Ο Τσίπρας τον Καμμένο κι αυτός τον Μιχαλολιάκο

 Του Γιώργου Λακόπουλου

Στην πολιτική όταν η διαδικασία υποκαθιστά την ουσία χάνεται το μέτρο και τελικά ο έλεγχος των εξελίξεων. Είναι σαν να βγάζεις το τζίνι από το μπουκάλι, παραβλέποντας τους κινδύνους. Για να γίνει κατανοητό ας πάμε σε δυο γνωστά παραδείγματα.

Το 2010, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου οδήγησε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, ήταν λογικό να αντιδράσει πρώτη η Αριστερά. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας έναν νέο άνθρωπο στην ηγεσία, έσπευσε να εκμεταλλευτεί το κλίμα που δημιούργησε η επερχόμενη λιτότητα και η εκχώρηση της οικονομικής πολιτικής σε ξένους.

Δεν θα κατάφερνε τίποτε περισσότερο από το να βελτιώσει τις εκλογικές επιδόσεις του ίσως και κατά 50% – να πάει από το σύνηθες 4% στο 6% – αν το δεύτερο μεγάλο κόμμα της εποχής, η ΝΔ, υπό τον Αντώνη Σαμαρά δεν χειριζόταν το πρώτο Μνημόνιο με τα «Ζάππεια».

Δημιούργησε αντιμνημονιακό μέτωπο και έτσι νομιμοποίησε τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε όταν η ΝΔ πέρασε στο μνημονιακό στρατόπεδο, ο Τσίπρας ιδιοποιήθηκε την αντιμνημονιακή ρητορική και τα υπόλοιπα ήταν σαν να κλέβει εκκλησιά. Ο Σαμαράς λειτούργησε ως χορηγός του.

Ένα χρόνο νωρίτερα ο Γ. Παπανδρέου ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακόμη, είχε κάνει ανάλογους χειρισμούς στην άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος. Όταν μια προσπάθεια συντονισμού της τότε αντιπολίτευσης για παράσταση στον πρόεδρο Δημοκρατίας κατά της κυβέρνησης Καραμανλή απέτυχε, λόγω άρνησης των κομμάτων της Αριστεράς να μετάσχουν, πήγε ο ίδιος με τον Γ. Καρατζαφέρη του ΛΑΟΣ. Πιστεύοντας πως ό,τι βλάπτει τη ΝΔ τον ωφελεί.

Στην ουσία όμως η κοινή εμφάνιση ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ λειτούργησε ως συμβολική πράξη υπέρ ενός κόμματος που βρισκόταν στο περιθώριο ως ακραίο -και τελικά έφτασε να μπει και στην κυβέρνηση. Η νομιμοποίηση του χώρου εκείθεν τη ΝΔ λειτούργησε ως απελευθέρωση δυνάμεων που ως τότε έμεναν εγκλωβισμένες στο κόμμα της συντηρητικής παράταξης. Πρακτικά απέληξε σε διευκόλυνση της σκληρής ακροδεξιάς, που σοκάρει με τις επιδόσεις της έκτοτε.

Τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα. Η κυβέρνηση προχώρησε σε μια έτσι κι αλλιώς προβληματική ενέργεια οργανώνοντας επίσκεψη στο Καστελόριζο. Δεν ήταν επίσκεψη της Επιτροπής Άμυνας της Βουλής, όπως εμφανίστηκε, γιατί τα περισσότερα κόμματα απουσίαζαν. Δεν ήταν καν «αυτονόμηση» του υπουργού Άμυνας, γιατί ήταν παρών και ο Συριζαίος αναπληρωτής του.

Ήταν κοινή δράση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-Χρυσής Αυγής. Τυχοδιωκτική πράξη που από τη μια αλλοίωνε το χαρακτήρα της συγκεκριμένης Επιτροπής και από την άλλη εγκαθιστούσε τη νεοναζιστική ακροδεξιά του Κοινοβουλίου στον πυρήνα της θεματολογίας που η ίδια θεωρεί προνομιακή για τη διάδοση της απεχθούς ιδεολογίας της.

Αν πρέπει να απολογηθεί για τις πράξεις του ο Αλέξης Τσίπρας αυτή θα είναι στην κορυφή της λίστας. Πρώτα αγκάλιασε ο ίδιος τον Καμμένο και στη συνέχεια ο Καμμένος -με τον Βίτσα δίπλα του- αγκαλιάζει τον Μιχαλολιάκο, δημιουργώντας μια ανατριχιαστική αίσθηση συγκοινωνούντων δοχείων.

Από εκεί που ο Παπανδρέου ανήγγειλε την υποταγή της χώρας στην τρόικα, ο Τσίπρας, δια των υπουργών του, ανήγγειλε την  υποταγή της πολιτικής στους εχθρούς της. Αυτό με τη σειρά του έδειξε ότι τελικά κάποιοι στην πολιτική λειτουργούν όπως έλεγε ο Ανδρέας Λασκαράτος: «Ενώνονται σαν τις σάπιες σταφίδες».
*Αναδημοσίευση από το Capital.gr.