Ειδησεογραφικό site

Ο Τσίπρας θέλει να πάρει την παρτίδα με τους… Ρηγάδες

268

Μπροστά σε πρωτόγνωρα φαινόμενα βρίσκεται το πολιτικό σύστημα με συνέπεια να τίθενται σε αμφισβήτηση και διαρκή αναθεώρηση τα όποια συμπεράσματα εξάγει κατά καιρούς για την επόμενη μέρα των εθνικών εκλογών. Καταρχάς, οι ψηφοφόροι παραμένουν ανέκφραστοι επί 3 συνεχόμενα έτη, από τον Σεπτέμβριο του 2015.

Του Δ. Γιαννακόπουλου

Ουδέποτε στη Μεταπολίτευση έχει συμβεί κάτι ανάλογο με συνέπεια δημοσκόποι και αναλυτές να αναζητούν διαφορετικούς -από τους ισχύοντες- «αλγόριθμους» σφυγμομέτρησης της κοινής γνώμης. Συγκεκριμένα, την περίοδο 1974-1977 πραγματοποιήθηκαν δημοτικές εκλογές το 1975. Στη δεύτερη κυβερνητική θητεία της ΝΔ δημοτικές κάλπες στήθηκαν το 1978 και οι πρώτες ευρωεκλογές διενεργήθηκαν παράλληλα με τις εθνικές στις 18 Οκτωβρίου 1981. Μέχρι τις εκλογές του 1985 διεξήχθησαν δημοτικές το 1982 και ευρωεκλογές το 1984 ενώ μεταξύ των ετών 1985-1993 (ΠΑΣΟΚ) υπήρξαν αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις σε όλα τα επίπεδα (εθνικές κάλπες, ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές). Τη διετία 1993-1995 έγιναν ευρωεκλογές το 1994 και λίγο αργότερα τον ίδιο χρόνο δημοτικές ενώ ακόμη και στην πρώτη ατόφια 4ετία Σημίτη (1996-2000) στήθηκαν δημοτικές – νομαρχιακές κάλπες το 1998 και ευρωεκλογές το 1994. Όπως επίσης και κατά τη δεύτερη 4ετία του (2004-2004), ο κόσμος ψήφισε για δήμαρχο – νομάρχη (2002).

ΑΠΟ ΤΟ 2009

Ο Κ. Καραμανλής το 2004-2007 είχε ευρωεκλογές (2004) και αυτοδιοικητικές (2006) ενώ το 2007-2009 είχε ευρωεκλογές (2009). Ομοίως επί Παπανδρέου 2009-2011 στήθηκαν αυτοδιοικητικές κάλπες (2010) και επί Σαμαρά 2012-2015 αυτοδιοικητικές και «ευρωπαϊκές» (2014). Κανείς πρωθυπουργός δεν έχει κυβερνήσει για τόσο αδιαμεσολάβητο από εκλογές διάστημα. Όλοι οι κυβερνήτες της χώρας (σ.σ. εξαιρουμένων των υπηρεσιακών ή μεταβατικών πρωθυπουργών) είχαν μπροστά τους εκλογές πριν τη λήξη της κυβερνητικής τους θητείας. Όλοι ελάμβαναν τα δυσάρεστα ή ευχάριστα «μηνύματα» των άλλων εκλογών πριν τη μεγάλη μάχη της εθνικής κάλπης προσαρμόζοντας ανάλογα τις τακτικές τους. Το 2015 διενεργήθηκαν εκλογές στις 25 Ιανουαρίου, προεδρικές τον Μάρτιο, δημοψήφισμα τον Ιούλιο και πρόωρες εθνικές τον Σεπτέμβριο. Έκτοτε έχουν γίνει μόνο εσωκομματικές εκλογές (σ.σ. οι σημαντικότερες σε ΝΔ – ΠΑΣΟΚ με τη μέθοδο της εθνικής κάλπης) και μόνο τηλεφωνικές μετρήσεις από εταιρείες δημοσκοπήσεων.

ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΛΙΤΙΚ

Ένα δεύτερο πρωτοφανές είναι ότι το κυβερνών κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ) όπως και δύο αντιπολιτευόμενα (ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή) λειτουργούν με «εντός των τειχών» τακτικές σε αντίθεση με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και την Ένωση Κεντρώων, οι επιτελείς των οποίων αποκλίνουν από τις «συντεταγμένες» στην προσπάθεια τους να διευρύνουν το εκλογικό τους ακροατήριο. «Κανένα αξίωμα δεν είναι μεγαλύτερο από το κομματικό. Το κόμμα για μας αποτελεί προτεραιότητα» έλεγε και ξανάλεγε ο πρωθυπουργός κατά την τελευταία του ομιλία στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Και το εννοούσε αφού «ο πρώτος τη τάξη υπουργός, ο υπουργός Εσωτερικών» ανέλαβε τη θέση του γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Σκουρλέτης, όπως και πολλά ακόμη κυβερνητικά στελέχη, δεν έχουν μόνο ιδεολογική αλλά και επαγγελματική σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ από την εποχή του «Ρήγα» και του ΚΚΕ Εσωτερικού. Αντίθετα, τα ένσημα των στελεχών, ιδίως της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι πολύ περιορισμένα έως ανύπαρκτα και υπερ-κομματισμός μπορεί κατά καιρούς να προβλήθηκε ως προϋπόθεση εθνικής ενότητας έως την ανάληψη της διακυβέρνησης, όμως όταν η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησαν, αξιοποίησαν αμιγώς στελέχη της παραταξιακής τους βάσης, τα οποία τώρα ούτε προκρίνουν ούτε προβάλλουν (σ.σ. λιγότερο το ΠΑΣΟΚ). Το απολιτίκ στιλ αντιπαρατίθεται στο σκληρό κομματικό κονκλάβιο. Κι η Ιστορία έχει δείξει ότι χωρίς σαφή ιδεολογικό μπούσουλα οι αντοχές είναι πολύ περιορισμένες. Άλλο η διεύρυνση κι άλλο η μετατόπιση σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους (σ.σ. «το μοναστήρι είναι ένα και όσοι πιστοί προσέλθετε»).

ΚΟΜΜΑΤΑ… ΠΟΜΦΟΛΥΓΕΣ

Σε όλες ανεξαιρέτως τις εκλογικές αναμετρήσεις της μνημονιακής περιόδου εμφανίστηκαν κόμματα – πομφόλυγες τα οποία κατέλαβαν μικρά αλλά κρίσιμα ποσοστά αλλοιώνοντας την ποιότητα του Κοινοβουλευτισμού. Το 2012 ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, η Χρυσή Αυγή, οι ΑΝΕΛ και η ΔΗΜΑΡ, το 2014 στις Ευρωεκλογές το Ποτάμι, τον Ιανουάριο του 2015 το Ποτάμι και η Ένωση Κεντρώων όπως και τον Σεπτέμβριο του 2015 όπου κατάφεραν έστω και οριακά να εισέλθουν οι ΑΝΕΛ και το Ποτάμι. Έκτοτε όσοι προσπάθησαν να τρέξουν ως «πουλέν» σε αυτόν τον ιδιότυπο στίβο προσδοκώντας ότι θα γίνουν πρόωρες εκλογές, κάηκαν και σήμερα δεν μετριούνται σε κανένα γκάλοπ. Από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, τον Γιάννη Βαρουφάκη ή τον Γιάννη Ραγκούση και την Άννα Διαμαντοπούλου μέχρι τον Βασίλη Καπερνάρο, τον Φαήλο Κρανιδιώτη, τον Τάκη Μπαλτάκο, τον Βαγγέλη Αντώναρο ή τον Φράγκο Φραγκούλη, άπαντες υποσχέθηκαν το διαφορετικό αλλά κανείς δεν είχε διαφορετική τύχη πέραν της… διατήρησής τους στη σφαίρα της αφάνειας. Στην ίδια σφαίρα, τουλάχιστον δημοσκοπικά, κινούνται και οι κοινοβουλευτικοί πομφόλυγες όπως το Ποτάμι και οι ΑΝΕΛ (σ.σ. πιο ανθεκτικός εμφανίζεται ο Β. Λεβέντης). Το κακό όμως έχει γίνει αφού τα μικρά κόμματα εμφανίζουν μεγάλες απώλειες με συνέπεια την αύξηση του αριθμού των ανεξάρτητων βουλευτών και των… ευεπίφορων σε διάφορα μη πολιτικά κελεύσματα. Υπό αυτές τις συνθήκες θα διεξαχθούν οι εκλογές, στις οποίες θα ψηφίσουν μεγάλοι σε ηλικία ψηφοφόροι. Όπως συμβαίνει από το ’93 και εντεύθεν σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία της ΕΣΥΕ. Όπως συνέβη και στις εσωκομματικές εκλογές του 2016 στη ΝΔ. Η συνολική λίστα των 404.078 ψηφοφόρων που γράφτηκαν κατά τη διάρκεια του πρώτου γύρου στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είχαν μέσο όρο ηλικίας τα 61,4 έτη, με το 37,2% να είναι άνω των 70 ετών. Μόλις το 2,55% ήταν ηλικίας μεταξύ 18 και 32 ενώ το 9,02% ήταν άνω των 80 ετών. Συνεπώς, είναι όντως παράδοξο ο προγραμματικός λόγος της ΝΔ να αφορά αμιγώς τους νέους και τις παραγωγικές ηλικίες όταν οι ψηφοφόροι της παράταξης, και προσωπικώς του κ. Μητσοτάκη, είναι μεγάλοι άνθρωποι.

Τα σχόλια είναι κλειστά.