Περί αντιπολίτευσης- Γράφει ο Λάζαρος Λασκαρίδης*

Οι παλαιότεροι θα θυμούνται έντονα από  την τριετία 1990-1993, όταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου βρισκόταν στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τις διεργασίες που γίνονταν στους κόλπους του Κινήματος.

Το ΠΑΣΟΚ είχε απολέσει την κυβερνητική εξουσία αφού πρώτα βρέθηκαν σε αγαστή συγχορδία η Ν.Δ. του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με την παραδοσιακή Αριστερά των Χαρίλαου Φλωράκη και Λεωνίδα Κύρκου, οι οποίοι συστεγάζονταν στον ενιαίο Συνασπισμό. Κι όμως, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση στηριζόταν σε μια εύθραυστη πλειοψηφία δύο εδρών, το ΠΑΣΟΚ δεν επαναπαύτηκε. Όσο κυλούσε η τριετία φαινόταν ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου θα επέστρεφε θριαμβευτικά αλλά αυτό δεν σήμαινε κάτι για τον ίδιο και το στενό επιτελείο του. Παρότι βρήκαν τοίχος και εντός ΠΑΣΟΚ, με τη συνωμοσία του «Πεντελικού» (όταν όλοι –Λαλιώτης, Σημίτης, Βάσω, Μελίνα, με «μπροστινό» τον Αυγερινό και τον Γεννηματά να κάνει τούμπα και να βρίσκεται δίπλα του την τελευταία στιγμή- πήραν θέση απέναντι τους) κι αργότερα με τις πολιτικές ακροβασίες των Καστανίδη, Κεδίκογλου και Ηλία Παπαδόπουλου, που οδήγησαν στην αποπομπή τους από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, δεν έκατσαν με σταυρωμένα τα χέρια. Αξιοποίησαν τα τρία αυτά χρόνια για να προετοιμαστούν για την «επόμενη μέρα», όταν θα αναλάμβαναν και πάλι τις τύχες του τόπου στα χέρια τους. Αναπτύχθηκε στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ ένας μεγάλος, γόνιμος διάλογος για το πώς θα κυβερνήσει και πάλι.

Μέγας εσωτερικός χαμός είχε γίνει με το «ροζ βιβλιαράκι» για την Παιδεία που είχε ετοιμάσει ο Σημίτης, ως επικεφαλής της αρμόδιας ομάδας εργασίας, και βρήκε απέναντι του το «παλιό ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο», που του απέκλεισε τις συντηρητικές λύσεις. Μπουνιές, που λέει ο λόγος, έπεφταν τότε στη Χαριλάου Τρικούπη, αλλά όχι μόνο για λόγους κομματικής αναρρίχησης αλλά και για πολιτικούς. Αυτά γίνονταν τότε στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κι έτσι όταν στις 10 Οκτωβρίου 1993 με το 46,88% ήλθε η εκλογική νίκη, τέσσερα νομοσχέδια-σταθμός ανακοινώθηκαν με την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης και υλοποιήθηκαν τάχιστα. Ήταν η δημιουργία του ΑΣΕΠ, η σύσταση της δευτεροβάθμιας αιρετής Αυτοδιοίκησης, η δήμευση της άλλοτε βασιλικής περιουσίας και η επανακρατικοποίηση των αστικών λεωφορείων του λεκανοπεδίου.

Με την πάροδο των χρόνων η προετοιμασία της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης για την ημέρα που θα έφτανε στην κυβέρνηση ήταν μηδενική με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κέρδισε τις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου 2015 κι ήταν ανέτοιμος να κυβερνήσει, αφού δεν είχε επεξεργαστεί συγκεκριμένες πολιτικές.

Δυστυχώς, η ίδια κατάσταση εμφανίζεται και σήμερα τόσο στο χώρο της μείζονος, όσο και στης ελάσσονος αντιπολίτευσης. Μέχρι πρότινος η Ν.Δ. έδειχνε πανίσχυρη στο πολιτικό σκηνικό, εικόνα, όμως, που δεν επιβεβαιώνεται το τελευταίο δίμηνο. Κι η καμπύλη εμφανίζει το κυβερνών κόμμα να χάνει δυνάμεις, εκείνο της αξιωματικής αντιπολίτευσης όχι μόνο να μην εισπράττει από τις απώλειες αυτές αλλά να παραμένει στάσιμο στα χαμηλά. Και πώς να μη συμβαίνει αυτό όταν είναι βουτηγμένο στην εσωστρέφεια και η «ομπρέλα» που του έχουν ανοίξει οι… σύντροφοι του κόβει τη θέα του Τσίπρα κι εκείνος αρκείται απλά τους παρακολουθεί.

Όσο για το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, το τρίτο σε δύναμη κόμμα, αυτό αύριο εορτάζει την επέτειο των πέντε χαμένων πολιτικά εβδομάδων, αφού δεν αξιοποίησε το θαυμάσιο επικοινωνιακά τοπίο που είχε μπροστά του με την ανάδειξη του νέου προέδρου του.

Το επικίνδυνο με αυτά που συμβαίνουν και στα τρία κόμματα είναι μη φτάσουμε πάλι σε πλήρη ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, όπως συνέβη στις εκλογές του 2012 με τον κάθε εντέχνως διαμαρτυρόμενο, ακροδεξιό και μυαλοφιγόδικο να καθίσταται ρυθμιστής της πολιτικής ζωής.

*Δημοσιογράφος, επικεφαλής δημοτικής παράταξης «ΤΩΡΑ Καλλιθέα», αντιδήμαρχος Πολιτισμού και ΚΕΠ.