Ειδησεογραφικό site

Tης φυλακής τα ποιήματα – 1η Μαΐου 1976, ημέρα θανάτου του Αλέκου Παναγούλη

3.193
Σκίτσο του Γιώργου Ψαρρόπουλου
Σκίτσο του Γιώργου Ψαρρόπουλου

Αλέξανδρος Παναγούλης: Φοιτητής του Πολυτεχνείου και ενώ υπηρετούσε τη θητεία του στη Βέροια, έφυγε από το στρατό, καταφεύγοντας στην Κύπρο για να εκπαιδευθεί στα εκρηκτικά με την κάλυψη του υπουργού Άμυνας και ήρωα της ΕΟΚΑ Πολύκαρπου Γεωρκάτζη. Έφθασε μυστικά στην Αθήνα και οργάνωσε με τους συντρόφους του της Ένωσης Κέντρου την ανατίναξη της λιμουζίνας του δικτάτορα Παπαδόπουλου ώρα 7.40 της 13ης Αυγούστου 1968, στο 31ο χιλιόμετρο της εθνικής οδού Αθηνών – Σουνίου. Για λίγα δευτερόλεπτα η πυροδότηση δεν πέτυχε και ο τύραννος σώθηκε. Μετά από καταδίωξη, συνελήφθη από τους χωροφύλακες και κλείσθηκε στο Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας όπου βασανίσθηκε φριχτά. Η ομάδα του παραπέμφθηκε στο στρατοδικείο στις 4 Νοεμβρίου του 1968 και καταδικάσθηκαν σε βαριές ποινές. Στον Παναγούλη επεβλήθη η ποινή του θανάτου, αλλά εκείνος αρνήθηκε να υπογράψει αίτηση χάριτος, όπως τον… παρακαλούσαν οι βασανιστές του. Μετά από πανευρωπαική εκστρατεία της οποίας ηγήθηκε ο συναγωνιστής μικρότερος αδελφός του Στάθης Παναγούλης, ο Παπαδόπουλος δεν τόλμησε να τον εκτελέσει. Φυλακίσθηκε στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου, από όπου δραπέτευσε στις 5 Ιουνίου μαζί τον δημοκράτη στρατιώτη που τον φρουρούσε και… του άνοιξε το κελί, Γιώργο Μωράκη. Μετά από τρείς μέρες συνελήφθησαν σε διαμέρισμα στα Πατήσια. Ο γενναίος φαντάρος τιμωρήθηκε με 25 χρόνια κάθειρξη. Ο Παναγούλης… ενταφιάσθηκε σε ένα τσιμεντένιο κελί 2 επί 2 που χτίσθηκε ειδικά για κείνο, ώστε να μην ακούγονται οι κραυγές του από τα βασανιστήρια, όπως ήταν η είσοδος πυρακτωμένης βελόνης στην ουρήθρα του. Όταν οι εθνοσωτήρες… ξεκουραζόταν από τα χτυπήματα, ο μέγας Αλέξανδρος της αντίστασης έγραφε κρυφά ποιήματα. Απελευθερώθηκε στις 23 Αυγούστου του 1973 με αμνηστία. Εξελέγη βουλευτής τη Ένωσης Κέντρου-Νέες Δυνάμεις τον Νοέμβριο του 1974 .Αποχώρησε από το κόμμα το 1976 και την Πρωτομαγιά του 1976 βρέθηκε τα ξημερώματα νεκρός από ένα ύποπτο –μέχρι και σήμερα– τροχαίο, ενώ εκείνες τις μέρες ετοιμαζόταν να αποκαλύψει τα αρχεία της ΕΣΑ…

 

Με αφορμή την προχθεσινή πρωτομαγιά το «Κ» θυμίζει κάποια από τα ποιήματα που έγραψε ο μεγάλος αγωνιστής Αλέκος Παναγούλης, μέσα στο κελί της φυλακής του.

Η ΜΠΟΓΙΑ

Ζωντάνεψα τους τοίχους

φωνή τους έδωσα

πιο φιλική να γίνουν συντροφιά

Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν να μάθουνε

που βρήκα τη μπογιά

Οι τοίχοι του κελιού

το μυστικό το κράτησαν

κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού

Όμως μπογιά δε βρήκαν

Γιατί στιγμή δε σκέφτηκαν

στις φλέβες μου να ψάξουν

 

Η ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΜΟΥ

Ένα σπιρτόξυλο για πέννα

αίμα στο πάτωμα χυμένο για μελάνι

το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί

Μα τι να γράψω;

Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω

παράξενο και πήζει το μελάνι

Μέσ’ από φυλακή σας γράφω στην Ελλάδα

 

ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ

Ψυχή φυλακισμένη στο κορμί

Κορμί φυλακισμένο στη ζωή

Ζωή φυλακισμένη μεσ’ στο Χρόνο

Πνεύμα π’ απ’ όποια φυλακή κι αν βγει

σε φυλακή πάλι θα πέσει

Κι είναι μονάχα το κορμί π’ αγάπησε τη φυλακή του

Πώς να μην έρθει ο θάνατος λοιπόν;

 

ΚΟΙΝΟΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΜΑΣ

Πώς να βρεθώ κοντά στους Βάσκους;

Στους Κούρδους πώς να δείξω την αγάπη μου;

Στη Νότιο Αφρική στη Ροδεσία πώς να τρέξω;

Στους Νέγρους, πώς να πω πως βρίσκομαι κοντά τους;

Στην Ινδοκίνα πώς να φτάσω;

Της Βεγγάλης το Λαό πως ν’ αγκαλιάσω;

Την πολεμίστρα μου ν’ αφήσω δεν μπορώ

Μ’ ας ξέρουνε πως τους εχθρούς τους

κι εμείς εδώ τους πολεμάμε

Κοινοί οι εχθροί μας

Δικοί τους και δικοί μας

 

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Τρία βήματα μπροστά

και τρία πίσω πάλι

Χίλιες φορές την ίδια διαδρομή

Έξη χιλιάδες βήματα…

Ο σημερινός περίπατος με κούρασε ίσως

γιατί τα βήματα μετρούσα

Τώρα σταμάτησα

μα αύριο αντίθετα θ’ αρχίσω να βαδίζω (η ποικιλία ομορφαίνει τη ζωή)

και κάτι άλλο σκέφτομαι

μικρότερα τα βήματα αν κάνω

τέσσερα–τέσσερα μπορεί να τα μετρώ!

Καλά το σκέφτηκα

Πιο όμορφη θα γίν’ η διαδρομή!!…

 

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΥΜΑ

Το πρώτο θύμα των τυράννων

είναι το πνεύμα το δικό τους

Πρώτα σ’ αυτό φορούν τις αλυσίδες

 

ΘΕΛΩ

Θέλω να προσευχηθώ

με την ίδια δύναμη που θέλω να βλαστημήσω

Θέλω να τιμωρήσω

με την ίδια δύναμη που θέλω να συγχωρήσω

Θέλω να προσφέρω

με την ίδια δύναμη που ’θελα στο ξεκινήμα

Θέλω να νικήσω

αφού δεν μπορώ να νικηθώ

 

ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ

Κέρδιζα μια ζωή

Ένα εισιτήριο για το θάνατο

Και ταξιδεύω ακόμη

Κάποιες στιγμές

νόμισα πως έφτανα

στου ταξιδιού το τέλος.

Μα έκανα λάθος.

Εκπλήξεις ήταν μόνο

της διαδρομής.

ΑΓΩΝΙΕΣ

Αν χτυπήσουν την πόρτα, μην ανοίξεις.

Όσο και να χτυπούν.

Πρέπει να πιστέψουν πως το σπίτι

είναι αδειανό.

Δεν θα τη σπάσουν. Μη φοβάσαι.

Αν τη σπάσουν,

θα ξέρουμε πώς μας πρόδωσαν.

Ούτε κ’ εγώ το πιστεύω.

Ναι, θα πυροβολήσω αν μπούνε.

Εσύ δοκίμασε να φύγεις.

θα μπορέσεις.

Για μας θα ‘ναι. Τόση ώρα

τριγυρίζουν το σπίτι.

Κοίταξε απ’ τ’ άλλο παραθύρι.

Μα πρόσεχε.

Ναι, βλέπω. Χτυπάνε απέναντι.

Μίλα σιγότερα.

Ακούς; Φασαρία; Τι να γίνεται;

Κάποιον πιάσανε. Είναι γέρος.

Τον χτυπάνε τα σκυλιά.

Άτιμοι.

Πόσους θα πιάσετε; θα μείνουν

όσοι χρειάζονται και περσότεροι.

θα μείνουν και δεν θα σταυρώσουν

τα χέρια.

ΑΥΡΙΟ ΦΩΣ

Γέλια ζωής

Χαρές μακρινές

Σκέψεις αγάπης

Στιγμές φωτεινές

Ελπίδες θρεμμένες

Πίστης δουλειά

Μνήμες κρυμμένες

Πόνου Φωτιά

Λεύτερη σκέψη

Δούλο κορμί

Θλιμμένη όψη

Χαρούμενη ορμή

Τέτοιο σημάδι

Αγώνα αδελφός

Τώρα σκοτάδι

Αύριο φως

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

Σβησμένη φλόγα, που πάντα καίει

Σκέπασμα τάφου χωρίς νεκρούς.

Μάτια κλαμένα που κοιτάνε

Σκέψεις κρυμμένες σε

Προσκαλούν.

Πίστη κι ελπίδα χαροπαλεύουν

Πνεύμα κι αλήθεια στις φυλακές.

Άγιες προσπάθειες ναυαγισμένες

Φωνές ανθρώπων σε προσκαλούν.

Σπόρος οργής πέφτει στο χώμα

Μήνυμα πάλης τρέφει φτερά

Σπίθα φεγγίζει μες στο σκοτάδι

Νέοι αγώνες σε προσκαλούν.

ΥΠΟΣΧΕΣΗ

Τα δάκρυα που στα μάτια μας

θα δείτε ν’ αναβρύζουν

ποτέ μην τα πιστέψετε

απελπισιάς σημάδια.

Υπόσχεση είναι μοναχά

γι’ αγώνα υπόσχεση.

 

ΠΑΛΗΣ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Πάλης ξεκίνημα

νέοι αγώνες

οδηγοί της ελπίδας

οι πρώτοι νεκροί.

Όχι άλλα δάκρυα

κλείσαν οι τάφοι

λευτεριάς λίπασμα

οι πρώτοι νεκροί.

Λουλούδι φωτιάς

βγαίνει στους τάφους

μήνυμα στέλνουν

οι πρώτοι νεκροί.

Απάντηση θα πάρουν

ενότητα κι αγώνα

για να βρουν ανάπαυση

οι πρώτοι νεκροί.

ΝΑ ΤΟ ΠΟΤΙΣΕΙΣ

Μη κλαις για μένα
ας ξέρεις πως πεθαίνω
να με βοηθήσεις δε μπορείς
Μα δες εκείνο το λουλούδι
για κείνο που μαραίνεται σου λέω.
Να το ποτίσεις.

ΧΟΥΝΤΑΣ ΟΡΙΣΜΟΣ 

Χτηνώδικες ορμές της βίας
Χτισμένες με ατσάλι και φωτιά
Χωμάτινες ιδέες τυραννίας
Χωμένες σε απάνθρωπα μυαλά

Ψεύτικες φωνές φριχτές
Ψηλότερες μορφές της αδικίας
Ψυχές θολές γεννήματα ανομίας
Ψοφίμια άθαφτα του χτες

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ

Αν για να ζήσεις Λευτεριά
τροφή τις σάρκες μας ζητάς
και για να πίνεις
αίμα και δάκρυα δικά μας θέλεις
θα σου τα δώσουμε
Πρέπει να ζήσεις

ΣΤΟΝ ΝΙΚΗΦΟΡΟ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ – 1974

Μαθαίνοντας τον θάνατό σου δεν μπόρεσα να κλάψω.
Στριφογύριζα στο κρεβάτι του νοσοκομείου.

Θυμόμουνα την τελευταία μας συνάντηση.
Δε θα τολμήσουν, έλεγες.
Δεν έχουν άλλο δρόμο, σ’ απαντούσα.

Αυτός ο δρόμος θα ‘ναι ο τάφος τους,
φώναζες με πίστη
Ναι, Νικηφόρε, θα ‘ναι ο τάφος τους.

Αυτή την υπόσχεση σου δίνουμε αντί για μνημόσυνο.

Τα σχόλια είναι κλειστά.