Ολιστική ανάπτυξη: Η μαγική θεραπεία για το χρέος

 

Toυ Γ.Χ. Παπαγεωργίου

Το σκηνικό των επόμενων μηνών για το ελληνικό ζήτημα παρουσιάστηκε σε γενικές αλλά πολύ σαφείς γραμμές στο χθεσινό Eurogroup.

Φάνηκε καθαρά ότι η ευρωζώνη επιχειρεί να παρουσιάσει την εικόνα επιτυχημένης ολοκλήρωσης του ελληνικού προγράμματος και ταυτόχρονα να διατηρήσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο παιχνίδι χωρίς όμως να αποδεχθεί το βασικό αίτημα του τελευταίου που είναι η δραστική ελάφρυνση του χρέους.

Όπως φάνηκε από τις δηλώσεις και το ανακοινωθέν, η Ευρωζώνη ζητεί από το ΔΝΤ να βάλει νερό στο κρασί του και να χαρακτηρίσει βιώσιμο το ελληνικό χρέος, όχι επειδή θα γίνει μεγάλη η μεγάλη ελάφρυνση που ζητεί, αλλά επειδή θα αλλάξουν οι προβλέψεις για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.

Το ΔΝΤ στην τελευταία του ανάλυση εκτιμούσε ότι η ελληνική οικονομία μακροπρόθεσμα θα «κολλήσει» σε ρυθμούς ανάπτυξης γύρω στο 1% και κατά συνέπεια η χώρα δεν θα μπορεί να εξυπηρετεί το τεράστιο χρέος της. Το συμπέρασμά του ήταν ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και πρέπει να γίνει μεγάλη ελάφρυνση.

Εάν, όμως, χάρη στο νέο πρόγραμμα «ολιστικής ανάπτυξης» που προαναγγέλθηκε, το ΔΝΤ αλλάξει τις προβλέψεις του για την ανάπτυξη, τότε τα νούμερα θα «βγάζουν» βιώσιμο το χρέος και χωρίς δραστική ελάφρυνση.

Υποτίθεται ότι ο όρος «ολιστική» παραπέμπει σε μια σφαιρική και ολοκληρωμένη προσέγγιση – και όχι λογιστικού τύπου προβλέψεις που έκανε το ΔΝΤ προεκτείνοντας στο μέλλον τις τάσεις του παρελθόντος.

Στην ουσία προαναγγέλεται μια «αναπτυξιακή επανάσταση» την οποία θα στηρίξουν και οι Ευρωπαίοι.

Ειναι γεγονός ότι η παράμετρος ανάπτυξη είναι ιδιαίτερα σημαντική επί της ουσίας και το θετικό είναι ότι στο τραπέζι έχει ήδη μπει και ο μηχανισμός σύνδεσης των πληρωμών για το χρέος με το ρυθμό ανάπτυξης, σύμφωνα με τη γαλλική πρόταση που έχει υιοθετηθεί.

Αυτό σε γενικές γραμμές σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πληρώνει για το χρέος εφόσον η οικονομία αναπτύσσεται, ενώ εάν η μεγέθυνση του ΑΕΠ βρίσκεται κάτω από ένα ποσοστό, τότε κάποιες πληρωμές για το χρέος θα μετατίθενται στο μέλλον.

Το καλό είναι ότι με τον τρόπο αυτό η Ευρωζώνη θα έχει κάθε συμφέρον να αναπτύσσεται η ελληνική οικονομία για να εισπράττει τα δανεικά.

Κατά βάση, πάντως, είναι ένας μηχανισμός που εξυπηρετεί τους δανειστές: Οι Ευρωπαίοι δεν θα χρειαστεί να κάνουν μεγάλη ελάφρυνση χρέους ενώ το ΔΝΤ θα μπορέσει να βάλει νερό στο κρασί του αξιοπρεπώς.

Τίποτα δεν αποκλείει, βέβαια, τελικά το ΔΝΤ να μην συμφωνήσει και να βρεθεί ένας άλλος εύσχημος τρόπος αποχώρησής του.

Όλα πάντως θα κριθούν στις λεπτομέρειες και τα ακριβή νούμερα και από εκεί θα φανεί κατά πόσον μια τέτοια διευθέτηση θα αφήνει περιθώρια στην ελληνική οικονομία να αναπνεύσει και θα δημιουργεί προϋποθέσεις οικονομικής ανάπτυξης.

Φαίνεται, πάντως, αφενός ότι η δραστική ελάφρυνση του χρέους φεύγει από την εικόνα (για την ακρίβεια έχει φύγει εδώ και αρκετό καιρό), αλλά από την άλλη υπάρχουν στο τραπέζι κάποια δεδομένα υπέρ της αναπτυξιακής διαδικασίας.

 

 

ΠΗΓΗ: protothema.gr