Ο Αλέξης delivery boy της τρόικας και του… Καμμένου

Το κυβερνητικό τσίρκο που διαφεντεύει την τύχη της χώρας προκαλεί δυστυχία και μάλιστα πληρωμένη ακριβά από τους θεατές που παρακολουθούν τις παραστάσεις υποχρεωτικά. Η εξήγηση βρίσκεται στις αυταπάτες και τις ιδεοληψίες του πρωθυπουργού, ο οποίος από υπερήφανος και αγέρωχος ηγέτης έχει περιέλθει σε κατάσταση πολλαπλής ομηρίας, μέσα κι έξω…

Του Κώστα Ιωάννου

Οι διορατικοί που χαρακτήρισαν «τσίρκο» την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δικαιώνονται. Με την εξαναγκασμένη παραίτηση Ζουράρι χάθηκε ένας κλόουν αλλά για την αντικατάστασή του προσφέρονται πολλοί και πολλές. Θα χρειαστεί χρόνο για να καλυφθεί το δυσαναπλήρωτο κενό αλλά μην ανησυχείτε: η καθυστέρηση δεν επηρεάζει τις παραστάσεις του τσίρκου κι αυτό οφείλεται στην υψηλή ποιότητα και πλήρη επάρκεια του προσωπικού του.

Διαθέτει δύο κορυφαίες μαζορέτες που έχουν αποσπάσει κολακευτικά διεθνή σχόλια, ένα άγριo θηρίo που βρυχάται στο Facebook, έναν ταχυδακτυλουργό πιστό αντίγραφο φιγούρας βελγικού κόμικ που συστήνει τριμελή επιτροπή με πέντε άτομα (πρωτοπόρος ο μέγας Βαμβακούλας), ακροβάτη που, παρά τα κιλά του, ειδικεύεται στις θεαματικότερες κολοτούμπες, μάγους που καταπίνουν σπαθιά, φωτιές και μνημόνια και θαυματουργούς καθρέφτες που μεταμορφώνουν τους δανειστές άλλοτε σε αιμοβόρα τέρατα κι άλλοτε σε καλοκάγαθους εταίρους.

Το κακό είναι ότι, ενώ το κανονικό τσίρκο προσφέρει διασκέδαση έναντι λογικού τιμήματος, το κυβερνητικό τσίρκο προκαλεί δυστυχία και μάλιστα πληρωμένη ακριβά από τους θεατές που παρακολουθούν τις παραστάσεις υποχρεωτικά. Η εξήγηση βρίσκεται στις αυταπάτες και τις ιδεοληψίες του πρωθυπουργού, ο οποίος από υπερήφανος και αγέρωχος ηγέτης έχει περιέλθει σε κατάσταση πολλαπλής ομηρίας. Πράγματι, ο Αλέξης Τσίπρας μετατρέπεται σιγά σιγά σε delivery boy της καταραμένης τρόικας, άβουλο θεατή των έξαλλων κυβιστήσεων του Πάνου Καμμένου και περιδεή ικέτη του πείσματος του Ερντογάν. Τα δείγματα πυκνώνουν επικίνδυνα τον τελευταίο καιρό.

 

ΟΙ ΕΥΚΟΛΟΙ…

 

Πριν από λίγους μήνες ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μας είχε ενημερώσει πόσο καλά συνεργάστηκε με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Πριν από μερικές μέρες ήταν η σειρά του Γερούν Ντάισελμπλουμ να μιλήσει καθαρότερα.

«Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έχουν αλλάξει ολοκληρωτικά τη σχέση με τους Ευρωπαίους εταίρους. Σχεδόν τα πάντα είναι ευκολότερα από τότε…» είπε ο Ολλανδός πρόεδρος του Eurogroup στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξή του στους «Financial Times». Και διευκρίνισε ότι το «τότε» ήταν η επεισοδιακή σύνοδος της Ρίγας, όπου έλαμψε το άστρο του asset με το ένα «νι», υποχρεώνοντάς τον να επικοινωνήσει με τον Τσίπρα και να τον προειδοποιήσει ότι δεν έβλεπε πώς θα μπορούσε να περάσει μια συμφωνία. «Του ζήτησα, αν μπορούσε, να κοιτάξει αυτό το θέμα (σ.σ. τον Βαρουφάκη) και το κοίταξε», πρόσθεσε με ένα ειρωνικό χαμόγελο.

Ήταν η εποχή που η χώρα ζούσε μέρες δόξας για τη σκληρή διαπραγμάτευση των πρώτη φορά αριστερών που λίγο ακόμη ήθελαν να κατατροπώσουν τον καπιταλισμό και να αλλάξουν την Ευρώπη, καταργώντας μια για πάντα τη λιτότητα. Η ανώμαλη προσγείωση ήρθε αργότερα με αποτέλεσμα να αναλύεται σε λυγμούς κάθε 5η Ιουλίου η πρωθυπουργική σύντροφος και συντρόφισσα.

Κάποιοι, ακόμη κι αν δεν ήξεραν τότε, έβγαλαν τα συμπεράσματά τους αργότερα. Μεταξύ αυτών κι ο πρόεδρος της Βουλής, ο οποίος απηύθυνε στην αντιπολίτευση τη ρητορική ερώτηση κρίσεως: «Πιστεύετε ότι η πορεία της χώρας το 2014 ανατράπηκε από κάποιους που κορόιδεψαν τον λαό»; Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος: «Οι θεσμοί σήμερα για δικούς τους λόγους υποστηρίζουν τον οδικό χάρτη που εδράζεται στη σταθερότητα της χώρας».

Σύμφωνα με την πολιτική σκέψη της παλιάς Αριστεράς, όταν ο εχθρός σε επαινεί, ψάξε να δεις τι λάθος κάνεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί, εκτός από το ηθικό πλεονέκτημα, και το αλάθητο του Πάπα. Γι’ αυτό δεν κάνει την αυτοκριτική του ούτε όταν οι άλλοτε «ιέρακες των Βρυξελλών» μας ψέλνουν το παλιό τροπάριο: «εφαρμόστε τα προγράμματα, μην κάνετε πρόωρες εκλογές». Κι ο Ντάισελμπλουμ σεμνά και ταπεινά εκφράζει την επιθυμία για την «αγαστή συνεργασία όλου του πολιτικού κόσμου, με στόχο το εθνικό συμφέρον». Τότε τέτοια σχόλια ήταν «ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά μας». Τώρα είναι πηγή υπερηφάνειας για την «αναγνώριση των απαράμιλλων επιτυχιών της κυβέρνησης».

ΔΙΑΡΚΗΣ ΟΜΗΡΙΑ…

Το κακό είναι πως η κατάσταση ομηρίας του πρωθυπουργού δεν τελειώνει με τη δική του θητεία. Θα την κληροδοτήσει και σε όποιον τον διαδεχθεί. Ήδη, όπως έχουμε πρόσφατα προειδοποιήσει, το παραμύθι της καθαρής εξόδου από τα μνημόνια (για την οποία είναι έτοιμοι να ξαναβγούν στο Σύνταγμα οι εξαπατημένοι χορευτές του 2015) μπάζει νερά από παντού. Το λεν τ΄ αηδόνια στα κλαδιά κι οι πέρδικες στους κάμπους, το σιγοψιθυρίζει ο Πάνος Σκουρλέτης («δεν ξεμπερδεύουμε τον Αύγουστο»), το υπαινίσσεται κι ο Δημήτρης Σεβαστάκης («δεν θα περάσουμε αυτομάτως στον παράδεισο, μη δημιουργούμε ψευδαισθήσεις»).

Πιο φωναχτά απ’ όλους πάντως το είπε ο απερχόμενος πρόεδρος του Euroworking Group, Τόμας Βίζερ: «Αν υπάρξει περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους μετά το τέλος του προγράμματος, τότε είναι λογικό να επιτευχθεί κάποια περαιτέρω συμφωνία». Δηλαδή ένα είδος μνημονίου αλλά χωρίς τη χρηματοδότηση – εκτός κι αν λογικευτούν στο Μαξίμου και δεχτούν την προληπτική γραμμή στήριξης ώστε να μην πέσουμε γυμνοί ανάμεσα στους λύκους των αγορών. Ο Τ. Βίζερ υπενθύμισε ότι οι χώρες που πέρασαν από μνημόνια βρέθηκαν υπό ενισχυμένη εποπτεία. Το ίδιο θα συμβεί και με την Ελλάδα έως ότου εξοφληθεί το 75% των δανείων – κάτι που αναμένεται να συμβεί γύρω στο 2060!

Με άλλα λόγια η κυβέρνηση θέλει να απαλλαγεί από την επιτήρηση τουλάχιστον όσο και οι δανειστές θέλουν ν’ απαλλαγούν από το «άτακτο παιδί» της ευρωζώνης. Αν δεν μας αφήνουν να επιστρέψουμε στα χουβαρνταλίκια του παρελθόντος είναι γιατί δεν μας εμπιστεύονται. Ο κ. Βίζερ γνώριζε ότι η ελληνική κυβέρνηση το 2015 δεν είχε την πρόθεση να διαπραγματευθεί σοβαρά. «Ξόδευαν τον χρόνο μας, οι παρατάσεις ήταν σχεδιασμένες να είναι κοροϊδία», λέει. «Ένα από τα βασικά μέλη της κυβέρνησης είχε πει εκείνο το διάστημα ότι η πρόθεσή τους ήταν να σπαταλήσουν τον χρόνο, καθώς στο τέλος εμείς θα υποκύπταμε και θα τους δίναμε τα χρήματα έτσι και αλλιώς χωρίς να κάνουν τίποτα. Τότε του είχα πει, σταμάτα να ονειρεύεσαι».

Παρά την ψυχρολουσία, ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του μεγάρου Μαξίμου εξακολουθεί να καλλιεργεί όνειρα θερινής νυκτός. Καλλιεργεί ελπίδες ότι θα ανοίξουν οι κάνουλες, ότι η οικονομία θα απογειωθεί, ότι η ανάπτυξη θα εκτιναχθεί κι ότι η λιτότητα θα γίνει παρελθόν. Κι αυτά είναι τόσο ονειροφαντασίες όσο αποδεικνύονται η προστασία της «λαϊκής» κατοικίας και η διασφάλιση του δικαιώματος της απεργίας υπό το φως του πολυνομοσχεδίου-Φρανκενστάιν που ψηφίστηκε εν μέσω υποκριτικής μουρμούρας.

ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΙΣΜΟΣ

Εξίσου ισχυρή είναι η δέσμευση που ανέλαβε ανεπιγνώστως ο Αλέξης Τσίπρας απέναντι στον Ερντογάν. Του υποσχέθηκε επιπόλαια ότι οι Τούρκοι πιλότοι που διέφυγαν στην Ελλάδα θα στέλνονταν πίσω «πακέτο» μέσα σε 15 μέρες. Έχουν περάσει πάνω από 15 μήνες κι ο πρωθυπουργός αποδεικνύεται αναξιόπιστος και στον διεθνή στίβο. Στο εσωτερικό έχουμε συνηθίσει στα ασύστολα ψέματα και δεν μας κάνει εντύπωση αλλά ο σουλτάνος δεν δείχνει τη δική μας κατανόηση.

Όλα δείχνουν ότι η υπόσχεση στον Ερντογάν είναι η μόνη που ο πρωθυπουργός θέλει να τηρήσει «για λόγους εθνικού συμφέροντος και για να μη διαταραχθούν οι σχέσεις μας με την Τουρκία», όπως είναι η επίσημη απολογητική εξήγηση. Δηλαδή οι διεθνείς συμβάσεις, το διεθνές δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα (όλα αυτά που η Ελλάδα επικαλείται για να στηλιτεύσει τη συμπεριφορά της Τουρκίας στο Αιγαίο και στην Κύπρο) θυσιάζονται για να καλμάρει ο εξαγριωμένος γείτονας. Και σε ρόλο Αβραάμ επιλέγεται ο άλλοτε ακτιβιστής, ιδρυτής των Γιατρών του Κόσμου, που όχι μόνο προσφεύγει για να ακυρωθεί η απόφαση με την οποία χορηγήθηκε άσυλο στον έναν από τους οκτώ αλλά με προσωρινή διαταγή ζητάει και πετυχαίνει να ισχύσει πρακτικά η ακύρωση έως ότου εκδικαστεί η κύρια υπόθεση!

Σε μια εκδήλωση υπερβάλλοντος ζήλου, οι Αρχές συλλαμβάνουν τον Τούρκο ικέτη παρά τις διαμαρτυρίες νομικών που χαρακτηρίζουν την ενέργεια παράνομη. Το αρμόδιο δικαστήριο πάντως διαφωνεί και η κράτησή του διατηρείται. Στην αιτιολογία της απόφασης αναφέρεται ότι ο κρατούμενος αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια τάξη και προστίθεται ότι η κράτηση διατηρείται και για τη δική του ασφάλεια! Κάποιοι θυμήθηκαν ότι με κρατήσεις πολιτικών αντιπάλων για τη δική τους προστασία είχαν αρχίσει τα πογκρόμ οι ναζί αλλά αυτό μάλλον δεν το ξέρουν οι ΣΥΡΙΖΑίοι.

Το κερασάκι στην τούρτα το έβαλε ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής με τη διαπίστωση ότι «υπάρχουν ενδείξεις πως οι οκτώ είναι πραξικοπηματίες». Προφανώς «ενδείξεις» θεωρεί ο Γ. Μουζάλας το κατηγορητήριο της Άγκυρας που η ελληνική Δικαιοσύνη (Άρειος Πάγος και Επιτροπή Προσφυγών) χαρακτήρισε γενικό και αόριστο. Και με βάση «ενδείξεις» πάνε περίπατο οι νόμοι και τα δικαιώματα των οκτώ ενώ ισχύουν κατά γράμμα για τον τελεσίδικα καταδικασμένο για δολοφονίες Κουφοντίνα. Όσο για το Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, τηρεί αιδήμονα σιγήν…

ΒΟΥΝΤΟΥ ΠΑΝΤΟΥ…

Η υπόκλιση του Τσίπρα στα κελεύσματα του Ερντογάν βρίσκει αρκετούς που τη θεωρούν ταπεινωτική μεν αλλά σε κάποιο βαθμό πολιτικού κυνισμού εξηγήσιμη. Η άνευ όρων όμως παράδοση στα τσαλίμια του Καμμένου έχει αρχίσει να ενοχλεί ακόμη και τους οπαδούς του πρωθυπουργού.

Η χυδαιότητα του Ζουράρι (υφυπουργού Παιδείας, υπενθυμίζεται) ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Είτε του υποδείχθηκε από τον αρχηγό του είτε το αποφάσισε μόνος του, η παραίτησή του έγινε δεκτή από τον πρωθυπουργό ύστερα από 60 ώρες (!) κι αφού φαίνεται πως προηγήθηκε συνεννόηση Τσίπρα-Καμμένου. Οι υπερόπτες που ενοχλήθηκαν επειδή ο Ζουράρις αποπέμφθηκε για, κατά τη γνώμη τους, ασήμαντη αφορμή (σε σχέση με σημεία και τέρατα που έχει εκστομίσει) οφείλουν να καταλάβουν το απλό: η έγνοια του Τσίπρα είναι η διατήρηση της εξουσίας που κινδυνεύει να τη χάσει αν τον καταψηφίσουν οι οπαδοί ιστορικών ομάδων που εισπράττουν προσωπικά τα χυδαία σχόλια εις βάρος των συλλόγων τους. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η κοινωνία έχει συνηθίσει σε ανοησίες πολιτικών και δεν αποδίδει βαρύτητα σε εκδηλώσεις που επιβεβαιώνουν την περιφρόνησή της προς την αξία τους – πόσω μάλλον εκείνων που συμπεριφέρονται σαν γελωτοποιοί.

Αλλά αν το θέμα με τον Ζουράρι διευθετήθηκε, ο ερίδματος πρωθυπουργός έχει να αντιμετωπίσει τις καντρίλιες του εταίρου του στο θέμα των Σκοπίων. Το δύσκολο δεν είναι να εξασφαλίσει τη συναίνεσή του – μπροστά στον κίνδυνο απώλειας της καρέκλας οι ευαισθησίες αμβλύνονται. Το δύσκολο είναι σε ποια φάση θα τον πετύχει. Διότι ο Πάνος Καμμένος εμφανίζεται κάθε μέρα με διαφορετικό ρεπερτόριο.

Αρχικά υποστήριζε την απόφαση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών του 1992. Έπειτα στάθηκε στην εθνική γραμμή του Βουκουρεστίου (που δεν είναι ίδια με την προηγούμενη). Κατόπιν δήλωσε έμπλεος εθνικής υπερηφάνειας ότι δεν δέχεται τον όρο Μακεδονία ούτε τα παράγωγά του. Μετά ζήτησε συμβούλιο πολιτικών αρχηγών. Μετά διοχέτευσε ότι θα δεχόταν μια ονομασία διατυπωμένη στο κυριλλικό αλφάβητο. Αργότερα ζήτησε να διεξαχθεί δημοψήφισμα και τέλος ανέσυρε από το παρελθόν το όνομα Βαρντάρσκα. Αλλά αν ήταν όλα σωστά και δεδομένα, θα είχαμε κυβέρνηση κι όχι τσίρκο