Νέα κόμματα με παλιά πρόσωπα

 Του Γιώργου Λακόπουλου 

Σε ένα διόλου πρωτότυπο κουίζ,  το   πρώτο ερώτημα θα μπορούσε να είναι  «χρειαζόμαστε ένα καινούργιο κόμμα;».  Για όσους απαντούσαν καταφατικά  το επόμενο ερώτημα είναι «μπορεί να υπάρξει καινούργιο κόμμα με παλιά πρόσωπα;»

Η διάθεση για   θεωρητικά παιχνίδια αυτού του  είδους   προέρχεται από τις πληροφορίες  που συγκλίνουν στο ενδεχόμενο να  συμπτύξουν νέο πολιτικό φορέα τρία προβεβλημένα πρόσωπα: ο Βαγγέλης Βενιζέλος, η Άννα Διαμαντοπούλου και ο Σταύρος Θεοδωράκης. Δεν ξέρουμε αν πράγματι σ’ αυτό στοχεύουν, ούτε αν θα καταφέρουν να  εμφανιστούν ως συνιδρυτές κόμματος. Είναι μάλλον απίθανο. Αν όμως το κάνουν η πρώτη αντίδραση που υπάρχει γι’ αυτούς ο κίνδυνος να εισπράξουν είναι το μειδίαμα. Δεν κολλάνε μεταξύ τους.

Ο Βενιζέλος δεν μακροημέρευσε ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ο Θεοδωράκης απέτυχε ως επικεφαλής του Ποταμιού και η Διαμαντοπούλου δεν κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής -παρά το ιστορικό της επιτρόπου  και της υπουργού Παιδείας με ένα νόμο ευρύτερης αποδοχής με το όνομά της. Τι είναι αυτό που θα στέψει με δάφνες ένα ενδεχόμενο κοινό εγχείρημά τους;

Από αυτή την οπτική τα ερωτήματα διαδέχονται το ένα το άλλο.  Η Άννα και ο «Μπένυ» δεν κατάφεραν να συνυπάρξουν στο ΠΑΣΟΚ γιατί θα μπορέσουν να πορευτούν μαζί με νέο κόμμα;  Ο Θεοδωράκης έδειξε ότι δεν μπορεί να κρατήσει το κόμμα του  και έχανε διαρκώς κόσμο, γιατί τώρα θα  αρχίσει να προσελκύει; Τι ακριβώς μπορεί να συνδέει αυτούς τους τρεις πολιτικούς; Πως θα δέσει για παράδειγμα η ευρωπαϊκή φινέτσα της Διαμαντόπουλου με τις βαλκάνιες κοινοτυπίες του Σταύρου και τον βερμπαλισμό του Βενιζέλου;

Με ποιές πολιτικές αρχές, ποια ιδεολογική βάση,  ποιο πρόγραμμα  και ποιούς στόχους θα συγκροτηθεί το νέο κόμμα; Τι άλλο πέρα από τις φιλοδοξίες των ιδρυτών θα μπορούσε να εκπροσωπεί;

Σε ποιούς ακριβώς θα απευθύνεται ένας τέτοιος πολιτικός φορέας παραγόντων και γιατί να τον προτιμήσει ένας συντηρητικός ψηφοφόρους αντί της ΝΔ, ένας αριστερός αντί του ΚΚΕ, ένας αριστερό-κεντροαριστερός αντί του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΠΑΣΟΚ;

Με την κοινή λογική  είναι προς το συμφέρον και των τριών να μην έχουν βάση οι πληροφορίες  για την επικείμενη συμπόρευσή τους -ή να μην την ολοκληρώσουν. Δεν προκύπτει χημεία.

Όπως είναι και προς το συμφέρον της πολιτικής.

Η δημιουργία νέου κόμματος  έχει  νόημα όταν πρόκειται να καλύψει νέες ανάγκες και αυτή η προϋπόθεση δεν καλύπτεται από μία συνύπαρξη όπως με πρόσωπα που υπηρετούν αντιφάσκουσες πολιτικές -όπως συμβαίνει με την Άννα και τον  Βενιζέλο- ή δεν έχουν αποσαφηνίσει ποτέ ποια ακριβώς πολιτική θα μπορούσαν να υπηρετούν, όπως ο Σταύρος.

Η πολιτική  χρειάζεται ως κινητήρια δύναμη τη  φιλοδοξία, αλλά  είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να υποταχθεί σε  ευκαιριακές συγκολλήσεις.

Τελευταία η μόνη βιομηχανία που ανθεί στη χώρα είναι αυτή που κατασκευάζει «νέα κόμματα». Είναι μάλλον εκτός κλίματος. Γιατί στις μέρες μας, όπως θα έλεγε ο Βέλγος συγγραφέας Πωλ Καρβέλ: «Η πολιτική χρειάζεται ανθρώπους που δεν χρειάζονται την πολιτική». 

*Αναδημοσίευση από το Capital.gr.