Ο Νίκος Κακαουνάκης ζει πάντοτε στις καρδιές μας, έφυγε πριν 12 χρόνια

Το «Καρφί», όπως κάθε χρόνο αυτές τις μέρες, αναφέρεται στην επέτειο του θανάτου του ιδρυτή του Νίκου Κακαουνάκη. Δύσκολο να μπορέσει κανείς να γράψει για μια τέτοια έντονη προσωπικότητα και πληθωρικό ταλέντο με μια τόσο μεγάλη και ιστορική διαδρομή. Πώς να ξεκινήσεις μια τέτοια αναφορά για τη δημοσιογραφική του καριέρα, που είχε καταφέρει να είναι από τους πιο πετυχημένους ρεπόρτερ της εποχής του.

Γράφει ο Κώστας Ξυλούρης

Ξεκίνησε από την εφημερίδα «Τα Νέα» και στη συνέχεια έγινε εκδότης της εφημερίδας «Καλάμι», η οποία δεν στηρίχτηκε από το σύστημα της εποχής και σταμάτησε η κυκλοφορία της. Στη συνέχεια αποφάσισε να εκδώσει την εφημερίδα «Το Καρφί», το οποίο ξεκίνησε με πολύ πάθος και με πολύ μεράκι, δουλεύοντας σκληρά ατελείωτα μερόνυχτα. Παράλληλα εργάστηκε στο Ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ και του FLASH. Στην τηλεόραση στους σταθμούς MEGA, ALPHA και ALTER. Κυνηγούσε την είδηση για να μπορεί να ενημερώνει με ειλικρίνεια τους αναγνώστες.

 

 

 

 

 

 

Για τον Νίκο το ρεπορτάζ ήταν τρόπος ζωής και καθημερινής πρακτικής, δεν μάσαγε τα λόγια του, τα έλεγε σταράτα και με θάρρος χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες από όπου και αν προέρχονταν αυτές. Πολλές φορές ερχόταν σε σύγκρουση με την εξουσία προκειμένου να είναι συνεπής με τα πιστεύω του και τις αρχές του, για αυτό είχε εχθρούς αλλά είχε πολύ περισσότερο φανατικούς φίλους.

«Το Καρφί» όμως έγινε μέσο ενημέρωσης του κάθε αναγνώστη και έτσι έφτασε να ανταγωνίζεται τις εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας. Παρ’ όλο την κρίση και τις κατά καιρούς επιθέσεις από διάφορους κύκλους, το «Καρφί» έχει ριζώσει στη συνείδηση των αναγνωστών του και αντιστέκεται σθεναρά.

 

Νιώθω όμως την ανάγκη να αναφερθώ στον άνθρωπο Νίκο Κακαουνάκη διότι μας συνέδεε μια φιλία 40 χρόνων και δεν μπορώ να ξεχάσω τις στιγμές και τις παρέες που είχαμε κάνει. Για τον Νίκο, όσοι δεν είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν από κοντά, είχαν την εντύπωση ότι ήταν ένας αγροίκος Κρητικός. Όσοι όμως τον γνώρισαν από κοντά, διαπίστωσαν από την πρώτη στιγμή το φιλότιμο, την ανθρωπιά και τις ευαισθησίες που τον διακατείχαν. Πάντα το πρόβλημα του άλλου το έκανε δικό του, έτοιμος να συμπαρασταθεί και να βοηθήσει ανθρώπους με προβλήματα υγείας και άπορες οικογένειες. Θυμάμαι κάθε χρόνο αυτές τις μέρες, Χριστούγεννα και Πάσχα, που ερχόντουσαν άνθρωποι και τους έδινε χρήματα. Συγκεκριμένα θα αναφερθώ σε ένα περιστατικό, όπου ένα μεσημέρι καθόμασταν μαζί στην καφετέρια του «Πιέρρου» στο Κολωνάκι, ήρθε ένας άνθρωπος, μελαγχολικός και λυπημένος και του λέει: «Νίκο, ήρθα». Ο Νίκος δεν έχασε χρόνο και βάζει το χέρι στην τσέπη του και του δίνει τα χρήματα που κράταγε. Φεύγοντας ο άνθρωπος, τον ρωτάω: «Νίκο, πόσα του έδωσες; Γιατί δεν τα μέτρησες;» … «Γιατί ρε Κώστα, μου λέει, δανεικά τού τα έδωσα και πρέπει να ξέρω πόσα είναι;» .

Αυτός ήταν ο Νίκος Κακαουνάκης, που είχε ψυχή μικρού παιδιού και για αυτό η φιλία μας ήταν ακλόνητη και διαχρονική. Δεν πέρναγε μέρα που να μην ανταμώσουμε ή να μην επικοινωνήσουμε, δώσαμε μαζί αγώνες και τους κερδίσαμε. Στην Παγκρήτιο, το μεγαλύτερο σωματείο της Ελλάδος, το κερδίσαμε με ένα απίστευτο ποσοστό 72%. Συναποφασίσαμε όλη η ομάδα, το Δ.Σ., αλλά και με τη συνδρομή των κρητικών σωματείων της Αττικής καταφέραμε να συγκεντρώσουμε 80.000 κόσμο στο Καλλιμάρμαρο, όπου για πρώτη φορά γέμισε αυτό το στάδιο σε μια καλλιτεχνική εκδήλωση για την 60η επέτειο της μάχης της Κρήτης. Έτσι, έμεινε στην Ιστορία αυτή η μεγάλη επιτυχία από τους Κρητικούς.

Θα μπορούσα να αναφέρω εκατοντάδες περιστατικά που ζήσαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια της φιλίας μας. Θυμάμαι κάθε χρόνο, Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι, που πηγαίναμε στην Κρήτη, στο Καστέλι, και να συγκεντρώνονται κάθε φορά φίλοι και συγγενείς στο σπίτι που περίμενε με ανοιχτές τις αγκάλες της η κυρα-Μαρία. Αυτή η σπουδαία μάνα αλλά και φιλόξενη σπιτονοικοκυρά που τη φιλοξενία την είχε τρόπο ζωής. Αυτό, τελικά, εμένα μού έμεινε συνήθεια και χωρίς να το προγραμματίζω, βρίσκομαι κάθε χρόνο στο Καστέλι και κάνω τις διαδρομές που κάναμε μαζί στα Φαλάσαρνα και στην Πολυρρήνια. Στο τέλος πάντα καταλήγω στο κοιμητήριο, στη μόνιμη κατοικία σου πλέον, όπου συγκινημένος ψελλίζω δύο λόγια, αφήνοντάς σου ένα λουλούδι και ανάβοντάς σου το καντήλι.

Για μένα ήσουν ένας πραγματικός φίλος και αδερφός. Θα σε θυμάμαι πάντα.