Ειδησεογραφικό site

Να κλείσει τώρα ο κύκλος μίσους και διχασμού

309

Τη Δευτέρα 20 Αυγούστου, κλείνει -θεωρητικά- ο «μαύρος κύκλος» των μνημονίων, ο οποίος είχε αρχίσει να διαγράφεται από τις 8 Μαΐου του 2010. Λέμε «θεωρητικά» γιατί την ημέρα αυτή, ενώ λήγει τυπικά η οικονομική σύμβαση με τους δανειστές, τίποτα απολύτως δεν προοιωνίζει ότι η Ελλάδα θα επιστρέψει στην εποχή των παχιών αγελάδων και της κανονικότητας, όπως με περισσή αυταρέσκεια υποστήριζε -τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα- η κυβέρνηση, η οποία ακόμα κατοικοεδρεύει στη χώρα της… ουτοπίας.

Στα 7,5 αυτά χρόνια που πέρασαν από την ψήφιση του πρώτου μνημονίου το 2010 -ακολούθησαν άλλα δύο, το 2012 και το 2015- συνέβησαν στη χώρα μας συνταρακτικά γεγονότα, τα οποία θα αφήσουν ανεξίτηλα τα ίχνη τους σε όλο το εύρος του πολιτικο-οικομικο-κοινωνικού γίγνεσθαι και θα επηρεάσουν τις επόμενες γενιές των Ελλήνων.

Να υπενθυμίσουμε τι είναι μνημόνιο και τι αφορά. Είναι μια σύμβαση οικονομικής φύσεως, δηλαδή δανειακή, στην οποία οι δανειστές επιβάλλουν μέτρα και οι δανειζόμενοι δεσμεύονται να τα εφαρμόσουν. Επί της ουσίας, οι δανειστές επεμβαίνουν στη διακυβέρνηση μιας χώρας και ορίζουν τι θα λειτουργήσει και πώς.

Όμως πώς έφτασε η Ελλάδα στην ψήφιση του πρώτου μνημονίου από την κυβέρνηση Παπανδρέου και εν συνεχεία στα άλλα δύο, από την κυβέρνηση Παπαδήμου το δεύτερο και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -πολέμιο μέχρις εσχάτων των μνημονίων- το τρίτο; Η χώρα μας αναγκάστηκε να προσφύγει στον μηχανισμό στήριξης που δημιουργήθηκε από την Ε.Ε. για να δανειστεί χρήματα γιατί ήταν αδύνατο να προσφύγει στις ελεύθερες αγορές λόγω των υψηλών επιτοκίων.

Αλλά γιατί η Ελλάδα είχε ανάγκη από δανεικά; Γιατί πολύ απλά η χώρα μας ξοδεύει περισσότερα από όσα βγάζει. Αυτό λέγεται δημόσιο χρέος. Ένα κράτος για να συντηρηθεί χρειάζεται χρήματα. Αν όμως δεν κάνει σωστή διαχείριση, τότε είτε θα αντλήσει χρήματα από τη φορολογία είτε θα προσφύγει σε εξωτερικό δανεισμό.

Αυτή λοιπόν είναι με απλοϊκά λόγια η ιστορία των μνημονίων, στα οποία οδηγηθήκαμε εκόντες άκοντες αφού οι αγορές είχαν κλείσει τις πόρτες του δανεισμού. Παράλληλα, τα μνημόνια δημιούργησαν και τεράστιες υποχρεώσεις. Η Ελλάδα για να παίρνει σταγόνα σταγόνα τις δόσεις των δανεικών, έπρεπε να ολοκληρώσει και πολλά προαπαιτούμενα. Έτσι, πορευόμασταν μέχρι το 2014 οπότε, όπως όλοι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ομολογούν σήμερα, -μηδέ του ξεσκονίστρα Μοσκοβισί εξαιρουμένου- ότι η χώρα μας ήταν πολύ κοντά στην έξοδο από το τούνελ των μνημονίων.

Πριν όμως φτάσουμε μέχρι την έξοδο, συνέβησαν πράγματα που συντάραξαν τον ανέμελο αβδηριτισμό των Ελλήνων. Με την ανακοίνωση των πρώτων οικονομικών μέτρων ξέσπασαν θυελλώδεις διαμαρτυρίες, τις οποίες υποδαύλιζε με πύρινους λόγους το κόμμα που κυβερνά σήμερα και ο ηγέτης του.

Από τα μέσα ενημέρωσης διαχέονταν προς ένα θυμωμένο ακροατήριο τρομολαγνικές ειδήσεις για την καταστροφή της χώρας και πολλές θεωρίες συνωμοσίας που μιλούσαν ακόμα και για… ψεκασμούς πολιτών. Οι πλατείες της Αθήνας και των άλλων πόλεων ήταν πλημμυρισμένες από αγανακτισμένους πολίτες τους οποίους ποδηγετούσαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι σήμερα είναι υπουργοί.

Αλαλάζοντες διάφοροι πολιτικοί και πολλοί παρακεντέδες που παρίσταναν τους ειδήμονες από τα τηλεπαράθυρα, ως κορύβαντες, διακινούσαν διάφορες πληροφορίες και ζητούσαν την ανατροπή των δύο πρώτων κυβερνήσεων. Το αποτέλεσμα των καθημερινών διαδηλώσεων ήταν να παραχθεί μεγάλο μίσος εναντίον όσων ψήφισαν τα δύο μνημόνια ή συμφωνούσαν με αυτά.

Το μένος εκείνο δεν περιορίστηκε σε λεκτικές μόνο επιθέσεις αλλά πολλές φορές μετατράπηκε σε χειροδικίες και ξυλοδαρμούς εναντίον πολιτικών αντιπάλων, σε καταστροφές καταστημάτων και πυρπολήσεις κτηρίων, σε μία από τις οποίες βρήκαν τραγικό θάνατο τρεις υπάλληλοι της τράπεζας Marfin, η οποία παραδόθηκε στις φλόγες.

Το φοβερό εκείνο γεγονός συνέβη στις 5 Μαΐου 2010, στην οδό Σταδίου, όταν κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης διαδήλωσης, 3 άτομα με κουκούλες εισέβαλαν στην τράπεζα και πέταξαν μολότοφ με βενζίνη. Από την τραγωδία εκείνη κανείς δεν συνετίστηκε γιατί τα διχαστικά επεισόδια συνεχίστηκαν μέχρι το 2014.

Θύμα του διχασμού έπεσε και ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν προπηλακίστηκε στη Θεσσαλονίκη και ματαιώθηκε η παρέλαση στις 28 Οκτωβρίου του 2011. Την ίδια μέρα δημιουργήθηκαν επεισόδια σε πολλές πόλεις της χώρας κατά τη διάρκεια των παρελάσεων με πρωταγωνιστές μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.

Άλλωστε, ο εκπρόσωπος του κόμματος την εποχή εκείνη και σημερινός πρωτοκλασάτος υπουργός του Τσίπρα, Πάνος Σκουρλέτης, είχε δηλώσει ανενδοίαστα ότι «η πάνδημη και αυθόρμητη πολιτική του λαού αποτελεί τον καλύτερο φόρο τιμής σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους σε αυτό τον τόπο». Η χαρακτηριστική αυτή δήλωση ήταν το προοίμιο, ένα μικρό δείγμα, σχετικά με την πορεία που είχε ήδη χαράξει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ήταν ο ολισθηρός δρόμος του μίσους και του διχασμού, τον οποίο ακολουθεί μέχρι σήμερα και ως κυβέρνηση το κόμμα που ήρθε στην εξουσία διατυμπανίζοντας δύο θεωρίες που ήταν καταχωνιασμένες στα υπόγεια της Ιστορίας. «Πρώτη φορά Αριστερά» και το αποκρουστικό «εμείς ή αυτοί», παραφρασμένο κατά τη λογική του Τσίπρα: «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν».

Με τα συνθήματα αυτά και διάφορα άλλα ανάλογου περιεχομένου, με παντιέρα το σκίσιμο των μνημονίων και με τις έωλες υποσχέσεις ότι «θα τα αλλάξουμε όλα», «θα παίζουμε νταούλια και θα χορεύει η Ευρώπη», το επιρρεπές στην υποσχεσιολογία κοινό παρέδωσε το 2015 την εξουσία σε ένα ανερμάτιστο καραβάνι για να πέσει -τελικά- από τα σύννεφα με αυτό που βίωσε ύστερα από 3,5 χρόνια.

Μπορεί η περίοδος από το 2010 μέχρι το 2014 να εξέθρεψε το κίνημα των αγανακτισμένων που έφερε στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως η κυβερνητική θητεία του Τσίπρα και της περίκλειστης ομάδας του κατέδειξε ένα ποιόν πολιτικών που πρώτη φορά απαντάται στα πολιτικά χρονικά. Την περίοδο αυτή κατά την οποία η κυβέρνηση ετοιμαζόταν να εορτάσει «εν χορδαίς και οργάνω» την έξοδο από τα μνημόνια, βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης.

Το πέρασμά της από την εξουσία άφησε αποκαΐδια σε όλα τα επίπεδα. Στην οικονομία, στη δημόσια διοίκηση, στην παιδεία, στις διεθνείς σχέσεις, στην κοινωνική συνοχή. Ο λαός, τώρα που αντελήφθη την ανεπάρκεια του Τσίπρα και των συνεργατών του, έχει πάρει τις αποφάσεις του: να φύγουν για να αλλάξει πορεία η χώρα. Για να δικαιωθεί μια ρήση του Αμερικανού προέδρου Ρήγκαν: «Τα καλύτερα μυαλά δεν είναι στην κυβέρνηση. Αν υπήρχαν τέτοια, οι εταιρείες θα τα προσλάμβαναν αμέσως»

Τα σχόλια είναι κλειστά.