Ο σκληρός αυτοσαρκασμός του Τσίπρα

Του Μάνου Βουλαρινού

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, γνωρίζετε πως τα αισθήματά μου για τον πρωθυπουργό της ωραίας μας χώρας απέχουν από την απέχθεια όσο η Μυτιλήνη από τη Λέσβο. Ακόμα κι αν προσπαθούσα, θα μου ήταν δύσκολο να δω με την παραμικρή συμπάθεια έναν άνθρωπο που έφτασε στην κορυφή με μοναδικό εφόδιο τη χωρίς δισταγμούς ανηθικότητα και την απόλυτη άγνοια της σημασίας των λέξεων «ντροπή» και «υπευθυνότητα».

Όμως, ακόμα κι εγώ και παρά την αντιπάθειά μου, δεν μπορώ να αγνοήσω ότι μέσα στον ωκεανό των ελλατωμάτων του υπάρχει ένα νησί που πάνω του ζει ένα μεγάλο προτέρημα. Δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως όσο αδίστακτος είναι, άλλο τόσο αυτοσαρκαστικός μπορεί να γίνει. Μια παραδοχή που, είμαι βέβαιος, δεν μπορούν να αρνηθούν ούτε οι συνάνθρωποι που είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν την παράστασή του στο διεθνές φεστιβάλ «Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών» που διοργανώθηκε το ΠΣΚ που πέρασε.

Επειδή καταλαβαίνω πως δεν είστε όλοι θεατρόφιλοι και επειδή ξέρω πως το συγκεκριμένο ΠΣΚ είχε πολλά ντέρμπι, εξηγώ:

Όλοι ξέρουμε πως η Ελλάδα έχει μια κυβέρνηση εχθρική (και ιδεολογικά και πρακτικά) στην επιχειρηματικότητα και τον ανταγωνισμό. Όλοι καταλαβαίνουμε πως, όπως κάθε κυβέρνηση που θέλει ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο δημόσιο, η κυβέρνηση του Αλέκση κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να διατηρήσει τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς του κράτους και -μέσω αυτών- την ανάγκη για μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων. Όλοι διαπιστώνουμε πως το κοινωνικό κράτος, που ποτέ δεν έζησε καλές μέρες στην Ελλάδα, σήμερα ζει τις χειρότερες και όλοι υποψιαζόμαστε πως ο ελληνικός φορολογικός μηχανισμός είναι σύγχρονος μόνο για χώρες του Τρίτου Κόσμου που έχουν χάσει κάθε επιθυμία να ανέβουν κατηγορία.

Αν κάποιος που, για οποιονδήποτε λόγο (επαγγελματικό ή ψυχολογικό), υποστηρίζει την κυβέρνηση του Αλέκση, ήθελε να αναφερθεί σε όλα τα παραπάνω, θα παραδεχόταν πως τα πράγματα δεν είναι ιδανικά και θα συμπλήρωνε πως «γίνονται βήματα» και πως «σταδιακά ξεπερνιούνται δυσκολίες δεκαετιών» και γενικά θα χρησιμοποιούσε διάφορα λεκτικά παπατζηλίκια προκειμένου ΚΑΙ να υποστηρίξει την κυβέρνηση ΚΑΙ να μην ξεφτιλιστεί εντελώς.

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Αλέκσης ο Φούιτ, ο μεγάλος αυτοσαρκαστικός, στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφων είπε αυτό:

foto_2.jpg

Δεν λέω… κι εγώ έχω κοροϊδέψει τον πρωθυπουργό, αλλά ποτέ δεν θα τολμούσα, έστω και για πλάκα, να βάλω στο στόμα του λόγια που θα τον έκαναν να μοιάζει με άνθρωπο που οι γνώσεις του για την ελληνική πραγματικότητα είναι αντίστοιχες ενός μεθυσμένου Άγγλου στα Μάλια. Ευτυχώς, ο ίδιος δεν κωλώνει να το κάνει και, ακόμα πιο ευτυχώς, δεν σταμάτησε εκεί.

Την ώρα που ακόμα και οι πιο αφελείς διαπιστώνουν πως το πολιτικό ήθος της κυβέρνησής του συμπυκνώνεται στη φράση «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και όποιο επίδομα αρπάξει η τσέπη μας», την ώρα που περιμένουμε πότε το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής θα μετονομαστεί σε Υπουργείο Εξόντωσης Μεταναστών προκειμένου ο τίτλος να αντιστοιχεί στο έργο, ο Αλέκσης ξεστομίζει αυτά τα λόγια:

foto_3.jpg

Κάποια αντικυβερνητικά παπαγαλάκια (που σίγουρα υπηρετούν σκοτεινά κέντρα συμφερόντων, ντόπιων και ξένων) μπορεί να ισχυριστούν ότι ο πρωθυπουργός συνεχίζει να προσπαθεί να κοροϊδέψει τους πιο αφελείς από τους ψηφοφόρους γνωρίζοντας πως φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι και ελπίζοντας πως, όταν ασταμάτητα παρουσιάζεις το Σέατ για Φεράρι, όλο και κάποιοι θα βρεθούν να σε πιστέψουν. Εγώ, από την άλλη, προτιμώ να φαντάζομαι πως ο Αλέκσης είναι κατά βάθος ένας σατιρικός. Ένας ασυμβίβαστος καλλιτέχνης που έχει βάλει σκοπό της ζωής του να εξευτελίσει την εξουσία και έχει ανακαλύψει πως ο καλύτερος τρόπος για να το πετύχει είναι ο αυτοεξεφτελισμός. Και μπράβο του.