O ΣΥΡΙΖΑ είναι διπρόσωπος και λαϊκιστής

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε κι από επαναστατικό αριστερό κόμμα έχει γίνει ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, έχοντας δει την αριστεροσύνη των καταλήψεων και των διαδηλώσεων ν’ απαξιώνεται και να καταρρέει και να περνά στην επικράτεια του Λαφαζάνη, της Ζωής Κωνσταντοπούλου, του Γιάνη Βαρουφάκη, της Ραχήλ Μακρή και των παιδιών των Εξαρχείων;

Στο ερώτημα δεν νομίζω ότι μπορεί να δοθεί καθαρή και χωρίς αμφιβολίες απάντηση, για τον απλούστατο λόγο ότι ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν αν άλλαξαν ή αν θέλουν να αλλάξουν. Αν παρατηρήσουμε όμως τη συμπεριφορά της κυβέρνησης και του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ, θα διαπιστώσουμε μια αντίφαση ή ακόμη καλύτερα ένα κάθετο ρήγμα ανάμεσα στις αποφάσεις του κόμματος και στην πρακτική της κυβέρνησης. Δηλαδή με άλλο πρόσωπο εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση και με άλλο πρόσωπο ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση και μάλιστα όπως εκφράζεται από τον αρχηγό του Αλ. Τσίπρα, πράγματι έχει γλιστρήσει προς ένα σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα που παραδέχεται, θέλει δε θέλει, τη δημοκρατία και την ευρωπαϊκή θέση της Ελλάδας, ιδίως μετά την kolotumpa και την ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο το καλοκαίρι του 2015. Το Γ΄ Μνημόνιο μάλιστα που υπέγραψε περιέχει τις πλήρεις αποδείξεις γι’ αυτή την απότομη στροφή. Ακόμη κι ο τρόπος που το εφαρμόζει είναι απόδειξη για τη στροφή. Με μια ωστόσο κεφαλαιώδη διαφορά. Η στροφή έγινε με τον παλαιοκομματικό ελληνικό τρόπο που κρατάει από τους προπάτορες του λαϊκισμού του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, τον Τζουμπέ (Δ. Βούλγαρης) και τον (ψευτο)Θόδωρο Δηληγιάννη…

Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να συγκρατήσει την εκλογική πελατεία του, που διαρρέει λόγω απογοήτευσης ότι καμία από τις εξαγγελίες του δεν μπόρεσε να εφαρμόσει στον πραγματικό κόσμο όπου βρέθηκε ξαφνικά και αναπάντεχα. Έτσι ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ καταφεύγει στην παλαιοκομματική πολιτική. Ρουσφέτια στον Στρατό και στη σειρά των νοσοκομείων, διορισμούς εκτάκτων (ο Π. Σκουρλέτης είναι άξιος διάδοχος του Πρ. Παυλόπουλου), μικρές παροχές, όπως η διαγραφή χρεών κάτω από 6.000 ευρώ των παλαιών οφειλετών της εργατικής κατοικίας (ΑΟΕΚ), διευθέτηση επαγγελματικών συμφερόντων με τροπολογίες, προμήθειες του κράτους από φιλικούς επιχειρηματίες, πλαστές υπερωρίες στο Δημόσιο – όλα αυτά και άλλα πολλά κόλπα του παλαιοκομματισμού για την αρπαγή των ψήφων των πολιτών…

Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ πέταξε, επίσης, στα σκουπίδια σαν περιττή σαβούρα την επαναστατική ρητορική, τις μεγάλες φράσεις «αίματος και δακρύων» και τα θύματα μόνο σε διάφορες επετείους αμφίβολης νοσταλγίας. Τα «έξω το NATO», «έξω από την ΕΟΚ» τα θυμούνται σπάνια και μόνο σαν εφιάλτες, όπως τους Γιάνη Βαρουφάκη, Π. Λαφαζάνη, Ζωή Κωνσταντοπούλου Ραχήλ Μακρή και άλλα πολιτικά φρικιά. Από την «επαναστατική» περίοδο του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ απομένει μόνον η ανοχή στους «ακτιβιστές» του γκέτο των Εξαρχείων, του «Ρουβίκωνα» και των άλλων συμμοριών, μικροπωλητών, αντιεξουσιαστών και τα ρέστα που ενίοτε κάνουν συμβολικές καταλήψεις ή πετάνε μπογιές στους τοίχους ξένων πρεσβειών.

Βέβαια αυτό είναι το ένα πρόσωπο του διπρόσωπου Ιανού. Όμως υπάρχει και το άλλο, αυτό που φωλιάζει στα γραφεία της Πλατείας Κουμουνδούρου. Ο κομματικός μηχανισμός, η Κεντρική Επιτροπή και τα άλλα κεντρικά όργανα που έχουν αποψιλωθεί από εθελοντές και λειτουργούν σε μεγάλο βαθμό με μισθοδοτούμενους από το κράτος έχουν άλλη κατεύθυνση, τουλάχιστον διαφοροποιημένη, αν όχι αντίπαλη. Αυτοί ψηφίζουν ακόμη αποφάσεις «έξω από το ΝΑΤΟ», πιστεύουν στις βαθιές «επαναστατικές αλλαγές» αν όχι στην ένοπλη επανάσταση και στην απεξάρτηση από την Ευρωζώνη, στη διαγραφή του Δημόσιου χρέους και άλλα φαιδρά, αρδευόμενοι από την παλιά σταλινική και μετασταλινική προπαγάνδα, συνθήματα και «ιδέες» για το κράτος…

Αν και σε βαθιά απορία για τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του «σοσιαλιστικού» στρατοπέδου, πιστεύουν ακόμη στην κρατική οικονομία, στον οικονομικό εθνικισμό, στις κρατικές τράπεζες και επιχειρήσεις και στον συντεχνιακό συνδικαλισμό, απ’ όπου προέρχονται οι περισσότεροι, κι άλλα τέτοια φαντάσματα. Οι περισσότεροι αγνοούν ότι η Κίνα έχει γίνει υπερδύναμη επειδή φιλελευθεροποίησε και εισήγαγε την Αγορά στην οικονομία της. Το ίδιο έχουν κάνει λίγο ή πολύ το Βιετνάμ, η Κούβα, η Ινδία κλπ. κι έχουν μεγέθυνση του ΑΕΠ (δηλαδή ανάπτυξη) 6,5 – 7% το χρόνο. Γενικά ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μια κατάσταση βαθιάς νοσταλγίας του λαμπρού παρελθόντος που το φωτίζει το… κόκκινο αστέρι!

Ωστόσο και οι δυο πτέρυγες του ΣΥΡΙΖΑ που διατρέχονται από φράξιες, δηλαδή ο κυβερνητικός και ο κομματικός, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό που είναι εγγενές στην ιδεολογία τους: τον λαϊκισμό. Αυτό το κοινό γνώρισμα τους κάνει να ανέχονται και να ευνοούν την κυβερνητική συμμαχία με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ του Ψεκασμένου. Ο λαϊκισμός στην ουσία είναι η πραγματική συγκολλητική ουσία του κυβερνητικού και του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό όμως αποκαλύπτει και το διαρκές γλίστρημα του ΣΥΡΙΖΑ σε θέσεις οπισθοδρομικές κι αντιδραστικές, υπακούοντας σ’ έναν βίαιο κι αμήχανο μεταμορφισμό.

Πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο ο κυβερνητικός (περισσότερο) όσο και ο κομματικός (λιγότερο), έχει μεταμορφωθεί αυτά τα τρία χρόνια. Έχει χάσει τον «επαναστατικό» σταλινικό χαρακτήρα του σε κάποιο βαθμό και έχει γίνει ένα κόμμα λαϊκιστικό και παλαιοκομματικό. Όσο είναι στην κυβέρνηση ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ θα εμφανίζει σοσιαλδημοκρατικό προσωπείο. Αλλά, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ περάσει στην αντιπολίτευση τους επόμενους μήνες, ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας θα ρίξει το βάρος του υπέρ του ριζοσπαστικού λαϊκισμού και των παλιών θέσεων και συνθημάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα διπρόσωπου Ιανού, όπως τα περισσότερα ελληνικά κόμματα από την επανάσταση μέχρι σήμερα. Όταν είναι αντιπολίτευση πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες κι όταν πάρουν την κυβέρνηση ρουσφετολογούν και διαφθείρουν τους πολίτες.