Πάρτε θέσεις…

 

 

 

 

 

 

Του Γιώργου Κράλογλου 

Το «βρώμικο 89», τα «Κοσκωτικά» και ο θάνατος Κουτσόγιωργα στο δικαστήριο ήταν απλό «μονόπρακτο». Οι «επιθεωρήσεις» του 2018 θα τα έχουν όλα.

Θα έχουν βρωμιές για δεξιά, αριστερά και κεντρώα λαδώματα που, επί το κομψότερον…, θα μάθουμε να τα διαβάζουμε ως πολιτικά σκάνδαλα και διαχειριστικές υπερβολές…

Θα έχουν «σήριαλ» για μορφές της αριστερής διαπλοκής με κάλυψη συναλλαγών και στημένων υποθέσεων, αρχίζοντας από τον τομέα της ναυτιλίας, των πετρελαίων, και του λαθρεμπορίου και φθάνοντας στα ποδόσφαιρα… και την «επιστράτευση» των δικών μας Μέσων Ενημέρωσης έναντι των άλλων ΜΜΕ… Των παλαιών.

Θα έχουν αποκαλύψεις για «φωτογραφικές» διατάξεις υπέρ κρατικοδίαιτων δικών μας… ή δικών τους ολιγαρχικών τζακιών.

Σημειώστε την ημερομηνία 5 Φεβρουαρίου 2018 που έγινε η πρεμιέρα με την Novartis. Όχι για να μην την ξεχάσουμε. Αλλά για να δούμε πότε θα τελειώσουμε.

Πότε θα ξεμπερδέψουμε και με δαύτους και με την «αρένα» που στήνουν στον λαό να ξεχνάει την πείνα του. Να ξεχνάει τα 500.000 από τα παιδιά του που πήραν τα μάτια τους και έφυγαν αηδιασμένα από τη γελοία ελληνική πολιτική σκηνή.

Λεκάνες διαθέσιμες να έχουμε να ξερνάμε. Μόλις ξεκίνησε το πολιτικό καραγκιοζιλίκι να κατηγορούν, οι αριστεροί τους δεξιούς και κεντρώους για κλέφτες και οι δεξιοί και κεντρώοι τους αριστερούς για απατεώνες παρόμοιους με τον (παγκόσμιου βεληνεκούς απατεώνα) Γιαρουζέλσκι.

Και γιατί όλα αυτά;

Πρώτον γιατί o ΣΥΡΙΖΑ έχει, από τη μια, τον λαϊκό ξεσηκωμό για κυβέρνηση και Σκοπιανό. Και, από την άλλη (αυτό προέκυψε χθες) την ιστορική κατάρρευση του Dow Jones.

Θεαματική κατάρρευση που κάνει χαλάστρα στις «κουδούνες» της Κουμουνδούρου, στις ντουντούκες των βολεμένων Συριζαίων και στους αριστερούς χορευτές του Συντάγματος να πιαστούν στα τσάμικα με αφορμή το ελληνικό ομόλογο στις ξένες αγορές που ετοιμάστηκε μεθοδικά να βγει (ως σανός προς τον λαό) δύο ημέρες μετά την κινητοποίηση της Κυριακής…

Δεύτερον γιατί και η αντιπολίτευση ανέτοιμη (όσο ψάχνεται για κεντρώες και άλλες συνεργασίες πριν και μετά τις εκλογές) να δώσει συγκεκριμένο περίγραμμα οράματος στον λαό θα «ακουμπήσει» (με τον δικό της τρόπο) στην «άρρενα» της σκανδαλολογίας για να κερδίσει χρόνο ρίχνοντας πίτουρα στους οπαδούς της…

Για την κυβέρνηση όμως (που σέρνει τον χορό, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ άλλο χορό εκτός από τον διχασμό του λαού δεν ξέρει) οι χυδαιότητες της σκανδαλολογίας είναι μοναδική λύση (και ας προκαλεί αηδία να μαθαίνεις ποιος και ποιοι πολιτικοί ανταγωνίζονται στο κλέψιμο) επειδή, σε δύο εβδομάδες, καταφθάνουν πάνω από 2.000 πλειστηριασμοί και κατασχέσεις μαζί με εκατοντάδες πρόστιμα για παραβάσεις του 2017.

Πώς να τα «θολώσεις» όλα αυτά. Πως να τραβήξεις την προσοχή του πρώην ιδιοκτήτη, που βγαίνει στο νοίκι γιατί δεν προσέφερε φόρους να πληρωθούν οι 725.000 κρατικοί υπάλληλοι (από τους οποίους αναγκαίοι είναι μόνο το 50%) και να χρηματοδοτηθούν πάνω από 2.000 κρατικές υπηρεσίες και Οργανισμοί άχρηστοι, σχεδόν στο σύνολό τους.

Και να ήταν μόνο αυτό μόνο να σκεπάσεις; Ως κυβέρνηση έχεις (από την Κυριακή) και την υποχρέωση να απαντήσεις στον ξεσηκωμένο λαό των 300.000 της Θεσσαλονίκης και των 500.000 της Αθήνας.

Να απαντήσεις στη δυσφορία και την πίκρα που κουβάλησε μαζί με τα παιδιά του και τις σημαίες του στο Σύνταγμα την Κυριακή. Να δώσεις γενναία πολιτική απάντηση με παραίτηση και προκήρυξη εκλογών.

Αλλά που να συμβούν αυτά στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Αυτά συμβαίνουν αλλού. Σε άλλες μορφές δημοκρατίας. Σε πολιτείες άλλης κουλτούρας που τους είναι αδιανόητο να εμπαίζουν τον λαό τους. Εκεί που είναι εντελώς απαράδεκτος αν όχι άγνωστος ο αριστερόστροφος φασισμός, στον οποίο αναφέρθηκε ο άφθαστος Μίκης Θεοδωράκης.

Δυστυχώς όμως η μεταπολιτευτική «πολιτική συντεχνία» (στο σύνολό της) δεν εγκαταλείπει την εξουσία ακόμη και όταν η ανικανότητά της φέρνει φτώχεια, αδιέξοδα και μετανάστευση. Αδιαφορεί για 1.000.000 άνεργους (μια ακόμη 10ετία) ως συνέπεια ερασιτεχνισμών σε πολιτικές επενδύσεων με βιώσιμο άρτο… (τα μνημόνια δεν απαγόρευσαν την ανάπτυξη). Και όταν τα πράγματα σφίγγουν… προσφέρει θεάματα «αποκαλύψεων» για τα κλοπιμαία των εκάστοτε πολιτικών αντιπάλων των κυβερνήσεων. Να γιατί η Βενεζουέλα μοιάζει με «κατηχητικό» μπροστά στην ελληνική «δημοκρατία».

 

ΠΗΓΗ: capital.gr