Ο Καμμένος «Σεβάχ», οι «μαγικές νύχτες», το «αλλά» κι ο Καββαδίας

Τα συναρπαστικά ταξίδια του «Σεβάχ του Θαλασσινού», που γύρισε όλο τον κόσμο, έζησε θαυμαστές περιπέτειες, κινδύνεψε πολύ, γνώρισε παράξενα κι εξωτικά μέρη ΑΛΛΑ δεν ξέχασε ποτέ τους φίλους του κι έζησε καλά, όπως στα παραμύθια (κι ακόμα καλύτερα…), έφεραν στο μυαλό μου τα διαδραματισμένα εσχάτως πέριξ του υπουργού επί της Εθνικής Αμύνης στο Πριγκιπάτο της Κυανής Ακτής.

Του Κούτα Μάρες
Ο κανόνας, λέει, πως όλα όσα προηγούνται του κάθε ΑΛΛΑ είναι ψέματα και η περίπτωσή του, ως καραμπινάτη εξαίρεση, τον επιβεβαιώνει. Με το δημοσκοπικό δεδομένο ότι το πολιτικό του μέλλον βρίσκεται «επί ξηρού ακμής» (και με δεδομένο πως αργά ή… οσονούπω θα στηθούν κάλπες), τον φαντάστηκα σήμερα ως μία… Σεχραζάτ που θα αφηγείται τις… χίλιες και μία νύχτες (εντάξει, στο περίπου τις υπολόγισα) που πέρασε στην εξουσία. Για να κάνω πιο γλαφυρό το αφήγημά του, του προτείνω τρεις… ποιητικούς τρόπους (τραγουδιστούς και όχι) για να το αφηγηθεί (κατά προτίμηση σε ενιαία… περφόρμανς και με την υποδεικνυόμενη αλληλουχία). Έχουμε και λέμε:
(ΑΦΗΓΗΣΗ αλά «ΜΑΡΑΜΠΟΥ» του ΝΙΚΟΥ ΚΑΒΑΔΙΑ σε συνδυασμό με ΜΑΝΩΛΗ ΡΑΣΟΥΛΗ)
Λένε για μένα οι κακοί που με ζηλεύουνε πολύ/ πως είμαι μανδαρίνικο βαρίδι κι όλο ταξιδεύω,/ πως τα καζίνο μ’ ένα τρόπον ύπουλο αγαπώ/ και πως ενώ ο τόπος καίγεται, εγώ να βλέπω formula λατρεύω.
Ακόμα, λένε πως μέχρι και βλήματα πουλώ/ πως κάποιο πάθος με κρατεί με τον στρατό δεμένο/ και στο οφίτσιο για να κρατηθώ με «ειδικούς» τις μπαμπεσιές/ τις στήνω για να ‘χω όποιον με ενοχλεί, βαθιά στιγματισμένο.
Ακόμα, λένε πράματα φριχτά πάρα πολύ,/ που είν’ όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,/ κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές δικαστικές/ κανείς δεν το ‘μαθε, γιατί δεν το ‘πα σε κανένα.
Μ’ απόψε, τώρα που έπεσεν η μεσογειακή βραδιά,/ και φεύγουν προς τα δυτικά του Μονακό τα σμήνη,/ κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί,/ εκείνο, που κρυφή εκλογική πληγή πάει να γίνει.
Πότε Πούτιν, πότε ΗΠΑ, πότ’ Ιβάν και είπα – ξείπα/ Έχω καταλάβει ήδη της καρέκλας το παιχνίδι
Όλο ίδια και τα ίδια, της Βουλής σου ροκανίδια/ πάντα ο ανοιχτομάτης, βλέπει που φυσά ο… μπάτης
Πότε Πούτιν, πότε ΗΠΑ, πότ’ Ιβάν και είπα – ξείπα / Έχω καταλάβει ήδη της καρέκλας το παιχνίδι
Το ‘παν μια και το ‘παν δύο, το ‘παν χίλιοι δέκα δύο./ Βρε δεν είναι εδώ το Κούγκι, εδώ είναι τουρλουμπούκι
Πότε Πούτιν, πότε ΗΠΑ, πότ’ Ιβάν και είπα – ξείπα/ Έχω καταλάβει ήδη της καρέκλας το παιχνίδι

(ΑΦΗΓΗΣΗ αλά ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ και ΜΑΝΟΥ ΛΟΪΖΟΥ ως «ΣΕΒΑΧ»)
Σ’ εχθρούς με πένα ή μαρκούτσι/ μηνύσεις έρχονται και πάνε/ δεν έχουνε μυαλό κουκούτσι/ μα συνεχίζουν να βαράνε/ έχουνε θράσος λιμανίσιο
Μάτια μου, εξουσία μου γιατί να σ’ αγαπήσω
Αντίπαλοι και άλλοι πλάνοι/ θέλουν να δέσουν στο κατάρτι/ ελόγου μου τον κάπτεν Πάνο/ το παλληκάρι τον αντάρτη/ τον άντρακλα τον πελαγίσιο
Μάτια μου, εξουσία μου γιατί να σ’ αγαπήσω
Κι απάνω στου ονείρου μου την άψη/ δαγκώνω τα σχοινιά τα λύνω/ και μα τον Άγιο Κωνσταντίνο/ όλους τους ρίχνω μες στη χάψη/ δεμένους με τα χέρια πίσω
Μάτια μου, εξουσία μου/πώς να μη σ’ αγαπήσω;
(ΑΦΗΓΗΣΗ αλά ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ και ΠΛΗΘΟΥΣ ΕΡΜΗΝΕΥΤΩΝ)
Σας μιλάω με καημό, με σπαραγμό,/ για όσα τώρα μπορώ και ζω.
Νύχτες μαγικές, ονειρεμένες,/ και μπίλιες λάγνες, λατρεμένες αποζητώ,/ μένει ο νους μου με τα δεδομένα,/ τα βράδια μου τ’ αγαπημένα, πώς ν’ αρνηθώ.
Αχ βρε τσόχες, φίνες , παιχνιδιάρες,/ με ουίσκι, με γλυκές κιθάρες, γλέντι και πιοτό,/ στις ρουλέτες, μάτια φλογισμένα,/ με μυαλά καμένα, ψεκασμένα σαν εξωτικά.
Σας μιλάω με καημό, με σπαραγμό,/ πώς να τα χάσω αυτά που ζω.
Μα κάθε βράδυ, με ανοιγμένα μάτια/ το μέλλον μου, μετά τις κάλπες ,σαν φανταστώ/ δεν ξαναβλέπω τέτοια, μαγεμένα,/ τα τωρινά, τα ονειρεμένα, γι’ αυτό πονώ.
Σας μιλάω με καημό, με σπαραγμό,/ πώς θα ξανάβρω αυτά που ζω