Ψεκάστε… σκουπίστε… τελειώσατε

O αλαζονικός αυθέντης, o επί των εξωτερικών υπουργός Κοτζιάς, με ύφος «όλα (τα εθνικά) τα… σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω», δήλωσε εν Ρωσία ενώπιον Λαβρόφ και δημοσιογράφων για τη συμφωνία που επέτυχε πέριξ του Σκοπιανού και την οποία ετοιμάζεται να επικυρώσει με τη «βαριά» υπογραφή του τα κάτωθι: «Με αυτή τη συμφωνία τελειώσαμε (…). Τώρα βρισκόμαστε σε διαδικασία επίλυσης των ζητημάτων που εκκρεμούν εδώ και δεκαετίες με την Αλβανία (…).
Του Κούτα Μάρες
Πριν πάω για διακοπές θα τα έχω τελειώσει κι αυτά (…). Ελπίζω να ξανανοίξουμε με σωστό τρόπο και το Κυπριακό και να το κλείσουμε κι αυτό…». Ψεκάστε… Σκουπίστε… Τελειώσατε, δηλαδή…
Εκείνος, φαντάζομαι, θα κοιμάται και θα ονειρεύεται τον εαυτό του ως έναν νέο Ελευθέριο Βενιζέλο που θα τον στεφανώνει η… Ιστορία. Εγώ, πάλι, τον βλέπω στον ξύπνιο μου ως έναν… «Καλοχαιρέτα» (τον θυμάστε τον φαύλο βουλευτή στην ταινία «Στουρνάρα 288») της διπλωματίας να κάνει διαλόγους του τύπου:
-Το Σκοπιανό;
-Ετελείωσε!
-Το Αλβανικό;
-Ετελείωσε!
-Το Κυπριακό;
-Ετελείωσε!
-Το Αιγαίο;
-Ετελείωσε!
-Τι εννοείτε;
-Είπαμε… Ετελείωσε… Ετελείωσε… Ετελείωσε κυριολεκτικώς!
Εν Ρωσία πάλι, ο ίδιος επιβεβαίωσε και τον διαρκή ποιητικό του οίστρο επικαλούμενος για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες τον Καβάφη (προφανώς είναι ο αγαπημένος του). Παραφράζοντας τον γνωστότερο στίχο από το «Περιμένοντας τους Βαρβάρους», πέταξε το γάντι σε όσους αντιδρούν με τη Συνθήκη που ετοιμάζεται να υπογράψει λέγοντας: «Εγώ είμαι ευτυχισμένος που λύνουμε προβλήματα αλλά κάποιοι λένε τι θα κάνουμε τώρα χωρίς προβλήματα». Προγενέστερα είχε επιστρατεύσει, προς αυτοέπαινό του, το άλλο ποίημα του Μεγάλου Αλεξανδρινού (Che fece …. il gran rifiuto, είναι ο τίτλος)δηλώνοντας: «Όπως λέει ο Καβάφης, έρχεται η στιγμή που πρέπει κανείς να πει το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι και τότε καταλαβαίνεις τις δυσκολίες».
Μάλλον όμως μεταχειρίζεται τους στίχους του ποιητή όπως οι ημιμαθείς έφηβοι μιας άλλης εποχής. Προκειμένου να καταχωρηθούν -χάριν εντυπωσιασμού- σε ματαιόδοξα λευκώματα ευκολόπιστων συμμαθητριών τους.
Για να κατανοήσει όμως πώς αποτιμά η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων τα επιτεύγματά του, θα τον συμβούλευα (τρόπος του λέγειν, ποιος είμαι εγώ μπροστά του) να διαβάσει και αυτά τα Καβαφικά και ας κάνει την αυτοκριτική του (αν μπορεί):
«Aλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων-»
Μπορούμε κάλλιστα να φαντασθούμε/ πως θ’ αδιαφόρησαν παντάπασι στην Σπάρτη/ για την επιγραφήν αυτή. «Πλην Λακεδαιμονίων»,/ μα φυσικά. Δεν ήσαν οι Σπαρτιάται/ για να τους οδηγούν και για να τους προστάζουν/ σαν πολυτίμους υπηρέτας (…). A βεβαιότατα «πλην Λακεδαιμονίων»./ Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται./ Έτσι, πλην Λακεδαιμονίων (…) απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,/ την νικηφόρα, την περίλαμπρη,/ την περιλάλητη, την δοξασμένη/ ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά,/ την απαράμιλλη: βγήκαμ’ εμείς/ ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας./ Εμείς•(…) Με τες εκτεταμένες επικράτειες,/ με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών./ Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά/ ώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ώς τους Ινδούς.
Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!»
Ναι, γι’ αυτούς τους «Λακεδαιμονίους» θα μιλάμε τώρα; Για τον στρατηγικό σύμβουλο του πρωθυπουργού, τον Καρανίκα, ας πούμε, που βγήκε και ξεσπάθωσε για μία εισέτι φορά στο διαδικτυακό… πεζοδρόμιο; Βγήκε που λέτε με μια ανάρτηση πατριωτικού περιεχομένου στην οποία αποτύπωνε τον Αλέξη Τσίπρα να στέκεται περήφανα μπροστά από μια ελληνική σημαία ενώ από κάτω η λεζάντα έγραφε: «Παίρνουμε πίσω το Μακεδονία και την ιστορία μας». Κι όταν κάποιος χρήστης τόλμησε να ρωτήσει «τι δεν καταλαβαίνει ο Αλέξης από το ότι ο λαός δεν θέλει;», ο Εν Τούτω (τη φούντα) Νίκα ,Καρα-ΝΙΚΑς, σήκωσε εναντίον το… λάβαρο του διχασμού, λιβελογραφόντας με τα ακόλουθα: «Ποιος λαός; όλος; μισός; λίγος; με σταθερή άποψη που προέκυψε από την γνώση; Δηλαδή επειδή οι μαφιόζοι και οι διεφθαρμένοι πατριδοκάπηλοι βγάζουν λεφτά και εξουσία από τα ανιστόρητα, θα πρέπει ο οργανωμένος και συντεταγμένος λαός να ακούσει τους μαφιόζους που επηρεάζουν λόγω των ΜΜΕ τον Λαό; Δηλαδή ο λαός μετρήθηκε; Όχι. Απλά μετριούνται όλοι οι εθνικιστές και φασίστες παρασέρνοντας τα αισθήματα του λαού της Β. Ελλάδας και όχι μόνο».
Ο λόγος του απέναντι στον λόγο εκείνων (Οδυσσέας Ελύτης, Μελίνα Μερκούρη, Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, Δημήτρης Τσάτσος, Αριστόβουλος Μάνεσης και Γιάννης Γεωργάκης τα ονόματά τους, αν του λένε κάτι), οι οποίοι στις 28 Μαρτίου 1992, υπερασπιζόμενοι όλα όσα ακριβώς παραχωρεί η παρούσα Συμφωνία, απηύθυναν επιστολή προς την ηγεσία της τότε ΕΟΚ, στην οποία έγραφαν μεταξύ άλλων (το πλήρες κείμενο δημοσιεύεται στις «Αρένες»): «Μέχρι σήμερα η αυθαίρετη χρήση της ιστορικής ονομασίας “Μακεδονία” από το ομόσπονδο κρατίδιο των Σκοπίων, αποτελούσε τυπικά τουλάχιστον, εσωτερική υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας. Από τη στιγμή όμως που θα συμβεί να αναγνωριστούν το Σκόπια ως χωριστά κυρίαρχο κράτος, υποκείμενο του διεθνούς δικαίου και αποκτήσουν έτσι διεθνή υπόσταση ως “Μακεδονία” η επιβουλή κατά της Ελλάδος καθίσταται κατάφωρη και αναπόφευκτη (…). Η ειρήνη στα Βαλκάνια προϋποθέτει το σεβασμό των συνόρων (…). Η χρήση ονομασίας “Μακεδονία” από ένα αναβαθμισμένο πλέον σε ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων συνιστά απροκάλυπτη αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων, μια αμφισβήτηση που δεν εκτοπίζεται και δεν εξουδετερώνεται ούτε με διεθνή σύμφωνα ούτε με συνταγματικές διατάξεις (…) η εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Κοινότητας τυχόν αναγνώριση του κράτους των Σκοπίων με την ονομασία “Μακεδονία” θα αποτελούσε επίσημη αμφισβήτηση των συνόρων της Ελλάδας και συνακόλουθα βαρύτατο πλήγμα κατά ενός μέλους της Κοινότητας. Ο ελληνικός λαός – αυτό έδειξαν και οι 1.000.000 διαδηλωτές που ξεχείλισαν τους δρόμους της μακεδονικής πρωτεύουσας, της Θεσσαλονίκης, στις 14 Φεβρουαρίου, δεν ξέρουμε κατά πόσο θα μπορέσει να παραμείνει απαθής μπροστά σ’ αυτήν την απειλή κατά της εθνικής του υπόστασης και της εδαφικής του υπόστασης και της εδαφικής του ακεραιότητας (…). Για μας η ψυχή μας είναι το όνομά μας».
… Kαι επειδή «την γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική, το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου…» και επειδή δεν θέλω να τα «λερώσω», απευθυνόμενος κατά πως θα ήθελα στους «Λακεδαιμονίους» των ημερών, θα το ρίξω στην «τρέλα». Πάει να πει στο τραγούδι. Και δη, σε αυτό που λαλούσε ο Αρχάγγελος της Κρήτης Νίκος Ξυλούρης, εκείνα τα μαύρα για την πατρίδα χρόνια στην ταινία «Επιχείρηση Απόλλων» και που έλεγε τα παρακάτω ακαταλαβίστικα λόγια: «Ζαβαρακατρανέμια/ ζαβαρακατρανέμια/ Αλληλούια/ αλληλούια/ Ζαβαρακατρανέμια/ ίλεως ίλεως/ λάμα λάμα νάμα νάμα νέμια…».
Για να γίνει κατανοητή η ιστορική «αλληλουχία» που μας ενώνει με τα ιερά χώματα της Ελληνικής Μακεδονίας, ξεκλειδώστε τον γρίφο που με πανουργία είχε εμπνευστεί ο Γιάννη Μαρκόπουλος, αντικαθιστώντας τις λέξει, ως εξής: Όπου «ζάβαρα» = λάβαρα, όπου «κάτρα» = μαύρα, όπου «νέμια» = Ανέμισαν. Όπου «Αλληλούια» = αλληλουχία (εν προκειμένω χρησιμοποιείται όπως στους Εκκλησιαστικούς Ύμνους). Όπου «Ίλεως» = Έλεος. Όπου «λάμα» = το μαχαίρι, όπoυ «νάμα» = βάπτισμα αλλά εν προκειμένω χρησιμοποιείται ως αναγραμματισμός της λέξης μάνα.
Τώρα διαβάστε το σωστά: Λάβαρα μαύρα ανέμισαν… Αλληλούια… Αλληλούια… Έλεος, Έλεος… Το μαχαίρι, το μαχαίρι μάνα, ανέμισαν….

… Με το νόημα αυτό τραγουδήστε το εις μνήμη των ηρώων που υπερασπίστηκαν τη Μακεδονική γη εις τους αιώνες.