Ειδησεογραφικό site

Πανάκριβο το τίμημα του Εθνικού Διχασμού, για μια χώρα πολυτραυματία σε όλο το κοινωνικό της σώμα

74

Σε κάθε κρίσιμη περίοδο για τη χώρα -και αυτές ήταν, δυστυχώς, πολλές κατά τη μακραίωνη ιστορία της- υπήρχαν πολιτικές διχογνωμίες και αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ κυβερνήσεων και αντιπολιτεύσεων, οι οποίες διαχέονταν και προς τον απλό λαό. Τα αποτελέσματα της διχόνοιας και του διχασμού πληρώθηκαν με το ακριβό τίμημα της εθνικής συμφοράς.

Υπήρξαν όμως και πάρα πολλές άλλες περιπτώσεις κατά τις οποίες το έθνος μεγαλούργησε όταν ο λαός ομονοούσε, αντιλαμβανόμενος την κρισιμότητα των στιγμών, των οποίων γινόταν κοινωνός, καθοδηγούμενος από φωτισμένες πολιτικές ηγεσίες.

Επιστρέφοντας στη σημερινή πραγματικότητα παρατηρούμε ότι η πατρίδα μας δεν διάγει και τις ευτυχέστερες στιγμές της. Η διαπίστωση αυτή δεν ενέχει καμία πεσιμιστική διάθεση αλλά περιγράφει μια πανθομολογούμενη άποψη, η οποία είναι διάχυτη στη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας.

«Τίς πταίει;», όπως είχε αναρωτηθεί σε ένα ιστορικό του άρθρο (24 Ιουνίου 1874) ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο οποίος ασκούσε σφοδρότατη κριτική κατά των Ανακτόρων για τις επεμβάσεις τους που, παρακάμπτοντας την αρχή της Δεδηλωμένης, διόριζαν κυβερνήσεις μειοψηφίας.

Βέβαια, τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν τότε δεν έχουν ομοιότητα με τα σημερινά, το ερώτημα όμως που μπορεί να τεθεί και σήμερα με όσα βιώνουμε στην πατρίδα μας είναι άκρως επίκαιρο: «Τις πταίει»;

Επειδή δεν μας διακατέχει καμία μονομανία, θέλουμε να αποδώσουμε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι». Για την κακή -έως τραγική- οικονομική κατάσταση της πατρίδα μας, τα αίτια -και οι αίτιοι- είναι πολλά και γνωστά. Άλλωστε πολιτικές ευθύνες έχουν καταλογιστεί ενώ οι αιτίες της κρίσης έχουν διεξοδικά αναλυθεί και συμπεραίνεται ότι η χώρα μας οικοδομήθηκε πάνω σε στρεβλές βάσεις.

Σε αυτό το χτίσιμο όλοι οι πολίτες έβαλαν το… χεράκι τους – κατά δύναμιν. Επομένως, για τις αστοχίες που παρατηρήθηκαν κατά τη διαδικασία της ανέγερσης, οι ευθύνες αναλογούν σε όλους σύμφωνα με τη συμμετοχή του καθενός.

Μετά από μια οκταετία σκληρών (και ανάλγητων) μνημονιακών μέτρων, η Ελλάδα όχι μόνο δεν έκανε βήματα προόδου μπροστά αλλά βρίσκεται ουραγός μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. αφού το ελληνικό ΑΕΠ το 2017 ανήλθε στο 1,4%, έναντι 2,3% στην ευρωζώνη. Κι όλα αυτά την ίδια ώρα κατά την οποία χώρες όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος, που είχαν μνημόνια, αναπτύσσονται ραγδαία.

«Τίς πταίει;». Τριάμισι σχεδόν χρόνια το πολιτικό μόρφωμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που κυβερνά τη χώρα έχοντας επικεφαλής τον νεαρό πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, εμπορεύεται την πενιχρή οικονομική κατάσταση των Ελλήνων πουλώντας -ανέξοδα- ελπίδες ότι το μαρτύριο τελειώνει τον Αύγουστο με την «καθαρή έξοδο».

Μια χώρα πολυτραυματίας σε όλο το κοινωνικό της σώμα θέλει προσπάθεια για να αποκατασταθεί και να σταθεί στα πόδια της. Το γεγονός αυτό το αποκρύπτουν ψευδόμενοι όλοι οι κυβερνητικοί παράγοντες ενώ ο υπουργός Οικονομικών Ε. Τσακαλώτος κρατά αποστάσεις από το σενάριο του Μαξίμου για οριστικό γύρισμα της σελίδας.

Με τη γλαφυρή… αθωότητα που τον διακρίνει, προσπάθησε να εξορθολογήσει τα γεγονότα δηλώνοντας σιβυλλικά: «Το βασικό που συζητιέται (με τους θεσμούς) είναι να έχουμε ένα πρόγραμμα μεταμνημονιακής παρακολούθησης που ήδη συμφωνήσαμε (με τους δανειστές) και δεν μπορούν να τελειώσουν για τεχνικούς λόγους μέχρι τις 28 Αυγούστου που τελειώνει το πρόγραμμα».

Και όποιος κατάλαβε τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις (πάντως όχι ο Αλέξης), ας προετοιμαστεί καταλλήλως. Πάντως, η κυβέρνηση, όπως ευρέως κυκλοφορεί, ετοιμάζεται για μια μεγαλειώδη φιέστα για το τέλος του μνημονίου τον Αύγουστο. Ανάλογες εκδηλώσεις έκανε και η αλήστου μνήμης Χούντα -για όσους ενθυμούνται- στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της ανοησίας που διακατέχει το κυβερνητικό… καραβάνι, ας ψάξει να βρει εάν στις άλλες χώρες, που βγήκαν από τα μνημόνια, οργανώθηκαν παρόμοιες φιέστες. Ίσως εκεί (ακόμα και στην Κύπρο) δεν γνωρίζουν την ελληνική παροιμία που λέει: «Όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη».

Με κάτι τέτοια πυροτεχνήματα πορεύεται όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία η αριστεροδεξιά συμμαχία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αφού τα δύο αυτά κόμματα τρία χρόνια πριν τις εκλογές του 2015 χρησιμοποίησαν άπειρα ψέματα, επιδόθηκαν σε ανοίκειους τραμπουκισμούς κατά των πολιτικών αντιπάλων και δημιούργησαν σκηνικό χάους στην Αθήνα με τους αγανακτισμένους στο Σύνταγμα, ψήφισαν το τρίτο (και πιο επαχθές) μνημόνιο, συνεπικουρούμενοι και από τα άλλα κόμματα που συναίνεσαν ώστε να μη βγει η χώρα από την Ε.Ε.

Όλα όσα περιγράφονται, αφορούν ένα μόνο σκέλος της τραγικής κατάστασης που βιώνουν οι Έλληνες. Το τελευταίο διάστημα όμως άνοιξε άλλη μια μεγάλη πληγή που απειλεί την ίδια την εθνική μας υπόσταση.

Η κυβέρνηση, αφού υποδέχθηκε (7-8 Δεκεμβρίου 2017) τον Ερντογάν στην Αθήνα με ανοιχτές αγκάλες (γκούντ ντιπλόμασι, είχε πει ο πολύς Κοτζιάς δείχνοντας την κόκκινη γραβάτα που του είχαν κάνει δώρο οι Τούρκοι), άνοιξε ξαφνικά ένα μέτωπο φραστικής (καταρχήν) αντιπαράθεσης, η οποία τείνει να εξελιχθεί σε μοιραίο «επεισόδιο» ανάμεσα στις δύο χώρες.

Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συζητήθηκε με τον Τούρκο πρόεδρο όμως είναι βέβαιο ότι ενοχλήθηκε σφόδρα από την αθέτηση της υπόσχεσης του Τσίπρα να επιστραφούν οι 8 φυγάδες αξιωματικοί. Ο θυμός εκείνος ξέσπασε επάνω στους δύο Έλληνες στρατιωτικούς, οι οποίοι παραμένουν φυλακισμένοι στην Αδριανούπολη.

Για την εξέλιξη αυτή αλλά και για τη μεγάλη ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το βασικό μερίδιο ευθύνης ανήκει στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Εκτός του γεγονότος ότι είναι άπειρος στη διαχείριση εξωτερικών σχέσεων ενός κράτους, άφησε ελεύθερο ένα πεδίο δράσης στον συνεταίρο του, υπουργό Άμυνας Π. Καμμένο.

Τα επίχειρα της επαναστατικής γυμναστικής στα οποία εξασκείται καθημερινά ο πολεμοχαρής υπουργός έχουν αντίκτυπο και στο εσωτερικό της χώρας μας, προκαλώντας εύλογη ανησυχία στους πολίτες. Ο Τσίπρας, ο οποίος για λόγους πολιτικής επιβίωσης «υπομένει» τα παιχνίδια που παίζει ο Καμμένος, εγκλωβίστηκε σε μια λογική εθνικής υστερίας.

Δυστυχώς, αφού ο πρωθυπουργός ανέχθηκε τον παρτενέρ του να κατηγορεί σύσσωμη την αντιπολίτευση ότι πορεύεται στα «4» και ακολούθησε μια διχαστική πολιτική (εμείς ή αυτοί), τώρα επιχειρεί να απογαλακτιστεί από το γκρίζο παρελθόν του. Όμως φαίνεται ότι το τρένο που κουβαλά αξιοπρέπεια, ηθική, πολιτισμό, ασφάλεια έχει πια αναχωρήσει για άλλους σταθμούς.

Ο φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε (1844-1900) είχε δώσει έναν ορισμό που φωτογραφίζει τη σημερινή ηγεσία: «Πολιτικός είναι κάποιος που διαιρεί τους ανθρώπους σε δύο τάξεις: σε υποχείρια και σε εχθρούς». Τι κι αν πέρασαν από τότε δύο αιώνες…

Τα σχόλια είναι κλειστά.