Μόνιμη η ομηρεία από τα διεθνή συμφέροντα για την πάμπλουτη Ελλάδα

Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των πάσης φύσεως διεθνών συμφερόντων η χώρα μας -και κυρίως των Γερμανών-, υφίσταται μοναδικές πιέσεις και αναγκάζεται να εκχωρεί συνεχώς κυριαρχικά της δικαιώματα και όχι μόνον. Η αδυναμία στην οποία έχει περιέλθει, χάρις στα λάθη, την ανικανότητα και την παθητική αντιμετώπιση των εθνικών μας θεμάτων από πολιτικούς περιορισμένων ιστορικών, γνωστικών και ψυχικών δυνατοτήτων, την έχει καταστήσει πτωχή συγγενή μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Η σκιά ενός Καποδίστρια πλανάται πάνω από λαό και κυβερνώντες, ως ένα φάντασμα ονειρικό και άπιαστο, ειδικά για το πενιχρό, δειλό και προβληματικό σήμερα

Του Γρηγόρη Καλοκαιρινού

Αποτελούν Ιστορικό δεδομένο οι συγχρονισμένες, εντός τακτών χρονικών διαστημάτων, προσπάθειες ισχυρών κρατών και ειδικά «συμμαχικών», να έχουν υπό την εξάρτησή τους την Ελλάδα, με διαφόρους τρόπους, για τον απλούστατο λόγο ότι η πατρίδα μας από αρχαιοτάτων χρόνων είναι γνωστή για τον ορυκτό της πλούτο, με επίκεντρο τα μεγάλα αποθέματα χρυσού και όχι μόνον, ενώ στις μέρες μας έχει ανακαλυφθεί και ένας ανάλογος υπόγειος και υποθαλάσσιος ενεργειακός πλούτος αμυθήτου αξίας. Όλα αυτά λοιπόν, συναθροιζόμενα και με το εκ Θεού ευεργέτημα της γεωπολιτικής και επομένως και γεωστρατηγικής της θέσεως, θα την είχαν καταστήσει σημαντικότατο παράγοντα μέσα στη διεθνή σκακιέρα των κάθε μορφής και είδους εξελίξεων, εάν, ειδικά κατά τα τελευταία 30 χρόνια, διέθετε έστω και έναν πολιτικό ηγέτη του αναστήματος ενός Ιωάννου Καποδίστρια. Δυστυχώς όμως κυβερνήτης σαν τον κυρ-Γιάννη, όπως τον φώναζε τότε ο λαός του Ναυπλίου, δεν ξαναφάνηκε στον ε λλαδικό ορίζοντα. Έτσι λοιπόν, από τη δολοφονία του και μετά, έπεσε ο τόπος στην κακομοιριά και από υπερήφανη Ελλάδα που την ονειρευόταν ο μεγάλος Κερκυραίος, κατάντησε με τον καιρό «ψωροκώσταινα». Μέχρι, τουλάχιστον τα τελευταία 15 χρόνια, το ενδιαφέρον των ισχυρών για τη χώρα μας επικεντρωνόταν κυρίως στη γεωστρατηγική της θέση, γιατί το θέμα των κοιτασμάτων της, το γνώριζαν μεν, αλλά το κρατούσαν ως αποθεματική μελλοντική λύση, αφού εκμεταλλεύονταν ήδη από δεκαετίες, άλλων χωρών πλουτοπαραγωγικές πηγές ενέργειας. Οι αλλαγές όμως κατά τις δύο – τρεις τελευταίες δεκαετίες στον χάρτη επιρροής των «μεγάλων» με την εμφάνιση κυρίως της Κίνας και της Ινδίας, αλλά και τα ενεργειακά ανοίγματα και τις πολύμορφες μεταστροφές Ρωσίας, Ιράν και άλλων χωρών – περιοχών της Ασίας με ανάλογο πλούτο, οδήγησαν Γερμανούς και Αμερικανούς σε έναν πρόσθετο ενεργειακό σχεδιασμό ασφαλείας, αυτόν της μεσογειακής λεκάνης, που τον φύλαγαν για μελλοντική λύση. Και εντός του συγκεκριμένου χώρου φυσικά ο «κλήρος» έπεσε και στην Ελλάδα, την πολύφερνη νύφη, της οποίας τη γεμάτη πλουμίδια προίκα της αποφάσισαν να τη λεηλατήσουν ολόκληρη πλέον και όχι κομματιαστά, λίγο – λίγο, όπως έκαναν ειδικά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

 

ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΔΙΑΘΕΣΗ

Έντονα επομένως μέσα στο ενεργειακό παιχνίδι και η χώρα μας. Και επειδή σε καμία περίπτωση Γερμανία και Αμερική δεν είχαν τη διάθεση να ανεχθούν από τη μικρή Ελλάδα μιαν αξιοπρεπή διαπραγματευτική παρουσία εντός αυτού του νέου μεγάλου «ντιλ», διεκδικώντας επί ίσοις όροις τα δικαιώματά της, φρόντισαν να την εμπλέξουν, πριν από την ενεργειακή αφύπνιση και κινητοποίηση, στην τεχνητή παγκόσμια οικονομική κρίση, να την υπερχρεώσουν με μνημόνια για περίπου 100 χρόνια, να της πάρουν για ένα κομμάτι ψωμί «φιλέτα» τεραστίας αξίας και να τη θέσουν έτσι υπό ομηρεία, ανίκανη πλέον να διαπραγματευθεί τα όσα της ανήκουν από τους ορυκτούς και υποθαλάσσιους θησαυρούς της. Το πώς πολλαπλασιάστηκε το ελληνικό χρέος μέσα σε μήνες θα μπορούσαμε να πούμε, είναι εκτός λογικής. Με την εκούσια ή ακούσια παθητική στάση των κυβερνώντων κατά τα τελευταία 10 χρόνια, έφθασε τα 400 δις ΕΥΡΩ!!!, ποσόν που δεν είναι διαχειρίσιμο και είναι αδύνατον να εξοφληθεί από την Ελλάδα, γεγονός που το παραδέχονται όλοι οι διεθνείς παράγοντες, οι οποίοι όμως δεν κάνουν τίποτα – ενώ το μπορούν – γιατί, απλούστατα, δεν το επιθυμούν, θέλοντας την πατρίδα μας υπό τον απόλυτο έλεγχό τους. Εμείς με τα λάθη μας τους εκχωρήσαμε την εθνική μας κυριαρχία. Ας μη δυσφορούμε λοιπόν, ούτε να διαμαρτυρόμαστε, για μια σειρά από ζωτικά θέματα που αιωρούνται και ενώ πολλές φορές ελπίζουμε πως βρισκόμαστε μπροστά στην λύση τους, δεν έχουμε τελικά κανένα αποτέλεσμα και ξεκινάμε πάλι από την αρχή. Αξίζει επομένως μια σύντομη αναφορά σ’ αυτή τη θεματολογία:

– Με το σταγονόμετρο μας δίνουν τα συμφωνηθέντα και πάντα καθυστερημένα, οι Ευρωπαίοι «φίλοι» μας, έτσι ώστε την τελευταία στιγμή να αποφεύγουμε την πτώχευση. Μας διατηρούν δηλαδή οικονομικά ζωντανούς με σωληνάκια οξυγόνου. Μιλάνε για την ανάγκη επενδύσεων και αναπτύξεως της ελληνικής οικονομίας και δεν κάνουν τίποτε άλλο με την τακτική που εφαρμόζουν, παρά μόνον να τη βυθίζουν ακόμη περισσότερο. Για εκείνο που ενδιαφέρονται μόνον, είναι οι αποκρατικοποιήσεις και εκποιήσεις σημαντικών τομέων οι οποίες επιθυμούν να περάσουν στα χέρια τους. Κι εμείς, τουλάχιστον για 100 χρόνια, τους τα χαρίζουμε ουσιαστικά, έναντι πινακίου φακής.

– Για μιαν ακόμη φορά απέτυχαν οι συνομιλίες για το Κυπριακό. Η πραγματικότητα είναι μια και μοναδική: Δεν επιθυμούν την επίλυσή του, γιατί θέλουν να έχουν ομήρους Ελλάδα και Κύπρο, ώστε να χειρίζονται και τα δύο κράτη σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτά τα συμφέροντα είναι γεωπολιτικά, γεωστρατηγικά, οικονομικά και ενεργειακά. Δύο ανεξάρτητες χώρες δεν θα μπορούσαν να τις διαφεντέψουν όπως θα ήθελαν, όσο ισχυροί και να είναι. Ενώ τώρα…

– Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το Σκοπιανό, μόνον που εδώ υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες, όπως η Τουρκία, την οποία δεν θέλει η Αμερική στα «πόδια»της, όπως και στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες με μουσουλμανικό στοιχείο. Τους ίδιους ενδοιασμούς για την τουρκική παρουσία στα Βαλκάνια έχει και η Γερμανία, γι’ αυτό και συνηγόρησε στο πέρασμα του αγωγού φυσικού αερίου από την Ελλάδα. Το πιο εύκολο θα ήταν να βρεθεί λύση στο όνομα των Σκοπίων που να ικανοποιεί την πατρίδα μας, όμως κάτι τέτοιο δεν το θέλουν Αμερική και Γερμανία για να μη συγκρουστούν με διεθνή μουσουλμανικά λόμπι, με τοπικά συμφέροντα, καθώς και με «περίεργα» εργοστάσια που έχουν εγκατασταθεί και λειτουργούν στο γειτονικό κρατίδιο. Τέλος, από τις κινήσεις τους οι μεγάλοι δείχνουν πως επιθυμούν …διακαώς να έχει η Ελλάδα στο κεφάλι της άλλο ένα θέμα σε εκκρεμότητα.

– Είναι γνωστή η τοποτηρητεία την οποία παραχώρησε η Αμερική στη Γερμανία για να διαχειρίζεται συγκεκριμένα θέματα και εκ μέρους της. Μόνον που η γερμανική φιλοσοφία διακατέχεται ιστορικά από μιαν αδηφάγο διάθεση. Έτσι λοιπόν, έχουν πλέον διαπιστώσει οι Αμερικανοί, πως οι ηγεμόνες της Ευρώπης σύμμαχοί τους, έχουν ήδη υπερβεί τα συμφωνηθέντα και επιχειρούν να γίνουν αυτοί τα αφεντικά στην Ανατολική Ευρώπη και την Ασία, με κυρίαρχη παρουσία στις όποιες ενεργειακές πηγές. Και αυτό έχει ενοχλήσει πολύ τις ΗΠΑ, γι’ αυτό και βιάζονται να εγκαταστήσουν και νομιμοποιήσουν το Κράτος του Κουρδιστάν. Στόχος τους είναι να ελέγχουν έτσι το Ιράν, να περιορίσουν την επέκταση της Ρωσίας, «μικραίνοντας» ταυτόχρονα την Τουρκία προς Ανατολάς, για να έχουν τον πρώτο λόγο σε κάθε μορφής ενέργεια. Παράλληλα, για να εξευμενίσουν τους Τούρκους, θα τους δώσουν χώρο στη Μεσόγειο, ώστε να εξασφαλίσουν τις ισορροπίες. Οι συγκεκριμένες πληροφορίες προέρχονται από αξιόπιστες πηγές, που εάν επαληθευτούν, θα αποβούν εις βάρος της Ελλάδος, γιατί θα πρόκειται για διχοτόμηση του επί χιλιάδες χρόνια ελληνικού Αιγαίου. Και βεβαίως, η χώρα μας πώς είναι δυνατόν να αντιδράσει σε μια τέτοια εκδοχή; Θα κάνει πόλεμο με την Τουρκία, έχοντας κόντρα την Αμερική; Η εποχή του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη και του Κανάρη παρήλθε ανεπιστρεπτί…

– Και για να επιβεβαιώσουμε τα ανωτέρω, δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τα όσα εξελίσσονται στην ελληνική Θράκη. Το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής οργιάζει με την προπαγάνδα του υπέρ της Τουρκίας. Μοιράζει γρόσια στους μουσουλμάνους της περιοχής και τους προσηλυτίζει. Το ίδιο κάνει και με τους Πομάκους. Με χρήματα που έρχονται από τη γειτονική χώρα, το προξενείο αγοράζει κτήματα, μαγαζιά και σπίτια και τα δίνει δωρεάν σε μουσουλμάνους. Οι ελληνικές κυβερνήσεις τα γνωρίζουν όλα αυτά πολύ καλά, αλλά σιωπούν δηκτικά. Την ίδια ώρα αλωνίζουν οι τουρκικές ηγεσίες σε όλο τον ελλαδικό θρακικό χώρο. Μεταφέρουν με πούλμαν από την Ανατολία Τούρκους για να ψηφίσουν στις τοπικές μουσουλμανικές εκλογές. Χιλιάδες Τούρκοι έρχονται στην ελληνική Θράκη και αγοράζουν ακίνητα. Και εμείς έχουμε αφήσει στη τύχη τους χιλιάδες Ρωμιούς κρυπτοχριστιανούς, που ζουν και παλεύουν στη Μ. Ασία! Και το υΥπουργείο Εξωτερικών το γνωρίζει πολύ καλά και αυτό το θέμα, αλλά κάνει πως το αγνοεί, όπως ανέχεται και τις εκβιαστικές παραβιάσεις του εναερίου χώρου μας, που είναι και σύνορα της Ευρώπης. Και δεν μιλάει κανείς εταίρος μας. Αυτές είναι οι πικρές αλήθειες…

– Τελευταίο παράδειγμα της πλήρους υποταγής μας στους ισχυρούς, είναι η μεταφορά μέρους της αμερικανικής στρατιωτικής βάσεως πυραύλων – λέγεται μάλιστα πως συνυπάρχουν και πυρηνικοί – από το Ιντσιρλίκ στη Σούδα της Κρήτης. Έτσι αυτομάτως η Ελλάδα καθίσταται στόχος των όσων αντιπαρατίθενται στον Δυτικό Κόσμο. Και δεν αντέδρασε κανείς. Όλοι σχεδόν οι πολιτικοί μας …εποίησαν τη νήσσαν! Ούτε καν μια φωνή διαμαρτυρίας, έτσι για την …τιμή των όπλων…

 

ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΛΠΙΔΑΣ

 

Αυτά είναι τα βασικότερα από τα θέματα που κρατούν όμηρο την Ελλάδα και από τη σκιαγράφησή τους και μόνον, αντιλαμβάνεται και ο πλέον αφελής των Ελλήνων, ότι πιο ουσιαστικό γεγονός και από την ομηρεία, είναι η έλλειψη ελπίδας, έστω πως κάποτε θα σπάσουμε αυτά τα δεσμά. Δυστυχώς, δεν υπάρχει «φως στο τούνελ». Και αυτό δεν οφείλεται μόνον στον εγκλωβισμό μας στα δόκανα που μας είχαν στήσει οι «σύμμαχοί» μας και στην πολιτική ενδοτικότητα και παθητικότητα την οποία έχουν δείξει τα τελευταία 30 χρόνια όσοι μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν, με αποκορύφωμα αφασίας τους σημερινούς. Το χειρότερο είναι, ότι αυτή η παθητικότητα, η οποία κρύβει μέσα της στοιχεία ωχαδερφισμού, ιστορικής άγνοιας, περιχαρακώσεως στον εαυτούλη μας, εσωστρέφειας, φόβου από την πτωχοποίηση των περισσοτέρων Ρωμιών, περιφρονήσεως του διπλανού μας, εθνικού αποχρωματισμού και αρκετά άλλα, έχει μεταφυτευθεί με τον χρόνο, από το πολιτικό πεδίο, σ’ ένα σημαντικό μέρος του λαού μας. Και από την Ιστορία μαθαίνουμε πως οι αφυπνίσεις και τα μεγάλα σκιρτήματα των κοινωνιών προέρχονται από τη βάση, δηλαδή από τους λαούς. Όπως δείχνει όμως, ο ελληνικός λαός σήμερα δεν διαθέτει την εσωτερική ορμή και το πάθος να αγωνιστεί για μεγάλους στόχους και ιδέες όπως οι πρόγονοί του … Είναι αυτονόητο επομένως, ένα κράτος με άτολμες ηγεσίες και περιθωριοποιημένους πολίτες, χωρίς ιδανικά στην πλειοψηφία τους και αποκαρδιωμένους από αυτά που καθημερινώς τους συμβαίνουν, να μην μπορεί να σκεφθεί και να προγραμματίσει το αύριό του, όταν κινδυνεύει το σήμερα με πλειστηριασμούς σπιτιών, επιχειρήσεων, ανεργία, τραπεζικό εμπάργκο, ξενιτεμό της πλέον υγιούς νεολαίας. Συμπέρασμα: Είμαστε τελικώς οι χειρότεροι. Μέσα σε δύο – τρία χρόνια κατάφεραν με συνεννόηση, προγραμματισμό και εργατικότητα Ιρλανδοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι και Κύπριοι να βγουν από τα μνημόνια. Από την ίδια αφετηρία ξεκινήσαμε και εμείς και μέσα σε 7 χρόνια «πετύχαμε» να επεκτείνουμε τα μνημόνιά μας έως το …2060!!! Είμαστε άξιοι της μοίρας μας …