Σπύρος Ιωάννου: Δεν υπάρχει καμία διαφορά στην βιντεοκασέτα από την τηλεόραση του σήμερα

«Στο θέατρο είναι ο «σώζων ευατόν σωθήτω»», δηλώνει στο «Κ» ο ηθοποιός Σπύρος Ιωάννου. Έχοντας πρωταγωνιστήσει στην χρυσή εποχή της βιντεοταινίας σήμερα απέχει από την τηλεόραση όχι από δική του επιθυμία αλλά γιατί δεν έχει υπάρξει κάποια πρόταση.

Στην Πέννυ Κροντηρά

Στην θεατρική παράσταση «Μέθοδος αντισύλληψης» του συγγραφέα Γιάννη Βασιλακόπουλου στο θέατρο Λύχνος μπορούμε να τον απολαύσουμε καθώς υπόσχεται να μας χαρίσει στιγμές γέλιου και συγκίνησης.

Πως ξεκινήσατε να ασχολείστε με την ηθοποιία;

Δεν ξέρω αν ξεκίνησα εγώ την ηθοποιία ή αν η ηθοποιία ξεκίνησε εμένα. Δεν είχα σκοπό να γίνω ηθοποιός. Πιστεύω ότι είναι μία ίωση που σε πιάνει ξαφνικά και δεν θεραπεύεται με τίποτα. Έτσι ξαφνικά «αρρώστησα». Θυμάμαι ήμουν στο δημοτικό και ανεβάζαμε σκετσάκια, λέγαμε ποιήματα. Εμένα δεν μου έφτανε να πω ένα ποίημα ήθελα να κάνω ολόκληρο θεατρικό έργο. Οπότε όταν είχα ένα ποίημα καθόμουν από το προηγούμενο βράδυ στο σπίτι και το έκανα πράξη δηλαδή έπαιρνα και άλλους συμμαθητές μου και τους έλεγα να μου πετάνε ατάκες για να πω σωστά το ποίημα. Έτσι με πήρε η μπάλα και μετά με ταινίες που έβλεπα αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Είναι ένας τρόπος έκφρασης για εμένα από μικρό παιδί.

Τι διδαχτήκατε από την τέχνη της υποκριτικής;

Πολλές φορές στη ζωή μας έχουμε κάποια συναισθήματα χαράς, λύπης, τραγωδίας που δεν μπορούν να εκφραστούν και τα πνίγουμε. Μέσα από τους ρόλους που έχω ενσαρκώσει στο θέατρο μου βγαίνανε όλα τα συναισθήματα με αποτέλεσμα να γνωρίσω πάρα πολύ καλά τον εαυτό μου μέσω της υποκριτικής.

Τι σας λείπει από την τέχνη σας;

Δεν ξέρω αν μου λείπει κάτι αυτή την περίοδο ή γενικά. Το άστρο μας, το μέλλον μας είναι γραμμένο για να γίνουν μερικά πράγματα. Από αυτά που έχουν συμβεί σε εμένα πιστεύω είμαι ευχαριστημένος. Αλλά οτιδήποτε εμφανιστεί στην πορεία είναι ευπρόσδεκτο. Η ποιότητα της τέχνης σήμερα δεν μπορώ να πω ότι με χαροποιεί. Όπως κάναμε τότε τις βιντεοταινίες και μας έπαιρναν τηλέφωνο και μας καλούσαν «έλα αύριο στο γύρισμα» και μας στέλνανε ένα σενάριο να μάθουμε τα λόγια από το βράδυ και έλεγαν «έλα μωρέ θα τα βρούμε εκεί». Αυτή η προχειρότητα που υπάρχει τώρα μοιάζει με εκείνη. Πιστεύω πως το μπάτζετ και το χρήμα έχουν καταστρέψει τα πάντα σήμερα.

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Δεν έχω κάνει ποτέ επαγγελματικά σχέδια. Δεν έχω αλλά ελπίζω το «μετά» να είναι καλύτερο και δυνατό. Τώρα είμαι στην θεατρική παράσταση του Γιάννη Βασιλακόπουλου «Μέθοδος Αντισύλληψης» όπου σκηνοθετώ και πρωταγωνιστώ. Είναι μια νεοελληνική κωμωδία που από την πρώτη στιγμή που τη διάβασα με κέρδισε αλλά πρώτα ξεχώρισα τον Βασιλακόπουλο ως συγγραφέα και το πάθος που έχει για το θέατρο. Είμαστε μια ομάδα στο θέατρο «Λύχνος» και ο κάθε ρόλος είναι πρωταγωνιστικός. Είναι μια αστυνομική κωμωδία που γίνονται κάποιες βομβιστικές επιθέσεις σε μία αλυσίδα ηλεκτρικών ειδών ηλεκτρικών ειδών. Εγώ είμαι ο υπαστυνόμος που πάει να βρει ποιος είναι ο ένοχος. Στις ανακρίσεις που κάνουμε βγαίνει μια πραγματικότητα και εκεί που γελάει ο θεατής ξαφνικά δακρύζει και κλαίει. Είναι τρομερά τα συναισθήματα μέσα σε αυτή την παράσταση.

Ποια η σημασία της κωμωδίας στη ζωή μας;

Είναι όπως η ζωή πρέπει να χαμογελάμε ακόμα και στις δύσκολες στιγμές. Ακόμα και κάνοντας την κίνηση πιέζοντας τον εαυτό μας να γελάσουμε μπροστά στον καθρέφτη αλλάζει η ψυχολογία.

Πως νιώθετε που εν μέσω κρίσης έχετε τη δυνατότητα να εκφράζεστε μέσω της ηθοποιίας;

Είναι αποδεδειγμένο ότι καμία κρίση και πόλεμος δεν σταμάτησε το θέατρο. Βέβαια οι ηθοποιοί δεν αμείβονται όπως θα έπρεπε. Αλλά η «ίωση» αυτή που έχουμε μας θεραπεύει μόνο και μόνο που παίζουμε ακόμα και αν δεν πληρωνόμαστε. Νιώθω τυχερός που μέσα σε αυτή την κρίση δουλεύω και εκφράζομαι μέσω του θεάτρου.

Τι σας έχει πικράνει στο χώρο;

Η αδιαφορία, η αχαριστία και οι άνθρωποι που βοήθησες και σε ξεχνάνε. Όσους πρότεινα στο θέατρο και τον κινηματογράφο όταν έρχεται η γιορτή μου δεν παίρνουν ούτε για να ευχηθούν «χρόνια πολλά»…

Ποιο το μέλλον της υποκριτικής;

Φοβάμαι ότι το μέλλον δεν θα είναι τόσο ευχάριστο. Εύχομαι το καλύτερο.

Ποια στιγμή στην καριέρα σας θα θυμάστε πάντα;

Δεν θα ξεχάσω την εποχή που γύριζα τις ταινίες και ήμουν πρωταγωνιστής σε μία. Την άλλη μέρα είχα γύρισμα και σκηνή με τον πατέρα μου ρωτώντας τον παραγωγό αν μπορεί να έρθει ο ηθοποιός που θα υποδυθεί τον ρόλο πιο νωρίς να κάνουμε πρόβα μου λέει «δεν γίνεται, αυτό που ζητάς είναι πολύ δύσκολο». Και λέω «πες μου τουλάχιστον ποιος είναι ο πατέρας μου» και μου απαντά «αυτό θα το δεις αύριο». Την επόμενη μέρα έρχεται στο γύρισμα ένα αυτοκίνητο και κατεβαίνει ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Σοκαρίστηκα, ανατρίχιασα, δεν θυμόμουν ποιο έργο έχουμε, τι λόγια λέω. Με πλησιάζει πολύ ευγενικά και μου λέει «θα συνεργαστούμε μαζί; Εσύ κάνεις τον γιο μου;» και μου κόπηκαν τα γόνατα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το αίσθημα βλέποντας τον τεράστιο Ντίνο Ηλιόπουλο να κάνει μια σκηνή για την ταινία μου και να είναι τόσο χαρούμενος, τυπικός και να λέει «πες μου πως θέλεις και πως σε βοηθάει να παίξω τον ρόλο  μου». Ξεχνιέται ποτέ αυτό;

Έχετε καλές σχέσεις με τους συναδέλφους σας, υπάρχει κατανόηση;

Όχι, είναι ο «σώζων ευατόν σωθήτω» στο θέατρο. Ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα και ανάγκες. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει φιλία μεταξύ συναδέλφων αλλά γνωριμία. Ο ίδιος ο χώρος και οι παραστάσεις μας αναγκάζουν να απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλο. Όταν τελειώνει η παράσταση ο ένας πάει σε άλλη παράσταση, ο άλλος φεύγει στην Κύπρο για γυρίσματα, ο άλλος μένει άνεργος. Δεν μας ενώνει μας διαβρώνει ο χώρος.

Ποια η διαφορά της βιντεοκασέτας του 80 από την σημερινή εποχή της τηλεόρασης;

Δεν υπάρχει καμία μα καμία διαφορά στην βιντεοκασέτα από την τηλεόραση. Ότι πρόχειρο γινόταν τότε έτσι και σήμερα γίνεται στην τηλεόραση. Στο θέατρο όμως υπάρχουν καλές παραστάσεις.

Τι σας δίνει δύναμη στη ζωή;

Το ότι ξυπνάω το πρωί, ανοίγω το παράθυρο και βλέπω το φως της μέρας. Τα τρία παιδιά μου που θα με πάρουν τηλέφωνο, η υποκριτική.

Πως βλέπετε τα νέα παιδιά του χώρου;

Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που έχουν πολύ ταλέντο αλλά αν κάτσω και συγκρίνω με την δική εποχή μου είναι μια άλλη. Ίσως φταίει αυτό το ψεύτικο που υπάρχει γύρω μας. Τα παιδιά αντί να κρατάνε στις πρόβες το κείμενο έχουν το κινητό και ρωτάνε αν έχει wi-fi. Δεν ξέρω αν λείπει η αγάπη που είχαμε εμείς για το θέατρο που αν ξεκινούσε πρόβα στις 10 το πρωί ξυπνάγαμε από τις 6 για να προετοιμαστούμε. Βέβαια μην τους πάρει όλους η μπάλα. Φταίνε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πλέον όλα γίνονται μέσω ίντερνετ ακόμα και τα αισθήματα εκφράζονται μέσω εικονιδίων χωρίς να πιάσουν το χέρι της κοπέλας και να της πουν σε αγαπώ. Τώρα το «σε αγαπώ» εκφράζεται μέσω πληκτρολογίου. Πιστεύω ότι είναι άτυχη αυτή η γενιά, λείπει το συναίσθημα.