Ω, ελάσσον! Ω, ελάσσον! Μ’ αρέσεις, πώς μ’ αρέσεις!

Το ιστορικό γερμανικό περιοδικό «Spiegel», κατόπιν δικής του έρευνας, διαπίστωσε πως ο (κατά τεκμήριο) κορυφαίος και πολυβραβευμένος ρεπόρτερ του παραμύθιαζε «συνειδητά» (επί μακρόν και κατά συρροή) το ίδιο και το αναγνωστικό κοινό του (την… πελατεία του δηλαδή, για να το πούμε με ρεαλιστικούς όρους νεοφιλελεύθερου… κυνισμού).
του Κούτα Μάρες

Έτσι, βγήκε από μόνο του (χωρίς να έχει υπάρξει καν κάποιο -έστω και σιγανόφωνο- «σούσουρο» από τους ανταγωνιστές του) και κατήγγειλε την ψεύτικη λάμψη τού μέχρι τούδε θεωρούμενου (από όλους) φωτεινότερου αστεριού του. Αν και αποδεδειγμένα το ακολουθούσε πιστά, νομίζοντας προφανώς πως το οδηγούσε στη «φάτνη» του μεσσία της αλήθειας.
Ο δε «δύων υπέρλαμπρος αστέρας» μόλις κατάλαβε πως τον… πήρανε χαμπάρι έσπευσε να παραιτηθεί προτού τον ρίξουν «στη μαύρη τρύπα» του δημόσιου «Διαστήματος».
Σε αντίστιξη δείτε τι γίνεται εδώ. Τηρουμένων των αναλογιών, βάλτε στη θέση του… φο (πάει να πει του ψεύτικου) «υπέρλαμπρου άστρου» της γερμανικής δημοσιογραφίας και συγκρίνετε τις πράξεις και τη στάση του με αυτές του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργού στην πορεία της αντι-μνημονιακής (και όχι μόνο) πολιτικής μας Βηθλεέμ αλλά και των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛλίνηστων βουλευτών της συγκυβέρνησης (και τους συνοδοιπόρους τους) στη θέση του «Spiegel». (…Κι η Μυλωνού τον άντρα της, με τους πραματευτάδες, θα μου πείτε… Συμφωνώ.)
Τούτων δοθέντων, φαντάστηκα ένα επίκαιρο δρώμενο με πρωταγωνιστές τους «αμετανόητους» του Μαξίμου και της Κουμουνδούρου να προσπαθούν να προσδώσουν ένα νεωτερικό, ας το πούμε Αγνώστου Αριστερής Ταυτότητος, «ηθικό πλεονέκτημα» σε παραδοσιακές συνήθειες. Σαν τυχάρπαστη ομάδα από πιτσιρίκια που λένε τα κάλαντα, ευχόμενοι στο έμπα της (αναπόδραστα εκλογικής) επερχόμενης νέας χρονιάς «ευτυχές το… νέο Πάσχα».
ΣΚΗΝΗ 1η (Ο επί της Παιδείας και Θρησκευμάτων υπουργός Κώστας Γαβρόγλου, ενώ εξυφαίνει στο μυαλό του το τελικό σχέδιο «κατά της Αριστείας των Κολλεγιοπαίδων», βλέπει τους συντρόφους του να στολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο σιγομουρμουρίζοντας την παρακάτω παραλλαγή του παγκοσμιοποιημένου «Ω! Έλατο):
Ω! έλασσον, ω έλασσον/ μ’ αρέσεις, πώς μ’ αρέσεις/ γιατί μες την κακομοιριά/ λάμπεις σαν δώρο στα κλαδιά/ Ω! έλασσον, ω έλασσον/ λες κι είσαι ο Αλέξης
Ω! έλασσον, ω έλασσον/ τι δίδαγμα η στολή σου,/ Ελπίδα φαντάζεις σταθερή/ και δίνεις θάρρος στη ψυχή./ Ω! έλασσον, ω έλασσον/ εμπνέεται ο Αλέξης
Ω! έλασσον, ω έλασσον/ τα πράσινά σου φύλλα,/ τα βγάζεις μέσα στο χιονιά/ και τα φορείς καλοκαιριά/ όπως και ο Αλέξης
ΣΚΗΝΗ 2η (Δεν σκεπτόταν καλύτερα να κερδίσει το τζόκερ; Πάνω που τον… μελέτησε ο Γαβρόγλου, βλέπει μπροστά του -σαν φιγούρα βγαλμένη από τα «Κάλαντα» του Νικηφόρου Λύτρα, με κοντά παντελονάκια- τον «γαβριά» πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να τραγουδά -επαιτώντας «εκλογικό φιλοδώρημα»- τη δική του εκδοχή πάνω στο πασίγνωστο «Τρίγωνα, κάλαντα»):
Ψέματα, τάλαντα, σκόρπισα παντού/ είναι φάκες με… τυρί του φτωχού λαού,/ πλέκω τη διχόνια ψιλοβελονιά/ έτσι στήνω εκλογές και φτιάχνω τη θηλιά
Βγάζω σαν… λαγούς τους διορισμούς/ και πέφτουν σαν το μάνα, από τους ουρανούς…
ΣΚΗΝΗ 3η (… Και προτού προλάβει ο Τσίπρας να ολοκληρώσει, σπεύδει -αναλογιζόμενος προφανώς την αγωνία του- ο επί της -μη ψυχικής- Υγείας αναπληρωτής υπουργός Πολάκης -ο Παύλος με το όνομα- και τον βγάζει από το αδιέξοδο. Προσφέροντας κρητικά καλούδια για την περίσταση, υψώνει για το καλό το ποτήρι και αναρτά στο φέισμπουκ την παρακάτω διασκευή του κορυφαίου «σουξέ» των γιορτινών σχολικών εορτών της εποχής «Ελάτε παιδάκια»):
Τσιμπήστε πελάτες, όπως παλιά/ να πάτε στην κάλπη σαν να ‘στε… αρνιά/ κι εγώ σας κάνω όρκο σ’ αυτή τη ρακή/ με Τσίπρα τα λαμόγια θα μπουν φυλακή…/ Να ξαναβγεί Αλέξης, φροντίστε παιδιά/ και ρίξτε την ψήφο σ’ αυτόν με καρδιά/ του κόσμου οι μεγάλοι εκείνον ποθούν/ και σαν το μικρούλη Χριστό προσκυνούν.
ΣΚΗΝΗ 4η (Ο Πάνος Καμμένος, συνειδητοποιώντας πως είναι υπό… προθεσμία υπουργός επί της Άμυνας, μετά την πρωθυπουργική… απαξίωσή του, λες και το ήξερε (;), κάθεται στα σκοτεινά της… διασταύρωσης πλατείας Κουμουνδούρου και λεωφόρου Πειραιώς και προσποιούμενος τον «Μικρό τυμπανιστή» (και το κρουστό όργανο αυτοπροσώπως- αυτοσχεδιάζει πάνω στον γνωστή… γερμανική μελωδία):
Μου ‘πες Αλέξη πως τρόπο θα βρεις/ να είμαστε κόμμα και της νέας Βουλής,/ κι εγώ γυρεύω ματαίως το φως για να δω/ στο τούνελ μ’ έριξες το Σκοπιανό
ραπαπαπαμ ραπαπαπαμ
μα αν με διώξεις, με ζαβολιά/ μάθε, δεν θα’ μαι… Κοτζιάς.
Μέχρι τη νύχτα των εκλογών,/ θα παίζω σε τέμπο, που σου είναι γνωστό/ μ’ εκείνα τα τύμπανα των ΑΝΕΛιτών/ και τρόπο όπως πάντα συνωμοτικό
ραπαπαπαμ ραπαπαπαμ
για τα σχέδιο σου τραγούδι θα πω,/ το προδοτικό…
Μπρος στη κάλπη τα ζώα ξυπνούν/ κι από «χαντρίτσες» ποτέ «δεν μασούν»/ με το… δαγκωτό κρυμμένο μες τα μυαλά/ χρυσό στεφάνι, λες, φορούν στα μαλλιά
ραπαπαπαμ ραπαπαπαμ
σαν τους βλέπεις η καρδιά σου χτυπά,/ μην το γελάς….
ραπαπαπαμ ραπαπαπαμ
ΣΚΗΝΗ 5η (…Κι ενώ η αυλαία πέφτει, εμφανίζεται ο λαός ψάλλοντας τα κάλαντα -αυτά που εύχεται δηλαδή- από βάθους καρδίας):
Καλήν εσπέραν άρχοντες, τελειώνει ο ορισμός σας/ καιρός να πάτε σπίτι σας και στο αρχοντικό σας/ Χρονιά που φέρνει εκλογές σύντομα ξημερώνει,/ οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρει η φύσις όλη