Όταν ο Ζήκος μετρούσε… κεφάλια στο Σύνταγμα

Τα «γατάκια» του γκουβέρνου – Της κακομοίρας με έναν διάλογο και έναν μονόλογο βασισμένο στον «Μπακαλόγατο»

Εγώ έχω το όνομα, αυτοί τη χάρη… Καλά δεν το υπολόγιζαν πως θα γινότανε «της κακομοίρας» με τους μπακαλίστικους λογαριασμούς που έκαναν για να μετρήσουν το πλήθος στο συλλαλητήριο της Κυριακής. Ούτε ο μπακαλόγατος Ζήκος της κοσμαγάπητης ταινίας με τον Χατζηχρήστο δεν θα το τολμούσε. Εκτός και εάν το ψεύδος (γενικά) γι’ αυτούς έχει γίνει πια τόσο ζωτικό, που στο τέλος και η ίδιοι το πιστεύουν.

Του ΚΟΥΤΑ ΜΑΡΕΣ

Αφήστε που τα… μπακαλογατάκια του γκουβέρνου μέσα στον κόσμο της εικονικής τους πραγματικότητας υπολόγισαν τον κατά φαντασίαν ίσκιο τους, μεγαλύτερο από το όντως οικουμενικών διαστάσεων μπόι του Μίκη Θεοδωράκη. Για… κάρφωμα, ένα «ξεκάρφωμα» με δύο σκέλη. Το ένα διάλογος (που αποφεύγουν), το άλλο μονόλογος (που συνηθίζουν).

                                                                                               ΔΙΑΛΟΓΟΣ

ΤΗΛΕΘΕΑΤΗΣ ΞΕΚΑΡΦΩΤΗΣ: Έλα δω, ρε μπακαλόγατε κεφαλομετρητή, να μας φωτίσεις. Λέγε πόσους μέτρησες στο Σύνταγμα;

ΜΠΑΚΑΛΟΓΑΤΟΣ ΚΕΦΑΛΟΜΕΤΡΗΤΗΣ ΖΗΚΟΣ: Μέτρησα, τι μέτρησα; Κάτι σκόρπιους μέτρησα… Βερεσετζήδες μάγκες, χασομέρηδες, Μακεδονοφορεμένοι και όλοι οι σπαγκοραμένοι. Τι μέτρησα; Ήμουνα εκεί στη Σταδίου και ήρθε ο στραβάραπας ο ντενεκετζής, με κείνον τον άλλον τον φασισταρά , αυτός που είνι έτσι. Ήπιαν κάτι ούζα στο καφενεδάκι, τσ’ έδωσα κι εγώ κάτι αυγά που είχα πρόχειρα, λίγο σαλαμάκι σάπιο εκεί, λίγο τυράκι, φάγανε και κάτι βρόμικα στην καντίνα… Ήτανε γύρω γύρω και κάτι άστεγοι. Καμιά 25αριά με 40 χιλιάδες τους έβγαλα, συν 9.000 αργόσχολοι. Σύνολο 49, πες εννέα.

ΤΗΛΕΘΕΑΤΗΣ ΞΕΚΑΡΦΩΤΗΣ: Γιατί να πω εννέα;

ΜΠΑΚΑΛΟΓΑΤΟΣ ΚΕΦΑΛΟΜΕΤΡΗΤΗΣ ΖΗΚΟΣ: Ύστερα κατηφόρισα εκεί στη Μητροπόλεως. Ήρθε μετά από λίγο ο άλλος εκείνος ο ρακοσυλλέκτης, που τον κυνηγά η αστυνομηνία όλο. Ξέρεις ποιος σε λέω. Εκείνος που είναι έτσι, που φοράει την τραγιάσκα ανάποδα και σι κλέβει με το ένα μάτι. Ήρθε με μια παρέα, ήπιαν κάτι ούζα στο καφενεδάκι, 2 κατοστάρια, τσ’ έδωσα κι εγώ δύο αυγά που μού ‘χαν περισσέψει, λίγο σαλαμάκι πάλι… Κάτι βρόμικα από την καντίνα. Ήτανε γύρω γύρω και κάτι ξέμπαρκοι με πανό… Τους έβγαλα καμιά 20αριά χιλιάδες, συν άλλες 15 χιλιάδες παραλυμένοι σκατόγεροι. Πες 15.

ΤΗΛΕΘΕΑΤΗΣ ΞΕΚΑΡΦΩΤΗΣ: Γιατί 15, ρε;

ΜΠΑΚΑΛΟΓΑΤΟΣ ΚΕΦΑΛΟΜΕΤΡΗΤΗΣ ΖΗΚΟΣ: Πες 15 για τη στρογγυλοποίηση, τι θα κάνουμε τώρα; Θα πάμε κόντρα τσι δεκαδικούς αριθμούς;

ΤΗΛΕΘΕΑΤΗΣ ΞΕΚΑΡΦΩΤΗΣ: Όχι, να μην πω 15!

ΜΠΑΚΑΛΟΓΑΤΟΣ ΚΕΦΑΛΟΜΕΤΡΗΤΗΣ ΖΗΚΟΣ: Ύστερα ανηφόρισα και βγήκα στην πλατεία… Ήρθε κι ο άλλος, ξέρεις ποιον λέω. Εκείνον που μιλάει σε σένα που είσαι στο Συντριβάνι και κοιτάει τον άγνωστο στρατιώτη και το άγαλμα του Μεγαλέξανδρου στον Βαρδάρη. Ο αριστερο-αλήθωρος… Έφερε μια μεγάλη παρέα από Πόντια καρντάσια, έδωσα και σ’ αυτούς κάτι αυγά που είχα στη μέσα τσέπη, δυο σάπιες κονσέρβες που είχα απ’ τον στρατό, λίγο τυρί που βρήκα στα σακάκια τους, κάτι κουλούρια Θεσσαλονίκης, κάτι ψωμιά μουχλιασμένα που είχε η καντίνα με τα βρόμικα, κάτι τέτοια… Στο κάτω μέρος, έχασα το μέτρημα… Πρέπει να ήτανε καμιά 50αριά χιλιάδες. Πήγα και πάνω και τους έβγαλα καμιά 10αριά. Βάλε αυτούς που μέτρησα στη Βασιλίσσης Σοφίας, τους άλλους στην Αμαλίας μέχρι τη Συγγρού και τους άλλους στη Φιλελλήνων. Περίπου 140 χιλιάδες… Συν 5 με 6 χιλιάδες βρακοφόρους κατσικοκλέφτες Κρητικούς… Κάνε τη σούμα με τα νούμερα που σου ‘δωσα, πρόσθεσε και καμιά εκατοστή στα άλλα πέριξ του Συντάγματος… Τους έβγαλα περίπου 500. Πες 140.

ΤΗΛΕΘΕΑΤΗΣ ΞΕΚΑΡΦΩΤΗΣ: Όχι, ρε, δεν θα πω 140. Γιατί αν πω 140. Εκατόν σαράντα θα είναι οι ώρες σας…

                                                                                             ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

ΜΠΑΚΑΛΟ-ΓΑΤΑΚΙ ΤΟΥ ΓΚΟΥΒΕΡΝΟΥ (προς κυρ Μανόλη): Μην ακούς αυτά που λένε στα συλλαλητήρια. Τα αλητήρια, κυρ Μανόλη μου, πολίτη τηλεθεατή μου… Αυτούς που κρατούσαμε πλακάτ και λάβαρα και τα εν τούτω νίκας… Ποιος είναι αυτός ο Νίκας;… Αυτός με τα αλλαντικά;… Και με τι περιμένει να νικήσει αυτός;… Εδώ, κυρ Μανόλη μου, είναι γκουβέρνο, είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε. Εδώ είναι Καρανίκας… Ούτε τον άλλο ν’ ακούς, τον αλητήριο… Εκείνο τον ψηλό τον Μίκη. Γιατί; Επειδή τον ξέρουνε σε όλα τα μήκη του πλανήτη κι έχει φωνή ουρανομήκη;… Σιγά τον Ζορμπά, τον ταρνανά συρτάκι… Γιατί; Επειδή έβαλε κάτι κολλυβονότες σε κάτι Ρωμιοσύνες, σε κάτι Άξιον εστί και σε κάτι Επιτάφιους; Άλλοι του γράψανε τα λόγια… Αυτός στα 90 και, ξέχασε πως κατέβηκε από το αντάρτικο βουνό, έπεσε από το σπίτι του στην Ακρόπολη και τώρα πάει πλατεία. Στου φασισμού το ίσωμα και της ορθοδοξίας, της πατριδοκάπηλης, κυρ Μανόλη μου… Και σιγά το πλήθος που μαζεύτηκε… Του το λέγανε και μόνοι τους, δεν το κατάλαβες; Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς, του λέγαμε… Εμείς πάλι καλά που τους βγάλαμε, κάπου 100 χιλιάδες παραπάνω… Λίγοι και μετρημένοι… Αυτός, εκεί ήταν σαν να έκανε καντάδα στην Κατερίνα και τη Ζωή, στο Αντιγονάκι και τη Ζηνοβία. Ή στην άλλη τη Μαργαρίτα, τη Μαργαρώ που δεν ξέρει ούτε η μάνα της ποια είναι… Σιγά τη διάσημη… Ούτε Παπάς είναι ούτε Σκουρλέτης ούτε Πολάκης… Σιγά μην είναι η Μενεγάκη… Αμ, το άλλο, κυρ Μανόλη μου; Τον έχεις ακούσει αυτόν να τραγουδά το «Κλαίει η μάνα μου στο μνήμα»; Ε, τώρα τον κλαίνε οι ρέγκες του παγκοσμιοποιημένου εθνομηδενισμού και τον «θάψανε» κάτω από τον ήλιο το νοητό της δικιά μας αριστεροσύνης… Ο μόνος μορφωμένος πολιτιστικά, ιστορικά, λογιστικά, τεχνολογικά, παντογνωστικά και όλα τα συναφή και ασαφή όπως ψυκτικά, τηλεοπτικά, επιστημονικά, σανσκριτικά και τα λοιπά σε «ικά»… Ο μόνος μορφωμένος και επικοινωμπουρδουκλωτικά κατερτισμένος είμι ηγώ. Μάλιστα, εμένα που με βλέπεις. Εγώ με τα τουίτερ μου, τα κόπι πάστε και τα πάντα μου… Όχι που να το παινευτώ. Εγώ, κι αυτό είναι γνωστόν τοις πάσοι, των πάντων και παξών των Ρωσιών της Κουμουνδούρου. Διότι εγώ κρατάω όλα τα νον πέιπερ στου Μαξίμου και τα βιβλία στο μαγαζί, την μπακαλοταβέρνα η «Ελλάς». Τα κρατάω, δεν τα κρατάω δηλαδή όλα πάνω μου γιατί κουράζομαι. Τα πάω από δω εκεί τ’ αφήνω. Είμαι και συνδικαλιστικά, πανεπιστημιακά μορφωμένος. Είμαι τελειόφοιτος τετάρτου αμφιθεατρικού και πεζοδρομιακού εξαμήνου. Δεκαέξι χρόνια ανωτάτη σχολή, κύριε Μανόλη, εμένα που με βλέπεις. Μάλιστα 16. Έτσι 4 χρόνια το εξάμηνο σε κάθε τάξη. Δεν είμαι σαν κι αυτουνούς, κυρ Μανόλη, εγώ που πάνε έξι μήνες, άντε ένα χρόνο σε κάθε εξάμηνο και σου λέει τα μάθαμε όλα. Τι να μάθεις, ρε κύριε, σε ένα εξάμηνο ή σ’ ένα χρόνο; Τι να μάθεις; Μέχρι να πας ντανγκα ντανγκ το καμπανάκι, διάλειμμα, βγαίνεις όξω. Μετά έχουμε γιορτές, καθαροδευτέρες, έχουμε 25η Μαρτίου που θα προλάβεις; Ενώ εγώ 4 χρόνια εξάμηνο, κάθομαι πήζει το μυαλό μου και βγαίνω αμέσως, παίρνω και το χαρτί, είμαι φτηχιούχος μικροπολιτικής λογιστικής. Άσε που ξέρω προπαίδεια. Πες μαχαίρι, χρατς-χρουτς στις συντάξεις. 5Χ7=35% με την πρώτη. Πες ψαλίδι, χριτς-χρατς στα μισθά. 6Χ8=48%. Πες νέα χαράτσια, πυξ λαξ.7Χ8=56%. Τώρα μαθαίνω το 8Χ9, για να σου πω πόσα χρόνια θα πρέπει να δουλεύεις μέχρι να βγεις στη σύνταξη. Αν σου κολλάνε ένσημα…