Ο Μακρόν της Γαλλίας και ο… Μικρόν της Ελλάδας

«Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία», τραγουδούσε ο Σαββόπουλος. Αν είχε βάλει τη λέξη «Ευρώπη» αντί «ζωή» θα έλεγε κανείς ότι προειδοποιούσε τον Αλέξη Τσίπρα. Πολύ περισσότερο που στον ίδιο στίχο είχε προσθέσει: «κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις».

Του Κώστα Ιωάννου   

Ο πρωθυπουργός της Πρώτη Φορά Αριστεράς συνήθως αποφάσιζε χωρίς πολλή σκέψη με ποιον θα πάει και ποιον θ’ αφήσει. Από την πρώτη στιγμή επέλεξε για κυβερνητικό συνεταίρο τον Πάνο Καμμένο, που παλαιότερα τον θεωρούσε «μπούλη» αλλά αργότερα διαπίστωσε ότι ήταν «κεντροδεξιός». Και σε δεύτερη φάση άφησε συνεργάτες όπως το asset, Βαρουφάκη, την Κωνσταντοπούλου και άλλους που διαφώνησαν με τους ελιγμούς του.

 

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΕ… ΚΑΜΜΕΝΟ

 

Η επιλογή Καμμένου αποδείχθηκε σοφή, παρότι αρχικά σοκάρισε τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει παρατηρηθεί ότι με τους ιδεολογικά συγγενείς η συνεργασία είναι ενίοτε προβληματική. Οι ιδεολόγοι είναι άκαμπτοι και δύσκολα ακολουθούν την κυβερνώσα αριστερά στις ξαφνικές κωλοτούμπες της (Ζωή, Γιάνης, Λαφαζάνης). Ενώ με τον αντίπαλο η συνεργασία στηρίζεται στο αμοιβαίο συμφέρον και γι’ αυτό είναι σταθερότερη. Απόδειξη η διαρκής στήριξη που προσφέρουν οι ΑΝΕΛ, παρά τους φραστικούς λεονταρισμούς του Καμμένου, στην εικόνα του οποίου οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ καλούνται από γνωστό αρθρογράφο να ανάψουν μια λαμπάδα (μάλλον ίση με το μπόι του κι όχι τον όγκο του).

Στις άλλες επιλογές του όμως ο πρωθυπουργός δεν ευτύχησε. Δεν του βγήκε το προξενιό ούτε με τους Ποδέμος ούτε με τον Πιτέλα ούτε με τον Κόρμπιν ούτε, κατά μείζονα λόγο, με τον Μαδούρο. Μάλιστα ίσως μετά τις αλλεπάλληλες αστοχίες να έγινε διστακτικότερος. Γι’ αυτό αμφιταλαντεύθηκε εν όψει των γαλλικών εκλογών. Αρχικά ευνόησε την υποψηφιότητα του σοσιαλιστή Αμόν – μια επιλογή που του άφηνε μισάνοιχτη την πόρτα εισόδου στους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές με θυρωρό τον Ολάντ. Άλλαξε όμως γνώμη (όπως έχει κάνει και σε σοβαρότερα ζητήματα) και υποστήριξε τον Μελανσόν για να ενισχύσει το αριστερό του προφίλ στο εσωτερικό της χώρας και του κόμματος.

Λίγες μέρες νωρίτερα ο ευνοούμενος του ΣΥΡΙΖΑ είχε δηλώσει ότι δεν είναι «Τσίπρας και δεν θα ανεχθεί να τον προσβάλλουν επί 17 ώρες». Αλλά στην Κουμουνδούρου θεώρησαν ότι ψιχαλίζει και δεν απέσυραν τη στήριξη.

 

Η «ΣΤΡΑΒΗ»

 

Ώσπου ήρθε η «στραβή»: στο δεύτερο γύρο πέρασαν ο Εμανουέλ Μακρόν κι η Μαρίν Λεπέν. Ο Μελανσόν όχι μόνο αρνήθηκε να πάρει σαφή θέση, αλλά τηρώντας μια επιτήδεια ουδέτερη στάση (εμμέσως υπέρ λευκού ή αποχής) ευνόησε αντικειμενικά την ακροδεξιά υποψήφια. Η αποχή στο 25,38%, τα λευκά ψηφοδέλτια (3.006.106 ή 8,49%) και τα άκυρα (1.060.696 ή 3% των ψηφισάντων) οφείλονται κατά ένα μεγάλο μέρος στη μεσοβέζικη στάση του βεριτάμπλ «αριστερού» υποψηφίου. Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προλάβει «με βαριά καρδιά» (όπως όταν ο Σπίρτζης υπογράφει τα μνημόνια) να υποστηρίξει χλιαρά τον Μακρόν, αλλά ελάχιστους έπεισε για την ειλικρίνειά του.

Η αμφιθυμία του κυβερνώντος κόμματος δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Αν προσέξει κάποιος τα βασικά σημεία του προγράμματος της Λεπέν με το πρόγραμμα του Μελανσόν θα βρει περισσότερες ομοιότητες παρά διαφορές. Και οι δύο υποψήφιοι απειλούσαν με αποχώρηση από τις ευρωπαϊκές συνθήκες, από το ευρώ κι από τη Σένγκεν. Υπόσχονταν προστασία των γαλλικών επιχειρήσεων από την παγκοσμιοποίηση και το ευρωιερατείο. Σχεδίαζαν κατάργηση νόμων που περιορίζουν εργασιακά δικαιώματα, δημοψηφίσματα, σύνταξη στα 60, πόλεμο στον νεοφιλελευθερισμό, λαϊκή κυριαρχία και περιορισμό της ασυδοσίας του κεφαλαίου.

 

Η αλήθεια είναι ότι ο Μελανσόν κι η Λεπέν δεν είχαν εκπονήσει «κοστολογημένο μέχρι το τελευταίο ευρώ» πρόγραμμα Θεσσαλονίκης (ή έστω πρόγραμμα… Λυών) ούτε απειλούσαν να σκίσουν διεθνείς συμφωνίες (μνημόνια) «με ένα νόμο κι ένα άρθρο». Παρ’ όλα αυτά το παραληρηματικό πρόγραμμά τους θυμίζει έντονα τις ονειροφαντασίες με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ από γκρουπούσκουλο του 4% έγινε πρώτο κόμμα. Τελικά δεν κατάφεραν να εξαπατήσουν όσους ψηφοφόρους κατόρθωσε να εμπαίξει (και μάλιστα τρεις φορές) ο ΣΥΡΙΖΑ και επομένως δεν θα μάθουμε ποτέ αν θα δικαιολογούσαν με την επίκληση της «αυταπάτης» τη βέβαιη καταστροφή που θα προκαλούσε τυχόν κυβερνητική τους θητεία.

 

Η «ΟΜΟΛΟΓΙΑ» ΤΗΣ ΕΡΤ

 

Πάντως η κρατική μας τηλεόραση δεν έκρυψε την απογοήτευσή της για την ετυμηγορία των Γάλλων. «Στη Γαλλία είχαμε δύο πολύ κακούς υποψηφίους, και ο κόσμος υποστήριξε τον εκπρόσωπο των τραπεζών», σχολίασε  φανερά θλιμμένος ένας δημοσιογράφος. Το γεγονός ότι υπέρ του Μακρόν ψήφισαν 20.703.594 (66,06%), και μόνο 10.637.120 υπέρ της Λεπέν (33,94%) φαίνεται πως έκανε τη θλίψη του μεγαλύτερη. Διότι ο Μακρόν πρέπει να είναι «εκπρόσωπος των τραπεζών». Δεν είναι «παιδί του λαού» όπως οι μετακλητοί του Μαξίμου, δεν έχει ζήσει «δύο χρόνια στο Αιγάλεω» όπως ο κ. Τζανακόπουλος, δεν πιστεύει ότι «η αριστεία είναι ρετσινιά» όπως ο κ. Μπαλτάς ούτε θεωρεί ότι «η καριέρα είναι χολέρα» όπως ο κ. Καρανίκας. Με τέτοια έλλειψη ταξικών προσόντων και, επομένως, υγιών κοινωνικών φρονημάτων, δεν μπορεί να σταθεί στο ίδιο ύψος με «επαναστάτες» τα πορτρέτα των οποίων κοσμούν τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και μερικών υπουργών. Δεν είναι ούτε καν Ιγκλέσιας των Ποδέμος, Κόρμπιν των Βρετανών Εργατικών ή Σάντερς των Αμερικανών Δημοκρατικών (που κατά σύμπτωση η δημοτικότητα και η απήχηση όλων βρίσκονται σε κατακόρυφη πτώση). Και φυσικά αποτελεί βρισιά σε αυτιά ευσεβών να τον συγκρίνουμε με τον νέο «ήρωα» της εγχώριας αριστεράς, Νικολάς Μαδούρο, το αιματοβαμμένο καθεστώς του οποίου αθώωσαν στο Ευρωκοινοβούλιο τρεις εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ στην ίδια γραμμή με τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή.

Το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε τη νίκη του Μακρόν «ανάσα για την Ευρώπη» (η οποία σύμφωνα με τον κυβερνητικό συνεταίρο του «καταρρέει») δεν προκαλεί εντύπωση. Πρόκειται για τον ίδιο πολιτικό που απέπεμπε σκαιότατα τη «μαντάμ Μέρκελ» για να γίνει θαυμαστής της και μετέτρεψε σε τρίτο και πιο επώδυνο μνημόνιο το «ηρωικό» ΟΧΙ του ακατανόητου δημοψηφίσματος. Τόσο ο ίδιος όσο και οι συνεργάτες του ακολουθούν την ίδια τακτική στην περίπτωση του τέταρτου (ή συμπληρωματικού) μνημονίου. Αλλά ο Γιώργος Κατρούγκαλος θέτει υποψηφιότητα για τη φραστική κωλοτούμπα της δεκαετίας. Λίγες μέρες πριν ο υπουργός που καυχιόταν για την «αναίμακτη» λύση του ασφαλιστικού δήλωσε: «Μας αναγκάζουν να πάρουμε μέτρα. Είναι πολιτικός εκβιασμός». Και πριν αλέκτορα φωνήσαι απαρνήθηκε τον εαυτό του όταν διευκρίνισε: «O συμβιβασμός είναι καλός γιατί εξουδετερώσαμε τον εκβιασμό». Με άλλα λόγια για να αποφευχθεί ένας εκ-βιασμός η καλύτερη μέθοδος είναι ο… συμβιβασμός. Όπως έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ ο καλύτερος τρόπος να νικήσεις τις αδυναμίες σου είναι να υποκύψεις σ’ αυτές.

«ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟ» ΚΟΥΤΟΧΟΡΤΟ

Οι εκλογές δεν κρίνονται με όσα ισχύουν στο ποδόσφαιρο. Και στην πολιτική  υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, αλλά η διάκριση είναι μερικές φορές θολή. Για τη Γαλλία οι ηττημένοι ήταν η ακροδεξιά λαϊκιστική Λεπέν κι ο ανερμάτιστος καιροσκόπος Μελανσόν. Για την Ευρώπη ηττημένος, για δεύτερη φορά μετά την Ολλανδία, είναι ο εθνικολαϊκισμός στον οποίο συμπίπτουν τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος. Για την Ελλάδα ηττημένος από σπόντα είναι ο παράταιρος συνεταιρισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τα ανεδαφικά συνθήματα με τα οποία ανέβηκε στην εξουσία και με τα ράκη των οποίων κατορθώνει να κυβερνά. Οι Γάλλοι, μετά τους Ολλανδούς, κι αντίθετα με τους Έλληνες, έδειξαν ότι προτιμούν την γκουρμέ κουζίνα από το κουτόχορτο που  σερβίρουν οι απανταχού «αντισυστημικοί». Και να σκεφθεί κανείς ότι οι άλλοι δεν είχαν την τραυματική εμπειρία ούτε των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις ούτε των κάπιταλ κοντρόλ ούτε των 22 νέων ή αυξημένων παλαιών φόρων ούτε των κόκκινων γραμμών που μετατρέπονταν πανηγυρικά σε ροζ κορδέλες. Αντίθετα και με την ψήφο τους έδειξαν ότι δεν θέλουν να βάλουν σε κίνδυνο το κοινωνικό κράτος που απολαμβάνουν εδώ και δεκαετίες και το οποίο εξύμνησε σε ντοκιμαντέρ του ο αληθινός αριστερός Μάικλ Μουρ.

Το ερώτημα είναι τι συμπεράσματα θα βγάλουν από το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών οι Έλληνες, που κολακεύονται να πιστεύουν ότι είναι ο ευφυέστερος λαός επί της γης. Τα μηνύματα είναι σαφή αλλά η ερμηνεία τους ποικίλλει ανάλογα με τις προκαταλήψεις του καθενός. Αποδεικνύεται ότι τα υψηλά (πλην, ευτυχώς, ανεπαρκή) ποσοστά της Λεπέν δεν προέρχονται από τις αριστοκρατικές συνοικίες του Παρισιού, αλλά από τα υποβαθμισμένα προάστια και τις εργατικές γειτονιές, εκεί όπου άλλοτε είχε στήσει τα προπύργιά του το γαλλικό ΚΚ. Προκύπτει αρκετά καθαρά ότι η απήχηση του Μελανσόν δεν οφείλεται σε συνειδητοποιημένους «προοδευτικούς» αλλά σε κάθε καρυδιάς καρύδι, εξ ίσου ακτιβιστές και απογοητευμένους δεξιούς, που καταψηφίζει ό,τι έχει δαιμονοποιηθεί με τη βοήθεια ανεύθυνων πολιτικών και την κυκλοφορία απίστευτων μύθων. Φαίνεται παντού ότι η σημερινή άκρα Δεξιά και η σύγχρονη άκρα Αριστερά ψαρεύουν στα ίδια θολά νερά της λαϊκής απογοήτευσης από την παρατεινόμενη ανάλγητη πολιτική λιτότητας κι ότι είναι ζήτημα να εμφανιστεί μια ηγετική προσωπικότητα ή ένας γοητευτικός δημαγωγός που θα υπονομεύσει τις δημοκρατικές κατακτήσεις ενός αποπροσανατολισμένου λαού.  Γίνεται πλέον αντιληπτό ότι αντί για συνθήματα και εφηβικές ονειρώξεις χρειάζεται να κατανοήσουμε την πραγματικότητα και να συμφωνήσουμε ότι ο τυφλός αντιευρωπαϊσμός, η εχθροπάθεια κι η καλλιέργεια κλίματος νέου διχασμού δεν λύνουν τα σύνθετα προβλήματα της εποχής μας. Ο Μακρόν τουλάχιστον πολιτεύτηκε με σύνθημα την κατάργηση του δίπολου δεξιά-αριστερά και σταθερή προσήλωση στην ευρωπαϊκή ιδέα.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ  ΦΕΡΕΤΖΕ

Από την παρούσα κυβέρνηση δεν πρέπει να περιμένουμε να προσγειωθεί έστω και ανωμάλως στο έδαφος της πολιτικής πραγματικότητας. Μια πρόσφατη ένδειξη είναι η ευκολία με την οποία ο πρωθυπουργός κατάπιε τη μεγαλοστομία για την «αντισυνταγματικότητα» της προνομοθέτησης μέτρων. Όχι μόνο θα προνομοθετηθούν αλλά θα κοστίσουν στους πολίτες κάπου 4 δισ. ευρώ, ενώ είχε δώσει υπόσχεση πως δεν θα υπέγραφε ούτε ένα ευρώ πρόσθετα μέτρα λιτότητας. Ο Παναγιώτης Κουρουμπλής σε μια λάιτ εκδοχή αυτοκριτικής δήλωσε ότι πρέπει να ζητάμε κάθε μέρα συγγνώμη από τον ελληνικό λαό. Καλή ιδέα, μόνο που ο ελληνικός λαός έχει διαπιστώσει πως από τότε που ανακαλύφθηκε το συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο. Την άποψη αυτή του λαού δικαιώνει η προπαγανδιστική προσπάθεια του κυβερνητικού μηχανισμού να πείσει όσους δικαίως αμφιβάλλουν αν τα περίφημα αντίμετρα (που είναι υπό αίρεση) θα εξαλείψουν τα σκληρά μέτρα της νέας και χειρότερης συμφωνίας (που είναι καταγεγραμμένα, συμφωνημένα και βέβαια). Και το κορυφαίο: βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ζητούν να υπάρξει ρητός όρος ότι τα μέτρα που θα ψηφιστούν για «να σωθεί η πατρίδα» δεν θα ισχύσουν αν δεν δοθεί λύση για το χρέος! Που σημαίνει ότι η Βουλή ψηφίζει και ξεψηφίζει κατά περίπτωση κι εκ περιτροπής με αποτέλεσμα  από Ναός της Δημοκρατίας να μετατρέπεται σε φερετζέ της Δημοκρατίας