Ειδησεογραφικό site

Όταν ο θρυλικός Στελάρας μιλούσε για την… Ολυμπιακάρα του

1.060


Στις 14 Σεπτεμβρίου 2001 «έφυγε» ένας μύθος του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Ο Στέλιος Καζαντζίδης ήταν για τον λαό ο «Στελάρας» επειδή τραγούδησε με αλήθεια και παράπονο την ξενιτιά, τον ξεριζωμό, τα χαμένα όνειρα, τον ερωτικό χωρισμό, την εγκατάλειψη. Ήταν αυτός που άγγιξε την ελληνική ψυχή όσο κανένας άλλος.
Ήταν άνθρωπος επηρεασμένος από τη φτώχεια. Κάτι που δεν ξέχασε ποτέ. Μιλούσε για τις βρεγμένες φέτες ψωμί και τη ζάχαρη σαν το ξεχωριστό γλύκισμα της οικογένειας τις Κυριακές.
«…Ήταν απαισιόδοξος. Όχι γιατί ήταν από τη φύση του απαισιόδοξος αλλά γιατί έβλεπε πολλά χρόνια μπροστά. “Έρχονται χρόνια δύσκολα”, τραγούδησε. Λέγαμε τότε: “Γιατί τόση απαισιοδοξία, βρε παιδί μου;”. Και να που είχε δίκιο! Έβλεπε τι γινόταν… Μου έλεγε: “Μη χαιρόσαστε! Τα αυτοκίνητα που βλέπετε είναι από τράπεζες αγορασμένα, τα σπίτια που αγοράζει ο κόσμος είναι με δάνεια, κάποια στιγμή θα αναγκαστούν να τα δώσουν πίσω. Η Ελλάδα μας ζει με δανεικά χρήματα. Και η χαρά θα γίνει λύπη και ο κόσμος θα δυστυχήσει και θα πεινάσει” θα εξομολογηθεί σε μια συνέντευξή της η τελευταία του σύζυγος η Βάσω.


Για το ταλέντο του και τη φωνή του ό,τι και να γράψουμε, θα είναι λίγο. Εξάλλου, κανείς ποτέ είτε φίλος είτε εχθρός δεν το αμφισβήτησε. Σήμερα όμως θα δούμε τα φίλαθλα αισθήματα του Πόντιου Στέλιου Καζαντζίδη μέσα από μια συνέντευξη που είχε δώσει το 1963 στον αείμνηστο δημοσιογράφο, βιογράφο, συγγραφέα και ερευνητή της ιστορίας του σύγχρονου ελληνικού λαϊκού τραγουδιού Πάνο Γεραμάνη.

Είναι η χρονιά που φεύγει απ’ την Columbia και πηγαίνει τελικά στη Μίνως. Οι επιτυχίες όμως δεν σταμάτησαν ούτε εκεί. «Όση γλύκα έχουνε τα χείλη σου», «Το δικό μου πάπλωμα είναι για δυο άτομα», «Νιώθω μια κούραση βαριά», «Πάρε τα χνάρια μου», «Στο τραπέζι που τα πίνω», κάνουν… πάταγο.

«… Με τον Καζαντζίδη ήμασταν στενοί φίλοι περίπου τρία χρόνια. Είχα όμως καιρό να τον δω.
Προχθές το βράδυ -Ιούλιος του 1963- ενώ περίμενα το λεωφορείο για Πειραιά σε μια στάση της λεωφόρου Συγγρού, βλέπω ξαφνικά να σταματάει μπροστά μου μια μαύρη “Μερσεντές”. Στην αρχή εξεπλάγην. Μετά όμως χάρηκα αφάνταστα όταν είδα στο τιμόνι τον Στέλιο Καζαντζίδη και δίπλα του την αχώριστη παρτενέρ του Μαρινέλλα και τη Λέλα Παπαδοπούλου. Μπήκα κι εγώ στην υπερπολυτελή Μερσεντές του Στέλιου και πήγαμε όλοι μαζί στο κέντρο διασκέδασης «Κουλουριώτη» στην παραλία του Μοσχάτου, όπου εμφανιζόταν κάθε βράδυ.

Αρχίζοντας μαζί του τη συζήτηση, τον ερώ¬τησα για κάποιο ζήτημα που ενδιαφέρει πολύ τους θαυμα¬στές του.
– Γιατί, Στέλιο, δεν ακούγονται δίσκοι σου εδώ και δύο μήνες από τις εκπομπές της Columbia;
– Άστα, πού να στα λέω…
– Τι συμβαίνει;
– Αυτή τη στιγμή βρί¬σκομαι με την Columbia στα δικαστήρια και αποχωρώ οριστικά από την εταιρεία αυ¬τή.
– Θα υπογράψεις συμβό¬λαιο με άλλη εταιρεία;
– Βεβαίως, θα υπογράψω και πολύ σύντομα θα ακούγομαι από τη νέα μου εταιρεία.

Ας αφήσουμε όμως τα τραγούδια. Ας μιλήσουμε για την ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΑ ΜΑΣ. Γράφε ότι ο Ολυμπιακός έχασε την παρελθούσα περίοδο το πλέον εύκολο -πρωτάθλημα της ιστο¬ρίας, του. Αυτό με λύπησε αφάνταστα. Όμως τον πόνο μου απάλυνε η κατάκτηση του Κυ¬πέλλου Ελλάδος.
– Πώς βλέπεις τον Ολυμπιακό και στη νέα περίοδο;
– Θα είναι ασυναγώνιστος. Πιστεύω πως θα διαθέτει υπερομάδα, θα κατακτήσει το νταμπλ για έβδομη φορά στην ιστορία μας. Θα κατακτήσουμε το Βαλκανικό Κύπελλο και θα έχουμε επιτυχίες εις την οργάνωση του Κυπέλλου Κυπελ¬λούχων Ευρώπης.
Τη συζήτηση την παρακο¬λουθεί και η συμπαθέστατη Μαρινέλλα η οποία λέγει πως η ΑΕΚ θα διαλύσει όλες τις ομάδες κατά τη νέα περίοδο».
Και ο Καζαντζίδης συνεχίζει:
– Θα λανσάρω σε δίσκο τον ύμνο που από τώρα έχω αρχίσει να επεξεργάζομαι.
– Θα γράψεις ύμνο για τον Ολυμπιακό;
– Βεβαιότατα.
Έχεις να μάς πεις τί¬ποτα άλλο;
– Ναι. Όπως όλοι έχουν προτιμήσεις, έτσι έχω κι εγώ. Από τον Ολυμπιακό θαυμά¬ζω όλα τα παιδιά. Όμως δεν αποκρύπτω τον απεριόριστο θαυμασμό μου για τον Παρά¬σχο Αυγητίδη, τον οποίον θε¬ωρώ σαν καλύτερο γκολκίπερ της Ελλάδος. Και πιστεύω πως και στη νέα περίοδο θα αποτελεί τον τακτικό τερματοφύλακα τού Ολυμπιακού.
Η ώρα όμως έχει περάσει. Είναι 12 μετά τα μεσάνυχτα, το κέντρο είναι κατάμεστο από κόσμο. Όλα τα μέλη τού συγκροτήματος του Στέλιου Καζαντζίδη είναι στο πάλκο.
Δύο θέσεις είναι μόνο κενές. Αυτές οι θέσεις είναι έτοιμες να δεχθούν το ζεύγος των βα-σιλέων τού λαϊκού τραγουδιού: Τον Καζαντζίδη και τη Μαρινέλλα».


Αυτά είχε δηλώσει στον Πάνο Γεραμάνη ο μοναδικός Στέλιος Καζαντζίδης. Έναν χρόνο αργότερα το καλοκαίρι του 1964, η ΑΕΚ είχε αρνηθεί την παραχώρηση του Μίμη Παπαϊωάννου στη Ρεάλ. Τότε επειδή ήρθε σε ρήξη με τη διοίκηση της «Ένωσης», είχε προκύψει η καλλιτεχνική προοπτική για τον 22χρονο τότε Μίμη. Έτσι, το 1965 είχε ακολουθήσει Καζαντζίδη και Μαρινέλλα σε περιοδεία στη Γερμανία, η οποία είχε σημειώσει ανεπανάληπτη επιτυχία. «Θα πει κάποια τραγούδια και ίσως μετά κάνει και κάποια κόλπα με την μπάλα στα πόδια» είχε αναφέρει τότε ο μεγάλος Στέλιος του λαϊκού τραγουδιού. Τελικά, ο Καζαντζίδης βρήκε μια συμβιβαστική λύση για τον Παπαϊωάννου ώστε να επιστρέψει στην ΑΕΚ δηλώνοντας κι ο ίδιος Αεκτζής… διά στόματος Μίμη Παπαϊωάννου

Τα σχόλια είναι κλειστά.