Πάνος Μεταξόπουλος: Όλη του η ζωή ένας α-ΤΕΛΕΙωτΟΣ χορός

Ο χορός υπήρχε μέσα του πριν καν γεννηθεί. Από τα πρώτα του βήματα ακολουθούσε τον πατέρα του στις θεατρικές σκηνές κι όταν γύριζε σπίτι έκανε τη δική του πρόβα στα κρυφά. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι ο χορός ήταν η ζωή του. Σήμερα ο Πάνος Μεταξόπουλος είναι ένας κατασταλαγμένος άντρας που κοιτάζει το αύριο ωριμότερα από ποτέ.

Ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας με τον χορό κρυφά αφού ο πατέρας σας, ο σπουδαίος χορευτής-χορογράφος Φώτης Μεταξόπουλος, ήταν αντίθετος με αυτή σας την απόφαση. Πιστεύετε ότι αυτή η «απόρριψη» έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα σας;
Η αλήθεια είναι ότι αν είχε πάει «με τα νερά μου», δεν ξέρω αν θα είχα πεισμώσει τόσο για να προχωρήσω και να το κάνω. Πολύ μικρός, σε ηλικία 5-6 ετών, τον ακολουθούσα στο θέατρο και τον παρακολουθούσα που έκανε πρόβες. Κι όταν γύριζα σπίτι, πήγαινα στο δωμάτιό μου και τον αντέγραφα. Αλλά μετά όλο αυτό δεν το εξωτερίκευσα. Όταν μάλιστα οι γονείς μου χώρισαν, έβγαλα προς τα έξω μία άρνηση για τον χορό ενώ μέσα μου έβραζα. Λίγο μετά την εφηβεία, με παρότρυνση της μητέρας μου, πήγα σε σχολή χορού και αυτό ήταν. Από την επόμενη μέρα δεν σταμάτησα ποτέ να χορεύω. Ο πατέρας μου, φυσικά, σοκαρίστηκε.

Βρεθήκατε πολύ νέος στο εξωτερικό για να κυνηγήσετε το όνειρό σας. Από το Λονδίνο για σπουδές στη Νέα Υόρκη και από πρώτος χορευτής στο παριζιάνικο Μουλέν Ρουζ σε ελληνοαμερικανικά μπουζούκια. Πώς βιώσατε όλη αυτή την εναλλαγή εμπειριών;
Την εποχή που τα έκανα όλα αυτά ήταν πολύ δύσκολο. Δεν είχαμε Διαδίκτυο, κινητά, δεν υπήρχε επικοινωνία με τους γονείς. Όταν πήγα στην Αμερική τη δεκαετία του ’80, είχα την αίσθηση ότι μετανάστευα. Εμένα ο σκοπός μου ήταν να δω τι γίνεται στον κόσμο. Τώρα πατάς ένα κουμπί στο Internet και μπορείς να βρεις τα πάντα. Τότε δεν είχα άλλο τρόπο για να μάθω ποιο επίπεδο έχει ο Άγγλος, ο Γάλλος, ο Αμερικάνος χορευτής. Από τη μία ήταν πολύ δύσκολα, από την άλλη όμως όλη αυτή η εμπειρία μού έδωσε την τεράστια δύναμη να τα δοκιμάσω όλα, να τολμήσω. Ίσως και να μην τολμούσα αν ήξερα τι θα συναντήσω. Υπήρξαν περίοδοι πολύ πιεστικές για εμένα. Στερήθηκα ακόμη και το φαγητό γιατί μόνη μου έγνοια ήταν πώς θα βρω χρήματα για να πληρώνω τα μαθήματα χορού. Κι ακριβώς επειδή χρειαζόμουν χρήματα για να σπουδάσω, δούλεψα και στα μπουζούκια στη Νέα Υόρκη αλλά και σε πολλές άλλες δουλειές. Έτσι έκανα όλη αυτή την τρέλα: Από καμπαρέ σε όπερα, από σύγχρονο χορό σε τζαζ και κλακέτες, ό,τι βάζει ο νους σου.

Ας έρθουμε στο σήμερα: Το πάθος σας για τον χορό προσπαθείτε να το μεταλαμπαδεύσετε στους νέους μέσα από τις Σχολές Χορού που έχετε δημιουργήσει ανά την Ελλάδα. Ποια συμβουλή δίνετε στους μαθητές σας; Το επαγγελματικό περιβάλλον στην Ελλάδα είναι ικανό να αγκαλιάσει τον Έλληνα χορευτή;

Θα ακουστεί παράξενο αλλά δεν προτρέπω τους μαθητές μου ν’ ασχοληθούν επαγγελματικά με τον χορό. Τους προτρέπω να τον έχουν στη ζωή τους με τέτοιο τρόπο ώστε να μην εξαρτάται η επιβίωσή τους από αυτόν. Ο Έλληνας χορευτής δεν μπορεί να ζήσει από τον χορό. Είναι πολύ λίγοι αυτοί που το έχουν καταφέρει. Στην Ελλάδα ο χορευτής είτε θα διδάσκει σε Σχολές είτε θα ανοίξει κάποια στιγμή τη δική του. Αυτές είναι οι μόνες επιλογές. Και όσοι μετέχουν σε παραστάσεις, η συντριπτική πλειονότητα δεν πληρώνεται. Είναι η αγάπη και ο έρωτας που έχουν για τον χορό οι Έλληνες χορευτές που τους κρατάει ζωντανούς. Αυτό που προτρέπω όλους τους μαθητές μου είναι εάν έχουν το ψυχικό σθένος να πάρουν μια βαλίτσα και να φύγουν στο εξωτερικό. Όπου και να πάνε, είναι άλλος κόσμος, άλλα τα δεδομένα. Έτσι θα μάθουν ποια είναι η αλήθεια.

Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης για να δημιουργήσετε μία χορογραφία;
Συνήθως τα «σκοτεινά». Στη μεγάλη χαρά δεν δημιουργείς εύκολα, εκτός κι αν είσαι ερωτευμένος. Συνήθως, εγώ αντιδρώ στα πράγματα που με πνίγουν. Ίσως γι’ αυτό τον λόγο χόρεψα και χορεύω γιατί αυτό που ζούσα στην καθημερινότητά μου δεν μου άρεσε. Οπότε ήθελα να το εκφράσω, να βγει από μέσα μου. Στον λόγο δεν ήμουν ποτέ καλός, στο σχολείο δεν ήμουν και ο καλύτερος μαθητής. Από θαύμα έγινε και βρήκα τον χορό για να εξωτερικεύω τα συναισθήματά μου γιατί πραγματικά δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να βρω τις εσωτερικές μου ισορροπίες.

Υπάρχουν πράγματα που σας κάνουν να χαμογελάτε;
Τα μικρά παιδιά! Είμαι πολύ τυχερός και όποιος έχει σχέση με μικρά παιδιά -είτε ως γονιός είτε επαγγελματικά- με καταλαβαίνει. Μου δίνουν τεράστια δύναμη και λέω πως ό,τι έχω τραβήξει, όσες δυσκολίες κι αν έχω περάσει, αξίζει για τα παιδιά. Μου αρέσει όταν μου ζητούν να τους μιλώ για το παρελθόν, για το τώρα. Σε κοιτάνε με δυο μάτια γεμάτα αγωνία, σφουγγάρια πραγματικά που θέλουν μόνο να πάρουν. Αυτή η αίσθηση είναι μοναδική για εμένα.

Υπάρχει κάτι που φοβάστε;
Νεότερος φοβόμουν την αποτυχία. Όσο μεγάλωνα, συνειδητοποιούσα ότι οι αποτυχίες στη ζωή μου ήταν αυτές που μου έδιναν τη δύναμη για να κάνω το επόμενο βήμα. Θεωρητικά αυτό που με σκοτείνιαζε περισσότερο ήταν η σκέψη ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει αυτός ο μάταιος κόσμος, θα τελειώσουν όλα. Από την άλλη, έφαγα ένα γερό χαστούκι όταν έχασα τη μητέρα μου πριν από δύο χρόνια. Άλλο να το σκέφτεσαι κι άλλο να το ζήσεις. Ούτε σαν σκέψη δεν περνούσε από το μυαλό μου. Νόμιζα ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί στους άλλους και όχι σε μένα. Οπότε, όταν συνέβη, όλα μπήκαν σ’ ένα παζλ, κάθε κομματάκι στη θέση του και κατάλαβα ότι έχω την υποχρέωση απέναντι στον εαυτό σου να του δώσω αυτό που πραγματικά του αξίζει.

Όνειρα; Επόμενα σχέδια;
Νιώθω ότι μέσα μου ακόμη δεν έχω ηρεμήσει. Μπορεί να διδάσκω, να έχω Σχολές, όμως μου λείπει η σκηνή, να υπάρξω ξανά κάτω από τα φώτα. Οπότε αυτή την εποχή προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου ψυχοσωματικά για ν’ ανταπεξέλθω στα όνειρα και τις σκέψεις που έχω για τον χορό, για εμένα.
Ο μεγαλύτερός μου αντίπαλος είναι ο εαυτός μου. Αυτόν προσπαθώ κάθε φορά να υπερνικήσω γιατί είμαι τελειομανής και όλα τα σκέφτομαι και τα ξανασκέφτομαι στην κάθε λεπτομέρεια. Δυστυχώς ή ευτυχώς, τα υπερ-αναλύω τα πράγματα. Αυτός όμως είμαι!