Παίζοντας με τις συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης

Του Σταύρου Κωνσταντινίδη

Ο ΟΑΣΘ για πρώτη φορά στην ιστορία του έγινε τόσο γνωστός στο πανελλήνιο. Και μία υπόθεση της Θεσσαλονίκης γίνεται μετά από χρονιά σχεδόν viral στα αθηναϊκά μέσα ενημέρωσης. Το κομβικό αίτιο είναι η κρατικοποίηση ενός ημιδιωτικου οργανισμού συγκοινωνιών, τη στιγμή που η «πρώτη φορά αριστερά» ιδιωτικοποιεί και την ψυχή της, αλλά κυρίως και περισσότερο γιατί ο πατέρας ενός υπουργού του σκληρού πυρήνα, αναστρέφει πρωτότυπα την έννοια του νεποτισμού, τινάζοντας την μπάνκα του ελάχιστου πολιτικού ορθολογισμού στον αέρα.

Περισσότερο πάντως και από την ψυχρολουσία της τοποθέτησης του Στέλιου Παππά ως κομματικού κομισάριου στον ΟΑΣΘ, ανησυχώ για την ελάχιστη  εμπειρία της εκτελεστικής  διοίκησης των δυο Οργανισμών, που διορίστηκαν από την κυβέρνηση. Έτσι ένα έωλο αντιορθολογικό σχέδιο κρατικοποίησης, συμπληρώνεται από την τεχνοκρατική ανεπάρκεια και προοιωνίζεται δυστυχώς ανησυχία και απαισιοδοξία για τις συγκοινωνίες της πόλης. Στην πραγματικότητα το σύστημα θα λειτουργεί με τις ελάχιστες δυνάμεις της αδράνειας. Θα κινείται κυριολεκτικά και μεταφορικά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας

Η μετάβαση του ΟΑΣΘ στην κρατικοποιημένη του μορφή, όπως επέλεξε η κυβέρνηση, δημιουργεί σε κάθε σοβαρό παρατηρητή ένα αμήχανο συναίσθημα. Αμηχανία γιατί καθώς ο ΟΑΣΘ φάνηκε πως δεν διέθετε αντανακλαστικά εκσυγχρονισμού, και επαφής με τις πραγματικές ανάγκες της πόλης, η κρατικοποίησή του μάλλον εντείνει αυτά τα μειονεκτήματα. Αδυναμίες  της αδράνειας είναι αυτές, είτε ενός κρατικοδίαιτου φορέα είτε του ίδιου του κράτους. Η σοβαρή προσέγγιση που εκφράστηκε από πολλούς φορείς της πόλης αλλά και ειδικών πολιτικοτεχνοκρατών, ηταν η προετοιμασία μίας οριστικής απελευθέρωσης το 2019, με όρους ελεύθερου ανταγωνισμού της αγοράς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Το κράτος θα έπρεπε σε αυτήν την περίπτωση να διατηρήσει τον ρυθμιστικό του ρόλο, και πιθανώς να υποστήριζε για κοινωνικούς λόγους κάποιες απαραίτητες  άγονες γραμμές. Ήταν το ελάχιστο αναγκαίο, αλλά και το μέγιστο δυνατό, για ένα κράτος σε κατάρρευση εάν κάποιος παραμένει στοιχειωδώς ειλικρινής και προσγειωμένα ρεαλιστής. Αντί αυτού επιλέχθηκε η απόλυτη κρατικοποίηση ενός ημιιδιωτικού αλλά βεβαίως απαρχαιωμένου μοντέλου, γεγονός μάλλον πρωτοφανές μέσα στις οικονομικές συνθήκες που βρίσκεται η χώρα. Θα πρέπει λοιπόν τώρα να «τρέξει» δημόσιες συγκοινωνίες σε μία μεγαλούπολη, που προς το παρόν δεν διαθέτει εναλλακτικές λύσεις μαζικής συγκοινωνίας.
Είναι απλό; Όχι είναι εξαιρετικά δύσκολο, γιατί η τεχνογνωσία δεν υπάρχει, τα μέσα παραμένουν τα ίδια, εκτός αν διπλασιαστεί ο προϋπολογισμός προκειμένου να επιβεβαιωθεί εκ των υστέρων η σκοπιμότητα μίας επιλογής. Μία επιλογή που στηρίχτηκε αποκλειστικά και μόνο σε μία  αντιπερισπαστική πολιτική  λογική απενοχοποίησης των ιδιωτικοποιήσεων που αισθάνεται  υποχρεωμένη να κάνει η κυβέρνηση, για να εξωραΐσει την εικόνα της στα σκληροπυρηνικά  ακροατήριά της. Άρα η πόλη δε θα κερδίσει, ούτε οι συγκοινωνίες θα βελτιωθούν. Αυτό που θα συμβεί με μαθηματική βεβαιότητα, είναι η νέα διοίκηση να επιδοθεί σε ένα κυνήγι μαγισσών, αποκαλύπτοντας πιθανώς κακοδιαχείριση και πελατειακές δοσοληψίες. Με σημαίες τις καταγγελτικές αποκαλύψεις θα υπονοηθεί ότι υπήρξε εκσυγχρονισμός. Η πόλη όμως θα υφίσταται τον βασανισμό του πειραματόζωου, και οι πολίτες δεν θα έχουν σύγχρονη εξυπηρέτηση, ούτε δικαίωμα στην ποιοτική μετακίνηση και πάλι στα επόμενα χρόνια. Πολιτική των εντυπώσεων και της επικοινωνίας, πολιτική που αρνείται να κοιτάξει ψύχραιμα, πρακτικά και σεμνά το δημόσιο συμφέρον.

 

ΠΗΓΗ: athensvoice.gr