγότερο από εκείνα που κατήγγελλε ως αντιπολίτευση. Αφροσύνη και πανηγύρεις… Αμφότερα στις πλάτες των Ελλήνων.

* Η κα Ιωάννα Καλαντζάκου – Τσατσαρώνη είναι Δικηγόρος – Α΄ Αντιπρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών

 

 

ΠΗΓΗ: capital.gr