Ειδησεογραφικό site

Όλα γίνονται για τα προσχήματα…

35

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Εκείνο που αποκομίζει κανείς συνομιλώντας με αξιωματούχους στις… τάξεις των δανειστών, είναι ότι δεν έχουν κανέναν προβληματισμό ως προς το αν θα κλείσει τελικά η συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση. «Μισή»; «Μικρή»; Με «ουρές»; Μπορεί, αλλά πάντως συμφωνία. Με καταστροφική καθυστέρηση; Βεβαίως. Αλλά συμφωνία…

Γιατί λοιπόν παίζεται όλο αυτό το θέατρο –ακριβώς όπως και πέρυσι…– που στο τέλος της ημέρας κοστίζει σημαντικά στην ελληνική οικονομία και επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την κοινωνία; Για λόγους επικοινωνίας και διαχείρισης. Για να μπορέσει η κάθε πλευρά να διαχειριστεί όσο καλύτερα μπορεί, κατά την κρίση και την εκτίμησή της, τα δικά της «μέτωπα». Εσωκομματικά και σε σχέση με τους βουλευτές της η ελληνική κυβέρνηση, ως προς την εσωτερική τους κοινή γνώμη οι δανειστές και ιδιαίτερα Γάλλοι και κυρίως Γερμανοί.

Ο πρωθυπουργός επιδιώκει να επιτύχει μέσω του απαραίτητου… μασάζ την υποστήριξη του συνόλου της κοινοβουλευτικής του ομάδας για την ψήφιση των νέων μέτρων και της νέας συμφωνίας, τόσο σε ό,τι αφορά το κλείσιμο της αξιολόγησης, όσο και για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα που επί της ουσίας θα αφορούν – θα τα βρει μπροστά της δηλαδή και θα κληθεί να τα διαχειριστεί – η επόμενη κυβέρνηση. Οι υποτιθέμενες λοιπόν κόκκινες γραμμές που βεβαίως στην πορεία και σταδιακά ξεθωριάζουν και ξεχειλώνουν μέχρι να διαλυθούν, και κυρίως η ηρωική υποτίθεται αντίσταση στις… ορέξεις των δανειστών, αποτελούν για τον πρωθυπουργό το «άλλοθι» που προσφέρει στους συνοδοιπόρους του για να καταπιούν στο τέλος αμάσητο ότι θα τους ζητηθεί.

Η τακτική αυτή έχει επί της ουσίας γίνει αποδεκτή από τους «θεσμούς», οι οποίοι βεβαίως δεν διαθέτουν οποιαδήποτε ευαισθησία γύρω από τις συνέπειες της χρονοκαθυστέρησης για την Ελλάδα. Γιατί να την έχουν άλλωστε; Αυτή υποτίθεται ότι θα έπρεπε να την έχει η ελληνική πλευρά. Όταν όμως απουσιάζει από την ελληνική κυβέρνηση μπορεί να την αναζητεί κανείς στους ξένους; Έχουν μπει και εκείνοι λοιπόν στο παιχνίδι και συνδιαμορφώνουν το ευρύτερο κλίμα.

Βεβαίως, και τους ίδιους τους ενδιαφέρει ιδιαίτερα αυτή τη χρονική συγκυρία να εμφανίζονται σκληροί και άτεγκτοι ως προς την επίλυση του προβλήματος με τους «αδιόρθωτους» Έλληνες. Βλέπετε, ιδιαίτερα στη Γερμανία η υποστήριξη ή μη προς την Ελλάδα έχει καταλήξει σε μείζον πολιτικό ζήτημα και όσο οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την άνοδο Σουλτς, τόσο απαιτείται μεγαλύτερη διαχείριση του ελληνικού ζητήματος. Συμφέρουν λοιπόν και την «απέναντι όχθη» τα… τζαρτζαρίσματα που υποδηλώνουν σκληρές μάχες μέχρι την ύστατη ώρα.

Και σε αυτό το παιχνίδι, είναι προφανώς ευπρόσδεκτες οι ενστάσεις και οι εμμονές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όσο και αν αυτό ακούγεται εκ πρώτης ελαφρώς οξύμωρο… Όσο για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Δε φαίνεται να την απασχολεί ιδιαίτερα η υπόθεση Ελλάδα. Έχει άλλα σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθεί, όπως οι τριγμοί σε μεγάλα ευρωπαϊκά – κυρίως γερμανικά – τραπεζικά ιδρύματα. Θεωρείται στη Φραγκφούρτη σχεδόν δεδομένο ότι θα κλείσει – με όποιον τρόπο και αστερίσκους – η συμφωνία, μάλλον οριστικά προς τον Μάιο ώστε στη συνέχεια να δώσουν στην Ελλάδα και την πρόσβαση στο περίφημο QE.

Όλα λοιπόν γίνονται λιγότερο ή περισσότερο για τα προσχήματα. Όλα είναι… επικοινωνία. Μόνο που η στρατηγική αυτή δεν λαμβάνει υπόψη τις πραγματικές συνθήκες στην ελληνική κοινωνία. Μία κοινωνία που έχει ξεπεράσει από καιρό τα όρια αντοχής της και αυτό γίνεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο ορατό. Και δεν λαμβάνει και κάτι άλλο υπόψη. Το ενδεχόμενο πολιτικού «ατυχήματος» στην Ευρώπη, πχ λόγω των γαλλικών εκλογών, ή και μία ενδεχόμενη μελλοντική διαφοροποίηση της στάσης του ΔΝΤ και των ΗΠΑ…

ΠΗΓΗ: capital.gr

Τα σχόλια είναι κλειστά.