Ο καλός, ο κακός και ο… γδάρτης

Γράφει ο Λεωνίδας Τσίπης

Κάθε εβδομάδα ο θεατρικός συγγραφέας Λεωνίδας Τσίπης σχολιάζει με τον δικό του τρόπο καυτά θέματα της επικαιρότητας, από την πλευρά του καλού και του κακού.

 

Ο ΚΑΛΟΣ

Φέτος ο Μάρτης τίμησε επάξια τ’ όνομά του,

με όλα αυτά που γίνονται κάτω απ’ τη σκιά του.

Και στον λαό δικαιώνεται ως τρίτος μήνας Μάρτης

αφού κοσμάκη έγδαρε κι έγινε άξιος γδάρτης.

 

Μπήκαμε στη Σαρακοστή, στα σαρακοστιανά.

Στη φάβα, στα φασόλια και στο χαλβά ξανά.

Και η ζωή μας έγινε, παιδιά, χωρίς αστεία,

μια συνεχής λιτότητα, μιας συνεχής νηστεία.

Κι αντί να απολαύσουμε του Αλέξη υποσχέσεις,

που είπε προεκλογικά με ειλικρινείς προθέσεις,

τώρα ξανά κοψίματα κι οι κόκκινες γραμμές

εγίναν ροζ, ξεθώριασαν, κι είμαστε να μας κλαις.

 

Δεν κάνω αντιπολίτευση… Είμαι καλό ανθρωπάκι.

Μαλακοφέρνω κιόλας, αν το ψάξεις λιγάκι.

Και ψήφισα και ΣΥΡΙΖΑ… Τον ψήφισα, γαμώτο.

Και ήμουνα χαρούμενος με Βίτσα, Τσακαλώτο.

Αλλά δεν το περίμενα -ποιος να το περιμένει-

πως η παρθένα νύφη, θα μου βγει γκαστρωμένη;

 

Πρώτη φορά αριστερά, όπου δεξιά μας γέρνει,

και δεξιά μηνύματα συνέχεια μας φέρνει.

Κι οι μόνοι που αυξήθηκαν κι εδώ μονίμως μείναν,

είναι οι τρεις της Τρόικα που τέσσερις εγίναν.

Κι εγώ ο καλός ο άνθρωπος ακόμα τους πιστεύω,

τρώω χαλβά κι είμαι «χαλβάς» και συνεχώς νηστεύω.

 

Επέταξα και χαρταετό την Καθαρά Δευτέρα,

παρόλο που μας μούσκεψε εκείνη την ημέρα.

Και έβρεχε ο ουρανός γεμάτος με μαυρίλα

κι ο αετός μου έπεσε και έπαθα μια νίλα!

Γιατί απάνω στον αετό είχα τα όνειρά μου

για να τα στείλω στο Θεό μέσα απ’ την καρδιά μου.

Είχα απάνω στον αετό βάλει τα προσφυγάκια

που ζούνε σε αντίσκηνα μωρά, μικρά παιδάκια.

Μα εκείνος δε τα δέχτηκε και με τα σύννεφά του

έκλεισε ακόμα κι ο Θεός, παιδιά, τα σύνορά του.

 

Ακόμα και στον ουρανό, κλειστή η πόρτα μένει.

Στη λάσπη πνίγουν τα όνειρα, κάποιοι στην Ειδομένη.

Το ξέρω ότι μ’ έπιασε το άθλιο συναίσθημά μου

κι έχω ένα κόμπο στο λαιμό, το λέω με την καρδιά μου.

Γι’ αυτό και σταματώ εδώ! Άλλο δε θα μιλήσω.

Το ξέρω πως με νιώσατε και δεν θα συνεχίσω.

 

Ο ΚΑΚΟΣ

 

Τώρα μάλιστα, δέσαμε! Και με πολλούς επαίνους!

Μας έχουν οι εταίροι μας, ωσάν λαό δεμένους!

Τα σύνορα είναι κλειστά κι αυτήν εδώ την ώρα

είμαστε όλοι πρόσφυγες, στην ίδια μας τη χώρα!

 

Οι Τούρκοι εξ Ανατολών μας στέλνουνε βαρκάκια

γεμάτα γυναικόπαιδα, γεμάτα προσφυγάκια.

Κι οι βόρειοι εκλείσανε τα βόρεια σύνορά μας

κι όλοι σφυράν αδιάφοροι μ’ αυτή τη συμφορά μας.

Κι ο Ντάισελμπλουμ, ο Ολλανδός, μας δίνει υποσχέσεις

ότι αν τους κρατήσουμε εις των χοτσπότς τις θέσεις,

τότε αυτός ο γνήσιος και πλούσιος Ευρωπαίος,

θα μειώσει αυτό το απεχθές και το απαίσιο χρέος.

 

Παιδιά, μην τους πιστεύετε! Το χρέος δεν μειώνουν!

Με όλα αυτά που κάνουν, τη χώρα ζημιώνουν!

Και μόλις καταλάβουνε ότι κάναμε πίσω,

τότε αυτοί θα έρθουνε από εμάς ξοπίσω

και τότε, ωρέ Έλληνα, θα δεις ποιος είναι ο ρόλος σου

θα τρέχεις, δεν θα φτάνεις, κι ό,τι αρπάξει ο κ…ς σου!

 

Και μέσα εις το μπάχαλο και μέσα στο χαμό,

Σταθάκης και Κατρούγκαλος για το ασφαλιστικό

τρέχουνε και δε φτάνουνε μέσα σε μια παράνοια

να σώσουν κατοικίες και τα κόκκινα δάνεια.

Κι αρχίζουμε να νιώθουμε μαζί με τη νηστεία

ότι στη χώρα γίνεται μια συνεχής ληστεία.

Καθώς τρώμε συνέχεια, ξανά μα και ξανά,

ξερό ψωμί, κρεμμύδι και σαρακοστιανά.

 

Το ξέρω, γίνομαι κακός με όλα αυτά που λέω,

μα είναι η αλήθεια! Πείτε μου, εγώ φταίω;

Μα κάποτε η Σαρακοστή, μάθετε πως τελειώνει.

Πως ο χειμώνας φεύγει, το χιόνι πάντα λιώνει.

Και έρχεται η Άνοιξη, η Ανάσταση, το Πάσχα,

γιατί χωρίς ελπίδα είν’ όλα χέστα κι άστα.

Και σας το λέω εγώ ο Κακός, που ταραχές παθαίνει,

πως η Ελλάδα μάγκες μου, ποτέ της δεν πεθαίνει!