Ο Τσίπρας υπό τη δαμόκλειο σπάθη του Κυπριακού

 Του Γιάννη Σιδέρη

Η γαλήνη των γιορτών πέρασε για την  κυβέρνηση, και πλέον έχει εισέλθει σε κομβικό σημείο, όπου για μεν τα της διαπραγμάτευσης θα καθοριστεί η πορεία των επόμενων μηνών, για δε τα εθνικά, η πορεία των επόμενων χρόνων.

Ανοιχτά όλα στο κυπριακό

Παρ΄ όλη την προεργασία και το ατελεύτητο των συνομιλιών των εκπροσώπων ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής πλευράς (Αναστασιάδη και Ακιτζί), ελληνικές διπλωματικές πηγές ισχυρίζονται στο liberal – με την επιβαλλόμενη επιφύλαξη – πως τίποτε δεν έχει κλείσει, τα πάντα παραμένουν  ανοιχτά, και η ικανοποιητική λύση, η  ήττα ή το ατελέσφορο των συνομιλιών (άρα και παγίωση της υπάρχουσας κατάστασης), έχουν τις ίδιες πιθανότητες, άρα η κατάληξη των συνομιλιών είναι αδύνατο να προβλεφτεί  προσώρας.

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε τηλεφωνική επικοινωνία τη Δευτέρα με την πρωθυπουργό της Βρετανίας, Τερέζα Μέι, στο πλαίσιο επαφών που έχει με ευρωπαίους ηγέτες για το Κυπριακό. Σύμφωνα με εκπρόσωπο της βρετανίδας πρωθυπουργού, η κα Μέι συμφώνησε με τον κ. Τσίπρα πως «οι δύο ηγέτες στην Κύπρο έχουν κάνει εξαιρετική πρόοδο στην προώθηση των συνομιλιών. Συζήτησαν πώς να διατηρηθεί αυτή η δυναμική στις επικείμενες συνομιλίες της Γενεύης». Παράλληλα δήλωσε ότι η κα. Μέι «επαναδιαβεβαίωσε για την ετοιμότητα της κυβέρνησής της να βοηθήσει τη διαδικασία «με όποιον τρόπο μπορεί»

Θα ακολουθήσουν τηλεφωνικές επικοινωνίες του πρωθυπουργού με τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, τον Φρανσουά Ολάντ και την Ανγκελα Μέρκελ, στο πλαίσιο της πάγιας θέσης της Ελλάδας ότι η ΕΕ είναι εκ των βασικών συνομιλητών για το θέμα. Πολύ περισσότερο που η ΕΕ αποτελεί κράτος – μέλος της Ένωσης.

Τα «τεχνικά» των συνομιλιών του κυπριακού, το  liberal, δια των εξειδικευμένων συνεργατών του, τα έχει καλύψει και θα τα καλύπτει, περισσότερο λεπτομερώς και εγκύρως, από κάθε άλλο Μέσο Ενημέρωσης.  Ωστόσο προκύπτουν κάποια πολιτικά προβλήματα που θα ορθωθούν και ενδεχομένως να αποτελέσουν καταλύτη στην ηγεμονική θέση του κ. Τσίπρα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Το Κυπριακό δεν ρίχνει κυβερνήσεις; 

Εντάξει, δεν είμαστε στο 1963 όπου οι δρόμοι της  Αθήνας αντηχούσαν το πάθος των διαδηλωτών για το κυπριακό. Συνθήκες που δεν αφορούν το παρόν κείμενο, συν η ενσκύψασα οικονομική δυσπραγία, το απομάκρυναν από τα φλέγοντα ζητήματα στην οπτική των πολιτών.   Με αυτή την έννοια δεν ισχύσει το παλιό κλισέ «το κυπριακό ρίχνει κυβερνήσεις».

Ωστόσο επηρεάζει κυβερνήσεις τόσο στα εθνικά θέματα, όσο και στις οικονομικές τους επιπτώσεις – άρα και στην οικονομική κατάσταση των πολιτών (ο κοσμοπολίτης, δυτικότροπος, πασιφιστής, και κάπως απόμακρος, περί τα εθνικά, Σημίτης, αναγκάστηκε να επιδοθεί σε κούρσα εξοπλισμών, όταν αντίκρισε ο χάος τη νύχτα των Ιμίων).

Με αυτή την έννοια, τα εθνικά – και με τις επιπτώσεις τους στην οικονομική πορεία της χώρας λόγω δαπανών εξοπλισμών – μπορούν να ρίξουν κυβερνήσεις.

«Ο Τσίπρας έχει τσαγανό»

Θα ξαφνιάσουμε, αλλά μεταφέρουμε αυτούσια τη γνώμη διπλωματικών κύκλων, που έχουν εντυπωσιαστεί με τον έλληνα πρωθυπουργό, για το γεγονός ότι  «ο Τσίπρας έχει τσαγανό», αφού αντιμετωπίζει ως ίσος προς ίσον, τον όποιον ηγέτη, όποιας μεγάλης χώρας, με τον οποίο έρχεται σε επαφή.

Έτσι φέρθηκε στον Πούτιν,  στην  Μέρκελ, ακόμη – ακόμη  και στον Ομπάμα, άσχετα με την άθλια σκηνική παρουσία του κατά την συνάντησή τους, που είδε το πανελλήνιο.

Η στήλη έχει την ίδια άποψη,  αλλά – υποκειμενική της ερμηνεία – το αποδίδει στο ότι ο πρωθυπουργός έχει άγνοια κινδύνου. Ανδρώθηκε σε ένα πολιτικό σύστημα όπου τα εθνικά θέματα ήταν εκτός πεδίου προβληματισμών του.  Ετσι δεν έχει προσλαμβάνουσες των συσχετισμών, των γεωπολιτικών παιγνίων και κινδύνων (το ίδιο συνέβη και με τη διαπραγμάτευση του 15, και έχασε κατά κράτος).

Εξ αυτού και χαρακτήρισε… «κλισέ», και όχι στρατηγικό δόγμα, το «η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάδα συμπαρίσταται». Να θυμίσουμε ως πρόχειρο παράδειγμα του «χώρου» του, την ρήση του νυν υφυπουργού μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννη Μπαλάφα, όταν δήλωσε ενόψει ανόδου στην εξουσία, ότι θα μειώσουν τους εξοπλισμούς. Όταν οι δημοσιογράφοι τον  ρώτησαν τι θα κάνουν αν επιτεθούν οι τούρκοι, η απάντησή του, τους άφησε ενεούς: «θα το ρισκάρουμε», είπε. Δεν ήταν μειωμένης εθνικής συνείδησης. Απλώς τέκνο μιας άλλης πολιτικής κουλτούρας.

Η δαμόκλειος σπάθη

Ό γέγονε, γέγονε, ούτως ή άλλως. Ο κ. Τσίπρας βρίσκεται σε μια στιγμή, όπου έχει δυο ευνοϊκά δεδομένα:

α)  Πολλοί στην  Ευρώπη τον συμπαθούν – αφού πλέον δεν τον θεωρούν επικίνδυνο.

β) Ο Ερντογάν με την πολιτική του έχει στερηθεί συμμάχων.

Στην επίλυση του κυπριακού φυσικά  θα προσμετρήσει και το ενδιαφέρον των μεγάλων δυνάμεων, καθώς διαπλέκονται τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα  για τις πηγές και τους διαδρόμους ενέργειας.

Ετσι το θέμα δεν είναι αν ο κ. Τσίπρας αντιμετωπίζει ως ίσος προς ίσους τους μεγάλους ηγέτες. Το θέμα είναι πόσο άρτιους φακέλους θα έχει, και πόσο ικανός είναι να αντέξει στην ψυχολογική πίεση, σε ένα θέμα ευρύτερης γεωπολιτκής σημασίας από την συνύπαρξη δύο κοινοτήτων σε ένα νησί της Μεσογείου. Σε ένα θέμα  που στο κάτω – κάτω αφορά την πορεία και τους πολίτες ενός άλλου κράτους – το οποίο αυτό θα αποφασίζει και μείς θα συμπαριστάμεθα εσαεί – και αυτό δεν είναι κλισέ.

*Αναδημοσίευση από το Liberal.gr.