Στη γωνία ο Βούδας

Μπορεί οι νεοδημοκράτες, όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, με τις πλάτες φυσικά του μανιακού κατεστημένου που τους στηρίζει, να μεταφέρουν ένα πανηγυρικό κλίμα μετά την εκλογή του Κυριάκου, όμως η καρδούλα τους το ξέρει… Και μη σας ξεγελούν οι δήθεν εγκάρδιες επαφές και τα στημένα φωτογραφικά ενσταντανέ με τα χαμόγελα, μετά τις συναντήσεις του νεόκοπου αρχηγού με τις… παλιές καραβάνες, τους πρώην. Με τον και «Βούδα της Ραφήνας» επιλεγόμενο, τον Καραμανλή τον Β΄ και το «μετρ της ίντριγκας» Αντώνη Σαμαρά με τα ακροδεξιά εξαπτέρυγα και τις εθνικιστικές αποφύσεις. Ιδιαίτερα με τον πρώτο η συζήτησή του κυμάνθηκε σε θερμοκρασίες… Νευροκοπίου, για να θυμηθούμε και την καταγωγή του.

Αλλά και με την αδελφή Ντόρα τα πράγματα δεν πάνε πίσω… Διότι μπορεί να είναι γέννημα-θρέμμα Μητσοτάκη, σαρξ εκ της σαρκός κι αυτή, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Μαθουσάλα της πολιτικής πατρός Κωνσταντίνου, αλλά είναι και Μπακογιάννη… Και έχει και ένα καμάρι γιο, που κι αυτόν τον λένε Μπακογιάννη και έχει φιλοδοξίες με τις ευλογίες της μάνας του…

Η ατμόσφαιρα στη Συγγρού θυμίζει εκείνες τις γαμήλιες δεξιώσεις όπου τα συμπεθέρια είναι σφαγμένα και τσουγκρίζουν τα ποτήρια με σφιγμένα δόντια και παγωμένα χαμόγελα για τα μάτια του κόσμου, ο κουμπάρος θέλει να ρίξει τη νύφη στο κρεβάτι και το ζευγάρι έχει ξεκαθαρίσει μεταξύ του ήδη πως δεν το ενώνει τίποτα, εκτός από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη… Γι’ αυτό σκέφτεται από τώρα πώς θα… την κάνει ο καθένας για την πάρτη του…

Εν κατακλείδι… Ο μεν νεοεκλεγείς Κυριάκος, ξε-Κυριάκος σκέτος, Μητσοτάκης είναι μέχρι το μεδούλι και στο DNA του μητσοτακισμού ενυπάρχει το γονίδιο της εκδικητικότητας… Ο δε «Βούδας της Ραφήνας», ως επίγονος και κληρονόμος του καραμανλισμού, έχει στο δικό του DNA το γονίδιο της υπομονής, το ένστικτο της επιβίωσης και τη δημιουργική φυγομαχία. Ποτέ δεν ξεκινά εμφανώς και δημοσίως, εάν όλοι οι άλλοι δεν του έχουν πρώτα στρώσει το δρόμο και δεν έχει πανταχόθεν εγγυήσεις πως θα τον κερδίσει στα σίγουρα… Αυτή τη στιγμή είναι εμφανώς στη γωνία και ίσως αυτό που τον απασχολεί δεν είναι η μεσοπρόθεσμη επικυριαρχία στο κόμμα, αλλά εάν και εφόσον καταφέρει να διατηρήσει και να διευρύνει την καλλιεργηθείσα με μαεστρικό τρόπο πεποίθηση –ευρύτατη μέχρι πρότινος στο χώρο της κεντροδεξιάς– πως παραμένει ένα «Εθνικό κεφάλαιο», ώστε, όταν το πλοίο φανεί ότι βουλιάζει, να εμφανιστεί ως σωτήρας, «από μηχανής Θεός». Αδιαμφισβήτητος νικητής και τροπαιούχος, όπως το 1974 ο θείος του.

Μήπως όμως και αυτή τη δυνατότητα την έχει χάσει οριστικά; Ο χρόνος θα δείξει…