«Ο κύβος ερρίφθη» για την Ελλάδα

Σε τρία 24ωρα από σήμερα, τα ξημερώματα της προσεχούς Δευτέρας, θα μπορούμε να επαναλάβουμε την ιστορική φράση που αναφώνησε ο Ιούλιος Καίσαρ: «Ο κύβος ερρίφθη». Ο δεινός ρήτορας, στρατηγός και πολιτικός, στις 10 Ιανουαρίου του 49 π.Χ. διέσχισε τον ποταμό Ρουβίκωνα με τη 13η λεγεώνα του και μπήκε στη Ρώμη παρά το γεγονός ότι ο νόμος όριζε ότι όποιος διαβεί τον ποταμό θα εκτελείται επειδή απειλεί τη ρωμαϊκή εξουσία. Ο Καίσαρας όμως ήταν αποφασισμένος και ήξερε ότι μετά από αυτή τη φράση δεν υπήρχε πισωγύρισμα. Η ενέργειά του ήταν τόσο σημαντική ώστε η φράση του υιοθετήθηκε έκτοτε από τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Για το 2019 σε ό,τι αφορά την Ελλάδα «ο κύβος ερρίφθη» -alea jacta est στα λατινικά- σε πάρα πολλά θέματα, για τα οποία δεν υπάρχει επιστροφή και κάθε περαιτέρω συζήτηση μόνο φιλολογικό ενδιαφέρον μπορεί να έχει. Έχουμε λοιπόν και λέμε. Η νέα χρονιά είναι εκλογική όσο κι αν η κυβέρνηση ακούει εκλογές και παθαίνει ναυτία. Θέλοντας και μη, οι κάλπες φέτος θα πάρουν… φωτιά. Σε εννέα μήνες από σήμερα ούτως ή άλλως θα έχουμε εθνικές εκλογές αφού προηγουμένως τον Μάιο θα υπάρξουν τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Αυτές θα αφορούν την Ευρωβουλή, την περιφερειακή και τοπική αυτοδιοίκηση. Εξυπακούεται ότι για τις εκλογικές αναμετρήσεις που αφορούν τις περιφέρειες και τους δήμους θα υπάρξει και δεύτερος γύρος. Επομένως, όλο τον Μάιο θα μπαινοβγαίνουμε στα εκλογικά τμήματα.

Θα παρακάμψουμε τα θέματα της οικονομίας, της ασφάλειας, της υγείας, της παιδείας και άλλα πολλά που ταλανίζουν το σύνολο του λαού, χωρίς όμως να υπάρχει προοπτική λύσης και θα σταθούμε σε δύο μείζονα εθνικά ζητήματα, τα οποία θα επηρεάσουν τη μελλοντική πορεία της χώρας. Το πρώτο αφορά την επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών, καθώς θα αποτελέσει μία ακόμη μαχαιριά στον εθνικό κορμό. Όσοι ισχυρίζονται ότι η Συμφωνία αυτή είναι επωφελής για την Ελλάδα ή είναι αφελείς ή πολιτικά επικίνδυνοι και δεν αντιλαμβάνονται ότι η χώρα μας μπαίνει σε ατραπούς με παγίδες. Η αρχιτεκτόνισσα της Συμφωνίας Άνγκελα Μέρκελ καταφθάνει οσονούπω στην Αθήνα για να συγχαρεί σε ελληνικό έδαφος τον προσφιλή της Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος λίγα χρόνια πριν την περνούσε γενεές δεκατέσσερις! Μπροστά όμως στα κολοσσιαία συμφέροντα, το μίσος εύκολα μετατρέπεται σε χαϊδολογήματα και αβρότητες.

Το δεύτερο μείζον θέμα, που θα το βρίσκουμε συνέχεια μπροστά μας το 2019, αφορά τις απειλές εξ Ανατολών. Για την ελληνοτουρκική κρίση κάνει μια εμπεριστατωμένη ανάλυση ο δημοσιογράφος Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης (liberal.gr), ο οποίος γράφει τα ακόλουθα:

«Η τουρκική επιθετικότητα που κορυφώνεται τις τελευταίες βδομάδες δεν έχει χτιστεί επάνω στις απαιτήσεις της γειτονικής χώρας. Έχει χτιστεί πέτρα πέτρα πάνω στη διαρκή υποχώρηση της ελληνικότητας. Όχι πάνω στη στρατιωτική ικανότητα των παραταγμένων δυνάμεων αλλά πάνω στη διαρκή παραίτηση της Ελλάδας από την ιστορία της. Όταν ο Ερντογάν μιλάει με θράσος για γαλάζια πατρίδα, αναφερόμενος στο Αιγαίο, ξέρει ότι κανείς δεν θα του απαντήσει ότι η δική του πατρίδα δεν είναι γαλάζια αλλά κόκκινη. Από τις στέπες της Μογγολίας.
Κανείς δεν θα του απαντήσει πόσο νέος είναι στην ιστορία του τόπου που κατέχει. Και πόσο ευάλωτος και προσωρινός στα παιχνίδια της Ιστορίας. Πόσο καινούργιος είναι κι αυτός και οι συμπατριώτες του σε τόπους που κατοικούνταν για χιλιάδες χρόνια από Έλληνες. Στα σπίτια των οποίων μένουν ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες Τουρκόφωνοι. Στα χωράφια, που οι αφέντες τους ήταν πριν δυο μόλις γενιές Ρωμιοί.
Πόσο νέος είναι κι αυτός και οι συμπατριώτες του στον τόπο που κατέχουν και στα νερά του Αιγαίου που κατέχουν και στον αέρα που ανασαίνουν. Και πόσο φοβισμένοι είναι ακόμα οι συμπατριώτες του, που κατοικούν και οργώνουν τη γη των Ελλήνων σε όλα τα παράλια και στον Πόντο. Φοβισμένοι, όπως όλοι οι καινούργιοι που κάθονται πάνω σε χώμα παλιών. Χώμα άλλων για χιλιάδες χρόνια.
Όπου κι αν πήγα από την Αλικαρνασσό μέχρι τα Δαρδανέλια, και μόνο η δήλωσή μου πως ήμουν Έλληνας γεννούσε άλλοτε σεβασμό, άλλοτε φόβο κι άλλοτε μίσος. Στους πιο ειλικρινείς. Όχι σε αξιωματούχους. Στους χωρικούς, τους ταξιτζήδες, τους αγωγιάτες, τους νοικοκύρηδες. Βλέπεις στα μάτια τους τον φόβο και την ανησυχία εκείνου που κατέχει κάτι που δεν του ανήκει. Την ώρα που εμφανίζεται ένας «από τους παλιούς ιδιοκτήτες». Και είναι ζωντανό όλο αυτό. Ακόμα και που εσύ στέκεσαι εκεί σεμνά σαν φιλοξενούμενος. Σαν προσκυνητής. Σαν επισκέπτης. Χωρίς απαίτηση. Η ενοχή είναι εκεί. Σαν να ζουν σε κλεμμένα.
Γρυλίζει ο Ερντογάν και οι πολιτικάντηδες της Τουρκίας γιατί ξέρει και το αισθάνεται. Είναι καινούργιος στην Ιστορία. Είναι χθεσινός στα χώματα της Ασίας που πατάει. Έχει ανάγκη να χτίσει μια πατρίδα μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, που μέχρι πριν από 80 και 100 χρόνια ήταν δουλευτές στην υπηρεσία των Ελλήνων. Ήταν οι αμόρφωτοι δίπλα στους μορφωμένους. Ήταν οι φτωχοί δίπλα στους καλοντυμένους. Ήταν η Ασία δίπλα στον κοσμοπολιτισμό. Ήταν οι μαχαλάδες δίπλα στις γειτονιές με τα σπίτια. Ήταν το 1.000 προ Χριστού με το 1500, το 1700, το 1900.
Γρυλίζει ο Ερντογάν και οι πολιτικάντηδες στην Τουρκία. Γιατί κανείς, εδώ και χρόνια πολλά, δεν έχει φωνάξει στους απέναντι «σκάστε, καινούργιοι». Σκάστε, χθεσινοί, στα χώματα, στον αέρα και στα νερά της Θράκης, της Μ. Ασίας, του Πόντου και του Αιγαίου. Σκάστε, νέοι, σε ξένες πόλεις, σε ξένες εκκλησιές, σε ξένες αρχαίες πέτρες, σε ξένους ψαρότοπους.
Σκάστε και ακούστε. Ό,τι επήρατε με το μαχαίρι, το επήρατε. Τελείωσε. Αλλά, την Ιστορία από τα χώματα που πατάτε εδώ και λίγα χρόνια θα τη σέβεστε. Και την αρχαία γλώσσα, όπου μιλιέται ακόμα, εκεί που πατάτε θα τη σέβεστε. Και τους ανθρώπους που σταυροκοπιόνται ακόμα στην ξένη πόλη και σε κάθε πόλη που κατέχετε θα τους σέβεστε.
Και θα σέβεστε τα νερά του πελάγους που σας βρέχουν μέχρι εκεί που σας παίρνουν οι συνθήκες από τους πολέμους που χάσατε. Όπως σεβόμαστε κι εμείς τα νερά και τις στεριές στις συνθήκες από τους πολέμους που χάσαμε.
Αλλά κανείς από τις ελληνικές ελίτ και τους υπηρέτες τους που κυβερνάνε δεν έχει ορθώσει το “σκάστε πια” μιας Ιστορίας 4.000 χρόνων και μιας παρουσίας 4.000 χρόνων σε μια γη χαμένη. Κανείς από τις μικρές, δειλές, ανάξιες της Ιστορίας ελίτ που κατευθύνουν έναν λαό δεν έχει καθορίσει μια πάγια στάση απέναντι σ’ αυτό που ο Αμερικανός πρεσβευτής Χόρτον έζησε και ονόμασε “η κατάρα της Ασίας”.
Καμιά από τις ελίτ που κυβερνάει τον τόπο δεν έχει καθιερώσει μια πάγια Παιδεία Ιστορίας, όλης της Ιστορίας, και μια πάγια ελληνική εξωτερική πολιτική. Που να ξεκινάει απ’ αυτό που είμαστε. Από αυτό απ’ όπου ερχόμαστε. Χωρίς κομπορρημοσύνες και φανφαρονισμούς. Με την περηφάνια και την ταπεινότητα που μας αξίζουν. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
Αντί γι’ αυτό, καταργούμε την Ιστορία, την οποία διεκδικεί καθένας απ’ αυτούς που την καταργεί όταν πρόκειται για τον παππού του, τη μάνα του, το κόμμα του, την ιδεολογία του! Εκεί υπάρχει ιστορία και παρελθόν. Στον ελληνισμό, όχι! Κι έτσι, δυο γενιές έχουν καταστραφεί στην ημιμάθεια αντί να μάθουν από ποια σκαλιά γεννήθηκαν. Σκαλιά Παιδείας ασήκωτης.
Καμιά από τις ελίτ δεν εφαρμόζει μια πάγια στάση που να τιμάει και να ταιριάζει σε μια Παιδεία και σ’ ένα ζάπλουτο ιστορικό παρελθόν.
Μια στάση αξιοπρεπή, ειρηνόφιλη και πολιτισμένη. Μια στάση που δεν κρύβει την ιστορία της, δεν θάβει τη διαρκή συνέχεια ενός ελληνισμού, δεν απαρνείται χίλια χρόνια ελληνόφωνης αυτοκρατορίας στην Ασία της Κωνσταντινούπολης. Μια στάση που δεν κοκορεύεται, δεν προκαλεί αλλά και δεν ανέχεται. Δεν επιτρέπει. Και δεν αφήνει κανένα περιθώριο στους χθεσινούς της Ιστορίας να διεκδικούν “πατρίδες των ονείρων τους” και “γαλάζιες πατρίδες”. Γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν δώσει το θάρρος στην Τουρκία να ονειρεύεται την Οθωμανική Αυτοκρατορία λες και ήταν η αρχή του κόσμου!
Οι πατρίδες των ονείρων της Τουρκίας είναι οι στέπες της Μογγολίας. Και οι γαλάζιες πατρίδες της είναι ο ουρανός της Κεντρικής Ασίας. Τόσο απλά»