Ειδησεογραφικό site

Ο «τελευταίος σταθμός» και οι μύθοι της ελπίδας

435

Είναι κάτι περιστάσεις, όπως αυτές που ζούμε τις μέρες τούτες, που η καρδιά δεν βαστάει και η σκέψη δύσκολα μετουσιώνεται σε λόγια. Τότε βρίσκεις κώδικες της ψυχής, που έχουν καταγραφεί στο υποσυνείδητό σου και ελπίζεις με αυτούς να βρεις διαύλους επικοινωνίας με τον συνάνθρωπο…

Του Κούτα Μάρες

Ένας τέτοιος κώδικας είναι και αυτοί οι στίχοι από τον «Τελευταίο σταθμό» του Σεφέρη: «Είναι κι αυτός ένας ειρμός της σκέψης, ένας τρόπος /ν’ αρχίσεις να μιλάς για πράγματα που ομολογείς /δύσκολα, σε ώρες όπου δε βαστάς, σε φίλο /και βιάζεσαι ν’ ανοίξεις τη καρδιά σου (…). Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές /είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη /δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή /γιατί είναι αμίλητη και προχωράει /στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο /μνησιπήμων πόνος». Κάπως έτσι αποφάσισα σήμερα να βρω καταφυγή στον παραδειγματικό λόγο από τους μύθους του Αισώπου και να «διασκεδάσω» την εθνική μας μαυρίλα με «φαιδρές» αφιερώσεις. Κάτι σαν μια χαραμάδα που ευαγγελίζεται το φως.

Η ΑΛΕΠΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ
(Αφιερωμένο στον πρωθυπουργό που όταν ξέσπασαν οι πυρκαγιές και προκειμένου να βρει εκ των προτέρων άλλοθι για ενδεχόμενη καταστροφή μίλησε για «ασύμμετρη απειλή» και «αντίξοες συνθήκες». Τις «ακραίες καιρικές συνθήκες» επικαλέστηκε, τοιουτοτρόπως και ο αναπληρωτής υπουργός (κατ’ ευφημισμό) Προστασίας του πολίτη, αλλά και άλλοι ανευθυνοϋπεύθυνοι αξιωματούχοι (π.χ. οι εκπρόσωποι της «απούσας» Περιφερειαρχέσας Αττικής Ρένας Δούρου) που αποδείχθηκαν μοιραίοι με την αδράνεια και την ανικανότητά τους).
Μια πεινασμένη αλεπού είδε κάτι τσαμπιά σταφύλια να κρέμονται από μια κληματαριά και θέλησε να τα φτάσει, αλλά δεν μπορούσε. Φεύγοντας λοιπόν είπε μέσα της: «Άγουρα είναι».
(Ο μύθος αναφέρεται στους ανθρώπους, που όταν δεν μπορούν, από δική τους ανεπάρκεια, να καταφέρουν κάτι, ρίχνουν το φταίξιμο στις περιστάσεις).
Η ΑΛΕΠΟΥ ΚΑΙ Ο ΞΥΛΟΚΟΠΟΣ
(Χρειάζεται να πω σε ποιους το αφιερώνω;)
Μια αλεπού που έτρεχε να ξεφύγει από κάτι κυνηγούς, είδε έναν ξυλοκόπο και τον ικέτεψε να την κρύψει. Εκείνος την παρότρυνε να μπει στην καλύβα του και να κρυφτεί. Σε λίγο έφτασαν οι κυνηγοί και τον ρώτησαν αν είδε να περνάει μια αλεπού. Ο ξυλοκόπος με τη φωνή αρνήθηκε ότι την είχε δει, αλλά με τα χέρια του τους έκανε νόημα δείχνοντάς τους πού ήταν κρυμμένη. Αυτοί όμως δεν πρόσεξαν τα νοήματα και πίστεψαν όσα τους είπε. Η αλεπού, μόλις είδε πως έφυγαν, βγήκε έξω και πήγε να φύγει αμίλητη. Τότε ο ξυλοκόπος την κατηγόρησε ότι, ενώ αυτός της έσωσε τη ζωή, εκείνη έφευγε χωρίς να του πει μια λέξη. Κι η αλεπού του απάντησε: «Και βέβαια θα σ’ ευχαριστούσα, αν τα έργα των χεριών σου [και η συμπεριφορά σου] συμβάδιζαν με τα λόγια σου».
(Αυτός ο μύθος ταιριάζει στους ανθρώπους που τα λόγια τους είναι ενάρετα, μα τα έργα τους ανήθικα).
Ο ΛΥΚΟΣ ΚΑΙ Η ΓΡΙΑ
(Ισχύει η αφιέρωση, όπως και στον προηγούμενο μύθο)
Ένας πεινασμένος λύκος τριγυρνούσε, ψάχνοντας για τροφή. Μόλις λοιπόν έφτασε σε μια αγροικία, άκουσε μια γριά ν’ απειλεί ένα παιδί που έκλαιγε, ότι αν δεν σταματήσει, θα το δώσει στο λύκο• νομίζοντας λοιπόν ο λύκος πως η γριά έλεγε την αλήθεια, κάθισε και περίμενε. Όταν όμως βράδιασε, βλέποντας πως τίποτα τέτοιο δεν γινόταν, έφυγε λέγοντας: «Σ’ αυτή την αγροικία οι άνθρωποι άλλα λένε και άλλα κάνουν».
(Ο μύθος αυτός ταιριάζει στους ανθρώπους που τα έργα τους βρίσκονται σε διάσταση με τα λόγια τους).

ΟΙ ΒΑΤΡΑΧΟΙ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΣΑΝ ΒΑΣΙΛΙΑ
(Αφιερωμένο στον επηρμένο Νίκο Κοτζιά, που για να δικαιολογήσει την τακτική του να «κλείσει» όπως- όπως τα μεγάλα εθνικά θέματα, αδιαφορώντας για το εθνικό κόστος και τη λαϊκή βούληση, έχει δηλώσει: «Είμαστε μια κυβέρνηση και είμαι ένας υπουργός Εξωτερικών που θέλουμε λύσεις. Δημιουργική εξωτερική πολιτική για λύσεις και όχι αδράνεια»).
Βάτραχοι που στενοχωριόνταν για την έλλειψη αρχηγού έστειλαν απεσταλμένους στον Δία ζητώντας του να τους δώσει βασιλιά. Εκείνος είδε την ανοησία τους και έριξε ένα ξύλο στη λίμνη. Οι βάτραχοι στην αρχή τρόμαξαν από τον κρότο και χώθηκαν στα βάθη της λίμνης• αργότερα, καθώς το ξύλο ήταν ακίνητο, βγαίνοντας στην επιφάνεια έφτασαν σε τέτοιο σημείο περιφρόνησης, ώστε ανέβηκαν και κάθισαν πάνω του. Επειδή θεωρούσαν ανάξιό τους να έχουν τέτοιο βασιλιά, πήγαν για δεύτερη φορά στον Δία και τον παρακαλούσαν να τους αλλάξει τον αρχηγό• διότι του έλεγαν ότι ο πρώτος είναι πολύ αδρανής. Ο Δίας αγανάκτησε εναντίον τους και τους έστειλε ένα νερόφιδο• κι αυτό τους έπιανε και τους καταβρόχθιζε.
(Η διήγηση δείχνει ότι είναι καλύτερο να έχει κάποιος αρχηγούς νωθρούς, αλλά όχι κακούς, παρά αρχηγούς που νομίζει ότι είναι αντάξιοί του, που εν τέλει όμως του κάνουν κακό).

ΕΛΑΦΙ ΚΑΙ ΛΙΟΝΤΑΡΙ
(Αφιερωμένο σε όσους πιστεύουν στα μεγάλα λόγια, από δήθεν φίλους και προστάτες του λαού)
Ένα διψασμένο ελάφι βρήκε μια πηγή. Καθώς έπινε, είδε τη σκιά του στο νερό και χάρηκε με το μέγεθος και την ποικιλία των κεράτων του, αλλά στενοχωρήθηκε πολύ με τα πόδια του, επειδή ήταν πολύ λεπτά και ασθενικά. Ενώ τα σκεφτόταν ακόμα αυτά, φάνηκε ένα λιοντάρι και άρχισε να το κυνηγάει. Το ελάφι το ’βαλε στα πόδια και άφησε πολύ πίσω το λιοντάρι [γιατί η δύναμη των ελαφιών είναι στα πόδια, του λιονταριού στην καρδιά]. Όσο ήταν άδεντρος ο τόπος, το ελάφι γλίτωνε τρέχοντας μπροστά, όταν όμως έφτασε σ’ ένα δασωμένο μέρος, τα κέρατά του μπλέχτηκαν στα κλαδιά και επειδή δεν μπορούσε να τρέξει, πιάστηκε. Λίγο πριν χάσει τη ζωή του, είπε στον εαυτό του: «Αχ, εγώ το δύστυχο, που σώθηκα απ’ αυτά που νόμιζα ότι θα προδινόμουν και χάνομαι από κείνα στα οποία πίστευα πολύ».
(Έτσι πολλές φορές στους κινδύνους οι ύποπτοι φίλοι μας γίνονται σωτήρες, ενώ οι πολύ έμπιστοί μας γίνονται προδότες).
Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ ΚΑΙ Η ΛΕΟΝΤΗ
(Αφιερωμένο στον αναπληρωτή επί της Υγείας μινίστρο και τα διχαστικά «τουίτ» του- φετινά και… περσινά).
Ένας γάιδαρος φόρεσε τομάρι λιονταριού και τριγυρνούσε φοβίζοντας τα ζώα. Μόλις είδε μια αλεπού, προσπάθησε να την τρομάξει και αυτή. Εκείνη όμως τον είχε ακούσει προηγουμένως να γκαρίζει, και του είπε: «Να ξέρεις πως κι εγώ θα σε φοβόμουν, αν δε σε είχα ακούσει να γκαρίζεις».
(Έτσι και κάποιοι αμόρφωτοι, που περνιούνται για σπουδαίοι με τον κομπασμό που δείχνουν, αποκαλύπτονται από την ίδια τους τη φλυαρία).
Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΟΥΣΕ ΑΛΑΤΙ
(Αφιερωμένο στο πελατειακό κράτος – φονιά (διαχρονικά) και σε ό,τι αυτό συνεπάγεται)
Ένας γάιδαρος που κουβαλούσε ένα φορτίο αλάτι περνούσε ένα ποτάμι. Γλίστρησε όμως κι έπεσε στο νερό και, καθώς το αλάτι έλιωσε, σηκώθηκε ελαφρότερος. Αυτό τον χαροποίησε ιδιαίτερα, και γι’ αυτό μια άλλη φορά που περνούσε φορτωμένος με σφουγγάρια, όταν έφτασε σ’ ένα ποτάμι, σκέφτηκε πως, αν ξαναπέσει, θα σηκωθεί ελαφρότερος. Γλίστρησε λοιπόν επίτηδες, αλλά τα σφουγγάρια απορρόφησαν το νερό και βάρυναν, οπότε ο γάιδαρος, μη μπορώντας να σηκωθεί, πνίγηκε στο ποτάμι.
(Έτσι και μερικοί άνθρωποι πέφτουν σε συμφορές από τα ίδια τους τα τεχνάσματα).

Τα σχόλια είναι κλειστά.