Ο Κεντρώος χώρος ανήκει στο ΚΙΝ.ΑΛ – ΠΑ.ΣΟ.Κ. Είναι «ιδιοκτησία» του!

Διάφοροι στρεψολόγοι της ιστορίας και της πραγματικότητας, με φανερή, όμως, πολιτική σκοπιμότητα, ανακαλύπτουν «ακραίο Κέντρο». Άλλοι διαπιστώνουν ότι κέντρο δεν υπάρχει, αναγορεύοντας τον διπολισμό από τη μια παράταξη της Δεξιάς και από την άλλη την παράταξη – συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ, αποσιωπώντας την κομμουνιστογενή (σταλινική) συνείδηση στην ηγετική του ομάδα.

Άρθρο του Παναγιώτη Ν. Κρητικού

Η Ν.Δ είναι γεγονός ότι έχει ιστορικό βάθος, έχει ιστορική αναφορά στο λαϊκό κόμμα με το οποίο εκφράστηκε διαχρονικά ένα σημαντικό τμήμα της λαϊκής βάσης, με τον Δημήτριο Γούναρη, τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη, τον Αλέξανδρο Παπάγο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος με τη μακρά διακυβέρνησή του το ισχυροποίησε ομογενοποιώντας το.

Ο σημερινός αντίποδας της Δεξιάς, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ, είναι ένα νεοπαγές αλλά διόλου συμπαγές κόμμα. Ένα κόμμα χωρίς ταυτότητα. Αποτελεί χώρο υποδοχής και αποδοχής, διαφόρων ομάδων που κατά το πλείστον προέρχονται από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η προσχώρηση αυτή στον ΣΥΡΙΖΑϊκό χώρο δεν γίνεται με ιδεολογικά κριτήρια, αλλά με κριτήρια ιδιοτέλειας. Με επιδίωξη την πολιτική τους επιβίωση και ανέλιξη. Προσδοκούσαν μια νέα εξουσία στην οποία θα απολάμβαναν τους καρπούς της κατά το μέρος της προσφοράς τους. Όμως, οι επί σειρά μηνών απογοητευτικές για τον ΣΥΡΙΖΑ δημοσκοπήσεις τους έχουν προκαλέσει κατάθλιψη. Τώρα είναι στο στάδιο της μεταμέλειας και ένα βήμα πριν να πάρουν τον δρόμο της επιστροφής του Ασώτου.

Ο ενδιάμεσος χώρος ήταν και είναι το Κέντρο, το οποίο και αυτό έχει ιστορικό βάθος και εκφράστηκε στη διαδρομή του από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Νικόλαο Πλαστήρα και τον Γεώργιο Παπανδρέου. Στη μεταπολιτευτική του φάση κορυφώθηκε με την ίδρυση του ΠΑ.ΣΟ.Κ από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος το ριζοσπαστικοποίησε σε σοσιαλδημοκρατικό και προοδευτικό Κέντρο. Με τη γνωστή του προσφορά στην αναγέννηση της χώρας . και στον εκσυγχρονισμό της σε όλους τους τομείς. Σε θεσμικό, πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Ένα ευρύ λαϊκό φάσμα (αγρότες, εργάτες, υπαλληλικός και επιστημονικός κόσμος, η μικροαστική και μεσοαστική κοινωνία, η νεολαία), είχε σταθερή αναφορά στον χώρο αυτόν. Τον Κεντροαριστερό χώρο. Είχε αποκτήσει παραταξιακή συνείδηση. Μια συνείδηση την οποία υπαγόρευε η πίστη στη Δημοκρατία με εγγυημένες τις συντεταγμένες της την Κοινωνική Δικαιοσύνη, την Προοδευτική πορεία και εξέλιξη και τις πολιτικές και ατομικές ελευθερίες. Αυτές τις κεντρώες δυνάμεις, τις δυνάμεις του Δημοκρατικού και Προοδευτικού Κέντρου, επιβουλεύονταν και επιβουλεύονται τα «άκρα», η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι, στην αρχή της οικονομικής κρίσης, έλαχε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ, δηλαδή τη δημοκρατική παράταξη και τον Γιώργο Παπανδρέου, να αναλάβει τη μεγάλη ευθύνη να σταθεί η Ελλάδα όρθια, με το γνωστό οδυνηρό για τον τόπο οικονομικό κόστος. Μια ευθύνη που είχε αποσείσει από τις πλάτες του ο ευθυνόφοβος Κώστας Καραμανλής. Έτσι, με αυτήν την ευθύνη οι δυνάμεις των άκρων καιροσκοπούσαν, με συνέπεια να κερδίσουν τους απογοητευμένους του δοκιμαζόμενου δημοκρατικού χώρου.

Ο Κεντρώος χώρος αποτελεί δημοκρατική αναγκαιότητα υπαρξιακή για την πολιτική σταθερότητα. Χωρίς ισχυρό Κέντρο, έχει αποδειχθεί ιστορικά, δεν υπάρχει ομαλός πολιτικός βίος. Γιατί το Κέντρο εκφράζει τον ορθό πολιτικό λόγο. Είναι η λογική της ισορροπίας και του μέτρου. Είναι το κόμμα της καταλλαγής, εγγυάται το ήπιο πολιτικό κλίμα που ευνοεί την ανάπτυξη, την πρόοδο και την ευημερία της Χώρας. Και το οποίο συντελεί στη σθεναρή υπεράσπιση της εθνικής μας ακεραιότητας. Στην υπεράσπιση της Εθνικής μας Κυριαρχίας.

Αυτό το Κέντρο εκφράζει σήμερα το ΚΙΝ.ΑΛ – ΠΑ.ΣΟ.Κ. Οφείλει, όμως, να αποκτήσει παραταξιακή συνείδηση, να αποκτήσει αυτοπεποίθηση, να αγκαλιάσει όλες εκείνες τις δημοκρατικές δυνάμεις, που ιδεολογικά και πολιτικά εκφράζονται από αυτό. Στην ηγεσία τού ΚΙΝ.ΑΛ – ΠΑ.ΣΟ.Κ ανήκει η πρωτοβουλία να περιχαρακώσει ιδεολογικά και πολιτικά τον χώρο, αναδεικνύοντας τη Δημοκρατική και Προοδευτική Παράταξη σε πρωτοπορία δημιουργικής αναγέννησης. Με την ευκαιρία της προσφυγής στον λαό, στην κομματική βάση για ανάδειξη της ηγεσίας, να τεθεί και το πλαίσιο της φυσιογνωμίας της παράταξης, μιας φυσιογνωμίας, που θα τη διακρίνει το πνεύμα της ευθύνης, του ορθού λόγου, της συνδιαλλαγής, της κοινωνικής συνοχής, της εθνικής συνεννόησης. Μιας παραταξιακής φυσιογνωμίας οριοθετημένης με σαφήνεια απέναντι στην παράταξη του κοινωνικού συντηρητισμού, ενίοτε και του πολιτικού αυταρχισμού, δηλαδή τη Ν.Δ, αλλά και απέναντι στον ερμαφρόδιτο ΣΥΡΙΖΑ, έναν χώρο πολιτικής Βαβέλ, με ένα λίαν επικίνδυνο διχαστικό λόγο. Ένα κόμμα καταλοίπων και ετεροκλήτων αρχών και αυταρχικών ιδεών και εμφυλιοπολεμικών συνδρόμων, που δεν του επιτρέπουν να αρθρώσει έναν ουσιαστικό, υπεύθυνο και ανταποκρινόμενο στις σύγχρονες ανάγκες αντιπολιτευτικό λόγο.

Αυτόν τον υπεύθυνο και ουσιαστικό αντιπολιτευτικό λόγο οφείλει να αναδείξει το ΠΑ.ΣΟΚ. – ΚΙΝ.ΑΛ, ως γνήσιος εκφραστής του Κεντρώου και προοδευτικού χώρου. Το μπορεί; Με ορισμένες προϋποθέσεις, ασφαλώς το μπορεί.

Υ.Γ1: Στις εκλογές για την ανάδειξη ηγεσίας από την κομματική βάση, θα ήταν χρήσιμο να τεθεί και το ερώτημα για την ονομασία ή επανονομασία του Κινήματος.

ΥΓ2: Το Δημοκρατικό και Προοδευτικό Κέντρο απέναντι στη Δεξιά και την κομμουνιστογενή Αριστερά είναι οριοθετημένο με δημοκρατικούς αγώνες. Είναι γνωστοί οι δύο Ανένδοτοι Αγώνες, με πρωτοπορία τις νεολαίες Ο.Ν.Ε.Κ και Ε.ΔΗ.Ν απέναντι στην ΕΚΟΦ και τη Νεολαία Λαμπράκη.