Τα «αφανή» ρεύματα της κοινωνίας θα αποφασίσουν

Του Γιώργου Π. Αποστολόπουλου
(Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Αθηναίων, υποψήφιος βουλευτής Α’ Αθήνας ΚΙΝΑΛ)

Ήταν 2007, αρκετά χρόνια πριν εισέλθουμε στην κρίση και στα μνημόνια, όταν με κάποια κείμενά μου είχα προειδοποιήσει για τις αρνητικές εξελίξεις που θα μπορούσαν να συμβούν στην πολιτική ζωή της χώρας μας και στον χώρο της Κεντροαριστεράς.

Η άποψή μου αυτή δεν συνδεόταν αποκλειστικά με οικονομικές παραμέτρους αλλά κυρίως με κοινωνικοπολιτικές. Θεωρούσα ότι καθοριστικός παράγοντας των επερχόμενων εξελίξεων είναι το μπόλιασμα της ελληνικής κοινωνίας από «αφανή» ρεύματα που αναπτύσσονταν διαχρονικά και κάποια στιγμή θα οδηγούσαν σε εκρηκτικά αποτελέσματα, ακόμα και εάν δεν εμφανιζόταν η κρίση και τα μνημόνια.

Ο ελληνικός λαός για πολλά χρόνια ζούσε υπό το βάρος της μετα-εμφυλιο-πολεμικής πίεσης, η οποία τον κατεύθυνε σε σταθερή προσήλωση προς τους κομματικούς μηχανισμούς. Επιπλέον, είχε απογοητευθεί και από τη δήθεν «κοινωνική απελευθέρωση» της δεκαετίας του 1990, σε συνδυασμό με το αδιέξοδο της διαχειριστικής-εκσυγχρονιστικής πολιτικής αλλά και την έξαρση της διαφθοράς.

Για όποιον αφουγκραζόταν το κοινωνικό γίγνεσθαι το 2007, διακρινόταν αρκετά καθαρά η έντονη τάση για απελευθέρωση από την κομματική περιχαράκωση και η αγωνιώδης αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής για την καθημερινότητα.

Ο μέσος πολίτης προσπαθούσε να εντοπίσει εκείνους που θα μπορούσαν να αγγίξουν το συναίσθημά του, το προσωπικό του πρόβλημα. Εκείνους που θα μπορούσαν να τον αντιμετωπίζουν ως «επώνυμο» και όχι ως ανώνυμο «γρανάζι» μιας εκλογικής μηχανής. Εκείνους που δεν θα εκφράζονταν με γενική και απρόσωπη ξύλινη πολιτική γλώσσα και έπαρση. Εκείνους που θα ασχολούνταν έντιμα με σύγχρονα προβλήματα ποιότητας ζωής.

Ο ίδιος είχε αρχίσει να μη νιώθει πλέον ως «λαός-μάζα» αλλά ως αυτόνομο «μέρος-μονάδα» ενός υπολογίσιμου συνόλου. Τότε άρχισε να εγείρει σοβαρές απαιτήσεις από το πολιτικό σύστημα, επιδιώκοντας με αγωνία κάτι καλύτερο για τη ζωή του.

Εν συντομία, κάπως έτσι διαμορφώθηκε το προ-μνημονιακό κλίμα, το οποίο εκτονώθηκε το 2008 μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και στη συνέχεια επάνω του «κούμπωσε» το μνημόνιο. Το ακραία πληγωμένο πλέον λαϊκό συναίσθημα «επένδυσε» την απόγνωση και την ελπίδα του, αρχικά στη κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, κατόπιν στη κυβέρνηση Σαμαρά και αργότερα στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και στο ΣΥΡΙΖΑ.

Όλα τα προαναφερθέντα οδήγησαν σε πολιτική «θύελλα». Αυτή αναπόφευκτα χτύπησε κυρίως τον πιο πολυσυλλεκτικό, ιδεολογικά ευαισθητοποιημένο, λιγότερο δογματικό και άρα ευάλωτο πολιτικά χώρο που συνδέθηκε επιπρόσθετα στη συνείδηση των πολιτών με «κυβερνητισμό» και στροφή από τις βασικές ιδεολογικές του αρχές προς την Κεντροδεξιά. Τη δημοκρατική παράταξη δηλαδή και το ΠΑΣΟΚ.
Ωστόσο ερχόμενοι στο σήμερα, αποδεικνύεται ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί όχι μόνο την πεπατημένη αλλά και την αποτυχημένη οδό.

Αντί να προσπαθήσει να αντισταθεί με ευέλικτη στρατηγική απέναντι στο νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο της γερμανικής Ευρώπης, μεταλλάχθηκε και έγινε ο καλύτερος υπηρέτης του. Αντί να επιδιώξει ανάπτυξη, παραγωγή, επενδύσεις και ρευστότητα οδηγήθηκε στην υπερ-φορολόγηση και στην αδιέξοδη επιδοματική πολιτική χωρίς μέλλον και προοπτικές για τους δικαιούχους. Αντί να εμπνευστεί νέες ιδέες, κατέφυγε σε παρωχημένα μοντέλα ενώ εξύψωσε τον «κυβερνητισμό» σε δυσθεώρητα ύψη.

Οι υψηλές τιμές σε βασικά αγαθά, η μείωση μισθών και συντάξεων, η ατέλειωτη γραφειοκρατία χωρίς οίκτο για τον άνθρωπο, η αύξηση της εγκληματικότητας και η απουσία συστηματικής αστυνόμευσης, η αποτυχία διαχείρισης του μεταναστευτικού προβλήματος, τα ανεπίλυτα προβλήματα στον χώρο της υγείας και της παιδείας, η επώδυνη ήττα στο εθνικό ζήτημα του Σκοπιανού, η αποτυχία σε θέματα καθημερινότητας, η αδιαφορία για το περιβάλλον, η ξύλινη γλώσσα και η αλαζονεία είναι μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά της σημερινής πολιτικής διαχείρισης.

Έτσι, φαίνεται να επιστρέφουμε στο θλιβερό κλίμα του 2008 και των χρόνων που ακολούθησαν αλλά με πολύ περισσότερο συσσωρευμένο θυμό… Είναι ζητούμενο το πώς θα εκφραστεί σήμερα αυτό το κλίμα, με μία ακραία νεοφιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία απέναντι που δεν αποτελεί εναλλακτική λύση.

Και για το Κίνημα Αλλαγής – ΠΑΣΟΚ, τι; Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος.

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Πορεία προς το μέλλον με βάση αποκλειστικά τα καλά στοιχεία του παρελθόντος.

• Στροφή προς την παραδοσιακή κεντροαριστερή οικονομική πολιτική ώστε να λειτουργήσει ως αντίβαρο στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές επιλογές, τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της Νέας Δημοκρατίας

• Επιστροφή στις γνήσιες πατριωτικές καταβολές. Αυτές που ενέπνευσαν όλους τους μεγάλους ηγέτες της δημοκρατικής παράταξης, από τον Ελευθέριο Βενιζέλο έως τον Ανδρέα Παπανδρέου

• Δέσμευση για αποτελεσματική αντεγκληματική πολιτική που θα στηρίζει πραγματικά την προστασία του πολίτη

• Αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος με σχέδιο και συνέπεια

• Ουσιαστική ενασχόληση με την καθημερινότητα

• Εξάλειψη της γραφειοκρατίας, απλοποίηση διαδικασιών και σταθερότητα σε βάθος χρόνου για την Παιδεία, τα φορολογικά ζητήματα και άλλους σημαντικούς τομείς

• Διαφάνεια, ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα για όλους

• Περιβαλλοντική πολιτική για το περιβάλλον και όχι για το κέρδος, με συνετή εκμετάλλευση των φυσικών πόρων

• Εφαρμογή κοινωνικής πολιτικής με στόχο την επανένταξη

• Ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους εργαζόμενους, αύξηση ελεύθερου χρόνου

• Πραγματική συμμετοχική δημοκρατία.

ΥΓ. (από κείμενο του 2007): «Τα καλλίτερα σενάρια τα γράφει η ζωή. Τα πιο ευφάνταστα όμως, η πολιτική ζωή…».