Πού είναι η φρουρά;

Του Πάνου Λουκάκου

«Φρουρά, Φρουρά. Πού είναι η Φρουρά;» κραύγαζε και διερωτάτο ο προεδρεύων στη Βουλή Μ. Μπαλαούρας όταν έγινε η επίθεση του Κασιδιάρη κατά του Νίκου Δένδια. Άργησε μερικά χρόνια να διερωτηθεί ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και μαζί του πολλοί άλλοι «πού είναι η Φρουρά». Διότι εδώ και χρόνια, με μείζονα ευθύνη μεγάλου μέρους του πολιτικού συστήματος και ιδιαίτερα του κόμματός του κ. Μπαλαούρα, δεν υπάρχει φρουρά που να προασπίζει τη κοινωνία και τη Δημοκρατία από τις βίαιες, έκνομες δραστηριότητες της επί τετραετία υπόδικης ως εγκληματικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής.

Δεν υπήρξε φρουρά όταν αφέθηκε ελεύθερη η Χρυσή Αυγή να αλωνίζει στον Άγιο Παντελεήμονα και άλλες υποβαθμισμένες λαϊκές συνοικίες του κέντρου, καθιστάμενη εκεί κράτος εν κράτει. Το κράτος απουσίασε και αντίσταση προέβαλαν μόνο αντιεξουσιαστικές και αντιρατσιστικές οργανώσεις, αντιμετωπίζοντας και αυτές με βία τη βία των Χρυσαυγιτών.

Δεν υπήρξε φρουρά όταν ήδη από τη δεκαετία του 1990 καταγράφονταν επιθέσεις Χρυσαυγιτών με ρόπαλα και καδρόνια εναντίον μελών αριστερών οργανώσεων, αλλοδαπών μεταναστών, αντιφασιστών, Ρομά και κατά την άποψή τους λοιπών «ανθελλήνων», που κατέληξαν τον Σεπτέμβριο του 2013 στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Δεν υπήρξε φρουρά όταν αναπτυσσόταν η παραστρατιωτική δομή της οργάνωσης με τις παρελάσεις, τους πυρσούς και τα ναζιστικά εμβλήματα και σύμβολα, όταν κραύγαζαν οι Χρυσαυγίτες το σύνθημα «αίμα – τιμή -Χρυσή Αυγή», όταν άρχισαν οι ροπαλοφόροι τις «περιπολίες» σε υποβαθμισμένες περιοχές του Λεκανοπεδίου γιά «προστατέψουν» τους κάτοικους από τους «λαθρομετανάστες».

Δεν υπήρξε φρουρά όταν ο εξ απορρήτων του Α. Σαμαρά και γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου Τ. Μπαλτάκος, διατηρούσε υπόγεια γραμμή συνεννοήσεων και διαβουλεύσεων με τη Χρυσή Αυγή. Ο Κασιδιάρης, δίνοντας στη δημοσιότητα το σχετικό βίντεο, απλώς απόκαλυψε αυτό που πολλοί γνώριζαν και επιδοκίμαζαν στο στενό περιβάλλον του τότε πρωθυπουργού.

Δεν υπήρξε φρουρά όταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους ΑΝΕΛ, τους Χρυσαυγίτες και διάφορους αναρχοαυτόνομους και μπαχαλάκηδες είχαν καταλάβει τη Πλατεία Συντάγματος και ζητούσαν να «καεί το μπουρδέλο η Βουλή», υποδυόμενοι τους «αγανακτισμένους». Και βεβαίως πολλοί εξ αυτών,  προερχόμενοι από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, αντάλλαξαν τις θέσεις ορθίων στο Σύνταγμα με καρέκλες μετακλητών υπαλλήλων στα υπουργεία και τους οργανισμούς του δημοσίου. Οι υπόλοιποι εξακολουθούν να πετροβολούν.

Δεν υπήρξε φρουρά όταν η πρώην πρόεδρος της Βουλής Ζ. Κωνσταντοπούλου διαφωνούσε με την αναστολή της χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής και την άρση της ασυλίας βουλευτών της, όταν υποστήριζε την ακυρότητα μνημονιακών νόμων που είχαν ψηφιστεί στη Βουλή χωρίς τις ψήφους των κρατούμενων στον Κορυδαλλό βουλευτών της Χρυσής Αυγής και όταν σε πλήθος άλλων περιπτώσεων επιχείρησε προκλητικά να τους ευνοήσει,  ξεσηκώνοντας σάλο στο Κοινοβούλιο ακόμη και από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Και φρουρά εξακολουθεί να μην υπάρχει: Τον Σεπτέμβριο του 2013 ο τότε υπουργός Δημοσίας Τάξεως Ν. Δένδιας έστειλε αναφορά στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου με 32 περιστατικά εγκληματικών πράξεων μελών της Χρυσής Αυγής, ζητώντας να εξεταστούν ως διαρκής δράση εγκληματικής οργάνωσης, γεγονός που εξηγεί και το εναντίον του μένος του Κασιδιάρη. Η δίκη ξεκίνησε στις 20 Απριλίου του 2015 και δύο χρόνια μετά ακόμη συνεχίζεται, με τους θύτες να προπηλακίζουν τα θύματα έως και μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου. ‘Αγνωστο δε πότε θα υπάρξει απόφαση. Και αυτό δεν είναι μόνον ευθύνη της Δικαιοσύνης και των γνωστών αργόσυρτων ρυθμών της. Είναι πάνω απ’ όλα ευθύνη του υπουργείου Δικαιοσύνης, που δεν έχει κάνει τίποτε έως σήμερα γιά να διευκολύνει την επιτάχυνση των διαδικασιών. Το αντίθετο μάλιστα.

Είναι σαφές λοιπόν ότι έχει προηγηθεί σειρά πράξεων και παραλείψεων του πολιτικού συστήματος πρίν φθάσουν βουλευτές της Χρυσής Αυγής να βιαιοπραγούν ακόμη και μέσα στη Βουλή.

Επί Α. Σαμαρά έγινε προσπάθεια επαναπατρισμού «παρασυρθέντων» προς την Χρυσή Αυγή δεξιών ψηφοφόρων, διά της μεθόδου της δημιουργίας  διαύλων επικοινωνίας μεταξύ των δύο χώρων. Η δολοφονία του Π. Φύσσα όμως τίναξε τη προσπάθεια στον αέρα.

Επί Α. Τσίπρα έγινε προσπάθεια αποφυγής κάθε σύγκρουσης με τη Χρυσή Αυγή.  ‘Ισως επειδή συμπίπτουν σε ορισμένα σημεία μιάς  μεγάλης δεξαμενής ψήφων: Τους αγανακτισμένους, τους απελπισμένους, τους αδύναμους να επιβιώσουν μέσα στην οικονομική κρίση, τους ανίκανους να προσαρμοστούν στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και να παρακολουθήσουν τις ραγδαία συντελούμενες αλλαγές, τους ξενοφοβικούς, τους αντιευρωπαϊστές, τους δραχμολάγνους, τους εθνολαϊκιστές, τους ψεκασμένους κλπ. κλπ.

Στις εκλογές του 1996 η Χρυσή Αυγή έλαβε 4.487 ψήφους και ποσοστό 0,07%, το 2009 έλαβε 19.624 ψήφους και 0,29%, στις δύο εκλογές του 2012 απότομα εκτινάχθηκε στις 440.000 ψήφους και ποσοστό 7% και στις δύο εκλογές του 2015 κινήθηκε γύρω στις 380.000 ψήφους και πάλι ποσοστό 7%, καθιστάμενη τρίτο κόμμα στη Βουλή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη πλευρά είχε παρόμοια ακριβώς πορεία και έλαβε στις εκλογές του 2004 ποσοστό 3,27% και 240.000 ψήφους, το 2007 έλαβε 5,04% και 360.000 ψήφους, το 2009 ( επί Τσίπρα) συγκέντρωσε 4,13% και 315.000 ψήφους και αιφνιδίως στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012, ακολουθώντας ακριβώς παράλληλους δρόμους με τη Χρυσή Αυγή, εκτινάχθηκε τον Μάϊο στο 16,78% και 1.060.000 ψήφους και τον Ιούνιο στο 26,89% και 1.650.000 ψήφους. Στις δύο εκλογές του 2015, τέλος, συγκέντρωσε τον Ιανουάριο 2.250.000 ψήφους και ποσοστό 36,34% και τον Σεπτέμβριο 1.920.000 ψήφους και 35,46%.

Γίνεται φανερό από τους αριθμούς ότι  τα δύο αυτά κόμματα έχουν γεννηθεί μετά το 2010 από την ίδια μήτρα: Τη μεγάλη οικονομική και κοινωνική κρίση, που οδήγησε στη χρεωκοπία, την επιβολή του διεθνούς ελέγχου, τα μνημόνια την εξαθλίωση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων και τη κατεδάφιση μεσαίων τάξεων. Όχι τυχαία μάλιστα τα κόμματα που είχαν ηγηθεί του αντιμνημονιακού αγώνα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ , η Χρυσή Αυγή, το ΚΚΕ και οι ΑΝΕΛ. Και ήταν ακριβώς τα ίδια κόμματα που συγκρότησαν το μέτωπο του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015.

Μέσω και αυτών των «συγγενειών», αυτής της καταστροφικής όσμωσης, έχει επέλθει ένα είδος πολιτικής αποενοχοποίησης της Χρυσής Αυγής, που της επιτρέπει από τη μία πλευρά να διατηρεί τους ψηφοφόρους της, ενώ δικάζεται ως εγκληματική οργάνωση, και από την άλλη να μετέχει ισότιμα και ανενόχλητα στη Βουλή, ενώ διακηρυγμένος στόχος της είναι η κατάλυση του Κοινοβουλευτισμού και της Δημοκρατίας.

Αλλά ίσως αυτά είναι ψιλά γράμματα γιά εμπνευστές γεγονότων όπως ήταν το «πατριωτικό σάλπισμα» από το Καστελλόριζο, τον περασμένο Δεκέμβριο, με την εκεί κοινή επισκεψη του υπουργού Άμυνας Π. Καμμένου, του αναπληρωτή του Δ. Βίτσα, βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και τριών βουλευτών της Χρυσής Αυγής, μεταξύ των οποίων και ο Κασιδιάρης. Προς τιμήν τους, οι βουλευτές της επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας των άλλων κομμάτων όχι μόνον αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε αυτή την εθνολαϊκιστική φιέστα αλλά και κατήγγειλαν τους διοργανωτές της. Απέφυγαν έτσι να γίνουν και αυτοί συνένοχοι σε ένα ακόμη πολιτικό ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής.