Ο «μικρός Αλέξης» έγινε 10 χρονών-Η επέτειος που κανένας από τους πρώην συντρόφους του δεν θέλει να θυμάται…

Ο «μικρός Αλέξης» γίνεται σήμερα 10 χρονών. Τόσα κλείνει ως «ανώτατος άρχοντας» της Κουμουνδούρου… Θυμηθείτε: Ήταν 10 Φεβρουαρίου του 2008 όταν ο 33χρονος, τότε, Τσίπρας εκλέγεται πρόεδρος του Συνασπισμού της Αριστεράς και των Κινημάτων Οικολογίας (ΣΥΝ), της μεγαλύτερης συνιστώσας της εκλογικής συμμαχίας Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ)…

Την επέτειο έχουν κάθε λόγο να τη θυμούνται και να… κλαίνε (όπως λέει ότι κάνει κάθε 5η Ιουλίου -μέρα υπογραφής του 3ου, του «αριστερού» μνημονίου- η πρωθυπουργική σύντροφος Περιστέρα, αλλά αυτοί με το δίκιο τους) κάποιοι (πρώην τώρα) σύντροφοί του. Αυτοί που του έστρωσαν τον δρόμο και του έδωσαν τη δυνατότητα να ανέλθει άκοπα και αμαχητί, τα σκαλιά της κομματικής εξουσίας… Όπως, ας πούμε, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Νίκος Χουντής (που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ισχυροί αντίπαλοί του στις εσωκομματικές εκλογές αλλά πείστηκαν να μην το πράξουν) ή ο Δημήτρης Στρατούλης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου και τόσοι άλλοι. Κυρίως όμως ο «μέντορας» και «Πυγμαλίωνάς» του, ο Αλέκος Αλαβάνος. Ο άνθρωπος που του έδωσε το «δαχτυλίδι της διαδοχής».

Έχουν κάθε λόγο, λοιπόν, αν όχι να κλαίνε, να… χτυπάνε το κεφάλι τους και να έρχονται στον νου τους σοφές παροιμίες από την ανεξάντλητη ελληνική παράδοση, όπως αυτή που λέει: Θρέψε λύκο τον χειμώνα, να σε φάει το καλοκαίρι…

ΑΛΑΒΑΝΟΣ: ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ…

Γι’ αυτό και ο Αλέκος Αλαβάνος ερωτηθείς σε παλαιότερη συνέντευξή του (στη «Lifo» και την Κατερίνα Ανέστη) αν έχει μετανιώσει που τον «έχρισε αρχηγό», είχε απαντήσει με τρόπο απερίφραστο: «Δεν έχει νόημα να πω ότι μετάνιωσα που έχρισα πρόεδρο του Συνασπισμού τον Αλέξη Τσίπρα. Κανένα. Είναι αυτονόητο. Και ο Χριστός είχε τον Ιούδα μαθητή του. Και ήταν και Θεός ο Χριστός…». Αλλά δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτό.

Διαβάστε και τα παρακάτω «προφητικά» που περιγράφουν ανάγλυφα τα όσα συμβαίνουν στο νυν «γκουβέρνο», πίσω από τους κλειστές πόρτες του Μαξίμου: «Θα πρέπει να αναρωτηθεί ο κόσμος γιατί έφυγα τότε (…). Τους Παππάδες ας πούμε και τους άλλους τύπους και όσους είναι δίπλα σήμερα στον πρωθυπουργό τους είδα όταν έφυγα από την προεδρία του ΣΥΝ, όταν είχε πέσει προσωπείο ηθικής και συνείδησης μέσα από ίντριγκες σατανικές τις οποίες δεν μπορούσα να φανταστώ. Είχαν αρχίσει από τότε αμέσως τα παιχνίδια εξουσίας, το πώς θα ελέγξουν τον τόπο, πώς θα με θέσουν εμένα στο περιθώριο», είχε πει σε εκείνη τη συνέντευξη ο Αλέκος Αλαβάνος για να καταλήξει: «Αυτό που νιώθει τώρα η πλειονότητα του κόσμου για τον Τσίπρα, τον Παππά, τον Φλαμπουράρη, τον Βούτση, εγώ το είδα μπροστά μου -με μεγάλη έκπληξη- το 2009-2010. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι θα μπορούσαν να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι. Εγώ ήξερα ότι είναι ικανοί για όλα (…). Αν ήμουν στη θέση των νέων σήμερα θα έλεγα “Θεέ μου, μακριά από αυτούς. Όλοι έχουν την ίδια πολιτική, αλλά αυτοί λένε και ψέματα”…».

ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ…

Ο δε Παναγιώτης Λαφαζάνης -ανάμεσα στα άλλα- έχει χαρακτηρίσει τον «μικρό Αλέξη» ως «ανιστόρητο και αγεωγράφητο» και ότι βρίσκεται «σε άλλον γαλαξία». «Ο Τσίπρας είναι το λάθος στην κυβέρνηση και όχι απλώς οι επιλογές του σε πρόσωπα. Λάθος είναι η πολιτική που ακολουθεί. Η προδοσία του που οδηγεί στην καταστροφή τη χώρα (…). Ο Τσίπρας ξεπούλησε με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο τη λαϊκή βούληση που εκφράστηκε καθαρά δύο φορές…», έχει δηλώσει.

Θα μου πείτε πως για όλα αυτά μπορεί να φταίει η «φύση» της πολιτικής ή και η «αχάριστη φύση του ανθρώπου». Το έχει πει άλλωστε και ο Νικολό Μακιαβέλι, τον οποίο κατά τα φαινόμενα ο… 10χρονος πια Αλέξης προφανώς θαυμάζει αφού εφαρμόζει κατά γράμμα τις μεθόδους που δίδαξε: «Γενικά οι άνθρωποι είναι αγνώμονες, ασταθείς και υποκριτές· προτιμούν να αποφεύγουν τον κίνδυνο και είναι αχόρταγοι για κέρδος».

Για την ιστορία προσθέτουμε τα εξής: Στο 5ο συνέδριο του ΣΥΝ, που έγινε από τις 7 έως 10 Φεβρουαρίου του 2008 στο κλειστό γήπεδο του Τάε Κβο Ντο στο Νέο Φάληρο, παρουσιάστηκαν δύο υποψηφιότητες για την προεδρία του κόμματος, του Φώτη Κουβέλη και του φαβορί Αλέξη Τσίπρα. Από τους 1.196 συνέδρους που πήραν μέρος στην εκλογική διαδικασία, ο Αλέξης Τσίπρας έλαβε 840 ψήφους (70,41%) και ο Φώτης Κουβέλης 342 (28,67%). Την ίδια ώρα, τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα για την εκλογή των μελών της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής επιβεβαίωσαν την κυριαρχία του Αριστερού Ρεύματος στο κόμμα (62,31% των ψήφων). Η Ανανεωτική Πτέρυγα συγκέντρωσε 30,5% και η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση 2,63% των ψήφων. Μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος, στη σύντομη ομιλία του, ο Αλέξης Τσίπρας είπε: «Αυτή η εντολή είναι μια εντολή ενότητας, αισιοδοξίας και αγώνα (…). Θα επιδιώξω τη σύνθεση των απόψεων και να φανεί αντάξιος των υψηλών προσδοκιών του κόσμου της Αριστεράς».

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Στο σημείο αυτό, έχει ενδιαφέρον να παραθέσουμε το παρακάτω άρθρο του δημοσιογράφου Παναγιώτη Βελισάρη, που αλιεύσαμε στο Διαδίκτυο και φωτίζει τα «πώς και τα γιατί» της πορείας Τσίπρα από τους κομματικούς διαδρόμους μέχρι το μέγαρο Μαξίμου με τη σημερινή του σύνθεση.

«Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι το μεσημέρι της 14ης Αυγούστου του 2015 όταν ο προεδρεύων της Βουλής Αλέξης Μητρόπουλος ανακοίνωνε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας για το τρίτο μνημόνιο, ήταν και το τέλος εποχής για τον ΣΥΡΙΖΑ όπως τον γνωρίσαμε.

Και αυτή η εκτίμηση δεν άργησε να επιβεβαιωθεί. Λίγες ημέρες αργότερα το σχίσμα επιβεβαιώθηκε όταν ο απερχόμενος πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε την παραίτησή του με σκοπό να διεξαχθούν εκλογές στις 20 Σεπτεμβρίου και σχεδόν ταυτόχρονα η Αριστερή Πλατφόρμα υπό τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, σαν έτοιμη από καιρό, επισημοποίησε τη συντεταγμένη αποχώρησή της από το κόμμα δημιουργώντας τη Λαϊκή Ενότητα.

Έτσι, λοιπόν, ένα ταξίδι 14 ετών με πολλές αναταράξεις και εκπλήξεις έφτανε στο τέλος του… Πώς όμως ο ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε από το μετωπικό εκλογικό σχήμα που μόλις και μετά βίας στις εκλογές του 2004 (είχε λάβει τότε ποσοστό 3,27%) κατάφερε να μπει στη Βουλή να διεκδικήσει το 2012 και εν τέλει να πάρει την εξουσία στα χέρια του το 2015;

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Τα πρώτα βήματα του ΣΥΡΙΖΑ έγιναν στις βουλευτικές του Ιανουαρίου του 2004, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ με βασικό κορμό τον Συνασπισμό και με πρόεδρο τον Νίκο Κωνσταντόπουλο κατήλθε μαζί με οργανώσεις της που εκτίνονταν από τις παρυφές της Σοσιαλδημοκρατίας έως και την άκρα Αριστερά: την ΑΚΟΑ, την ΚΕΔΑ, τη ΔΕΑ και τους Ενεργούς Πολίτες του Μανώλη Γλέζου.

 

Η πρώτη απόπειρα δεν στέφθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία καθώς το μετωπικό σχήμα μόλις που κατάφερε να μπει στη Βουλή, λαμβάνοντας 3,27%, το χαμηλότερο δηλαδή ποσοστό από το 1993 επί προεδρίας Μαρίας Δαμανάκη (2,94%).

Προς στιγμήν μάλιστα το εγχείρημα φάνηκε πως εγκαταλείπεται αφού στις ευρωεκλογές του Ιουνίου της ίδιας χρονιάς ο Συνασπισμός κατήλθε εκ νέου αυτόνομα λαμβάνοντας 4,16%.

Τα πράγματα όμως άλλαξαν τον Δεκέμβριο του 2004 όταν διεξήχθη το τέταρτο συνέδριο του Συνασπισμού. Τα ηνία του κόμματος ανέλαβε ο Αλέκος Αλαβάνος και η εποχή του ΣΥΡΙΖΑ ξεκινούσε και επίσημα…

Μετατοπίζοντας το κόμμα προς τα αριστερά και όντας ένθερμος υποστηρικτής της συμπόρευσης με άλλα ρεύματα και σχήματα της Αριστεράς, ο κ. Αλαβάνος σε εκείνο το συνέδριο έδωσε το στίγμα της πορείας που θα ακολουθούσε:

Τέρμα ο Συνασπισμός φυτώριο στελεχών για τον δικομματισμό. Τέρμα ο Συνασπισμός στον οποίο πολλοί -όχι όλοι- πολλοί πρώην βουλευτές του δεν είναι εδώ μαζί μας γιατί βρίσκονται αλλού. (…) Δεν είμαστε μόνοι. Αυτό έδειξε η υπόθεση του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, όσες αδυναμίες και αν είχε. (…) Το σημαντικό ήταν όχι το ότι συγκέντρωσε τις δικές μας κουρασμένες δυνάμεις με άλλες μικρές δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά ότι άνοιξε ένα πεδίο όπου κάθε αριστερός, με διαφορετικές ματαιώσεις, με διαφορετικές πίκρες, διαφορετικές ελπίδες, διαφορετικές προελεύσεις, διαφορές καταβολές, είδε ξαφνικά μια δυνατότητα για ένα νέο εγχείρημα συγκέντρωσης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς και την ευκαιρία να εγγράψει την προσωπική του ιστορία μέσα σε αυτήν την υπόθεση.

Ο σημαντικότερος σταθμός όμως της νέας πορείας που θα ακολουθούσε ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε δύο χρόνια μετά. Στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του 2006, δηλαδή όταν ένας 30άρης υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ στον Δήμο της Αθήνας ερχόταν να ταράξει τα νερά της πολιτικής σκηνής του τόπου. Ήταν ο άγνωστος στο ευρύ κοινό Αλέξης Τσίπρας -προσωπική επιλογή του Αλέκου Αλαβάνου- ο οποίος κυριολεκτικά από το πουθενά έλαβε 10,51% και την τρίτη θέση με το σχήμα «Ανοιχτή Πόλη».

Η νέα κατεύθυνση που έδωσε στο κόμμα ο Αλέκος Αλαβάνος φάνηκε να αποδίδει και στις βουλευτικές εκλογές, τον Σεπτέμβριο του 2007 για πρώτη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ κατήλθε «ενιαίος» με άνοδο στην εκλογική του καταγραφή (5,04%) και με μία Κοινοβουλευτική Ομάδα στην οποία για πρώτη φορά εκλέχθηκαν και βουλευτές που δεν ανήκαν στον Συνασπισμό, όπως ο Γιάννης Μπανιάς και ο Περικλής Κοροβέσης.

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΑ ΗΝΙΑ

Λίγους μήνες αργότερα, τον Φεβρουάριο του 2008 ήρθε η ώρα του Αλέξη Τσίπρα. Έχοντας συγκεντρώσει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του λόγω της αναπάντεχης επιτυχίας του, ο κ. Τσίπρας διεκδικεί στο συνέδριο του Συνασπισμού την αρχηγία του κόμματος και τα καταφέρνει με αποτέλεσμα να γίνει ο νεαρότερος αρχηγός κόμματος στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Και τότε ο απερχόμενος πρόεδρος Αλέκος Αλαβάνος στηρίζει τον νεαρό πολιτικό έναντι του έτερου υποψηφίου Φώτη Κουβέλη, επιλέγοντας να κρατήσει μονάχα τη θέση του επικεφαλής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ.

Μία επιλογή που φαίνεται να αποδίδει, καθώς για πρώτη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει στις δημοσκοπήσεις διψήφια νούμερα και το κόμμα δημιουργεί μία ευρύτερη δυναμική μέσα στην κοινωνία. Η ευφορία ωστόσο δεν θα κρατήσει για πολύ. Το γυαλί στις σχέσεις Τσίπρα – Αλαβάνου σιγά σιγά ραγίζει, με το τελειωτικό χτύπημα να έρχεται στις ευρωεκλογές του 2009. Αιχμή της διαφωνίας είναι η εκπροσώπηση στην τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών, μία διαφωνία που κοστίζει εκλογικά στο κόμμα το οποίο λαμβάνει 4,7% διαψεύδοντας τις προσδοκίες.

Στις εκλογές του Οκτωβρίου η ρήξη μεταξύ του νυν και του πρώην προέδρου του Συνασπισμού επισφραγίζεται… Ο Αλαβάνος δεν θέτει καν υποψηφιότητα και θέτει εαυτόν εκτός κόμματος και ο Τσίπρας εισέρχεται στην πρώτη του εκλογική μάχη ως επικεφαλής των ψηφοδελτίων του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δεν έχει την έκβαση που θα περίμενε: Ποσοστό 4,6% (ακόμη χαμηλότερο από πέντε μήνες πριν) και 13 έδρες…

Τα δύο απανωτά άσχημα αποτελέσματα δημιούργησαν και την πρώτη εσωκομματική κρίση επί προεδρίας Αλέξη Τσίπρα στον Συνασπισμό. Ήταν η Ανανεωτική Πτέρυγα υπό τον Φώτη Κουβέλη που στηλίτευσε τη συμμετοχή του κόμματος στον ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που οδήγησε τελικά στη διάσπαση κατά το 5ο συνέδριο τον Ιούλιο του 2010.

«Υποστηρίξαμε σταθερά (…) ότι η επιμονή στη διατήρηση του σχήματος ΣΥΡΙΖΑ και η συμμετοχή μας σε αυτό λειτουργεί ως τροχοπέδη στο αναγκαίο άνοιγμα του κόμματός μας στην κοινωνία (…). Η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ με τις παραλυτικές ισορροπίες, την κρίση πολιτικών αξιών και πολιτικών σχέσεων και τη μόνιμη εχθρότητά του προς το κόμμα μας, διαμορφώνει ένα σκηνικό παρακμής που το παρατηρεί όλη η ελληνική κοινωνία. Εξάλλου, ο αριστερισμός που αποπνέει ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί πλαίσιο πολιτικής ασφυξίας για τη σύγχρονη, ανανεωτική, δημοκρατική και ριζοσπαστική Αριστερά που φιλοδοξούμε να εκφράσουμε» δήλωνε μεταξύ άλλων τότε ο Φώτης Κουβέλης, λίγο πριν την αποχώρησή του.

ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ «ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ»

Η πρώτη διάσπαση του Συνασπισμού συντελούνταν σε μία εποχή κοσμογονικών αλλαγών για την ίδια τη χώρα…

Η εποχή των μνημονίων είχε ήδη αρχίσει και οι απανωτοί γύροι μέτρων λιτότητας που έφερνε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου άρχισαν να γίνονται αισθητοί στην κοινωνία και να δημιουργούν τους πρώτους κραδασμούς στο πολιτικό σύστημα, το οποίο αναδιατασσόταν με γοργούς ρυθμούς και έναν χρόνο μετά δεν θα ήταν ίδιο και καταλύτης των εξελίξεων θα ήταν το κίνημα των «Αγανακτισμένων» που έκανε την εμφάνισή του.

Τις παραμονές των εκλογών του Μαΐου του 2012 ο Αλέξης Τσίπρας ρίχνει την πρώτη μεγάλη πολιτική ζαριά της καριέρας του. Ρίχνει το σύνθημα «κυβέρνηση της Αριστεράς» και δηλώνει ευθέως πως διεκδικεί την εξουσία. Προς έκπληξη ολόκληρης της Ευρώπης, το εκλογικό σώμα εν μέσω άγριας πόλωσης δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ ποσοστό 16,78% και έναν μήνα αργότερα 26,89%, κάνοντάς τον αξιωματική αντιπολίτευση.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Παρ’ ότι τυπικά ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ενιαίο κόμμα πριν τον δεύτερο γύρο των εκλογών του 2012, το ιδρυτικό συνέδριο του Ιουλίου του 2013 αναλαμβάνει τη δύσκολη δουλειά της ομογενοποίησής του. Η μετάβαση από τις συνιστώσες στις κομματικές δομές, με ενιαία κατά το δυνατό πολιτική γραμμή, η ενηλικίωση δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε αρκετά δύσκολη στην πράξη.

Η πολυφωνία που διέκρινε το κόμμα μέχρι πρότινος αποδείχθηκε το ισχυρό πλεονέκτημα αλλά και το μεγαλύτερο μειονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η ύπαρξη διαφορετικών οργανώσεων και τάσεων που εκτινόταν ιδεολογικά από τον χώρο της Κεντροαριστεράς μέχρι την άκρα Αριστερά ναι μεν έδινε τη δυνατότητα να απευθυνθεί σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, από την άλλη όμως στάθηκε βασικό εμπόδιο στη δυνατότητα παραγωγής ενός συνεκτικού λόγου, πράγμα κρίσιμο για ένα κόμμα εξουσίας. Τρία χρόνια αργότερα και αφού μεσολάβησε η πρώτη εκλογική νίκη στις ευρωεκλογές του 2014, ο Αλέξης Τσίπρας γίνεται πρωθυπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση για μόλις 213 ημέρες και οδηγεί το κόμμα λαβωμένο από τη νέα διάσπαση που ήρθε μετά την ψήφιση του μνημονίου στις εκλογές του Σεπτεμβρίου…

 

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΑΛΕΚΟΥ  ΑΛΑΒΑΝΟΥ

 

«Δεν έχει νόημα να πω ότι μετάνιωσα που έχρισα πρόεδρο του Συνασπισμού τον Αλέξη Τσίπρα. Κανένα. Είναι αυτονόητο. Και ο Χριστός είχε τον Ιούδα μαθητή του…». «Αυτό που νιώθει τώρα η πλειονότητα του κόσμου για τον Τσίπρα, τον Παππά, τον Φλαμπουράρη, τον Βούτση, εγώ το είδα μπροστά μου, με μεγάλη έκπληξη, το 2009-2010. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι θα μπορούσαν να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι. Εγώ ήξερα ότι είναι ικανοί για όλα (…). Αν ήμουν στη θέση των νέων σήμερα θα έλεγα “Θεέ μου, μακριά από αυτούς”…». Λόγια του ανθρώπου που του έδωσε το «δαχτυλίδι της διαδοχής» και υπήρξε πολιτικός του «μέντορας»