Ο «άλλος Τσίπρας» είναι ο… ίδιος Τσίπρας

 

 

 

 

 

 

Του Θανάση Τσεκούρα

Ο «θεός» της πολιτικής έχει προικίσει τον Αλέξη Τσίπρα με ένα πολύτιμο δώρο: τους αντιπάλους του. Κάποιοι, εμμονικοί και συνεπώς αναποτελεσματικοί. Οι άλλοι, ευκολόπιστοι και έτοιμοι κάθε στιγμή να παραμυθιαστούν από τον «τιμονιέρη».

Γι’ αυτό τον λόγο ο πρωθυπουργός με τη χειρότερη διαδρομή στη διακυβέρνηση της χώρας, με στροφές που ζαλίζουν, με «ήξεις-αφήξεις» χωρίς τελειωμό, με ρεπερτόριο ατελείωτο σε «κυβιστήσεις», διαψεύσεις και ολοφάνερα ψέματα, ακόμη δεν έχει πληρώσει ούτε μικρό τμήμα από το πολιτικό κόστος που του αναλογεί.

Αυτός, λοιπόν, ο πολιτικός-«τεφλόν» ανέβασε το τελευταίο διάστημα το νέο έργο με τίτλο «Ο Αλέξης αλλάζει». Το στόρι, απλό: η περσόνα του εθνολαϊκιστή, του μεσογειακού «αριστεριστή» τώρα μετεξελίσσεται σε έναν ευρωπαϊστή, μεταρρυθμιστή και «σοσιαλδημοκράτη» πολιτικό. Εστω και με βαλκανικές ιδιομορφίες.

Λίγο τα σημάδια σταθεροποίησης της οικονομίας (για «δομική στασιμότητα» πρόκειται, αλλά ας κάνουμε τη χάρη στους αισιόδοξους), λίγο οι αβρότητες του διεθνούς παράγοντα σε έναν πρωθυπουργό-«delivery boy», λίγο η αναξιοπιστία της αντιπολίτευσης, και το σενάριο του έργου «Ο Αλέξης αλλάζει» έμοιαζε καλά στημένο.

Μάλιστα κάποιοι φανατικοί της «μετεξέλιξης», όλη την προηγούμενη εβδομάδα των «high level» διπλωματικών χειρισμών του Αλέξη στο θέμα των Σκοπίων που όλοι απολαύσαμε, άρχισαν να ρίχνουν κλεφτές ματιές στη βιογραφία του Ταλλεϋράνδου για να ανακαλύψουν ομοιότητες.

Και ύστερα ήρθαν οι «μέλισσες» της Novartis. Οπου ο ίδιος ο πρωθυπουργός φάνηκε  να επιδιώκει και να οργανώνει το πολιτικό λυντσάρισμα των αντιπάλων του με μια δικογραφία αυστηρώς ακατάλληλη για οποιονδήποτε νοήμονα και εγγράμματο πολίτη αυτής της χώρας.
Πού πήγε η «μετεξέλιξη»; Εκτός αν αποδεχτούμε ως κανονικότητα ότι βρισκόμαστε μπροστά  στην ανώτερη περίπτωση πολιτικού «διπολισμού» της ιστορίας μας. Νομίζω, όμως, ότι τα πράγματα είναι πιο απλά. Ο «κεντροαριστερός» Αλέξης ξανάγινε ο Αλέξης που όλοι γνωρίσαμε (και δεν αγαπήσαμε). «Αμοράλ», κυνικός της εξουσίας, συγκρουσιακός μέχρι θανάτου για όποιον δεν «στρατοπεδεύει» στα δικά του χαρακώματα. Πολιτικός «μονοπολισμός» χωρίς διόλου πολιτικό πολιτισμό. Και όποιος αντέξει…

Επιμύθιον. Οσοι ονειρεύονται τον «σοσιαλδημοκράτη» και «ευρωπαϊστή» Αλέξη είναι καιρός να σταματήσουν την ονείρωξη. Αν τους αρέσει αυτό που βλέπουν, μετά από τρία χρόνια-δείγματα γραφής στη διακυβέρνηση της χώρας ας έχουν την εντιμότητα να το παραδεχτούν, χωρίς αμπαλάζ και δικαιολογίες.

Γιατί και οι αυταπάτες έχουν ένα όριο πριν αποδειχτούν απλές και ξεκάθαρες πολιτικές απάτες.

 

 

ΠΗΓΗ: protothema.gr