Ο Μάνος Χατζιδάκις τρολάρει Αλέξη – Μοναδικές αφιερώσεις για τα 23 χρόνια απουσίας

Ο νεαρός εκφορτωτής στο λιμάνι του Πειραιά, που προπολεμικά είχε κατέβει στην Αθήνα φτωχός από την Ξάνθη, μένοντας με τη χωρισμένη μάνα του… Ο παγοπώλης στο εργοστάσιο Φιξ Συγγρού… Ο νοσοκόμος στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο… Ο βοηθός στο φωτογραφείο Μεγαλοοικονόμου… Ο μετέπειτα αισθαντικός συνθέτης Μάνος Χατζιδάκις… Αυτός που πούλησε σε αμερικανική δισκογραφική εταιρεία για 25.000 δραχμές το βραβευμένο με Όσκαρ τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά» γιατί δεν το θεωρούσε αντιπροσωπευτικό της λυρικής του αντίληψης… Ο δημιουργός μεγάλων (και μικρών εμπορικών…) επιτυχιών… Αυτός που ζήτησε να ταφεί χωρίς παρουσία ουδενός επισήμου στο νεκροταφείου Παιανίας, εκεί όπου είχε φιλοξενηθεί σε σπίτι φίλου του χτυπημένος από πνευμονικό οίδημα…

Του Άρες Μάρες

Με αφορμή την προχθεσινή μέρα θανάτου του (15 Ιουνίου 1994) διάλεξε στην… τύχη, κάποιους ερωτικούς του στίχους και μας τους έστειλε στο email μας, με αφορμή το Γιούρογκρουπ που συνέπεσε με την ημέρα που αποχωρίστηκε τον μάταιο αυτό κόσμο…

 

ΑΛΕΞΗΣ ΠΡΟΣ ΑΝΓΚΕΛΑ

Αγάπη μου κορίτσι μου
ποια νύχτα θα σε φέρει
σε τούτα τ’ άγια μέρη
να σε βρω την αυγή.

Πήγα να γίνω άρχοντας
και συ βασίλισσά μου
μα κόψαν τα φτερά μου
και χάθηκα στη γη.

Κορίτσι μου γυναίκα μου
ο χρόνος θα με πάρει,
μα δεν κάνει χάρη
στο πάθος θα χαθώ.

Και συ θα γίνεις άστρο μου
και `γω θα `μαι η σκιά σου
παντοτινή τροχιά σου
φως άγιο που αγαπώ.

 

 

ΑΛΕΞΗΣ ΠΡΟΣ ΚΡΙΣΤΙΝ

Αν θα φύγεις να το ξέρεις
θα χαλάσει ο καιρός
τα ποτάμια θα στερέψουν
θα μαυρίσει ο ουρανός

Αν θα φύγεις να το ξέρεις
θα χτυπήσει κεραυνός

Αν θα φύγεις να το ξέρεις
θα νυχτώσει πιο νωρίς
και ξημέρωμα δε θά `χει
θα σε πνίγει όπου θωρείς

Αν θα φύγεις να θυμάσαι
και να κλαις όταν μπορείς

Αν θα φύγεις να το ξέρεις
θ’ απομείνει ο στεναγμός
την αγάπη μου δε θα βρεις
κι όπου πας θά `ναι καημός

Αν θα φύγεις να το ξέρεις
θά `χω γίνει ένας λυγμός
ΑΛΕΞΗΣ ΠΡΟΣ ΓΙΟΥΡΟΓΚΡΟΥΠ
Φέρτε μ’ ένα μαντολίνο
για να δείτε πως πονώ
κι ύστερα θα γίνω κρίνο
κι ύστερα πια θα χαθώ
Τι με νοιάζει κι αν χαθώ
αφού θα `χω γίνει κρίνο
φέρτε μ’ ένα μαντολίνο

ΑΛΕΞΗΣ ΠΡΟΣ ΒΟΛΦΓΚΑΝΓΚ

Ο αφέντης έφυγε πρωί,
σκύλος τα μεσάνυχτα
κι ως τη χαραυγή.

Κάθε καράβι σμίγει το βυθό,
σφυρίζει τα μεσάνυχτα,
φωνάζει το Χριστό.

Εγώ φοβάμαι τη σιωπή,
πληγώνω τα μεσάνυχτα
κι ακούγεται η κραυγή.

 

 

 

 

ΑΛΕΞΗΣ ΠΡΟΣ ΓΕΡΟΥΝ
Ναυτάκι ναυτάκι πού φεύγεις και πού πας
ναυτάκι τη νύχτα την πόρτα μου χτυπάς
χορεύεις γυρεύεις μες στ’ όνειρο τη χαρά
μα φεύγεις κι αφήνεις δάκρυα μες στα νερά.

Μένει η κληματαριά μες στην αυλή
κι εσύ σαν μια ζωγραφιά
στη θάλασσα άσπρο πουλί
στέλνεις στην Παναγιά πικρό φιλί
μα εγώ έχω παρηγοριά
τον άνεμο που σε καλεί.

 

 

 

ΑΛΕΞΗΣ ΠΡΟΣ ΕΜΑΝΟΥΕΛ

 

Κρίση την είπαν τη στιγμή
σαν εκοιμήθης πλάι μου με χάρη,
την ώρα που ξεχύθηκαν μ’ ορμή
χίλια πουλιά να σκίζουν το φεγγάρι.

Κρίση την είπαν την πηγή
που πάνε τ’ άστρα να λουστούν το βράδυ,
να πιουν νερό να χτενιστούν στη γη
και να πλαγιάσουν στης αυλής μου το πηγάδι.

Κρίση την είπαν την ορμή
που φτιάχνει η αγάπη μέσα στο λιβάδι
κι η αναπνοή σου γίνεται στιγμή
που μ’ ακουμπά τ’ αγέρι του Θεού σαν χάδι.