Ο Μακρόν νίκησε τους φαντασιόπληκτους της Ευρώπης

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Πριν αρχίσουμε να προβλέπουμε το μέλλον της Γαλλίας και  όλων ημών, καλό θα ήταν να καταλάβουμε ότι η πραγματικότητα συνεχίζει να κερδίζει τις μάχες της Ευρώπης. Μόνο στη Βρετανία ηττήθηκε αλλά ακόμα κι εκεί, δεν έχασε ακόμα τον πόλεμο.

Αλλά ας αναλογιστούμε πρώτα, τι απέφυγε η Ευρώπη με την χθεσινοβραδυνή νίκη Μακρόν. Μία εκλογή Λεπέν θα σήμαινε το τέλος της ΕΕ. Η έξοδος της Γαλλίας από την ευρωζώνη θα οδηγούσε το ίδιο το ευρώ σε κατάρρευση. Η κοινή ευρωπαϊκή αγορά κι άλλοι  βασικοί θεσμοί της ΕΕ θα διαλύονταν. Η Ευρώπη θα βυθιζόταν στην άβυσσο, και 60 χρόνια πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής προόδου θα χάνονταν για πάντα.

Όπως επίσης, μια εκλογή Χόφερ στην Αυστρία, Βίλντερς στην Ολλανδία και  Ιγγλέσιας στην Ισπανία, θα δημιουργούσαν  τεράστιο πρόβλημα στην εύθραστη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η μόνη χώρα στην Ευρώπη, που ρίσκαρε την ευρωπαϊκή της προοπτική, ήταν η Ελλάδα. Και πάλι όμως, η πραγματικότητα ήταν τόσο αμείλικτη – λίγο δαπανηρή βέβαια- που δεν έδωσε πολλά περιθώρια για παραλογισμούς, πέραν του επικού «βαρουφάκιου» εξαμήνου…

Κι όμως, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας που επιμένουν να θεωρούν απαραίτητο ένα «ταρακούνημα»- όπως λένε- της Ευρώπης, μέσω των «αντισυστημικών» κινημάτων στην εξουσία. Ακόμα κι αν επαγγέλονται ολοκληρωτικές αντιλήψεις ή αδιέξοδες επιλογές.

Είναι γεγονός ότι η άγνοια κινδύνου και η αχαριστία είναι χαρακτηριστικά ανθρώπων που απολαμβάνουν περισσότερη ασφάλεια από όση μπορούν να διαχειριστούν. Πρόκειται για μεγάλες μειοψηφίες που επενδύουν την καχυποψία τους σε θεωρίες λαϊκισμού, προκειμένου να ενισχύσουν την πελατειακή τους θέση απέναντι στις εξουσίες. Η Λεπέν ας πούμε, μπορεί να αδειάσει τη Γαλλία από τους μετανάστες και να δώσει δουλειά και ασφάλεια για όλους. Δεν αναρωτιούνται όμως, σε ποιες αγορές θα πουλάει τα γαλλικά προϊόντα χωρίς την ΕΕ. Όπως επίσης, δεν αναρωτιούνται αν διαθέτουν υπομονή ώστε να περιμένουν να δημιουργήσει μια οικονομία αυτάρκειας, προκειμένου να τους θρέψει …

Η Ευρώπη δεν ήταν ποτέ καλύτερη από τη σημερινή  αλλά και ποτέ τόσο ανασφαλής. Όχι γιατί τα προβλήματά της είναι ανυπέρβλητα, όπως φαντάζονται οι κακομαθημένες μάζες του επίπλαστης ευμάρειας αλλά επειδή δεν ακολουθεί την φυσική της εξέλιξη. Αυτό βασικά που της συμβαίνει θυμίζει κάποιον που κινδυνεύει να πέσει σε κατάθλιψη γιατί  δειλιάζει να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του.

Ο Μακρόν λοιπόν είναι ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας, μια χώρας που δημιούργησε την νέα Ευρώπη, με τις παρακαταθήκες του ελληνικού πνεύματος. Επομένως, οι ιστορικές του ευθύνες  είναι πολύ μεγάλες απέναντι στις προκλήσεις που θα ακολουθήσουν.

Αρχικά, μία στιβαρή και γεμάτη αυτοπεποίθηση Γαλλία είναι αναγκαία για την μακροπρόθεσμη επιβίωση της ΕΕ. Άρα, ο Μακρόν θα πρέπει να θεραπεύσει τις κοινωνικές διαφορές, να αποκαταστήσει τον οικονομικό δυναμισμό της, και να αναχαιτίσει την ανεργία, ιδίως στους νέους ανθρώπους. Επιπλέον, οφείλει να ενισχύσει περισσότερο το αίσθημα ασφάλειας και σταθερότητας στο εσωτερικό της χώρας. Να δημιουργήσει έναι νέο κόμμα- δεν έχει κόμμα!- αξιοποιώντας ανθρώπους αδιάφθορους και ικανούς και να κάνει τους Γάλλους να αισθανθούν κυρίαρχοι πολιτικά και παραγωγικά.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο νεός πρόεδρος πρέπει να διαλύσει τον μύθο της κυρίαρχης Γερμανίας. Ο Νότος έχει ανάγκη από τον δικό του άνθρωπο που θα ενισχύσει τις ευρωπαϊκές προσδοκίες  και θα αποφύγει βεβαίως, τις παγίδες στις οποίες έπεσαν οι προκάτοχοί του, Νικολά Σαρκοζί και Φρανσουά Ολάντ. Η γερμανίδα Καγκελάριος, εδώ και πολλά χρόνια επιβάλλει τις «προτεσταντικές» θέσεις της και στην οικονομία και στην ευρωπαϊκή πολιτική. Και σε ό τι αφορά στην λιτότητα αλλά και στην απροθυμία για μία δυναμική κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική.

Προς στιγμήν, ο Μακρόν νίκησε τους φαντασιόπληκτους της Ευρώπης. Δεν εξασφάλισε όμως, την πλήρη επαναφορά τους στην πραγματικότητα. Ο εθνικολαϊκισμός, ο ταυτοτισμός, η «παλαβή» Αριστερά και ο Πούτιν καιροφυλακτούν, αν στα επόμενα χρόνια, η Ευρώπη δεν εξασφαλίσει για τις κοινωνίες της, το κοινό όραμα.

Ο Μακρόν θα είναι αναπόφευκτα, ο καθοριστικός ηγέτης στις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Ή θα  ενώσει την Ευρώπη ή θα επιτρέψει στους εχθρούς της να τη διαλύσουν…

ΠΗΓΗ: liberal.gr