Ο καλός ο κακός… μαζί το Πάσχα

Γράφει ο Λεωνίδας Τσίπης

Κάθε εβδοµάδα ο θεατρικός συγγραφέας Λεωνίδας Τσίπης σχολιάζει

µε τον δικό του τρόπο καυτά θέµατα της επικαιρότητας, από την πλευρά του καλού και του κακού

 

Σήμερα ο Καλός και ο Κακός, ίσως φανεί σα ψέμα,

μέσα εις την Ανάσταση κι αυτοί εγίναν ένα!

Γιατί αν όλοι οι Έλληνες τώρα το καταλάβουν

και σαν Άγια Μετάληψη ένωση μεταλάβουν,

θα δουν ότι ένας λαός αν είναι ενωμένος

ποτέ δε θα υπάρξει δούλος και νικημένος.

 

Έτσι το Πάσχα που έφτασε με την Ανάστασή του

ας επουλώσει τις πληγές που έχει στο κορμί του,

αυτός ο ελληνικός λαός που σαν Ιησούς Χριστός

ζει κάτω απ’ της Ευρώπης το άθλιο καθεστώς.

 

Τα χρέη είν’ ο Γολγοθάς που όλοι ανεβαίνουν

και τον σταυρό τους κουβαλούν, στο άγνωστο πηγαίνουν.

Και όταν φτάσουν κορυφή απλώνουν τα κορμιά τους

και τους καρφώνουν Δου Νου Του κι Ευρώπη με καρφιά τους.

Ιούδας είν’ ο Σόιμπλε, Μαγδαληνή η Μέρκελ

και ένα δράμα παίζεται του Μπρεχτ, μα και του Μπέκετ.

 

Νηστεία αναγκαστική… Μας πιάσανε στον ύπνο

κι ο Έλληνας τόσες χρονιές στον Μυστικό τον Δείπνο,

καλός, κακός κι ανάποδος, ό,τι κι αν είναι αυτός,

δε παύει να ’ναι Έλληνας, να είναι ένας λαός,

που όσο κι αν κατηγορούν οι ξένοι για οκνηρία

ας μην ξεχνούν τα πάθη μας μέσα στην ιστορία.

Ας μην ξεχνούν τους πόλεμους που δώσαμε για όλους

κι αυτοί μας ξεπληρώνουνε με χρέη και με φόρους.

Κι ας γίνει αυτή η Ανάσταση μνήμη προς τον λαό

που ζει σ’ αυτόν τον τόπο, τον τέλειο, μαγικό.

 

Τι φταίμε αν το Άγιο Φως το έχουμε εμείς μόνο

και μας το δίνει ο Απόλλωνας ολόκληρο το χρόνο;

Τι φταίμε εμείς αν η Αθηνά μας πότισε σοφία

κι ο Διογένης άφησε στωική φιλοσοφία.

Τι φταίμε εμείς αν έζησε εδώ ένας Σωκράτης

ένας Αριστοτέλης κι ένας Ιπποκράτης;

Τι φταίμε εμείς να γράφτηκε στα Ελληνικά η Βίβλος;

Τι φταίμε εμείς αν ο Έλληνας είναι αέναος κύκλος,

αν ζει αυτός αιώνια σ’ όλη την οικουμένη

και η Ελλάδα γίγαντας, ποτέ της δεν πεθαίνει;

Πρέπει να την καρφώνουνε συνέχεια επί ξύλων;

Και απελθέτω η ψυχή μετά των αλλοφύλων;

Ε, λοιπόν, όχι φίλοι μας, σύμμαχοι Ευρωπαίοι!

Εταίροι μας υποκριτές, γνωστοί ως Φαρισαίοι!

Μπορεί να μας σταυρώνετε, να ’μαστε σταυρωμένοι,

αλλά θα σηκωνόμαστε ξανά, αναστημένοι.

 

Γιατί αυτό είν’ ο Έλληνας! Πάντα αναγεννιέται!

Όσο στη γη τον θάβετε, τόσο αυτός πετιέται!

Και ζει ξανά τα πάθη του, το Πάσχα στη ζωή του,

και αν δεν το πιστεύετε, ζει την Ανάστασή του.

Καλή Ανάσταση λοιπόν, πατριώτες, λέω ξανά,

τα λέμε πάλι αργότερα, σαν έρθει του Θωμά!

 

Υ.Γ.: Κι αν ο Αλέξης ο αρχηγός υπογραφή δε βάλει

για να τελειώνουμε μ’ αυτούς εις τις Βρυξέλλες πάλι,

τότε αδέρφια σίγουρα, θα ’χουμε στην αράδα,

συνέχεια Επιτάφιο, Μεγάλη Εβδομάδα!