Ποιος πήρε τον μουντζούρη;
Του Πέτρου Λάζου
Ξαφνικά, μέσα στο Σαββατοκύριακο, άνοιξαν στόματα και μάθαμε όλο το παρασκήνιο της συνάντησης του Αλέξη Τσίπρα με τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. Donald Trump.
Περιέργως πως βέβαια, δεν μάθαμε τίποτα περισσότερο από τα ελάχιστα που ήδη γνωρίζαμε, για την ασύγκριτα σημαντικότερη συνάντηση μεταξύ Τσίπρα και Λαγκάρντ. Παράξενες διαδρομές επιλέγουν αυτά «τα νερά» των διαρροών…
Εν πάση περιπτώσει, από όσα διαμείφθηκαν στον Λευκό Οίκο, μάθαμε ότι ο Πρόεδρος Τραμπ έδειξε ιδιαίτερη κατανόηση για την οικονομική κρίση η οποία βασανίζει τη χώρα τόσα χρόνια και πως υποσχέθηκε αυτός και η ομάδα του να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την υπόθεση του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Ακόμη, θέλουν οι πηγές των διαρροών του Σαββατοκύριακου, ο πλανητάρχης υποσχέθηκε «τσουνάμι αμερικανικών επενδύσεων στην Ελλάδα»!
Σε ανταπόδοση, ο Έλληνας πρωθυπουργός δεσμεύτηκε για την (περιβόητη πλέον) αναβάθμιση του ελληνικού στόλου των F-16, την επέκταση (με όλες τις έννοιες και διαστάσεις της λέξης) της συμφωνίας για τη βάση της Σούδας και ορισμένα άλλα ζητήματα. Για τα οποία ελάχιστα έγιναν γνωστά, αλλά διάφορα… «πετεινά» διαβεβαιώνουν πως συζητήθηκαν και υπήρξε συγκεκριμένο αποτέλεσμα στην κουβέντα…
Σε απλά ελληνικά, το κεντρικό νόημα, το «αφήγημα» αν θέλετε, όλων αυτών ήταν ότι η αναβάθμιση των αεροσκαφών και η επέκταση της συμφωνίας για τη Σούδα, αποτελούσαν το απαραίτητο αντάλλαγμα για την παρέμβαση των Η.Π.Α. στην υπόθεση του χρέους καθώς και τη δημιουργία κύματος επενδύσεων προς την Ελλάδα από το κέντρο κίνησης των νημάτων της υπερδύναμης.
Μάλιστα…
Θα μπορούσαν, άραγε τα πράγματα να έχουν έτσι όντως; Η απάντηση φυσικά, είναι ναι! Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο, σε αδρές γραμμές, λειτουργεί η διεθνής πολιτική.
Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού, σε διαφορετικό σημείο του ζητήματος. Πιο συγκεκριμένα, το ουσιαστικό αποτέλεσμα καθορίζεται από το εάν και πόσο χρειάζεται όσα λαμβάνει στο τέλος της διαπραγμάτευσης, η κάθε πλευρά. Μόλις συγκριθούν οι (πραγματικές) ανάγκες με το τελικό αποτέλεσμα, μπορεί να εξαχθεί συμπέρασμα…
Στην περίπτωση της τελευταίας πρωθυπουργικής επίσκεψης στις Ηνωμένες Πολιτείες, η κρίση του αποτελέσματος είναι ξεκάθαρη και (μάλλον) εύκολη…
Ο Donald Trump πήρε ό,τι ανέμενε/ήθελε. Μια πολιτική νίκη (την οποία τόσο χρειαζόταν) με την εξασφάλιση πώλησης καθαρά αμερικανικών προϊόντων και τη δημιουργία θέσεων εργασίας υψηλής προστιθέμενης αξίας, εντός Η.Π.Α. Στόχους τους οποίους, ο προκάτοχός του προσπαθούσε επί 8 χρόνια να επιτύχει, χωρίς να το κατορθώσει. Ο Τραμπ χρειάστηκε ν’ ανταποδώσει βέβαια, αλλά χωρίς ν’ αναλάβει καμία δέσμευση για παραγωγή αποτελέσματος, αν με εννοείτε…
Ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποίησε τα (μεγάλα) ατού του σημαντικού μεγέθους πελάτη και του ιδιοκτήτη «προνομιακού οικοπέδου» (η μεγάλη και συνεχώς αυξανόμενη επιδείνωση των σχέσεων Η.Π.Α.-Τουρκίας καθιστά τη Σούδα κάτι περισσότερο από αναντικατάστατη) για να «κερδίσει» μια προσπάθεια επίλυσης ενός ήδη λυμένου προβλήματος και την υπόσχεση άσκησης επιρροής σε επενδυτές…
Ας εξετάσουμε τα ανταλλάγματα που έλαβε λοιπόν, ξεκινώντας από το τελευταίο. Πόσο πιθανό είναι να επηρεάσει και να κατευθύνει ο Λευκός Οίκος επενδυτές προς τη χώρα μας; Όταν μάλιστα αυτή δεν πληροί ούτε τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις ως επενδυτικό αντικείμενο;
Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για επενδυτές που εδρεύουν στην πιο καπιταλιστική από τις καπιταλιστικές οικονομίες. Η οποία δε, από τον Ιανουάριο διοικείται από έναν άνθρωπο ο οποίος έχει δεδηλωμένο στόχο και «σημαία» του την επαναφορά επενδύσεων και τη δημιουργία θέσεων εργασίας στο εσωτερικό της χώρας του!
Όσον δε αφορά το χρέος και την όποια παρέμβαση, δεν χρειάζεται να σκεφτεί πολλά κανείς. Οι επανειλημμένες αλλά αποτυχημένες προσπάθειες των Timothy Geithner και Jack Lew, η περιβόητη απάντηση Schäuble περί καταβολής €80 δισ. για το δικαίωμα ουσιαστικής παρέμβασης και η διατήρηση του Δ.Ν.Τ. στο ελληνικό πρόγραμμα, αποτελούν γεγονότα τα οποία μιλούν από μόνα τους και δεν επιτρέπουν την παραμικρήαισιοδοξία.
Η παρέμβαση Dijsselbloem ήταν «εκκωφαντική». Οι Ευρωπαίοι θεωρούν το ζήτημα του ελληνικού χρέους, ολοκληρωτικά και οριστικά λυμένο. Οι δε βασικοί όροι της όποιας λύσης υλοποιηθεί τελικά, έχουν προδιαγραφεί και δεν αλλάζουν. Μπορείτε δε να είστε βέβαιοι ότι η δήλωση, δεν στόχευε σε Αμερικανικά ώτα…
Αναλογιστείτε όλα αυτά λοιπόν και αποφασίστε εσείς, ποιος ήταν αυτός που «κρατούσε τον μουντζούρη» όταν απογειώθηκε το πρωθυπουργικό αεροπλάνο από την Ουάσιγκτον, για τις Βρυξέλλες…
ΠΗΓΗ: capital.gr
Τα σχόλια είναι κλειστά.