Σ΄ αυτόν τον Πρόεδρο ποιος θα πρωτοπάει;

Κάθε φορά που ο Τρότσκι ήθελε να κάνει «κωλοτούμπες» έλεγε ότι «πρέπει να προσαρμοστούμε με ό,τι μας έδωσε η Ιστορία». Κι επειδή οι νεότεροι δεν τα θυμούνται ή τα αγνοούν ενώ οι παλαιότεροι τα έχουν καλύτερα στο μυαλό τους, η παρούσα συγκυρία προσφέρεται για τέτοιου είδους παλινωδίες, αμοραλισμούς και άφθονο καιροσκοπισμό.

Του Δ. Γιαννακόπουλου

Το πολιτικό σύστημα έχοντας έλθει σε αδιέξοδο με το Σκοπιανό ετοιμάζεται να διαβεί για μια ακόμη φορά το κατώφλι του Προεδρικού Μεγάρου και να εκφράσει είτε τον… πόνο του είτε το αίτημά του για σύσταση του συμβουλίου αρχηγών προκειμένου να συνταχθούν όλοι με τη θέση του ενός (Τσίπρα) χωρίς εκείνος να έχει συζητήσει μαζί τους πριν λάβει τις αποφάσεις του!
Πόσοι και πότε όμως θα πάνε κατά μόνας στο Μέγαρο; Καταρχάς, ο συγκυβερνήτης Πάνος Καμμένος τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο για να πει στον Προκόπη Παυλόπουλο ότι αποσύρει τη στήριξή του στον Αλέξη Τσίπρα σε περίπτωση που η Βουλή κληθεί να επικυρώσει τη συμφωνία. Αυτομάτως τότε θα ενεργοποιηθεί η διαδικασία αναζήτησης εταίρων για να μην καταρρεύσει η κυβέρνηση.
Ακολούθως, οι Κυριάκος Μητσοτάκης και Φώφη Γεννηματά θα καθίσουν στον καναπέ του προεδρικού γραφείου για τα αυτονόητα του τύπου: «Αφού δεν πήγαμε στον γάμο γιατί να βρεθούμε τώρα στην κηδεία;». Παρακάτω λοιπόν τρία τινά: α) είτε εκλογές τον Μάρτιο πριν από αυτοδιοικητικές – ευρωεκλογές, β) είτε στις 26 Μαΐου μαζί με τις υπόλοιπες, αν και ποτέ δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, ούτε η γραφειοκρατία τις αντέχει, γ) είτε κανονικά στο τέλος της τετραετίας ώστε μέχρι τότε να έχει εξαντληθεί πλήρως η διαρκώς κοχλάζουσα αντιπολίτευση.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ
Καμία πρόβλεψη δεν είναι ασφαλής κι όσοι μιλούν για αυτοδυναμίες επηρεάζουν αρνητικά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τις εξελίξεις εις βάρος τους. Από τις τελευταίες μετρήσεις φαίνεται να μειώνεται η ψαλίδα της διαφοράς μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ και να μην πιστώνεται κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης τις απώλειες (σ.σ. ούτε η Ακροδεξιά όπως συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη).
Αντιθέτως, μεγεθύνεται το ρεύμα των αναποφάσιστων μεταβάλλοντας τις στρατηγικές των κομμάτων. Ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει καταστήσει σαφές ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με τον Αλ. Τσίπρα. Αμοιβαία τα αισθήματα και του δεύτερου για τον πρώτο. Ο πρωθυπουργός κάνει λόγο για συνέχιση των κυβερνήσεων συνεργασίας, όπως συμβαίνει από το 2012 και εντεύθεν, υποστηρίζοντας ότι μπορεί να συνεννοηθεί με τη ΝΔ πλην του Κυρ. Μητσοτάκη «και των ακραίων που έχει δίπλα του».
Ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλώνει πως θα συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια του πρόσωπα «από την Αριστερά και την Κεντροαριστερά» ενώ η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Φ. Γεννηματά, λέει δεξιά κι αριστερά ότι «κανείς δεν μπορεί να κυβερνήσει χωρίς εμάς». Αυθόρμητα τίθεται το ερώτημα: «Τότε γιατί να ψηφίσει κάποιος ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ από τη στιγμή που την επομένη των εκλογών θα μπουν στην κυβέρνηση κι άλλα κόμματα και να μην πάει κατευθείαν σε αυτά που ως μικρότερα θα έχουν μεγαλύτερες ευκαιρίες ανέλιξης;».
Όλοι μαζί μέχρι πού, για πόσο καιρό, με τι συμβιβασμούς και υπό ποιες συνθήκες; Και γιατί οι πολίτες να εμπιστευτούν το οποιοδήποτε κόμμα από τη στιγμή που προεκλογικά λέει πως θα υπερβεί τις ιδεολογικές του γραμμές και τον προγραμματικό του λόγο με αποκλειστικό στόχο να καταλάβει την καρέκλα της εξουσίας;
Η ΕΥΘΥΝΗ
Υπό τις παρούσες συνθήκες το βάρος και η ευθύνη που αναλογεί στον Πρ. Παυλόπουλο είναι ασυνήθης και ανυπολόγιστα μεγάλη. Το καλοκαίρι του 2015 είχε καταφέρει να συγκρατήσει τις… ορμές ενός εκάστου και οι εκλογές έλυσαν το πρόβλημα που είχε ανακύψει με το 3ο μνημόνιο και την αλλοίωση της λαϊκής βούλησης στο δημοψήφισμα.
Αναμφίβολα, τα τότε πάθη έχουν περιοριστεί όπως και η προσδοκία για το διαφορετικό και το καινοτόμο. Η κυβέρνηση πολιτεύεται πλέον με τα «λεφτά στο χέρι», έστω κι αν αυτά προέρχονται από το υπερ-πλεόνασμα της… υπερ-φορολόγησης και το «μαξιλάρι» των 20 δισ. ευρώ, το τελευταίο ανάχωμα πριν την καταστροφή. Η αντιπολίτευση κινείται, όπως κάθε φορά, με την υπόσχεση, μόνο που αυτή τη φορά το κάνει σχετικώς κοστολογημένα και με ορισμένο χρονοδιάγραμμα. Η συνεννόηση μεταξύ τους φαντάζει ακατόρθωτη. Και θα είναι αν δεν μεσολαβήσει εκ νέου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Σε μια Ευρώπη που δοκιμάζεται ξανά από διαλυτικούς δογματισμούς και τις απολιτίκ καταρρέουσες κυβερνήσεις τύπου Μακρόν στη Γαλλία, η Ελλάδα ως λίκνο της Δημοκρατίας καλείται να… μεταλαμπαδεύσει το φως ή να το σβήσει…