Σπύρος Σπαντίδας στο «Κ»: Επί σκηνής πρέπει να είσαι στρατιώτης

Της Πέννυς Κροντηρά

«Δεν με κυριαρχούν οι φόβοι μου», δηλώνει στο «Κ» ο ηθοποιός Σπύρος Σπαντίδας. Για έβδομη χρονιά δίνει ρεσιτάλ υποκριτικής χαρίζοντας στους θεατές στιγμές πηγαίου χιούμορ μέσα από την πιο επιτυχημένη θεατρική κωμωδία «Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω» στο θέατρο Αθηνά.

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με το θέατρο;

Από μικρή ηλικία μου άρεσε. Κάναμε παραστάσεις στο σχολείο και πάντα έπαιρνα μέρος. Από την Τρίτη-Τετάρτη Δημοτικού, που θυμάμαι τον εαυτό μου, έλεγα στους γονείς μου ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Κάποια, λοιπόν, στιγμή στην Α’ Γυμνασίου που φοβόμουν αν θα τα καταφέρω τελικά, μου είπε ο πατέρας μου: «Όποιος θέλει να γίνει κάτι, γίνεται. Αρκεί να το θέλει πραγματικά». Αυτή την κουβέντα την κράτησα μέσα μου. Και πράγματι επαληθεύθηκε.

Θυμάστε κάποια συμβουλή δασκάλου σας;

Ο Γιώργος Θεοδοσιάδης μου είχε πει «οτιδήποτε και να σου κάνει κάποιος, να μην κάνεις ποτέ κακό σε κανέναν. Μόνο να γυρνάς την πλάτη σου και να φεύγεις». Και αυτό έχω εφαρμόσει, όποιος με θίξει δεν θα του κάνω ποτέ κακό, ούτε θα τον πολεμήσω, απλώς δεν θα του ξαναδώσω ποτέ σημασία. Αν έρθει η στιγμή να μου ζητήσει κάτι, γιατί όλα εδώ πληρώνονται, δεν θα τον βοηθήσω, αλλά ούτε θα του βάλω τρικλοποδιά. Κακό δεν θα κάνω.

Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί που θέλει να ακολουθήσει το επάγγελμά σας;

Να αγαπήσει αυτό που κάνει πολύ και να δοθεί 100%. Τότε σίγουρα θα πετύχει. Να δώσει σώμα και ψυχή στην τέχνη του. Όταν είναι είκοσι χρόνων να μη λέει «θα μπω στη θεατρική Σχολή, θα τελειώσω και τη Νομική, θα ανοίξω και ένα μαγαζί με ρούχα». Έτσι δεν θα κάνει ποτέ τίποτα. Πρέπει να αφιερωθεί στο θέατρο.

Στο παρελθόν δεν εγκαταλείψατε την σκηνή ούτε όταν αντιμετωπίσατε πρόβλημα υγείας. Τι σας έκανε να συνεχίσετε παρά τους πόνους;

Είχα πρόβλημα με τη χολή. Είμαι από τους ηθοποιούς που παίζουν με σαράντα πυρετό άρρωστος. Έτσι έχω μάθει στα είκοσι πέντε χρόνια που βρίσκομαι στο θέατρο. Τώρα πια δεν συμβαίνει αυτό με τους νέους ηθοποιούς. Ίσως και η εποχή να το οδηγεί… Οι πιο νέοι ηθοποιοί έχουν λίγο πυρετό, είναι αδιάθετοι και ακυρώνουν ολόκληρες παραστάσεις. Εγώ διδάχθηκα από τους δασκάλους μου ότι στη σκηνή πρέπει να είσαι στρατιώτης και να ολοκληρώνεις κάτι που ξεκίνησες εκείνη την στιγμή. Οπότε δεν μπορούσα να άφηνα την παράσταση στη μέση και να έφευγα. Πόνεσα, αλλά τόσο ώστε να βγει η παράσταση. Θα μου πεις αυτό είναι σωστό; Μπορεί να είναι και λάθος αυτό που κάνω… Κάποια άλλη φορά έπαθα πάνω στη σκηνή θλάση στη γάμπα. Ένιωσα σαν να μου κόπηκε το πόδι στα δύο. Τότε σταμάτησε η παράσταση, βγήκαμε εκτός σκηνής για δύο-τρία λεπτά, μου δέσανε το πόδι και συνέχισα καθήμενος στον καναπέ. Συμβαίνουν αυτά στη σκηνή. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να πέφτει αυλαία, αν μπορείς να το παλέψεις.

Πώς είναι να παίζετε με τη σύντροφό σας;

Πάρα πολύ ωραία. Δεν βλέπω καμία διαφορά. Είναι όπως ο γιατρός που πας όταν έχεις βγάλει το χέρι σου, το πιάνει, κάνει ένα κρακ και το βάζει στη θέση του και λες «τι κάνεις εκεί; Χέρι είναι» και σου απαντά «εγώ δεν το βλέπω σαν χέρι, αλλά σαν ένα κομμάτι που πρέπει να το φέρω στα ίσα του». Έτσι βλέπω και εγώ αυτή τη σχέση στη συγκεκριμένη περίπτωση. Είναι μία επαγγελματική συναλλαγή. Δεν το θυμάμαι, δεν το ξέρω. Μου το θύμισες εσύ! Στη σκηνή επάνω είμαστε δύο συνάδελφοι.

Πώς βλέπετε την κωμωδία στην Ελλάδα;

Μου αρέσουν οι κωμωδίες που κρατάνε ένα επίπεδο χωρίς να φθηναίνουν το θέμα. Με αυτές τις κωμωδίες περνάω καλά. Δεν πρέπει να παρασύρεσαι και να τις τραβάς από τα μαλλιά. Ευτυχώς αυτό συμβαίνει σε λίγες περιπτώσεις.

Θεωρείτε ότι η κρίση έχει επηρεάσει το θέατρο;

Βέβαια! Τα πάντα έχει επηρεάσει 100%. Δεν έχει μειώσει την προσέλευση του κόσμου, αλλά την τιμή των εισιτηρίων που έχει πέσει κατά 50-70%. Αυτό σημαίνει ότι μία παραγωγή δεν βγαίνει με τόσο χαμηλό εισιτήριο και δύσκολα αντεπεξέρχεται, ώστε να μην κατέβει η παράσταση.

Ποιοι οι φόβοι σας;

Δεν με κυριαρχούν οι φόβοι μου. Είμαι αισιόδοξος τύπος και ευδιάθετος.

Τι σας εκνευρίζει τη δεδομένη χρονική περίοδο που διανύει η χώρα μας;

Τα ψέματα και οι υπερβολές που λένε ακόμα οι πολιτικοί. Είναι τόσο σοβαρή η κατάσταση, που δεν πρέπει. Θέλω να παραμένω αισιόδοξος πιστεύοντας ότι κάτι θα γίνει. Θεωρώ ότι όλα λύνονται στη ζωή αν δεν είναι θέμα υγείας στη μέση. Δεν συμφέρει κανέναν να πέσουμε γιατί θα πάρουμε πολλούς αμπάριζα.

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Αυτή την εποχή βρίσκομαι στην παράσταση «Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω» στο θέατρο Αθηνά. Παίζουμε μία κωμωδία που επτά χρόνια έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία. Ήμασταν φουλ σεζόν, αλλά φέτος το κάναμε μόνο Δευτέρες, γιατί τα παιδιά έχουν και άλλες επαγγελματικές υποχρεώσεις. Ο κόσμος συνεχίζει να έρχεται και το θέατρο είναι γεμάτο. Επίσης, βρίσκομαι στο κανάλι Star συμμετέχοντας στη σειρά «Τρελή Οικογένεια».

Πείτε μας για τον ρόλο σας στη σειρά…

Κάνω τον σύζυγο της πρωταγωνίστριας, που είναι χωρισμένη. Ο χαρακτήρας που υποδύομαι είναι ολίγον τι ρεμάλι, δεν πληρώνει διατροφή και πάει στη γυναίκα του να πάρει τα παιδιά μόνο όταν έχει ανάγκη να ζητήσει δανεικά. Είναι ένας τυχοδιώκτης, αλλά μου αρέσει αυτός ο τύπος.

Πείτε μας για τον ρόλο που υποδύεσαι στο θέατρο…

Εγώ υποδύομαι τον τυφλό, που παρά την ιδιαιτερότητά του βγαίνει έξω, φλερτάρει τις γυναίκες, κοιτάζεται και καλά στον καθρέφτη, φοράει γυαλιά ηλίου κ.ά. Πλασάρει ότι δεν τρέχει τίποτα που είναι τυφλός. Οι άλλοι δύο φίλοι μου είναι ένας κουφός και ένας μουγγός. Είναι τρεις πολύ καλοί φίλοι που συγκατοικούν και συμπληρώνει ο ένας τον άλλο. Δηλαδή αυτός που δεν ακούει, βοηθάει αυτόν που δεν βλέπει και αυτός που δεν μιλάει βοηθά αυτόν που δεν ακούει. Αλληλοσυμπληρώνονται και ζουν ειρηνικά και ευτυχισμένα μέχρι την στιγμή που εισβάλλει στη ζωή τους μία γυναίκα που τους αναστατώνει. Τότε την ερωτεύονται και οι τρεις. Έτσι αρχίζει ο ένας να βάζει τρικλοποδιά στον άλλο και εκεί έγκειται το αστείο και η πλάκα του έργου.

Πώς είναι να βρίσκεστε σε μία παράσταση για έβδομο χρόνο; Έχει επέλθει ρουτίνα;

Όχι, δεν υπάρχει ρουτίνα στη συγκεκριμένη παράσταση, γιατί είμαστε καταπληκτική παρέα με τον Σπύρο τον Πούλη και τον Κώστα Αποστολάκη. Γνωριζόμαστε από τη Δραματική Σχολή. Κάθε μέρα στη σκηνή έχουμε το θάρρος να αυτοσχεδιάζουμε και να βγαίνει μία διαφορετική παράσταση! Είναι φρέσκο το πράγμα, σπαρταράει. Το κάνουμε με πολύ κέφι και όρεξη. Δεν βαριέμαι, ίσα ίσα το διασκεδάζω πάρα πολύ. Γελάω και περνάω πολύ ωραία.

Ποιο το μήνυμα που περνάει;

Να βλέπουμε τη ζωή αισιόδοξα. Μπορεί στην παράσταση οι χαρακτήρες να είναι ένας κουφός, ένας τυφλός, ένας μουγγός, παρ’ όλα αυτά οι τρεις αυτοί άνθρωποι δεν στέκονται στα προβλήματα, αλλά τα κάνουν προτερήματα. Θεωρούν τους εαυτούς τους ευτυχισμένους που έχουν τις υπόλοιπες αισθήσεις και ζουν και υπάρχουν στη ζωή. Είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας να συνεχίζουμε προχωρώντας τη ζωή μας παρά τις όποιες δυσκολίες προκύπτουν.