Ο Τσίπρας πρέπει να κοιτάξει τον καθρέφτη

Η κλεψύδρα, η οποία μετρά τον πολιτικό χρόνο της κυβέρνησης, έχει σχεδόν αδειάσει. Έτσι, ακόμα και αν εξαντληθούν όλα τα χρονικά περιθώρια μέχρι τα συνταγματικά όρια για τις εκλογές, απομένουν το πολύ 10 μήνες. Ένα διάστημα πάρα πολύ μικρό για να καταφέρει η κυβέρνηση να ανατρέψει τη φορά των πραγμάτων, η οποία αποτυπώνεται σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Είναι πάντως ευκρινές ότι το μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει εξαντλήσει όλα τα… ταχυδακτυλουργικά του αποθέματα και αναζητά εναγωνίως μήπως ανακαλύψει κάποιον ξεχασμένο λαγό στο Γιουσουρούμ, από όπου άλλωστε αγοράζει κι όλες τις αραχνιασμένες ιδέες, τις οποίες μεταπουλά στον λαό ως ρηξικέλευθες.

Έχουμε όλοι μας παρακολουθήσει εμβριθείς αναλύσεις στις οποίες περιγραφόταν η προσωπικότητα του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, διανθισμένες με τα έργα και τις ημέρες των πεπραγμένων του. Όλα αυτά τα κείμενα αφορούσαν την πολιτική διαδρομή ενός νεαρού από την εποχή κατά την οποία ήταν αναδυόμενος αστήρ μέχρι που πήρε στα στιβαρά χέρια του το τιμόνι της χώρας, στην ηλικία των 40 ετών, όντας άμωμος και άμεμπτος, έχοντας δηλαδή καταρχήν την έξωθεν καλή μαρτυρία. Άλλωστε, ένας άγραφος νόμος επιτάσσει ότι κάθε φορά που εμφανίζεται κάτι νέο, ιδιαίτερα στον δημόσιο βίο, προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον στην κοινή γνώμη, όμως για να εξαχθούν ακριβή συμπεράσματα απαιτείται ικανή πίστωση χρόνου.

Μια μεγάλη χρονική περίοδος, η οποία περικλείεται μέσα σε μία εξαετία περίπου, ήταν υπερ-αρκετή για να γίνει πλήρως κατανοητό το «φαινόμενο Τσίπρας». Οι πολίτες, ακόμα και εκείνοι που δεν τον ψήφισαν, αντιμετώπισαν συγκαταβατικά την ξαφνική του ανέλιξη με τη μοιρολατρική επωδό: «Ας τον δοκιμάσουμε και αυτόν. Μήπως οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι;». Κάτι ανάλογο λεγόταν από πάρα πολλούς «ελαφρά τη καρδία» για δύο κυρίως λόγους. Αφενός, γιατί υπέστησαν μια πλύση εγκεφάλου επί εξαετία ακούγοντας καθημερινά σε δρόμους και πλατείες να καθυβρίζονται οι «πουλημένοι γερμανοτσολιάδες» που μας έβαλαν στα μνημόνια.

Αφετέρου, η πλειονότητα των συμπατριωτών μας αδιαφόρησε, παντελώς, να μάθει από πού έλκουν την πολιτική τους καταγωγή όλοι εκείνοι που αυτοσυστήθηκαν ως «πρώτη φορά αριστεροί» ενώ, παράλληλα, με στεντόρεια φωνή φώναζαν σε όλα τα τηλεκάναλα ότι ήρθαν για να αλλάξουν τη μοίρα των Ελλήνων και την πορεία της χώρας μας. Ακόμα ηχούν στα αυτιά μας οι καθημερινές ομοβροντίες που εξαπέλυαν οι… πυροβολητές του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι το τελευταίο χρονικό διάστημα όχι μόνο δεν εμφανίζονται στις τηλεοπτικές οθόνες αλλά ακολουθούν την Επικούρεια φιλοσοφία, η οποία συνοψίζεται στη φράση «λάθε βιώσας», δηλαδή «ζω εν κρυπτώ».

Όλα αυτά δεν είναι αποκυήματα φαντασίας αλλά πραγματικά γεγονότα. Την περίοδο μάλιστα πριν από τις εκλογές του 2015 αλλά και αμέσως μετά, όταν κάποιες ήρεμες και συνετές φωνές επιχειρούσαν να προειδοποιήσουν ότι η επέλαση όλων εκείνων που προέρχονται από τη χώρα της ουτοπίας θα προκαλέσουν μεγαλύτερα δεινά από όσα τα προηγούμενα χρόνια δημιουργήθηκαν, εξαφανίστηκαν μέσα σε κουρνιαχτούς που, εν τω μεταξύ, είχαν ξεσηκώσει μουτζαχεντίν του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε όλο αυτό το σκηνικό που δημιουργήθηκε, την μπαγκέτα κρατούσε ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος με περισσή οίηση διευθύνει μία ορχήστρα που από τις πρώτες τις παραστάσεις φαινόταν ότι ήταν εντελώς… ξεκούρδιστη. Προϊόντος μάλιστα του χρόνου, αποδείχθηκε περίτρανα ότι ο μαέστρος ήταν όχι μόνο ανεπαρκής αλλά και τσαρλατάνος. Σήμερα η πλειονότητα των πολιτών έχει αντιληφθεί ότι ο κύριος Τσίπρας είναι πλέον αναλώσιμος γιατί δεν διαθέτει τα κατάλληλα προσόντα για να ασκήσει ένα τόσο μεγάλο και υπεύθυνο λειτούργημα.

Η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην κυβερνητική πυραμίδα μόνο μελανά σημάδια έχει αφήσει μέχρι σήμερα, τα οποία έχουν στιγματίσει την πορεία της χώρας. Έχουμε αναφερθεί πάρα πολλές φορές στις επιζήμιες αποφάσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, οι οποίες θα έχουν συνέπειες και στα εθνικά θέματα. Η Συμφωνία, αίφνης, των Πρεσπών δημιουργεί έντονες αντιδράσεις σε ολόκληρη τη Μακεδονία, καθώς ξεσηκώθηκαν οι μαθητές σε πολλές πόλεις της Βορείου Ελλάδος. Για τις κινητοποιήσεις αυτές, η κυβερνητική προπαγάνδα εξέμεσε για άλλη μία φορά το άθλιο επιχείρημα ότι πίσω απ’ αυτές βρίσκεται η Χρυσή Αυγή.
Οι απόψεις αυτές εκστομίζονται χωρίς ντροπή γιατί εκθέτουν και τον ίδιο τον Τσίπρα -ο οποίος τηρεί αιδήμονα σιωπή- γιατί ήταν πρωτοστάτης στις καταλήψεις των σχολείων επί υπουργίας Αρσένη. Ο πρώτος λοιπόν διδάξας κατηγορεί σήμερα τους μαθητές ως χρυσαυγίτες. Οποίος ευτελισμός, τι ψέμα από έναν λαϊκιστή ο οποίος, εκμεταλλευόμενος κάποιες οριακές συνθήκες, ελίσσεται ανερυθρίαστα.

Και τι ακριβώς πιστεύει ο Τσίπρας και το καραβάνι που τον ακολουθεί; Ότι ο λαός είναι τελείως αμνήμων ή ότι έχει δώσει άφεση αμαρτιών σε όλα τα ανομήματα τους; Την περίοδο 2011-2014, ο ΣΥΡΙΖΑ σε δρόμους και πλατείες πρωτοστατούσε σε μαθητικές και φοιτητικές διαδηλώσεις, προτάσσοντας το ανιστόρητο σύνθημα ότι «η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73». Πόσοι, άραγε, από τους σημερινούς καθηγητές, οι οποίοι αντιτάσσονται στις μαθητικές κινητοποιήσεις (ένας μάλιστα καθηγητής από τη Βέροια υπερέβη τα εσκαμμένα κατηγορώντας τους μαθητές του), αντέδρασαν στα όσα έλεγαν οι διαδηλωτές του ΣΥΡΙΖΑ;

Και πού ήταν αυτοί οι δήθεν εθνικά ευαίσθητοι όταν στην πλατεία Συντάγματος ακουγόταν το βδελυρό σύνθημα «να καεί, να καεί το μπορντέλο η Βουλή»; Αυτοί που τότε πρωτοστατούσαν στις διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, σήμερα μιλούν για ακροδεξιούς και χρυσαυγίτες. Μήπως έφτασε η ώρα να κοιτάξει τον καθρέφτη του ο Τσίπρας, μπας και αναγνωρίσει κάποιον νεαρό καταληψία πριν από 20 -περίπου- χρόνια, ο οποίος έμαθε να κάνει κωλοτούμπες και με μια μονοκοντυλιά να διαγράφει όσα έκανε λέγοντας ότι ως νεαρός είχε αυταπάτες;

Αυτά που πιστεύει ο Αλέξης Τσίπρας για όσα έπραξε μέχρι σήμερα δεν έχουν καμία σημασία αφού η μοναδική του έννοια είναι να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Αυτό το ενδεχόμενο πρυτανεύει πάντοτε στις επιλογές του, οι οποίες είναι φορτωμένες με άπειρα ψέματα και έωλες υποσχέσεις. Για την κατηγορία αυτή των πολιτικών, ο Βρετανός συγγραφέας Άρθουρ Κλαρκ (1917-2008) έλεγε: «Ένας πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. Ένας πολιτικός, τις επόμενες γενιές»