Θέατρο σκιών

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Δυστυχώς δεν… επτωχεύσαμεν μόνο εμείς. Έχει πτωχεύσει και η ευρωπαϊκή πολιτική. Και όσο πλησιάζουν οι εκλογές σε Γαλλία και Γερμανία (και στην Ολλανδία βεβαίως), τόσο περισσότερο φαίνεται το έλλειμμα λύσεων, ιδεών και οράματος στη Γηραιά –ήδη– Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε βαθμό που στο θέατρο σκιών που έχει στήσει η ελληνική κυβέρνηση τα Καραγκιοζιλίκα να βρίσκουν πρόθυμους… Χατζηαβάτηδες.

Και σαν να μην έφτανε το ευρωπαϊκό χάλι, η κατάσταση στην άλλη όχθη του Ατλαντικού που πάντα στήριζε την Ευρώπη τόσο στις μεγάλες περιπέτειές της (πόλεμοι, ανασυγκρότηση κλπ) αλλά και ιδιαίτερα στην εποχή του ευρώ ευνοούσε το κοινό νόμισμα προκειμένου να υπάρχουν οι απαιτούμενες νομισματικές ισορροπίες με το δολάριο (θετικά ή αρνητικά), τώρα εμφανίζει εικόνα αποδιοργάνωσης και απομονωτισμού. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται στις διμερείς οικονομικές και εμπορικές σχέσεις ΗΠΑ και Ε.Ε. αλλά και στις γεωστρατηγικές ισορροπίες.

Σε αυτό το κλίμα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, βρίσκει πρόσφορο έδαφος να μπαχαλοποιήσει ακόμη περισσότερο τη χώρα. Με τη συνδρομή των ξένων μάλιστα… Αυτό που γίνεται με τη διαπραγμάτευση είναι αρκούντως χαρακτηριστικό. Για μία ακόμη φορά επικρατεί διγλωσσία, έλλειψη λογικής στα μέτρα που συζητούνται, αδιαφορία για την πραγματική εικόνα της οικονομίας και της αγοράς, απουσία οποιασδήποτε αναπτυξιακής συζήτησης. Κριτήριο δεν είναι πλέον το συμφέρον της χώρας, αλλά το πολιτικό συμφέρον των πλευρών που συζητούν.

Η ελληνική πλευρά ενδιαφέρεται μόνο να κερδίζει χρόνο στην εξουσία προτείνοντας μόνο υφεσιακά μέτρα βασισμένα στο ξεζούμισμα των παραγωγικών τάξεων. Μέτρα που δεν μπορούν να οδηγήσουν σε έξοδο από την κρίση όπως δεν το έχουν κατορθώσει μέχρι τώρα. Χρονοκαθυστερούν τις μεταρρυθμίσεις και τις πραγματικές τονωτικές ενέσεις στην οικονομία και σπεκουλάρουν με την απόδοση των φορολογικών εσόδων, έστω και αν γνωρίζουν ότι αφενός πολλά από αυτά είναι μη επαναλαμβανόμενα, ενώ άλλα προκαλούν πολύ μεγαλύτερη ζημιά στην οικονομία.

Από την πλευρά τους οι «θεσμοί» έχουν υποταχθεί πλήρως στις πολιτικές σκοπιμότητες της εκλογικής χρονιάς και διαμορφώνουν τη γραμμή τους ανάλογα με το πώς κρίνουν ότι συμφέρει «εσωτερικά» πολιτικά. Αυτό καθορίζει τη διαπραγμάτευση και όχι η προσπάθεια για εξεύρεση βιώσιμης λύσης. Όσο για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι σαφές ότι αυτό που υποστηρίζει, ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, είναι πέρα για πέρα αληθές. Μόνο που αυτό δεν συμφέρει πολιτικά κανέναν. Ούτε τους εταίρους που δεν θέλουν ούτε να ακούν για ονομαστικό «κούρεμα» χρέους, ούτε την ελληνική κυβέρνηση που μόνη στρατηγική στη διαπραγμάτευση έχει τη χρονοκαθυστέρηση. Να κερδίσει χρόνο, να πεταχτεί η μπάλα στην εξέδρα και έχει ο Θεός. Πώς το είπε άλλωστε ο Ζουράρις; Το 2019… ποιος ζει, ποιος πεθαίνει…

Σε αυτό το σκηνικό, είναι σαφές ότι είναι επιτακτική ανάγκη να διαμορφωθεί μία σοβαρή πρόταση για τη χώρα. Ποια μπορεί να είναι αυτή; Δυστυχώς, όσο και αν το αφήγημα της σοβαρής επαναδιαπραγμάτευσης έχει κονιορτοποιηθεί μετά τη διαπραγμάτευση των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η αλήθεια είναι ότι δεν έχει τελειώσει ως προοπτική. Αν είσαι σοβαρός, θα υπάρξουν αυτιά να ακούσουν αυτό που έχεις να πεις. Αν έχεις να προτείνεις συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις, θα ακούσουν. Στο κάτω κάτω, η επιλογή να λύνονται τα πάντα μέσω της υπερφορολόγησης είναι ελληνική και δεν επιβάλλεται από κανέναν. Αντίθετα, αν πίστευαν ότι αποδίδει μακροπρόθεσμα δεν θα ζητούσαν «κόφτες». Αλλά είπαμε, πρέπει να είσαι σοβαρός, αξιόπιστος και να έχεις ειδικό βάρος. Και σε αυτή την αποστολή θα πρέπει να συστρατευθούν οι υγιείς δυνάμεις της χώρας. Υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι να αναλάβουν κρίσιμους ρόλους. Αρκεί να το αντιληφθεί και η κοινωνία.

Αναδημοσίευση από το capital.gr